In beperking toont zich de meester, dat gezegde is niet van toepassing op La Monte Young, althans niet als je de lengte van z’n opus magnum in ogenschouw neemt: The Well-Tuned Piano duurt tot over de 5 uur. Maar afijn, het is zondag en mensen zijn vrij, dus als er een dag is waarop dit hier gepost kan worden dan is het wel vandaag. Gaat u er maar even voor zitten…
Het stuk stamt uit 1964, en de essentie ligt uiteraard in de afwijkende stemming, hetgeen een merkwaardige sensatie veroorzaakt omdat de piano voor het ongeoefende oor daardoor klinkt alsof hij tegen valsheid aanzit. Wat uiteraard niet zo is, want er schuilt een wiskundig principe achter dit Just Intonation.
Reacties (1)
Voor een zeer ongeoefend oor zal het niet uitmaken of de piano goed gestemd is.
Overigens is er nog een effect bij piano-stemmen: de hoogste snaren klinken het best samen als ze een tikje te hoog gestemd worden (en de laagste snaren als ze een tikje te laag gestemd worden).
Als je de “reine stemming” (just tuning) gebruikt, moet je dus eigenlijk niet te veel octaven gebruiken.