Closing Time | Jason Mraz

Toen ik begon met Closing Time had ik bedacht dat ik een duik in mijn muzikale verleden en – ontwikkeling zou nemen. Dat is aardig gelukt. Het was ook leuk om de commentaren te lezen, die soms tot iets anders hebben geleid dan ik vooraf bedacht had. Omdat mijn geheugen was getriggerd, al deed de trip down memory lane dat zelf ook veelvuldig.

Vanaf halverwege de jaren ’90 ging het vooral over dance in mijn leven, al was dat natuurlijk niet het enige dat ik luisterde. Maar in al die tijd was er eigenlijk niet één artiest die er echt uitsprong. Tot een jaar of 3 geleden.

Ik kende Jason Mraz natuurlijk wel. Hij had een paar hits gehad die ik best lekker vond. Toen ontdekte ik zijn live-sessie op zijn Avocado-ranch (Mranch), met de meiden van Raining Jane. Dat vond ik al best indrukwekkend, maar YouTube bracht me verder. Eerst was ik nog even niet zo gecharmeerd van zijn oudere werk. De videoclip van Geek In The Pink vond ik, mwah, not so much. Tot ik daar de live-versie van zag. Holy moly, wat een skills! Na al die tijd kan ik nog niet het hele nummer meezingen, gewoon omdat het te snel is. Die tekst, dat rijmschema…of nou ja van een schema is niet echt sprake geloof ik. Hij rommelt wat met woorden en rijmen en ik vind het fantastisch.

Rijmen wordt in de poëziewereld geloof ik niet zo gewaardeerd. Fuck them. Ik word heel vrolijk van spelen met woorden, met rijm en alliteratie. En als daar ook nog een fijne melodie bij speelt, heb je mij te pakken.

Mijn laatste belangrijke criterium is een goed liveoptreden. Moet je dit eens luisteren. En flikker na 2.15m van je stoel. Zelfs als je het niet mooi vindt, moet je de kunst (h)erkennen. Dus Jason Mraz heeft mij te pakken.

Het gekozen nummer is niet mijn huidige favoriet van Jason, dat is deze (hoewel dat morgen anders kan zijn). Maar het staat wel op zijn nieuwste album Know, is dus actueel en bovendien gewoon een lekker liedje dat heel goed laat zien welke koers hij nu heeft gekozen. Beetje jammer dat hij de laatste tijd wat minder voor de gekke, lyrische lyrics gaat. Maar de melodietjes en harmonieën zijn nog steeds lekker. Met misschien een iets te hoog Michael-Bubblé-gehalte op zijn laatste plaat. Eigenlijk. Maar nou ja. Freddie vloog ook een beetje (veel) uit de bocht met zijn solo-album en van George vind ik ook niet alles even tof.

En hey, ze allitereren echt heel gezellig samen: Mercury, Michael en Mraz. Maar ik vind ze alle drie vooral eigenzinnige, zeer muzikale genieën.

En daarmee ben ik wel zo’n beetje aan het einde gekomen van Closing Time; Karins musical trip down memory lane. Wat niet betekent dat er niets meer uit de oude doos wordt getoverd, want ik heb veel overgeslagen. Maar vanaf nu laat ik dat helemaal over aan het moment en de emotie. Geen chronologische verhalen meer. Denk ik.