Net als Oneohtrix Point Never, die we gisteren in de Closing Time hadden, wordt James Ferraro beschouwd als een van de pioniers in het genre ‘vaporwave’. Dit genre ontstond zo’n tien jaar geleden online als een ironische bewerking van feelgoodmuzak, opgebouwd uit samples van lounge- en liftmuziek, wat je hoort als je in de wacht staat, de openingstune van Windows, de niksige deuntjes onder een informatieve video. Deze muzak – ‘corporate mood music’ – klinkt optimistisch en hoopvol maar uiteindelijk is het vaag, vervreemdend en leeg, zo leeg als onze consumptiecultuur en het hyperkapitalisme. Niet voor niets doet het woord vaporwave denken aan vaporware.
Voor zijn album Far Side Virtual (2011) liet James Ferraro zich ‘inspireren’ door de Windows95-melodie en wat je hoort als je je keyboard op ‘demo’ zet. Als je denkt dat dat pijn aan je oren doet dan klopt dat eigenlijk wel, maar ja, wie heeft er gezegd dat protestmuzak goed luisterbaar moet zijn?