Nee maar, de Cocteau Twins zijn nog nooit langsgekomen in Closing Time. Daar moet iets aan gedaan worden.
In de jaren 80 waren de Cocteau Twins een bijzonder hippe band, vooral voor mensen die vonden dat ze er verstand van hadden. Het was helemaal geen tweeling: de band bestond uit Robin Guthrie op gitaar en mevrouw Vibrato Elizabeth Fraser, (die we nog kennen van hier en hier), later aangevuld met Simon Raymonde.
Kenmerkend waren de dromerige gitaren en de ijle stem van Fraser. Een ander opvallend kenmerk was dat Fraser in een eigen bedachte taal zong, of zelfs in helemaal geen taal.
Reacties (6)
Morgen wordt Sandinista! van The Clash 40 jaar. Het album wat mijn muzieksmaak totaal heeft omgegooid destijds.
Vandaag is de officiële video van The Magnificent Seven in premiere gegaan.
https://www.youtube.com/watch?v=WD5N0rTsulQ
Frazer was/is echt een onderdeurtje. Toen de Cocteau Twins in de Sittardse Donkiesjot (het Nederlandse clubcircuit telde indertijd drie zalen met die naam!) speelde, stond ik op de derde rij en kon nog net een pluk piekhaar van haar zien. Na een paar nummers is ze -geloof ik- op een kistje gaan staan en kwam er een half hoofd meer in mijn blikveld. Met iemand die bij het voorprogramma Dead Can Dance hoorde, heb ik nog een tijdje gecorrespondeerd.
@1: Daarover dan morgen meer. ;)
@2: deze band wel eens gezien Beugwant? Volgens mij heb jij bijna alles al gezien? https://www.youtube.com/watch?v=bXneCeCAKrA
@3: Nee, niet live. Felt Mountain (er staat me iets van een animatie-achtbaanvideo bij) moet hier wel ergens tussen de beuglijke wanden liggen, maar Goldfrapp is eigenlijk van na mijn actieve concertentijd.
@3: https://sargasso.nl/closing-time-lovely-head/
@1: @2: Ik heb het driedelige vinyl er even voor tevoorschijn gevist. Op de hoes van Sandinista prijkt een prijssticker van ƒ31,95 van het Limburgs Platenhuis en binnenin vermeldt een krabbel 30-3-’81 als aankoopdatum. Alleen met de Neue Deutsche Welle liepen we hier in Zuid-Limburg voor, maar die is dan ook nooit tot de Randstad doorgedrongen.
Voor scholieren was een elpee in die tijd best wel een uitgave, een C90 chroomcasette was met ƒ8,- een stuk overzichtelijker en daar pasten er twee op. Een klasgenoot vroeg dan ook of hij de plaat kon opnemen. In die eerste week van april ’81 -ik had nog niet eens een kopie voor mezelf op cassette- nam ik het album mee om vervolgens maandenlang te moeten zeuren om teruggaaf. En uiteraard groeide de angst voor krassen en tikken ook mettertijd.
Het was een wijze les: Als iemand daarna nog eens wat van me wilde, kon die me een bandje geven. Maar geen oranje Basf-ferro, daar waagde ik de koppen van mijn zuurverdiende tweedehands Nakamichi (daar zaten maanden krantenwijk in) niet aan.