Soms kiest een band opeens voor een dramatische, radicale wisseling van stijl. Zo speel je lekker trage death metal, zoals Afflicted op hun eerste album deed in het begin van de jaren 90, met maatschappijkritische teksten over hoe de mensheid omgaat met het fragiele ecosysteem. En een paar jaar later besluit je opeens om power metal te gaan spelen.
Inclusief de wat clichématige teksten over Vikingen die vallen op het slagveld en dan naar Valhalla gaan. Tja, het kan verkeren. Wat echter mooi is: de kwaliteit van de muziek bleef onverminderd goed. Het is tragisch dat Afflicted muziek maakte in de jaren 90, die notoir onvriendelijk waren voor metalbands. Eerst zakte de scene in elkaar ten faveure van de grunge, en vervolgens werd meer traditionele metal verdrongen uit de mainstream door nu-metal-achtige toestanden. Een revival kwam pas later.
In een andere tijd had Afflicted best bekender, en productiever, kunnen zijn. Nu was het na het tweede album afgelopen. Wat rest is de muziek.