Vooruitgang

Eergisteren zou mijn vader de negenentachtigjarige leeftijd hebben bereikt, als hij niet op zijn tweeëntachtigste was overleden. Hij was van ’26. Zijn jeugd besloeg een periode die ik alleen maar ken als het Interbellum en als die van de grote crisis. Daar heeft hij behoorlijk wat van meegekregen. Zijn moeder was huisvrouw en zijn vader – die geen opleiding had genoten – verdiende de kost met wisselend werk: als glazenwasser, in een bakkerij en in een waterstokerij (daar kon je heet water halen). Rond ’39 werd hij echter ernstig ziek en kon hij niet meer werken. Zowel voor als na de oorlog leefde mijn vader – hij was de jongste thuis – in een gezin dat het grootste deel van de tijd ‘steun’ trok. Nadat zijn vader ziek werd (hij overleed in ’47), was dat zelfs de enige vorm van inkomsten, totdat hij ging studeren. Mijn vader kon – na de oorlog – gaan studeren omdat hij in aanmerking kwam voor een beurs. Destijds was dat een recht dat je verwierf door op school goed te presteren. Een vetpot was het niet: hij koos voor een opleiding aan een instituut één stad verderop, waarvan de diploma’s niet door het rijk werden erkend, omdat op kamers gaan wonen geen optie was. Voor iemand uit een arm gezin koos hij bovendien voor een hoogst onwaarschijnlijke opleiding: het conservatorium. Hij wilde het liefst organist worden en dat werd hij ook. Veel praatte hij niet over die periode. Ik ken er eigenlijk maar twee anekdotes uit. De eerste: dat ze met kerstmis roggebrood met suiker aten. Voor de duidelijkheid: dat was bedoeld als een bijzonder feestelijke traktatie. De tweede anekdote is pijnlijker. Het was op een Paaszaterdag rond twaalf uur. Dat is het moment dat de kerkklokken luiden om aan te geven dat de Vasten voorbij is. Op dat moment was hij met zijn moeder – mijn oma dus – naar de HEMA gegaan en daar hadden ze zichzelf op een worstenbroodje getrakteerd. Iemand had dat gezien en het voorval doorgegeven aan de Steun, of hoe de sociale dienst destijds dan ook heette. Mijn oma werd bij haar eerstvolgende bezoek streng aangesproken op haar verspilling van gemeenschapsgeld.

Closing Time | Concrete Jungle

Bob Marley zou vandaag zeventig jaar oud zijn geworden. Vandaar een toepasselijke Closing Time.

Concrete Jungle is het openingsnummer van het album Catch a Fire (1973) van Bob Marley & the Wailers.

Het nummer beschrijft de vervreemding die het gevolg is van het opgroeien in een (Jamaicaanse) achterbuurt, de ‘betonnen jungle’.

Tegelijkertijd, zo vermoed ik, is deze jungle een metafoor voor ‘Babylon’, de gedegenereerde maatschappij vol materialisme en onderdrukking die de tegenpool vormt van ‘Zion‘. het beloofde land op aarde.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Uit de jeugdzorg | Talkshow (2)

COLUMN - Vol spanning zaten kinderen en collega’s afgelopen dagen voor de buis, in de hoop een stukje van de talkshow te zien. Weken waren twee meisjes uit mijn groep ermee bezig. Mailcontact, mediatraining, kennismaking, vragen voorbereiden, enz.

Alles werd uit de kast getrokken voor de talkshow die georganiseerd werd door Stichting Het Vergeten Kind. De opnames vonden plaats in de studio van RTL Late Night. En aangezien er tijdens de viering van 25 jaar RTL4 ruimschoots aandacht werd besteed aan Stichting Het Vergeten Kind, hadden we nu ook minimaal een fragment verwacht.

Bij RTL Late Night? Niets. Geen Johnny de Mol. Geen fragment. Er werd niet eens gesproken over ‘Het Vergeten Kind’. Bij het Jeugdjournaal? Niets. Deze week zag ik wel items over ‘De week van’ in de krant, bij het Jeugdjournaal en RTL Boulevard, maar niet over De talkshow waar de twee meisjes uit mijn groep al weken mee bezig waren.

Gisteravond vertelde Johnny de Mol overigens wel over de Week van het Vergeten Kind, bij RTL Late Night dus. Hij gaf aan dat ‘er nu eindelijk mensen zijn die hun nek uitsteken voor deze kindjes’. Het deed mijn tenen krommen. Want dan vergeten ze dat er, met mij, duizenden mensen zijn die dat al járen doen. Maar dat er, dankzij de geweldige PR van deze stichting, nu veel meer maatschappelijke aandacht en is voor onder andere ‘mijn’ kinderen, zal ik niet ontkennen.

Foto: Playing Futures: Applied Nomadology (cc)

Mijn strijd met een telecombedrijf. Of: klagen helpt

COLUMN - Begin dit jaar ben ik verhuisd. Ik had over alles nagedacht: van hoe laat de verhuizers waar moesten zijn tot hoeveel blokkwasten en verfrollers ik nodig had om alle muren met alle helpers in het korte tijdsbestek te kunnen schilderen.

Waar ik níet over had nagedacht, was dat het drie weken zou duren om mijn internetabonnement over te zetten naar mijn nieuwe adres.

Waarom dat zo idioot lang moet duren, heeft tot nu toe niemand me kunnen uitleggen, maar ik houd me oprecht aanbevolen voor het antwoord. Maar ik wil best accepteren dat mijn eigen domme schuld was dat ik bijna een maand betaald heb voor een internetabonnement dat ik niet kon gebruiken, omdat ik niet eerder had uitgezocht hoe dat ging met een verhuizing doorgeven.

Mijn strijd begon eigenlijk pas toen ik een week na het doorgeven van die verhuizing de klantenservice belde. Zij zouden mij binnen 24 uur terugbellen, maar uiteraard was de verhuizing ‘niet doorgekomen’. Oké, foutje van het telecombedrijf, kan gebeuren.

Het werd erger.

Toen ik vertelde aan de aardige klantenservicemevrouw dat ik was verhuisd, deelde ze me het volgende mee:

Ik zie dat u een abonnement heeft van 27 euro per maand. Dat bestaat niet meer. We bieden u nu een internetabonnement met gratis telefonie aan voor 32,50 per maand.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Uit de jeugdzorg | Talkshow

COLUMN - Vrijdag wordt een spannende dag voor twee meisjes uit mijn groep. Ze doen dan namelijk mee aan een talkshow. Een talkshow georganiseerd door Stichting Het Vergeten Kind. Deze stichting zet zich in voor kinderen in opvangcentra.

Behalve de talkshow hebben kinderen wensvlaggen gemaakt die overhandigd worden aan staatssecretaris Van Rijn van VWS. En er worden ’tovertuinen’, speciale ontspanningsplekken in opvanghuizen, ingericht.

Hoewel ik nog steeds moeite heb met de naam, vind ik het geweldig om te zien hoe deze stichting dingen realiseert die anders niet van de grond zouden komen.

Dankzij haar bekende ambassadeurs, zoals Johnny de Mol, Angela Schijf en Babette van Veen bereikt deze stichting de publiciteit. Daarmee hebben zij kinderen in opvangcentra een gezicht gegeven zoals niemand anders dat ooit deed.

De talkshow van vrijdag wordt geleid door Johnny de Mol, samen met Milouska Meulens van het Jeugdjournaal.

Voor de deelnemende jongeren was er een intensief voortraject. Er zijn opnames in onze groep gemaakt, de kinderen zijn geïnterviewd, ze deden onder begeleiding onderzoek naar de situatie van kinderen en jongeren in verschillende opvangcentra. En ze hebben mediatraining gehad en een aantal BN’ers ontmoet.

Aan tafel gaan ze in gesprek met politici, hulpverleners, beleidsmakers en ambassadeurs van Het Vergeten Kind. De jongeren vertellen over het onderzoek dat ze hebben verricht en hun eigen ervaringen. Middels korte filmpjes geven ze een blik achter de schermen van hun leven.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Uit de jeugdzorg | Glas

COLUMN - Met de feestslinger nog in mijn hand, spring ik van het trappetje. Maar ik ben te laat, Ashley gaat door de ruit. De scherven vliegen door de lucht en gillend van de pijn trekt ze een stuk glas uit haar schouder. Voorzichtig, maar zo snel mogelijk schuif ik het glas opzij en doe ik de deur open. Door de gebroken ruit heb ik al gezien dat ze gelukkig haar arm nog kan bewegen.

De schrik is groot, maar de schade valt op het eerste gezicht mee. Er stroomt bloed uit de wond, maar met een doek is het goed te stelpen. Uiteraard moet het gehecht worden, maar het is avond en mijn collega is al naar huis. Gelukkig hebben we een geweldige buurman, die op dit soort momenten klaarstaat. Hij brengt Ashley naar de huisartsenpost. Evita gaat mee, de ruzie van twee minuten eerder is ze spontaan vergeten.

Evita hielp mee om de slingers voor een jarige medebewoner op te hangen. Ashley vroeg haar stijltang te leen, maar Evita weigerde. ‘Zak in de stront!’ is Ashleys reactie. Ze loopt ondertussen de trap op, naar haar kamer. ‘Wát zeg je?!’, reageert Evita. De felheid waarmee ze dat zegt, heeft ze al sinds ze vanochtend hoorde dat ze blijft zitten. Daarom vroeg ik juist haar om me te helpen. Dan zou ze niet tegelijk met Ashley boven zijn, want die twee zijn vaak water en vuur.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Asielzoekers Nederland van 1980 tot en met 2014

DATA - Vandaag publiceerde CBS de cijfers over het aantal asielzoekers dat in Nederland een (eerste) aanvraag indiende. Daarom hier weer een update van de langjarige reeksen die we u eerder presenteerden.

Eerst per kwartaal:

asiel_1998_2014_kwartaal_475

En dan per jaar (langere reeks):

asiel_1980_2014_jaar_475

In 2014 zaten er overigens 9500 Syriërs bij de eerste aanvraag.

Foto: Erik bij de Vaate (cc)

Nest

COLUMN - Samen zijn ze afgelopen weekend honderdvierenzestig geworden: hij is nu 84, zij nog eventjes 80. Sinds de eeuwwisseling worden ze elke paar jaar een centimeter korter. Ik ben tegenwoordig langer dan mijn vader, mijn broer is een hoofd groter dan zijn moeder.

Ze hebben kwaaltjes maar zijn kwiek. Mijn vader fietst, wanneer het weer dat tenminste toelaat, dertig kilometer per dag. Wanneer mijn moeder het over ‘ouderen’ heeft, doelt ze op mensen van ver boven de negentig; henzelf sluit ze blijmoedig doch ferm uit van die term. Wel is het vreemd dat ze tegenwoordig kinderen op gevorderde leeftijd hebben, een ervan loopt nota bene al tegen de zestig. Raar toch, zelf nog jong zijn en dan zulke oude kinderen hebben?

We gaan uit eten om de verjaardag te vieren. Ze komen ervoor naar Amsterdam, waar we een restaurant hebben gevonden waar we vroeg terecht kunnen: mijn moeder heeft een hekel aan terugreizen in het donker. Mijn vader en mijn broer praten over het zwermgedrag van vogels: elke spreeuw schijnt zes of zeven spreeuwen om zich heen in de gaten te houden en zich aan hun vlucht aan te passen, en zo blijft de hele zwerm in een chaotisch patroon keurig op koers.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Closing Time | Teenage Kicks

Teenage Kicks van de Noord-Ierse band The Undertones is:

1) Het nummer dat de legendarische DJ John Peel iedere keer opnieuw tot tranen roerde.

2) Het nummer waarvan een tekstregel zelfs op Peels grafsteen werd gebeiteld.

3) Een nummer zo geslaagd dat ’there’s nothing you could add to it or subtract from it that would improve it,’ aldus Peel.

4) Een nummer dat ze ook best op mijn begrafenis mogen draaien. (Hoe je het ook bekijkt, het is een betere keuze dan Mieke Telkamps ‘Waarheen, waarvoor’.)

5) Een niet onbelangrijke stap in de solo-carrière van zanger Feargal Sharkey.

Komt-ie!

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende