Boekrecensie | De verbale guerrilla’s van Dijkshoorn

“Een warme zeehond, daar heb je een heel aardige kameraad aan. Van warmte worden zeehonden mild. Kom je thuis, hebben ze een kruiswoordraadsel opgelost. Potje thee op tafel. Dat soort dingen.”

Nico Dijkshoorn, voor kijkers van ‘De Wereld Draait Door’ bekend als de huisdichter van het programma, bracht begin maart 2011 de bundel ‘Kleine Dingen’ uit.  De bundel bestaat uit columns en gedichten, verdeeld over negen thematische hoofdstukken. Zo is er het hoofdstuk ‘De Krant’, waarin Dijkshoorn krantenberichten op een andere manier interpreteert dan dat ze staan beschreven in de krant. Bij het bericht dat een man een val van 122 meter overleeft, vraagt Dijkshoorn zich af wat iemand onderweg denkt. “Wat gebeurt er als je als een baksteen naar beneden suist? Denk je, vlak voordat je te pletter valt: hé, wat een geinige gordijnen daar op de vierendertigste verdieping? Of denk je aan stoofpeertjes?”

Veel van zijn stukken zijn ironisch en lachwekkend. Bijvoorbeeld wanneer Dijkshoorn ons vertelt hoe  moeilijk het is om zeehonden thuis te houden. Dat je ze warm moet houden, omdat ze anders typische zeehondendingen gaan doen, zoals zwemmen en geluiden uitstoten.

En ook al overheerst de humor in de bundel, sommige stukken zijn juist serieus, zoals blijkt in het hoofdstuk ‘Ikea’. Hierin worden de verhalen verteld die schuilen achter het kopen van een slaapbank, of een  Stornäs eettafel. Deze hebben bijna allemaal met afscheid te maken. Een stel dat uit elkaar gaat, een geliefde die er niet meer is of een dochter die gaat samenwonen.

Ik heb het hardste gelachen om de columns in het laatste hoofdstuk, wanneer Dijkshoorn zijn verbale guerrilla’s beschrijft. Dit zijn de monologen die hij afvuurt als hij merkt dat iemand tegen hem wilt praten, zodat hij ze stil krijgt. Alle feiten over een Granny Smith appel opnoemen in de groentewinkel bijvoorbeeld. Ook het bellen van servicediensten doet hij graag, zo blijkt in de column ‘Uit’. Zo vertelt hij dat hij een chipsfabrikant belt om te zeuren over een knipperende straatverlichting. Of de medewerker van een boekwinkel, om te vertellen dat een boek uit is. “Het is allemaal niet zo moeilijk. Wachten tot aan de andere kant wordt gezegd: ‘Als u vragen hebt over betalingen, kies dan een 2,’ en dan meteen op 4 drukken. Wachten tot ze opnemen en zeggen: ‘Ik drukte per ongeluk op 3.’”

De bundel is fijn om te lezen, door het gebruik van alledaagse spreektaal (‘lullige veertjes’, ‘gebruikelijk gekanker’) en de afwisseling; de columns zijn grappig, soms serieus en bij vlagen ontzettend bot. (‘Je reed me aan, invalide. Met je wieltjes. Tegen mijn gezonde been. Kijk, ik beweeg het nu.)

Bestel hier Kleine Dingen.