Red het huwelijk, red de economie

Economisch gezien wordt 2012 een zwaar jaar. We houden ons hart vast voor de CPB-prognose die er aan komt. Het kabinet is natuurlijk al lang aan het voorsorteren op nieuwe bezuinigingen. Andere partijen werken ook aan voorstellen. Zo ook de ChristenUnie, die meent dat we flink kunnen besparen op alle “maatschappelijke kosten” die echtscheidingen met zich mee brengen. Kamerlid Esmé Wiegman wil dat kabinet deze kosten in ieder geval onderzoekt. Ze liet vanochtend op Radio1 weten dat het maar weinig bekend is dat echtscheidingen, naast het persoonlijke emotionele leed, ook veel andere “kosten” veroorzaken. Mensen in scheiding hebben volgens haar meer gezondheidsklachten, en moeten zich ook vaker ziek moeten melden op hun werk. Maar scheidingen zorgen bijvoorbeeld ook voor een grotere druk op huurwoningen. Investeren in het huwelijk, is dus investeren in de economie.

Wiegman wijst op het opinieonderzoek dat net is uitgekomen, waaruit blijkt dat maar weinig Nederlanders spontaan de mogelijke economische gevolgen van een echtscheiding opnoemen. Echter, als de enquêteer de ondervraagden een beetje op weg helpt, vindt een ruime meerderheid dat de gevolgen voor de woningmarkt, de zorg, het onderwijs, en de juridische en sociale hulpverlening “reëel” zijn. En hoe meer de ondervraagden zich bewust zijn van de gevolgen, hoe positiever ze staan tegenover “preventieve maatregelen” van de overheid.

Wiegman zou dus graag een grootschalig onderzoek naar de kosten zien, zodat we allemaal gezinspolitiek als investering, in plaats van bemoeienis gaan zien. Gemeenten zouden bij de ondertrouw al moeten wijzen op de mogelijkheden van relatietherapie, het rijk zou die therapie fiscaal aantrekkelijk moeten maken –voorstellen die voortborduren op oud-minister Rouvoet’s Gezinsnota uit 2008.

Het doet denken aan de Republikeinse presidentskandidaat Rick Santorum, die het instituut van het huwelijk als fundament van zijn economische agenda ziet. Bijna een derde van de Amerikaanse eenoudergezinnen zit onder de armoedegrens, terwijl dat voor slechts 5% van de gezinnen met twee ouders geld. Trouwen dus, zo luidt de wonderlijke logica van Santorum – behalve als je homo bent natuurlijk. (Overigens schijnt de recessie het huwelijk van veel Amerikanen juist ook weer te versterken.)

De vraag is hoe christelijk dergelijke voorstellen nu eigenlijk zijn. De economie wordt tot doel gemaakt, en het huwelijk tot middel, in plaats van andersom. Natuurlijk is elk huishouden sowieso al een economie in het klein, en is het gezin een efficiënte leefvorm, waarvan de leden vaak productiever zijn. Maar wil je als ChristenUnie echt dat mensen getrouwd blijven om economische redenen? En wat nu als ooit blijkt dat het afschaffen van het huwelijk  stiekem toch goedkoper is?