Beeldende standpunten

GC heeft ruimte voor gastloggers. Op de valreep van augustus, de maandelijkse bijdrage van P.J. Cokema, die uw beeldend standpunt over onderhavige kwestie vraagt.

Dit weekend wordt in Arnhem het World Statues gehouden. Twee dagen lang wordt de hele stad volgeplempt met levende standbeelden. U kent ze wel. De van top tot teen geverfde artiesten, ware meesters in de stilstand, slechts van echte standbeelden te onderscheiden door het gebrek aan duivenpoep op het hoofd en het feit dat ze toch ineens een onverwachte manoeuvre uitvoeren.

Ik vind het knap. Zo’n festivalletje geeft een mooie gelegenheid de ware kunstenaars van de mindere goden te onderscheiden en verrast te worden door een enkele sublieme originaliteit. Hoeft geen groot gebaar te zijn. Lang voordat de levende standbeelden gemeengoed waren in winkelcentra en toeristische pleinen, had de VPRO een hele leuke dagafsluiting. Je zag De Denker van Rodin. De seconden tikten weg en plotseling schoot de elleboog van de knie en het beeld raakte even uit evenwicht. Een geweldige vondst, naar mijn mening. Jammer dat het filmpje niet op het internet is te vinden. Misschien weet een van de lezers of het ergens nog te achterhalen is?

Wat ik wel een beetje mis bij de vele levende standbeelden, is dat er nauwelijks een ‘statue with a statement’ bijzit. De meeste echte standbeelden hebben dat meestal wel. Historische figuren en herdenkingsmonumenten zijn minstens het statement van belangrijkheid. We mogen niet vergeten wat een persoon of periode heeft betekend. Zo’n statement hangt ook aan de beelden van heiligen die roerloos de gevels van kathedralen versieren. Gevels die ook beeldjes bevatten, die religieuze mores symboliseren.

Aan de ander kant: dat soort standbeelden missen vaak de humor die veel living statues wel kennen. En humor mag ook een statement heten, toch? Je zal Willem van Oranje, vastgeroest tegenover het Haagse paleis Noordeinde, nou nooit eens voorover zien buigen, om op een zomerse dag een ijsje te vragen aan de ijscoman die daar met zijn handel staat. Nu hoeft van mij Willem van Oranje niet van zijn sokkel te komen. Eerder lijkt het me aardig als Desiderius Erasmus van zijn voetstuk komt, naar het Rotterdamse stadhuis wandelt en daar de aanwezigen zijn Lof der Zotheid nog eens inpepert.

Het brengt me op de volgende twee vragen:

1. Welke echt standbeeld ziet u in deze tijden graag tot leven gewekt en waarom?
2. Wie van de levende bekenden zou u als living statue op straat willen zien? En welk statement zou dat beeld moeten maken? Leuk als u ook de gimmick kunt bedenken waarmee dat statement wordt gemaakt.