Balans in Oranje

De balans is uit Oranje. En de balansbandjes, waar onze jongens twee jaar geleden bij zworen, ook. Dat kan geen toeval zijn.

Twee jaar geleden, toen het Nederlands Elftal wist door te dringen tot de finale van het Wereldkampioenschap voetballen, zworen ze erbij: balansbandjes. Een armbandje met daarin twee magneetjes (of ‘hologrammen’) die voor meer evenwicht, een betere balans en een grotere lenigheid zouden zorgen. Wesley Sneijder had het geïntroduceerd. Ik nam toen aan onder invloed van Yolanthe Cabau von Karlsruhe.

In ieder geval. Dirk Kuyt, Wesley Sneijder en Arjen Robben waren ervan overtuigd dat de balansbandjes ervoor zouden zorgen dat ze die wereldbeker zouden binnen hengelen. Om de fenomenale werking ervan te bewijzen begon Wesley Sneijder vanuit stilstand zijn tenen aan te raken. Iets wat hij voordat hij de balansband had niet kon.

Als ik de wat fanatiekere oranjewatchers moet geloven, hebben Van Gelder en Van Halst meer haar op hun hoofd dan dat er teamspirit in Oranje zit. Er is geen team meer. Er zijn louter ego’s. Alle balans is zoek. Alle balansbandjes ook, vermoed ik. Wat hebben ze ervoor in de plaats gekregen? De geluksvogeltjes van C1000. Ik zie een verband. 

Later in 2010 bewezen wetenschappelijke onderzoeken wat iedere normaal denkend mens al wist: de balansbandjes hadden geen enkel effect. Daarnaast, zo bleek, had de fabrikant van de balansbandjes, de firma Power Balance, Wesley Sneijder betaald om het bandje te dragen. Wat natuurlijk niet meteen hoeft te betekenen dat Wesley Sneijder een cynische graaier is die bereid is alles te verkopen zolang zijn bankrekening steeds meer uitpuilt. Het lijkt me wel een goede jongen. Beetje oppervlakkig. Denkt eigenlijk alleen maar met z’n voeten. Ik twijfel er niet aan dat Sneijder ervan overtuigd was dat zijn balansbandje hem ook daadwerkelijk beter in evenwicht bracht. Dat hij geld kreeg om het te dragen, was mooi meegenomen. Maar als je het alleen om het geld doet, ga je niet vervolgens de evangelist uithangen bij je teamgenoten.

Dankzij die onderzoeken kregen natuurlijk ook Sneijder, Robben en Kuyt te horen dat die balansbandjes niet werkten. Wellicht spraken ze het wetenschappelijk bewijs eerst tegen (“da’s hun mening”), maar grote kans dat het geloof in de balansbandjes toen aan het wankelen is gebracht. En met het geloof in de werking van het balansbandje, verdween ook de balans uit het team.

Mijn zoon is momenteel fan van de film Dumbo. In deze zielsontroerende film over moederliefde en eenzaamheid, leert een olifantje met enorm grote oren vliegen. Hij gelooft zelf niet dat hij kan vliegen. Totdat hij van een stel kraaien een magische veer krijgt. Dankzij die magische veer lukt het Dumbo om van de grond te komen. Echter, tijdens de allereerste vlucht voor publiek, verliest Dumbo de veer. Hij vreest te pletter te vallen. Maar dan vertelt zijn compagnon, Timoty Q. Mouse, die in de hoedrand van Dumbo meevliegt, dat de veer helemaal geen magische veer is, maar een gewone veer en dat Dumbo die veer dus helemaal niet nodig had om te vliegen. Het was alleen maar nodig geweest om ’m in zichzelf te laten geloven. Ik vrees dat Bert van Marwijk niet de kwaliteiten van Timothy Q. Mouse heeft.

Foto cc Flickr: Marquette La