Vertrouwen, solidariteit en het begrotingstekort
Zouden ze dit stuk ook in het Catshuis gelezen hebben? In Engeland vindt een meerderheid dat men nu best wel stevig in de uitkeringen mag snijden. En volgens zou een peiling in Nederland niet eens een heel ander beeld opleveren.
Dus politiek gezien is het voor alle partijen te doen om daarmee het tekort snel omlaag te brengen en nog wat ruimte over te houden om te scoren op onderwijs, veiligheid of zorg.
Makkie, die tussenformatie.
Of toch niet?
Het sentiment aangaande uitkeringen is de laatste jaren behoorlijk aan het omslaan. Afgezien van de ouderen en de mensen die echt ziek zijn, zijn het gewoon luilakken, profiteurs en oplichters die hun hand ophouden. Daar hoef je niet solidair mee te zijn. Zeker niet als je zelf hardwerkende Nederlander bent. Het is immers jouw geld waar ze van profiteren.
De individualisering laat zich hier ook voelen. En een gebrek aan inzicht in de werkelijke omvang van het profiteren zit niet in de weg. Een paar voorbeelden, vaak indirect, uit de omgeving zijn genoeg om dit beeld te versterken.
De anderen, die zijn niet te vertrouwen. En dus is de roep tot opsporen van fraude luid. En dat is een fijne om als politicus op te pakken. En verschijnen er dus vanzelf krantenberichten dat er weer fraude gevonden is. En dat versterkt dan het beeld dat het inderdaad alleen maar erger wordt. Ad infinitum. Tot er geen uitkeringen meer zijn.
Ja, je hebt makkelijk praten, hoor ik u roepen. En hoe komen we dan van dit probleem af, volgt daar op.