Lodewijk Asscher maakt zich boos over bedrijven als ING die arbeidswetgeving ontduikten maar allerlei overheidsdiensten rouleren zelf ook doodleuk tienduizenden uitzendkrachten.
Want het is natuurlijk niet de bedoeling dat die werkelijk in dienst komen van de overheid.
h/t Bolke
Generaal Asad Durrani stond begin jaren negentig aan het hoofd van de Pakistaanse geheime dienst, de ISI. En hij is verrassend open over wat de dienst beoogt en haar strategie om dat te bereiken.
In twee televisie-interviews dit jaar (BBC’s Hardtalk, AJ’s Head to Head) geeft hij openlijk toe dat Pakistan gaandeweg de bezetting van Afghanistan door de NAVO dubbelspel is gaan spelen, en al jaren achter de rug van de Amerikanen om de Afghaanse Taliban steunt.
De belangen, doelen en strategieën van de VS en Pakistan komen nu eenmaal op tal van punten niet overeen, zegt Durrani. De VS ziet in Afghanistan graag een marionettenregime, zelfs als ze dat in de lucht moet houden met een militaire bezetting. Maar Pakistan heeft er geen belang bij de Taliban en allerlei andere stammen tegen zich in het harnas te jagen.
De generaal vermoedt dat de Pakistaanse geheime dienst tevens heel wel wist dat Osama bin Laden in Abottabad verbleef, en hem beschouwde als wisselgeld, om op het juiste moment uit te ruilen. Het alternatief is namelijk dat ze bij de ISI volstrekt incompetent zijn, en dat gelooft hij niet zo.
Dubbelspel hoort er bij. Iedereen doet het. Net als ‘false flag’-operaties. Pakistan is daarin geen uitzondering. Durrani haalt graag voormalig secretaris-generaal van de NAVO, baron George Robertson aan: “Als je niet in staat bent twee paarden tegelijkertijd te berijden, heb je niets in het circus te zoeken.”
Afgelopen maart liet Noam Chomsky zich interviewen door natuurkundige, wetenschapspopularisator en neo-atheïst Lawrence Krauss voor diens Origins Project.
Krauss ontpopte zich al snel als nogal een fanboy, hetgeen kritisch bevragen maar weer eens in de weg blijkt te staan, maar dat mag de pret niet drukken.
Wat het interview desalniettemin interessant maakt is dat het overgrote deel van het gesprek nu eens niet ging over Chomsky’s politieke standpunten, maar over de stand van zaken in de taal- en cognitiewetenschap.
Chomsky vergelijkt die met de stand van zaken in de natuurwetenschap in de 17e eeuw. Natuurfilosofen hadden wel allerlei pseudo-rationalisaties van verschijnselen, waarmee ze dachten alles te kunnen verklaren, maar de echte wetenschap en de abstrahering die daarbij hoort moest nog beginnen.
Dat heeft volgens Chomsky zijn uitgangspunt in de verwondering.
Chomsky’s voornaamste bijdrage aan die taal- en cognitiewetenschap is dat hij aannemelijk heeft weten te maken dat onderliggend aan elke taal er een universele structuur is, die voorgeprogrammeerd is in het brein.
Het werd in de moderne tijd alom gedacht dat taal een functie van communicatie is, maar dat lijkt Chomsky een misvatting. De taal die we tot uitdrukking brengen is namelijk slechts een fractie van wat we tegen onszelf zeggen. We zijn voortdurend in gedachten, en we lopen ook voortdurend tegen onszelf te praten.
De Daily Mail biedt een aardig inkijkje in hoe de Britse media werken.
Maajid Nawaz is een voormalig lid van Hizb ut-Tahrir die zichzelf op heeft geworpen tot dé deradicaliseringsdeskundige van Groot-Britannië.
Het heeft Nawaz geen windeieren gelegd. Zijn Quilliam Foundation heeft over de jaren miljoenen ponden aan overheidsgelden ontvangen, hijzelf werd een veelgevraagd commentator op televisie en Nawaz was kandidaat-parlementslid voor de Liberal Democrats.
In de Britse grachtengordel wordt hij gezien als de modelmoslim: welbespraakt, goed gesoigneerd en uitgesproken tegen moslimradicalisme. Onder moslims wordt hij echter nogal eens met argusogen bekeken.
We may not be able to attend to each outrage in every corner of the world, but we should at least pause to consider how it is that mainstream opinion so quickly decides that certain violent deaths are more meaningful, and more worthy of commemoration, than others.
Terwijl de bombardementen van Assad, de terreurbrigades van IS, het oorlogsgeweld van de Saoedi’s in Jemen, en de slachtpartijen van Al-Shabaab dood en verderf zaaien is het de moeite waard nog eens stil te staan bij dit stuk van Teju Cole, waarin deze de vraag opwerpt waarom sommige doden wereldwijd meer verontwaardiging oproepen dan anderen.
Een kwartier aan muzikale waanzin. Sardonische humor, gecombineerd met aanstekelijke gitaarriffs. Dat moeten wel Nick Cave en de Bad Seeds zijn.
Excuse me, ik ben even door de kamer aan het dansen.
Later in life, as a libertarian, he would rail against “loafers” and the welfare state but in his leftist days he knew how much he depended on the government. As he acknowledged in a 1941 letter, “This country has been very good to me, and the taxpayers have supported me for many years.” The popularizer of TANSTAAFL* ate more than his share of subsidized meals.
U kent Robert Heinlein via Paul Verhoevens scifi-oorlogsfilm Starship Troopers. Maar waar Verhoeven via satirische omkering van Heinleins werk de martiale cultuur van de VS op de hak nam, meende de laatste alles wat hij schreef doodernstig, zelfs al was Heinlein daarbij nogal eens inconsistent.
RECENSIE - Je bevindt je in een woud, ergens in de Canadese wildernis. Overal sneeuw. Geen idee waar je bent of hoe laat het precies is. Je krijgt het al snel koud. Na twintig minuten dwalen begin je te bevriezen. Je hebt beschutting nodig, en snel ook; maar waar vind je die? Je hebt nog maar twee uur daglicht over. Het geluid van een huilende wolf doet je verstijven…
The Long Dark is een start-up project van Hinterland Studio. En hoewel het spel nog lang niet af is, had het in vier maanden tijd al meer dan een kwart miljoen kopieën verkocht. Er komt een verhaallijn, maar voorlopig is het een zuiver existentialistisch survivalspel: één mens tegen de overweldigende, soevereine natuur. Die toont zich majestueus; even onverbiddelijk als schoon. Hoe lang kun je overleven in deze barre wildernis? De vraag is namelijk niet óf je omkomt, maar wanneer.
Gevaren loeren overal. Als je niet doodvriest, loop je wel het risico op uitdroging. Honger knaagt voortdurend, en je bent dan ook voortdurend bezig eten bij elkaar te scharrelen: een achtergelaten chocoladereep hier, een hertenkarkas daar: had ik nou maar een mes of bijl. Een sneeuwstorm of mist maakt dat zelfs een speler die de kaart inmiddels op z’n duimpje kent volledig gedesoriënteerd kan raken, en zodoende door onderkoeling of uitputting aan z’n einde komt.
Cenk Uygur van de Young Turks toont overtuigend aan dat sinds Ayaan Hirsi Ali voor het neoconservatieve American Enterprise Institute is gaan werken, ze zich heeft ontpopt tot een havik, die voor een militaire overwinning op de islam en meer Westerse oorlogvoering in het Midden-Oosten pleit.
Uygur verwijst naar twee stukken, één op Think Progress, waarvan hij meent dat er meer gemaakt wordt van Ayaans uitspraken over Breivik dan nodig, maar ook een interview met Reason Magazine waarin zij oorlogshitser John Bolton bijvalt dat diplomatie met Iran zinloos is en even verderop repressie van de geloofsexpressie van moslims in de publieke ruimte en oorlogen aanbeveelt om de islam te vermorzelen.
Afgelopen week waarschuwde Ayaan Hirsi Ali in Time voor het gevaar van moslimimmigratie voor het karakter van de VS, met Europa als schrikwekkend voorbeeld.
Business Insider dook eens in de cijfers over het Amerikaanse wapenbezit. Smikkelen voor grafiek- en tabelfetisjisten.
De redacteur, Walter Hickey, toont ondubbelzinnig aan dat het wapenbezit in de VS niet alleen buitenproportioneel groot is, maar samenhangt met een evenzeer buitenproportioneel aantal geweldsmisdrijven.
Opvallend gegeven: het percentage huishoudens dat een wapen bezit is tussen 1988 en 2004 sterk gedaald (om daarna weer sterk te stijgen).
h/t Leo Lucassen
COLUMN - Er zit mij iets dwars aan de hype rond The Passion. En ik lijk daarin alleen te staan.
Een paar jaar geleden werd er nog een beetje lacherig over gedaan. Laten we wel wezen, The Passion blijft een vrij doorzichtige poging van de EO om zieltjes te winnen door pop-in-je-moerstaal voor het karretje van het geloof te spannen. Inmiddels loopt echter vrijwel iedereen die er toe doet, van burgemeesters tot en met DWDD’s Matthijs van Nieuwkerk, met het spektakel weg.
Nu roept de Borsatoisering van het christelijke passiespel op zichzelf al gefronste wenkbrauwen bij me op, maar dat is gewoon omdat ik een snob ben. The Voice… of Jesus, Jezus en Hazes die uitwisselbaar raken; geef mijn portie maar aan fikkie. Niet dat het me iets zou moeten doen, want als protestantse atheïst vind ik passiespelen sowieso al een vorm van paapse kitsch.
Toch blijft er iets schuren. Wat me tegenstaat aan The Passion zit blijkbaar net wat dieper dan louter snobisme. Iedereen omarmt Jezus, de tragische held, de good guy – zeker als zijn lijdensweg omlijst wordt door een serie lekkere meezingers – maar deze populaire messias is daarmee wel een tandeloze profeet. Het moet immers wel leuk blijven. Waar is de bite?
Purvi Patel, een 33-jarige vrouw uit Indiana (VS) heeft twintig jaar cel opgelegd gekregen vanwege ‘feticide’ en ‘verwaarlozing van een afhankelijk persoon’. Patel zocht na de miskraam hulp in het ziekenhuis. Het ziet er naar uit dat die hulpvraag haar nu vele jaren van haar leven kost.
Volgens de aanklager heeft Patel willens en wetens een vruchtafdrijvend middel geslikt, en leefde de 24 weken oude foetus nog toen deze ter wereld kwam. Probleem is echter dat er geen spoor van dat middel in het bloed van Patel werd aangetroffen en dat de test op basis waarvan de patholoog-anatoom tot de bevinding kwam dat de foetus heeft geademd uitermate dubieus is.
De zaak Patel staat echter niet op zichzelf. In tal van Amerikaanse staten zijn wetten aangenomen die zogenaamd het leven van moeder en kind beschermen, maar in werkelijkheid vrouwen keihard afstraffen als de zwangerschap misloopt.
Juriste Lynn Paltrow, van National Advocates for Pregnant Women, geeft diverse voorbeelden van vrouwen die zich letterlijk in het beklaagdenbankje bevonden na een bevalling die slecht – of nog net goed – afliep; hetzij omdat ze online informatie opzochten over abortus, een keizersnede uitstelden, van de trap vielen, cocaïne gebruikten of een zelfmoordpoging hadden ondernomen.
