Closing Time | Synthesizer
Electric Six heeft zichzelf nooit zo serieus genomen. En wie houdt er nu niet van synthesizers?
Electric Six heeft zichzelf nooit zo serieus genomen. En wie houdt er nu niet van synthesizers?
NASA’s Keplermissie heeft een verrassende ontdekking opgeleverd: een exoplaneet van vergelijkbare grootte als de aarde die zich in de zogeheten Goldilocks Zone bevindt.
The newly discovered Kepler-452b is the smallest planet to date discovered orbiting in the habitable zone — the area around a star where liquid water could pool on the surface of an orbiting planet — of a G2-type star, like our sun. The confirmation of Kepler-452b brings the total number of confirmed planets to 1,030.
“On the 20th anniversary year of the discovery that proved other suns host planets, the Kepler exoplanet explorer has discovered a planet and star which most closely resemble the Earth and our Sun,” said John Grunsfeld, associate administrator of NASA’s Science Mission Directorate at the agency’s headquarters in Washington. “This exciting result brings us one step closer to finding an Earth 2.0.”
Midden jaren negentig maakte frêle countryzangeres Emmylou Harris haar comeback.
Samen met producent en muzikant Daniel Lanois maakte ze een plaat die country en rock samenbracht: Wrecking Ball (1995).
The plan is politically toxic, because the fund, though domiciled in Greece, will effectively be managed by the troika. It is also financially noxious, because the proceeds will go toward servicing what even the IMF now admits is an unpayable debt. And it fails economically, because it wastes a wonderful opportunity to create homegrown investments to help counter the recessionary impact of the punitive fiscal consolidation that is also part of the July 12 summit’s “terms.”
Synthesizerfröbelaar, DJ en geluidsproducent Giorgio Moroder is zowaar aan een comeback bezig. En dat komt vooral door zijn bijdrage aan het album Random Access Memories van Daft Punk.
In reactie op de track ‘God is God’ van Juno Reactor wees Inkwith Barubador me op de plaat My Life In The Bush Of Ghosts (1981) van legendarische geluidsproducent Brian Eno en David Byrne (Talking Heads).
Op dat album mixt Eno als een van de eersten een variëteit van samples samen met synthesizerloopjes en hypnotiserende drumritmes.
Zelfs na dertig jaar klinkt het nog fris en contemporain.
Wie Juno Reactor’s ‘God is God’ vergelijkt met Byrne/Eno’s Qur’an hoort inderdaad al snel de overeenkomsten.
De Amerikaanse presidentsverkiezingen draaien vooral om campagnegelden. Wie het meeste geld heeft, kan zijn concurrenten de loef afsteken.
Jeb Bush heeft in de eerste maanden van 2015 een slordige $100 miljoen bijeen weten te slepen, dus het kamp Hillary is inmiddels een beetje nerveus aan het worden.
‘Hebben wij genoeg geld om daar tegenover te zetten?’, vroegen ze zich daar af. Hillary’s team heeft tot nu toe zo’n $16 miljoen bijeen weten te vergaren.
Laibach zou Laibach niet zijn als ze zelfs een muziekclipje over de majestueuze kleurrijkheid van religie niet zouden kunnen omkeren in een nachtmerrie over totalitaire systemen.
Het is hun handelsmerk: de band maakte furore met Teutoons-totalitaire parodieën op Queens One Vision en Opus’ Life is Life.
De autoriteiten in voormalig Joegoslavië wisten niet goed hoe ze het gezelschap moesten duiden: waren het echt neofascisten of staken ze eigenlijk de draak met het communistisch regime? Subversief was het hoe dan ook, dus werd de band gedurende de jaren tachtig een tijdlang verboden. Niet dat dit veel hielp, ze ging ondergronds gewoon door.
De track van Juno Reactor met samples van Charlton Heston in The Ten Commandments (1956) werkt verrassend hypnotiserend, zo op de weelderige beelden uit Sergei Paradjanovs The Color of Pomegranates (1969).
Aangezien ik mijn rijbewijs nooit heb weten te halen, is een programma als Wegmisbruikers aan mij eigenlijk sowieso niet besteed. Toch blijf ik er wel eens bij hangen. Geen beter vermaak dan leedvermaak, nietwaar?
Hart van het programma is de menselijke interactie in een conflictsituatie (dat is trouwens ook wat De Rijdende Rechter of Ik Vertrek haar charme geeft). De politie zet een verkeersovertreder aan de kant, en dan kan het tragikomische zedenspel beginnen. De ene bestuurder reageert gelaten, de ander laconiek, de meesten zelfrechtvaardigend, en sommigen ronduit verontwaardigd. Het is natuurlijk het leukst als iemand volstrekt uit zijn plaat gaat.
Een programma als Wegmisbruikers laat zien dat de politie vooral ook een pedagogische taak heeft: keer op keer zien we dienders die bestuurders aan de hand van camerabeelden tonen waar dezen in de fout zijn gegaan en hoe dat een gevaarlijke situatie oplevert. Niet zelden zien we hoe zij de hele pedagogische en retorische trukendoos open moeten trekken om tegenwerpingen en smoesjes te omzeilen of omver te halen.
Hoezo, de politie is geen pedagogisch instituut? Dat was namelijk een van de interessantere tegenwerpingen die ik kreeg op dit stukje van mijn hand over de noodzaak van reflectievermogen en pedagogische vaardigheden bij agenten.
Europeans should draw the consequences: prepare for a two-speed Europe, because this will inevitably be the result of further integration. They should create a constitutional arrangement for the EU that can accommodate one highly integrated core, the eurozone, and one less integrated group without the euro, ideally led by the UK. And they should expect that not all eurozone members will want to take that step, so some will leave the group even before the new setup emerges.
Within the eurozone, consequences will again follow. If the EU establishes a political union—the core of which will be a fiscal union, a unified budgetary process, a transfer union, and partly harmonized tax regimes—this entity will require new ways of legitimizing itself. Indirect mandates (such as those that national governments bring to the European Council when they legislate there) or half-baked ones (such as the European Parliament claims for itself) will no longer suffice to root legislative and executive action in the will of the people.
De diender liet me een filmpje zien.
Twee agenten bovenop een Marokkaans-Nederlandse tiener in een winkelstraat. Vader loopt aan, wil weten wat er met zijn zoon gebeurt; hij krijgt een paar tikken met de wapenstok. Er verzamelt zich een meute, die zich ermee gaat bemoeien. Een dreigende situatie ontstaat, even lijkt het zelfs uit de hand te lopen. De politie roept versterking in. Met de knuppel wordt de menigte uiteengeslagen.
Ik keek nog eens goed naar de mannen in uniform. “Ben jij dat?”
Hij knikte.
“Maar dat het zo uit de hand liep, dat hebben jullie ook wel een beetje aan jullie eigen gedrag te wijten”, begon ik.
Dat was niet de reactie waar hij op zat te wachten.
Escalatie
Hij legde me enigszins geagiteerd uit hoe de situatie was ontstaan. De politie was naar een winkel geroepen om het een of ’t ander te uit te zoeken. Laat het een diefstalletje of onenigheid geweest zijn, daar wil ik verder vanaf zijn.
Tijdens dat bezoek begon een jongen uit de buurt zich ermee te bemoeien. Hij werd door een agent gesommeerd weg te gaan zodat de politie haar werk kon doen. Uiteraard lokte dat een negatieve reactie bij de jongen uit. Hij bemoeide zich er nog wat nadrukkelijker mee. Daarop werd hij nog een keer gesommeerd op te krassen. Dat deed hij niet.