Israel bombardeert helemaal niet: “It’s faulty construction.”
Een geheel nieuwe theorie, met dank aan Fox News.
Southpark eert Monty Python (.mpg)
ge-wel-dig
Waarom zijn er geen ‘highbrow games’?
Deze vraag vond ik in een Slashdotted artikel op Gamasutra.
In ieder medium wordt de elite op de wenken bediend. Bij theater, opera, dans, literatuur en film is dit overduidelijk maar ook bij de ‘lagere’ kunstvormen als strips en televisie zijn er kunstwerkjes te vinden van hoog niveau. Waarom blijven we in de games-wereld dan steken bij het stapelen van blokjes en het executeren van ruimtewezens?
Een van de grootste verschillen is, volgens het artikel, het ontbreken van echte ‘auteurs’ in de gameswereld. Een van de weinige echt bekende spellenmakers is dan ook verantwoordelijk voor het spel dat volgens het artikel het dichtst in de buurt komt: Civilisation (IV).
Eventuele andere kandidaten zou ik graag in de comments terug willen zien.
K3 zet kinderen aan tot gruwelijke daden
Weer eens een goeie ouwe Subliminal Message
Update: De nieuwe column over de zomergasten aflevering met Leon de Winter is hier te vinden.
Goede kunst gaat vaak over Kunst, een hoop goede films gaan over Film en goed theater bijna altijd over Theater. Zo gaat goede televisie ook vaak in meer of mindere mate over Televisie zelf. De mooiste programma’s verwijzen vaak op een of andere manier naar het gekozen medium.
Een van de meest extreme voorbeelden hiervan is het jaarlijks terugkerende Zomergasten van de VPRO. In dit tv-programma wordt immers een gast drie uur lang ontleed aan de hand van door hem of haar gekozen beeldmateriaal. Nu ben ik zelf een enorme fan van televisie en ik kijk dan ook altijd aan het eind van de lente uit naar de zomer, waarin ik lekker een hele zondagavond binnen goede televisie kan gaan kijken.
Een van de leukste dingen van Zomergasten is het gesteggel over de presentator, die ieder jaar weer opnieuw wordt bepaald door de VPRO redactie. Sommigen doen het goed en mogen nog een jaartje of wat blijven en sommigen bezwijken onder de druk van de grachtengordel-intelligentia.
Dit jaar is de presentatie-eer aan Joris Luyendijk, ex-middenoosten-correspondent voor NRC en NOS. Hij heeft onlangs een naar verluidt bijzonder aardig boek geschreven en mocht nu een zestal gasten bevragen. Na twee van deze gasten luidt mijn oordeel:
Het is alweer bijna vijfhonderd jaar geleden dat Maarten Luther zijn 95 stellingen op de deur van een kerk in Wittenberg spijkerde om daarmee zijn afkeer van de corrupte Katholieke status-quo aan te geven. Luther ontketende daarmee een revolutie. Twee dagen geleden poogde ene Devanshu te doen voor Geek Culture wat Luther deed voor het Geloof door op zijn blog Science Addiction de 95 Theses of Geek Activism the posten. In de introductie beargumenteerd de blogger dat Geek Activism aan een opmars bezig is en hij wil deze beweging stimuleren met zijn 95 stellingen.
Sommige van de stellingen zijn wel erg flauw en voor de hand liggend (3. All corporations are not on your side, of 69. Read more), andere zijn wel erg geeky (27. Do not follow the Electronic Frontier Foundation, participate in it.) of VS-georienteerd (68. Read what your founding fathers said before taking someone?s word for it.) maar al met al is het een aardige samenvatting van onderwerpen die vaker langskomen op GC en andere blogs (Slashdot ed.) en met thesis 30 en 31 zitten we straks ook nog aan de goede kant van deze revolutie!
(via BoingBoing)
Terug naar de good old Romeinse tijd…
De Tour van dit jaar is een bizarre. Nadat de topfavoriet Armstrong vorig jaar al te kennen had gegeven dat hij stopte met het wielrennen op dit hoogste niveau leken de kansen voor de andere kopmannen groot en het beloofde een leuke Tour te worden.
Een dag voor de start(!) echter kwam de nu bekende ‘dopinglijst’ naar buiten met daarop de namen van enkele wielrenners die zich aan doping vergrepen zouden hebben. De ploegen besloten dat deze renners niet mee mochten doen en de Tour ging van start zonder onder andere Ullrich, Basso, Mancebo en Vinokourouv. De nummers 2 t/m 4 van de Tour van vorig jaar…
Het blijft overigens een vreemde gang van zaken dat wanneerer formeel nog geen aanklachten zijn tegen deze renners, ze toch uit de Tour gehaald zijn. Dit gebeurde uiteraard op aangeven van de sponsoren die geen slechte associaties aan hun naam willen hebben hangen. Sport en commercie, een topduo!
Door dit alles was mijn interesse voor de Tour een beetje gezakt en erg veel heb ik niet gezien. Maar wat blijkt nu: het is eigenlijk best een hele leuke en spannende editie van de Tour!
De eerste paar ritten eindigen traditioneel gezien bijna allemaal in massasprinten en gevreesd werd dat de alleswinnaar van dit seizoen, Boonen, hier ook wel eens eventjes zou gaan huishouden. Maar de Tour blijkt toch een beul te zijn en Boonen won geen enkele etappe, hoewel hij wel vier dagen in het geel mocht rijden.
De gele trui wisselt ook verdacht vaak van eigenaar, van Boonen via Gontsjar, Dessel en Landis naar Oscar Perreiro, die op 15 juli zomaar als kanshebber mocht wegfietsen van het peloton dat het erg warm had.
250,- boete: pak aan!
Toen ik een jaar of twaalf was keek ik op een vakantieavond samen met mijn neef een tv-film over de ramp van met de space shuttle Challenger. De film duurde meer dan twee-en-een-half uur en was achteraf gezien niet bijster goed. Wij zaten echter de hele rit uit omdat we wisten wat er op het eind zou gebeuren: De space shuttle zou ontploffen en een goede ontploffing, daar blijf je wel voor kijken. Dat het een slechte film was nam niet weg dat we toch merkten dat we mee voelden met de personen die aan boord van de Challenger gingen, omdat we wisten dat geen van hen zou overleven.
Aan het einde van de lange zit, toen de lancering eindelijk een feit was en de explosie nog maar een paar seconden op zich liet wachten liep de spanning hoog op en we probeerden niet te knipperen om maar niets te missen van deze apotheose. Die vervolgens uitbleef, de film eindigde twee seconden voor de explosie en de aftiteling rolde over een zwart scherm. Verbijsterd staarden we naar de lijst van namen en tegen beter weten in hoopten we dat de explosie misschien voor NA de aftiteling bewaard was. Toen ook dat niet het geval bleek restte ons niet dan het besef dat we meer dan twee uur van ons jonge leven verspild hadden en dat ‘Challenger’ een kutfilm was.