P.J. Cokema

1.374 Artikelen
181 Waanlinks
2.658 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
P.J. Cokema is het pseudoniem van Peter de Jonge. Hoewel geen fervent voorstander van pseudoniemen, toch deze internet-identiteit aangenomen, omdat er erg veel Peter de Jonges op het world wide web te vinden zijn.

Tot juli 2018 werkzaam geweest in de dak- en thuislozenopvang. Blogt sinds 9 januari 2006 op zijn eigen website Peterspagina (voorheen Codes, keuzes en maakbaarheid). Onder het pseudoniem P.J. Cokema voegde hij zich in 2008 als gastlogger bij GeenCommentaar, waar hij in mei 2011 toetrad tot de vaste groep redacteurs.

Na de fusie met Sargasso verzorgde hij sinds oktober 2011 de wekelijkse rubriek Kunst op Zondag, nu nog 1 tot 2 keer per maand. Daarnaast zijn binnenlands bestuur en de gezondheidszorg de belangrijkste aandachtsgebieden voor zijn artikelen.

Tevens initiatiefnemer van de Blogparel (tot 2014), de blogprijs voor stukjes die lezers eerst doen lachen en vervolgens tot nadenken stemmen.
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vierdaagse

GC heeft ruimte voor gastloggers. Onze maandelijkse gast, P.J. Cokema vraagt zich af waarom sommige zaken zo lang duren, als het ook in vier dagen kan.

Wandelen (Flickr/Bies)

De kabinetsformatie strompelt voort en de 21 dagen die Rutte voor ogen had zijn ruimschoots overschreden. Gelukkig was er een paar weken afleiding in Zuid-Afrika en kunnen we nu nog wat wielrenners bewonderen. Maar wat duurt dat allemaal lang zeg!

Terwijl er in juni en juli evenementen zijn die in vier dagen afgerond zijn. Zo kan het dus ook. In het verleden hadden we toch de indrukwekkende vierdaagse zeeslag, waar Nederlanders en Engelsen elkaar naar het leven stonden. En wat dacht u van een echte voetbaloorlog? Op 14 juli 1969 viel El Salvador de buren aan, nadat men de Hondurezen eerst verslagen had tijdens een selectiewedstrijd voor het WK. De daaropvolgende oorlog was ook in vier dagen geklaard.

Ook de schepping was in vier dagen geregeld. Officieel wordt er een hele week voor gerekend, maar dat doet de werkelijkheid geen recht. De eerste twee dagen maakte de schepper alleen nog maar de randvoorwaarden in orde en pas op dag 3 begon hij er leven in te pompen. De zevende dag vond hij het wel mooi genoeg en ging een dutje doen. De feitelijke schepping duurde dus slechts vier dagen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Verhoging AOW-leeftijd desastreus voor zorgkosten

[i]GeenCommenteer heeft ruimte voor gastloggers. Onze maandelijkse gast, P.J. Cokema voorziet rampzalige gevolgen van de verhoging van de AOW-leeftijd.[/i]

Luierende ouderen (Foto: Flickr/m-louis)

Nog even en het hoort tot een grijs verleden, dat je in Frankrijk jonge bejaarden een balletje ziet gooien op de pittoreske dorpspleintjes. De pensioenleeftijd gaat daar omhoog van 60 naar 62 jaar. De Grieken kregen al eerder te horen dat ze van hun rustige oude dag beroofd zullen worden. De gemiddelde pensioen leeftijd gaat omhoog van 61 naar 63 jaar.

Nu is dat om stinkend jaloers van te worden, want wij moeten tot ons 67e jaar doorwerken. Er is hier dan ook weinig begrip voor het verzet van de luilekker- landbewoners. De vraag is echter, wie er nu paniekvoetbal speelt. De overheden of de burgers?

De recentelijk afgekondigde maatregelen zijn vooral een antwoord op de huidige economische crisis. Hier en nu moet er bezuinigd worden. Mijn stelling: Het oprekken van de AOW-leeftijd zal ons nog op kosten jagen.

En wel hierom. We gaan nog een andere crisis tegemoet. De bevolkingscrisis van de vergrijzing. Nu denkt u onmiddellijk: juist daarom moet de AOW-leeftijd toch ook omhoog? Laat u geen rad voor ogen draaien.

Een aspect van de vergrijzing is een steeds duurder wordende zorg. Ook al zo’n crisispost. De mantra’s mogen bekend geacht worden: 1. We leven langer, worden ouder en gaan dus meer met ouderdomskwaaltjes te maken krijgen; 2. Er is te weinig jong personeel om heel die ouderdom te verzorgen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Naar een Thorbeckiaans despotisme

GC heeft ruimte voor gastloggers. Onze maandelijkse gast, P.J. Cokema komt nog even terug op zijn bijdrage van april, nu onder het thema: van bestuurlijke vernieuwing tot democratische vernieling. Op zijn eigen weblog een stuk over hetzelfde onderwerp, maar met een heel andere invalshoek.

Thorbecke, architect van Nederland (Foto: Flickr/risastla)

Terwijl de burger de democratie al lang naar eigen hand heeft gezet, maken politici en bestuurders zich druk om de teloorgang van de Thorbeckiaanse normen en waarden. Bij de presentatie van het PvdA-verkiezingsprogramma vroeg Cohen om een herinrichting van het huis van Thorbecke en stelde een Nationaal Akkoord voor de verbetering van de democratie voor. Een week later pleitte SP-coryfee Marijnissen in zijn Thorbecke-lezing voor veel meer invloed van de burgers. Vorige week lanceerde de VNG (de Vereniging van Nederlandse Gemeenten) een voorstel tot een Thorbecke 2.0, met meer macht voor de lokale overheid. GroenLinks gaat 23 mei op een symposium het huis van Thorbecke in de steigers zetten. En vorige maand kwam de Raad voor Openbaar Bestuur met het advies voor het nieuwe kabinet: de nieuwe premier moet leiding gaan geven aan de Assemblee van Thorbecke, waarin alle belanghebbenden en betrokkenen zichzelf opsluiten totdat zij overeenstemming hebben weten te bereiken over een geheel nieuwe bestuurlijke inrichting.

Johan Rudolph Thorbecke was niet te beroerd om koning Willem II een handje te helpen opstandige burgers te beteugelen. De koning zag in heel Europa en ook in Nederland een revolutie op zich afdenderen en vreesde voor het eind van zijn heerschappij. Het scheelde niet veel of we hadden nooit meer een koningshuis gehad. Tot Thorbecke de opdracht kreeg zich te bezinnen over constitutieel Nederland. Daarbij sneed de koning zich toch wat in de vingers, want de lepe liberaal bedacht een grondwet waarmee de macht van de koning voor een groot deel werd overgeheveld naar het kabinet. Mopperend legde Willem II zich erbij neer, maar was wel verzekerd van het voortbestaan van het huis van Oranje, als een dependance van het huis van Thorbecke. Al de opstandige burgers waren blijkbaar ook tevreden met dat nieuwe huis van de macht, want van een heuse omwenteling kwam het niet in de polder. Niet dat de burger nou echt zoveel meer macht had gekregen. Maar het werkte. Willem II mag misschien wel de geschiedenis in als meester van de repressieve tolerantie, met Thorbecke als zijn collaborateur.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bestuurlijke of democratische vernieuwing?

GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag onze maandelijkse gast, P.J. Cokema. Thema: bestuurlijke vernieling of democratische vernieuwing?

Dansende ministers brengen de burger niet dichterbij (Foto: Flickr/Pixel Addict)

Alle partijen hebben minstens een paragraafje of twee gewijd aan wat veranderingen van het bestuurlijk bestel. De voorzichtigen reppen over bestuurlijke veranderingen, de optimisten gebruiken de term bestuurlijke vernieuwing. Maar in geen enkel verkiezingsprogramma valt de term democratische vernieuwing.

Alle partijen willen graag de afstand verkleinen tussen De Politiek en De Burger. Maar door het toch vooral over de vorm van het bestuur te hebben en niet over de inhoud van de democratie, laden de politici de verdenking op zich een wat regenteske houding te hebben. Met de voorstellen tot veranderingen van het bestuurlijk bestel zal De Kloof niet vanzelfsprekend overbrugd worden. Laat staan dat er een garantie wordt afgegeven dat de volksheerschappij (vreselijk woord) aan invloed zal winnen.

Want een gekozen minister-president en burgemeester, afschaffen van provincies of Raad van State, het samenvoegen van enkele ministeries en het ontslaan van duizenden ambtenaren, centrale loketten, verbeterde klachtenregelingen, zijn vooral organisatorische wijzigingen, die geen garantie bieden dat de burger meer daadwerkelijke invloed zal krijgen.

Slechts zes van de elf partijen die nu in de Kamer zitten, hebben het over een referendum. De PVV en TON willen een bindend referendum. D66, GL en CU zien wel iets in een correctief referendum. De PvdD gaat voor een adviserend referendum. De SP noemt alleen het referendum bij gemeentelijke herindelingen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

NK lijsttrekken

GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, die twee jaar geleden op 7 maart zijn eerste stap op het gladde gastlogpad zette.

IJs Binnenhof slecht (foto:flickr/Jackie Kever)

Uitgerekend op de laatste dag van het NK allround schaatsen, realiseer ik me dat ik al weer twee jaar mijn rondjes draai op GC. Er was op 7 maart 2008 een heel gebed voor nodig om de moed te verzamelen, maar sindsdien gleed de tijd voorbij en ga ik, na 25 Cokema-stukjes, de volgende ronde in. Ik heb alleen geen idee of ik nou in de binnen- of buitenbaan zit. Maar goed, ik ben wel vaker de weg kwijt.

De kandidaten voor het NK lijsttrekken maken zich ondertussen op voor de eindsprint naar 9 juni. Eentje is er al uit de bocht gevlogen. Van een ander vraagt de redactie van GC zich af of hij de eindstreep wel zal halen. Van weer een ander meent een GC-redactielid dat hij op tegenvallende rondetijden afstevent, omdat hij te vroeg heeft gepiekt.

Wie zich aan voorspellingen waagt, begeeft zich op onbetrouwbaar ijs. Sterker nog: de val van het kabinet, de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen, peilingen en analyses maken de Hofvijver een poel, waar het vissen in troebel water is. Betreden op eigen risico.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Leukste verkiezingen aller tijden?

GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, met samenvatting van een reeks artikelen over de gemeenteraadsverkiezingen, eerder gepubliceerd op zijn eigen weblog.

Plakken in Alkmaar (foto:flickr/Sierag)

Met de lokale verkiezingen in zicht, zijn er altijd mensen die zich zorgen maken om de opkomstcijfers. Met wat meer tam-tam of andersoortige campagnes zou daar misschien wat aan te doen zijn. De traditioneel wat lage opkomstcijfers zouden een teken zijn van de lauwe belangstelling voor de gemeenteraadsverkiezingen. Willen politici de opkomst vergroten, dan moeten ze het consumentenvertrouwen manipuleren.

De consument, tevens burger, annex kiezer, verheft zijn democratische luie reet alleen als het vertrouwen in politici diep is gezonken. Als de burger zeer naar zijn zin consumeert, dan is dat een blijk van goedkeuring en vindt men het niet nodig massaal de stembussen te bestormen. Consumentenvertrouwen is de graadmeter.

Of de campagnevoerende kandidaten nu folderen, twitteren of verkiezingsspam in je mailbox dumpen, het maakt niet uit, Het maakt ook niet uit of de vermeende kloof tussen burger en politiek een gapend gat of slechts een stoeprand breed is. De opkomst zal op 3 maart hoe dan ook rond de 60% komen te liggen. Zo?n 1,4% hoger dan bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen.

Flauwekul, zullen deskundigen meteen roepen. De opkomstcijfers zijn, bij alle soorten verkiezingen, vanaf 1970 vooral gedaald, terwijl het consumentenvertrouwen als een jojo op en neer ging. Maar in dit exceldocument kun je zien dat mijn stelling slechts bij 13 van de laatste 36 verkiezingen niet opgaat. Laten we de verkiezingen voor het Europees Parlement buiten beschouwing dan zijn er zelfs maar 8 uitzonderingen op 32 verkiezingen. Kijk maar eens naar de historische opkomstcijfers en die van het consumentenvertrouwen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vorstelijke tekorten

GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, met een huiveringwekkende toevoeging aan het laatste weeralarm.

IJsbreker aan het werk (Foto: Flickr/Juska Wendland)

Er dreigt een overschot aan tekorten, nu de vorst regeert. Geen nieuws, zou je zo zeggen, er zijn altijd wel tekorten geweest als er een of andere vorst aan de macht was. Maar Koning Winter zwaait ineens ongenadig zijn scepter, met alle gevolgen vandien.

Een tekort aan treinen. Een beetje stuifsneeuw en de vervoerscapaciteit komt in het nauw. Dan maar met de auto? Oppassen want het strooizout raakt op en dus wordt er maar beperkt gepekeld. Bovendien is er ook een tekort aan accu’s en winterbanden. Met deze tekorten is het een raadsel hoe iedereen na het kerstreces op het werk weet te geraken. Op de een of andere manier lukt dat massaal, wat leidt tot een dreigend gastekort? In de tijd van echte winters, lang geleden, had je nog straatlantaarns op gas. Maar waarom is er nu een tekort aan moderne straatverlichting?

Allemaal tekorten, waar met enige creativiteit een wollen mouw is aan te passen. Meer thuiswerken of extra vorstverlet, als het met trein en auto niet meer te doen is. Wat zand door het zout mengen, overschakelen op houtpulp of pallets op de straten leggen om van huis naar werk te klunen. Kan allemaal nog. Veel bedreigender is een menselijk tekort. Een tekort aan geduld. Dat heeft inmiddels geleid tot talloze vaarverboden. Niet alleen in Friesland, in de hoop weer eens heel Nederland een tochtje langs elf pittoreske stadjes aan te kunnen bieden. Ook in Amsterdam, wil men het volk meer ijspret bieden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Beste politicus aller-Balkenende-tijden

GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, die de beste politicus van het Balkenende-tijdperk wist te vinden.

Nou, in grote eenstemmigheid mag Alexander Pechtold zich politicus van het jaar noemen. Zowel het publiekspanel van EenVandaag, als de parlementaire pers waren het roerend eens. Enige dwarsligger was de Tweede Kamer, die om een of andere onduidelijke reden Mark Rutte alle lof toezwaaide.

Balkenende heeft nog krap anderhalf jaar te gaan en daarom leek het me wel aardig eens te kijken wie de beste en slechtste politicus van het Balkenende-tijdperk is. Om dat te bepalen heb ik een uiterst simpele methode gebruikt. Alle uitslagen van EenVandaag, Tweede Kamer en de parlementaire pers verzameld, voor zover dat te vinden was. Alleen het jaar 2002, de aftrap van het Balkenende epoche, ontbrak. Maar van 2003 tot nu was het wel te vinden (Bronnen: EenVandaag, NOS, Wikipedia).

De drie beste en de drie slechtste op een rij gezet. Vervolgens elke nummer één 3 punten toegekend, de nummers twee uiteraard 2 punten en de nummers drie kregen 1 punt. De parlementaire pers is in 2005 gestopt met het benoemen van een slechtste politicus. Geeft niet, want dat zou de uitslag vooral in positieve zin beïnvloeden. Tja, en toen maar alles opgeteld. Tot slot de punten die politici verdienden met de waardering ‘slechtste’ afgetrokken van hun ‘beste’ score.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Verkiezingen 18 november: Armoede

GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag levert onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, een bijdrage aan de reeks over de gemeenteraadsverkiezingen van onze redacteur Eurocraat.

Dijk Reiderland (Foto: Flickr/Rookuzz)

“Op 18 november vinden er in zes gemeentes al gemeenteraadsverkiezingen plaats, in verband met herindelingen. GC kijkt vooruit naar de interessantste van deze verkiezingen,” zo leidde Eurocraat zijn reeks over bijzondere gemeenten in. Een herindeling moet positieve gevolgen hebben. In de eerste plaats natuurlijk de afslanking van de overheid in het algemeen. En de lokale voordelen in het bijzonder? Mag ik u vandaag de vier armste fusie-gemeenten van Nederland voorstellen? Voor een dubbeltje geboren en nog steeds geen kwartje geworden. Misschien is een stemadvies voor de verkiezingen in maart op zijn plaats?

Als criteria voor het begrip ‘armste fusie-gemeenten’ heb ik het gemiddeld inkomen per inwoner als uitgangspunt genomen. Landelijk ligt dat rond de 21 duizend euro. De vier gemeenten met het laagste gemiddelde inkomen per persoon zijn Reiderland (11.000 euro), Pekela, Dantumadeel (elk 11.100 euro) en Eemsmond (11.200 euro). Reiderland, Pekela en Eemsmond zijn sinds 1990 fusie-gemeenten, Dantumadeel al vanaf 1984. Het zal u niet verbazen dat in deze noordelijke oorden de gemeenteraden worden gedomineerd door linkse partijen. Of wat daarvoor doorgaat. Gerekend over het aantal zetels van al deze vier gemeenten, heeft de linkervleugel 53% in bezit, de rechterflank neemt 27% voor haar rekening en 20% wordt bezet door lokale partijen. In de verhoudingen is er dus een verschil van 26% in het voordeel van links.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Niet antwoorden een misdaad?

Elke maand levert P.J. Cokema een artikel voor GeenCommentaar. Deze maand een stuk dat al eerder gepubliceerd was op zijn eigen weblog.

Vrouwe Justitia (Foto: Flickr/nyghtowl)

Laten we het er nu niet over hebben dat het wat vreemd is dat een partij die stelselmatig vragen en debatten uit de weg gaat, een aanklacht indient tegen een minister die hetzelfde gedaan zou hebben. Laten we ook even vergeten dat dit kabinet ontelbare keren van ambtsmisdrijven beschuldigd had kunnen worden, omdat de PVV niet de eerste en enige is, die ontevreden is met bepaalde antwoorden.

Laten we kijken of die aanklacht nog ergens toe zal leiden. Volgens staatsrechtgeleerde Tijn Kortmann, in het NRC, is de aanklacht misplaatst. Ontevreden met een antwoord? Aan het werk en doorvragen. Is dat niet genoeg dan over tot de motie van wantrouwen. De heer Kortmann wijst op artikel 68 van de Grondwet, waarin staat dat het geven van informatie aan de Kamer verplicht is, mits niet in strijd met het belang van de staat. Ik kan me voorstellen dat Van der Laan dat belang van de staat meegenomen heeft in zijn antwoord aan de PVV. Ook kan ik me voorstellen dat Kamerleden dat belang van de staat wat al te rekkelijk geïnterpreteerd vinden.

In een heel andere kwestie, de zaak Mink K., heeft de Hoge Raad in 2003 al wel eens beslist dat het recht van het parlement op inlichtingen zo fundamenteel is, dat “de minister slechts bij hoge uitzondering, en alleen met toereikende motivering, kan weigeren de Kamer in te lichten wegens strijdigheid met het belang van de Staat” (aldus de Wikipedia).

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Fietsen naar een gezonde economie

GC heeft ruimte voor gastloggers. Hier de maandelijkse bijdrage van P.J. Cokema. Op zijn eigen weblog belichtte hij onderstaand thema weer op geheel ander wijze en tapt speciaal voor GC nu uit een ander vaatje.

Fietsend naar werk (Foto: Flickr/Almost-Normal Photography)

GC-redacteur Eurocraat joeg ons de stuipen op het lijf door te suggereren dat we op ons 95ste wel afgeschreven kunnen worden. Een boekhoudkundig efficiëntere oplossing voor onze vergrijzingskosten. Dat is natuurlijk loos alarm, want er wordt hard gewerkt aan onze huidige gezondheid en daarmee “aan een lang leven van een goede kwaliteit, aan duurzame arbeidsdeelname en aan maatschappelijke participatie.”

Bovenstaande quote komt uit een advies van de SER van vorig jaar, betreffende de gezondheidsbevordering van werknemers. En daar wordt al heel wat aan gedaan. Maandag 14 september kun je je in het zweet werken op de “Fiets naar je werk-dag“. Die staat meer in het kader van een gezonder milieu, maar fietsen is wel bewegen. Het valt heel toevallig samen met de start van de “Nationale Traploopweek“. Een van de vele initiatieven om mensen op en rond het werk in de fitste conditie te krijgen.

Niet alleen de SER gelooft in preventie als middel tot een lang leven van goede kwaliteit. Ook het SCP wees in een rapportage over Neerlands sportgedrag op de voordelen. “Meer bewegen loont” en doen we dat niet dan dragen we al gauw zo’n 677 miljoen aan zorgkosten bij. Sporten op je werk of daarbuiten zouden dus nu en later de zorgkosten kunnen verkleinen. Bovendien leeft een gezond mens langer en daarmee moet werken na je 67ste dus niet zo’n groot probleem zijn. Die 677 miljoen die het SCP heeft becijferd, is wel na aftrek van de kosten die sportblessures met zich meebrengen. Anders zou een ongezond en bewegingloos leven rond de 900 miljoen kosten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Beeldende standpunten

GC heeft ruimte voor gastloggers. Op de valreep van augustus, de maandelijkse bijdrage van P.J. Cokema, die uw beeldend standpunt over onderhavige kwestie vraagt.

Levend stanbeeld in actie (Foto: Flickr/Mike Willis)

Dit weekend wordt in Arnhem het World Statues gehouden. Twee dagen lang wordt de hele stad volgeplempt met levende standbeelden. U kent ze wel. De van top tot teen geverfde artiesten, ware meesters in de stilstand, slechts van echte standbeelden te onderscheiden door het gebrek aan duivenpoep op het hoofd en het feit dat ze toch ineens een onverwachte manoeuvre uitvoeren.

Ik vind het knap. Zo’n festivalletje geeft een mooie gelegenheid de ware kunstenaars van de mindere goden te onderscheiden en verrast te worden door een enkele sublieme originaliteit. Hoeft geen groot gebaar te zijn. Lang voordat de levende standbeelden gemeengoed waren in winkelcentra en toeristische pleinen, had de VPRO een hele leuke dagafsluiting. Je zag De Denker van Rodin. De seconden tikten weg en plotseling schoot de elleboog van de knie en het beeld raakte even uit evenwicht. Een geweldige vondst, naar mijn mening. Jammer dat het filmpje niet op het internet is te vinden. Misschien weet een van de lezers of het ergens nog te achterhalen is?

Wat ik wel een beetje mis bij de vele levende standbeelden, is dat er nauwelijks een ‘statue with a statement’ bijzit. De meeste echte standbeelden hebben dat meestal wel. Historische figuren en herdenkingsmonumenten zijn minstens het statement van belangrijkheid. We mogen niet vergeten wat een persoon of periode heeft betekend. Zo’n statement hangt ook aan de beelden van heiligen die roerloos de gevels van kathedralen versieren. Gevels die ook beeldjes bevatten, die religieuze mores symboliseren.

Vorige Volgende