Piers Secunda ging in 2010 naar Afghanistan op zoek naar herinneringen aan het geweld in Kabul. Hij maakte afgietsels van kogelgaten en zette ze op geometrische platen die stukken muur voorstellen.
Filmpje bij Kunst op Zondag | Gat van zondag 20 oktober 2013.
Ken’ichiro Taniguchi zoekt wereldwijd gaten in de weg. Of eigenlijk de scheuren en barsten in asfalt. Hij trekt de gaten over om er later grillige sculpturen van te maken.
Filmpje bij Kunst op Zondag | Gat van zondag 20 oktober 2013
Een diorama is een soort grote kijkdoos. De kijkdoos kennen we als de schoenendoos waarin een miniatuurtafereeltje is gemaakt, die je door een klein gaatje kunt bekijken. Jawel, een peepshow. Gluren door de muren. Urs Fischer gaf daar een eigen draai aan.
Filmpje bij Kunst op Zondag | Gat van zondag 20 oktober 2013
Fabian Oefner fotografeert in een fractie van een seconde zwarte gaten. Met een uiterst simpele techniek.
Filmpje bij Kunst op Zondag | Gat van zondag 20 oktober 2013
Het klinkt wat bot, maar in de kern is de mens niet meer dan een gebruiksvoorwerp? Pel alle uiterlijkheden er af, en er rest niets dan een schedel en wat botten. Die wel bruikbaar zijn als sieraad, wandversiering, bushokje of kunstobject.
De schedel spreekt meer tot de verbeelding dan een enkel botje. Ongetwijfeld omdat we in een schedel meer van onszelf herkennen dan in een stukje ellepijp. Als symbool van de sterfelijkheid is de schedel onderdeel van zogenaamde vanitasschilderijen. Zoals op de afbeelding boven dit artikel. Een schilderij uit 1660 van Aelbert Jansz van der Schoor.
Aan een schedel is weinig ‘vanitas’ (ijdelheid) meer af te zien. Tot op vandaag brengen kunstenaars de schedel in verband met ijdelheid en vergankelijkheid. Er zijn echter ook kunstenaars die de schedel puur als materiaal zien om mee te werken. Een vorm van leven na de dood?
Een ethische kwestie kan zijn: gebruik je echte schedels of respecteer je de eeuwige rust en maak je schedels na? En wat te denken van de ophef die de platina schedel van Damien Hirst veroorzaakte? IJdele kunstenaar of geslaagd symbool voor de hoeveelheid geld die de mens besteedt om het leven te rekken?
NIEUWS - Rechtbank beslist dat er voor wetenschappelijke publicaties over dodelijke virussen in internationale media een exportvergunning nodig is op grond van een Europese verordening tegen bioterreur. Wetenschapper stelt dat hiermee wetenschappelijke vrijheid in het geding is.
Het ministerie van Economische Zaken verbood publicatie in het blad Science van Nederlands onderzoek omdat de informatie door terroristen kan worden misbruikt. Na lang internationaal getouwtrek kreeg de wetenschapper alsnog ontheffing. Het Erasmus MC wilde daarna een principiële uitspraak over de vraag of dat verbod juridisch juist was: fundamenteel wetenschappelijk onderzoek is immers uitgesloten van de verordening
Van de val van mythologische figuren tot de val van de mens zelf, het blijft kunstenaars intrigeren.
Cornelis Cornelisz, van Haarlem – De val van Ixion, 1588.
Door Zeus op een rad gebonden draait Ixion rondjes in het vagevuur. Onderzoek wees uit dat Cornelis van Haarlem het rad zodanig heeft overgeschilderd dat het nu lijkt of Ixion eindeloos valt.
Hendrick Goltzius – Icarus, Phaëton, 1588.
Geïnspireerd op Cornelis van Haarlem of gewoon jatwerk?
Pieter Bruegel de Oude – De val van Icarus, 1600.
Dit werk bleek niet van Bruegel te zijn. Rechtsonder stort Icarus in het water. De val van een achterkleinkind van Zeus lijkt het volk (de boer, de herder en de visser) niet te interesseren.
Peter Paul Rubens – De Val van Phaëton, 1605.
Phaëton ging wat joyrijden met de zonnewagen van zijn vader. De paarden sloegen echter op hol en de kar veroorzaakte brandplekken op de aarde. Zeus greep in, gooide een bliksemschicht naar Phaëton, die naar beneden stortte.
Yves Klein – Leap into the void, 1960.
Yves Klein trok een lange neus naar de ambities van de NASA. De matras waarop hij in werkelijkheid viel, is weggeretoucheerd. Photoshoppen avant-la-lettre.
Marc Chagall – The Fall of Icarus, 1975.
Hoe verder we weg zijn van de oude Grieken, hoe kinderlijker de verbeelding?
Uit de oude doos: Hauser Orkater met Zie de mannen vallen. (“Zie de mannen vallen, weten zij dan niet, dat alleen een vrouw kan balanceren op de rand, van een hoge houten wand”).
Filmpje bij Kunst op Zondag | De val, van zondag 22 september 2103.
Kerry Skarbakka fotografeert zichzelf in verschillende vallende poses. De touwen en kabels waarmee hij in de lucht hing zijn van de foto’s verwijderd.
Filmpje bij Kunst op Zondag | De val, van zondag 22 september 2013.
NIEUWS - Buitenlanders die ten minste 1,25 miljoen euro in het Nederlandse bedrijfsleven investeren, kunnen vanaf 1 oktober van dit jaar een tijdelijke verblijfsvergunning krijgen. Staatssecretaris Teeven wil op die manier de economie een impuls geven
Naar Grieks voorbeeld? Griekenland trekt flink wat investeerders die, na het investeren van 250.000 euro in onroerend goed, een verblijfsvergunning voor 5 jaar krijgen.
COLUMN - Een nieuwe monarch, een nieuwe troonrede? De troonrede is niets meer dan een presentatie van de “missie en visie” en het jaarplan van het kabinet. In bedrijven en organisaties worden die presentaties doorgaans gebracht met flitsende sheets op interactieve schermen. De zaal leest mee op hand-outs, zodat men kan inschatten of de koffiepauze nabij is. Aan het einde van de presentatie is er meestal gelegenheid tot het stellen van vragen.
De troonrede werd ook dit jaar in een sprookjesachtige setting voorgelezen van een paar vellen papier. Geen multimediascherm, geen overzichtelijke schema’s, geen beeld en geluid om de presentatie te verluchtigen.
Het gesproken woord is vluchtig, maar de boodschap is vastgelegd en op internet na te slaan. Het programma voorzag niet in een vragenrondje. We stellen hier dan maar een paar vragen, om die eveneens op het internet te verspreiden.
De kersverse vorst herinnert in dankbaarheid aan het feestje rond zijn kroning.
Die dankbaarheid betreft in de eerste plaats mijn moeder.
Hoelang denkt de vorst bij spreekbeurten voor land en volk zijn moeder te bedanken? Heeft de vorst moeite zich van zijn moeder los te maken?
Er is in onze samenleving veel dat een gezond vertrouwen in eigen kunnen rechtvaardigt.
Leeuwarden wordt in de culturele hoofdstad 2018. Het Friese plaatsje won van Den Haag, Utrecht, Eindhoven en Maastricht. Leeuwarden verwacht dat niet alleen de stad, maar heel Friesland nu in de vaart der volkeren zal worden opgenomen.
En dat is nodig ook, want bevolkingsafname en krimp, kinderen die onder de armoedegrens leven, een braindrain van in Friesland afgestudeerde studenten, een belabberde infrastructuur zijn zo een paar van de problemen waarmee Leeuwarden en omgeving mee heeft te kampen. Na 2018 zal dat allemaal anders worden.
Het wordt dus feest in de Friese hoofdstad. Maar waarom moeten dit soort megalomane projecten altijd in steden plaatsvinden? Waarom wordt een dorpje niet tot cultureel bolwerk gebombardeerd?
Omdat het kleinschaliger kan (moet?), omdat er in dorpen jaar in, jaar uit veel cultuur valt op te snuiven, gaan we vandaag eens wat dorpen langs. In de hoop dat u dat ook gaat doen. Combineer een wandeling door de dorpen of omringende natuur met een bezoek een van de vele ateliers en culturele evenementen die de dorpen rijk zijn. Uiteraard beperken we ons hier tot de kunsten. Lees vooral verder.
Eindhoven mocht dan van Leeuwarden verloren hebben, de stad kent wel het Drents Dorp. Een buurt in het Eindhovense stadsdeel Strijp. Elke stad kent wel van die ‘dorpjes’. Het Drents Dorp werd in de jaren twintig van de 20e eeuw gebouwd. Het was een wijk waar Philips de arbeiders huisvestte die uit Drenthe kwamen.