Oud Zeikwijf, auteur op Sargasso

Foto: Jim Linwood (cc)

#malegaze

16 mei 2020 , 11:00 , door Oud Zeikwijf

COLUMN - De Fransen lusten er pap van, van die idiote films, als er maar blote meiden in voorkomen. Piepjonge exemplaren wel te verstaan, met onzichtbare borsten en jongensheupen, pedogevaarlijke grieten met lijven van 12 jarige mignons.
Want echte vrouwen daar rust een embargo op. Niets ergers dan een vrouw met rondingen. Ja, een vrouw van over de 40 met rondingen.

Niets jaagt me meer op de kast.

De stupide adoratie van 2 vrouwen voor het 40+, in alle opzichten niet boeiende burgermannetje uit Un adultère, bijvoorbeeld.

Catfight-nattedroom van maker Philip Harrel die ons weer eens trakteert op zijn stokpaardje “getrouwde man valt voor jong blaadje” (met dat bijltje gehakt met dezelfde actrice – Isabelle Carré – in de tegenovergestelde rol, toen zíj 20 was). Geen noot van kritiek (“Dat jong blaadje is het evenbeeld van zijn vrouw, maar dan 20 jaar jonger. Vindt hij zijn vrouw soms te oud?” om maar wat te noemen), allemaal heel plausibel, heel Frans. De obligate vrouwelijke full monty, de afwezigheid van de mannelijke. “ Wat een goeie actrices!” JA HOOR, ZOU JE ZE ZO GOED VINDEN ALS ZE OUD EN DIK WAREN?

Waar blijven commentaren van Franse feministen? Worden die door google achter gehouden? Rouspeteren die meiden niet meer over dit onderwerp? Of zijn zij te lesbo en gluren zij ook te verlekkerd naar onvolgroeide schaamdelen om nog kritiek te kunnen uitoefenen?

Foto: © Oud Zeikwijf De 888 van Oud Zeikwijf drijvend eiland copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Zelf drijvende eilanden maken (kerstspecial)

25 december 2019 , 08:00 , door Oud Zeikwijf

COLUMN - Zo rond kerst en de jaarwisseling wordt er wat af gemijmerd over wat was, wat is en hoe nu verder. We willen verder, daarom voor de natte kerstdagen als ‘kerstspecial’, een praktische handleiding “zelfredzaamheid tegen het wassende water”, u aangeboden door Oud Zeikwijf:

Zelf drijvende eilanden maken volgens de Soft Building techniek van Jasper Grootveld

De Soft Building Methode is ontwikkeld door mijn leermeester Robert Jasper Grootveld. Ver voordat er sprake was van opwarming van de aarde voorzag hij “het stijgen des waters”. Nu zijn “profetie” bewaarheid is gebleken, is het noodzakelijk zijn kennis door te geven aan de nieuwe generaties en aan mensen uit verre landen die dagelijks vechten tegen het wassen des waters, zoals bijv. in Bangladesh.

Onze Soft Building eilanden creëren een microbiotoop, is door de geschiedenis van de oudere eilanden gebleken.

1) Planten en dieren tieren er welig. Watervogels zijn gek op piepschuim eilanden omdat ze altijd lekker warm zijn (de vreselijke kou uit het water wordt tegengehouden). En omdat ze erop kunnen grazen.
2) Ook onderwater ontstaat er een microcosmos. Op de grillige structuur hecht zich veel materiaal (algen et al) waartussen visjes en andere onderwaterfauna gedijt. In Amsterdam worden kades steeds kaler en rechthoekiger, waardoor dit effect is verdwenen. Dit heeft invloed op de rest van de fauna.
3) De eilanden zuigen hemelwater op. Broodnodig in deze tijden van overstromingen.
4) De begroeiing zuivert de lucht.
5) onverwoestbaar, gaan >100 jaar mee zonder onderhoud

Foto: Joost Rooijmans (cc)

De DNA-killer

20 juni 2018 , 11:00 , door Oud Zeikwijf

COLUMN - Bordje op de deur: Ministerie van Oorlog

– Goeiemorgen ik heb een afspraak met ambtenaar Van de Velde.
– Neemt u plaats, zij is nog in gesprek maar ontvangt u zo direct.
…
– Heee Van de Molen!
– Goeiemorgen Petra. Hoe is ie? Je hebt het druk zo te zien, ik zal meteen ter zake komen. Het KILL-concern heeft een revolutionair wapen ontwikkeld dat je minister zeker zal interesseren. Ik heb het er met de minister over gehad op de vorige borrel, ik kreeg groen licht om je uitgebreid te komen informeren.
– Ga je gang.
– Deze nieuwe generatie zogenoemde Living Entity Based Technology heet de DNA-killer.
– De DNA-killer?
– Ja, as in: Desoxy ribonucle…
– Ik weet wat DNA betekent, dank je. Wat doet het met het DNA?
– Het killt het. Ik wil niet al te zeer in details treden, want dan kunnen jullie met het concept ervandoor gaan, begrijp je wel… Onwenselijke toestanden…
– Natuurlijk. Je hebt mijn aandacht.

– We hebben dus iets ontwikkeld waarmee je GERICHT KUNT DODEN. Gericht as in: op de man af, of op de soort af. Het werkt met DNA-herkenning. Een speciale opsporingssoftware dat we in virussen implementeren. Deze virussen dringen door in de populatie. Door die software te activeren, herkennen ze precies welke DNA ze moeten aanvallen. Tja, en dat doen ze dan.
– Wát doen ze dan?
– Ze vernietigen de DNA-strengen.
Dat loslaten van die virussen kan overigens op allerlei manieren, dat hoef ik je niet uit te leggen. Drones, dat is het meest geavanceerde. We maken ook tegen meerprijs speciale nanodroontjes hiervoor, die levende wezens penetreren. Ze zijn volledig onzichtbaar voor radars etc, en ook ontraceerbaar, want ze vernietigen zichzelf na gedane arbeid.
Je begrijpt dat deze technologie baanbrekend is. De voordelen zijn legio: collateral damage is gereduceerd tot nul om maar iets te noemen. En op grote afstand bestuurbaar, waardoor je een actie acuut stop kan zetten, mocht er nieuwe info binnen vallen bij de control room. Zodat je debakels kunt voorkomen zoals met… weet je nog…
– Oh ja, hoe kan ik dat vergeten. Maar hè, dank voor de uiteenzetting, Dirk. Het is me duidelijk genoeg. Ik zal dit met de minister bespreken. Is dat de brochure? Dank je. Je hoort spoedig van me.

Foto: ITU Pictures (cc)

Het internet is kapot

18 april 2018 , 11:00 , door Oud Zeikwijf

COLUMN - Het internet is kapot.

Het was ook te mooi om waar te zijn.

Ik wil dit al langer schrijven, sinds ik de tentakels van het online monster zich diep in mijn levend vlees voelde vastbijten. Als de draden van een pacemaker nestelden ze zich in het menselijk weefsel, groeiden ze vast, dieper, steeds dieper, tot het uitrukken niet meer kon zonder de patiënt te doden.

Er moest iets gebeuren. Wij mensjes moesten in opstand komen voor het te laat was. We dienden dat veelkoppige monster een halt toe te roepen, voor hij ons onherroeppelijk de baas werd. Ik ben gaan minderen. Ik, een early adopter, ging op cyberdieet.

Omdat het een verslaving is, moet je gereedschap gebruiken. Mijn gereedschap werd: het me zo moeilijk mogelijk maken. Dus geen gebruiksvriendelijkheid: geen smartfoon, geen automatische inlog. Enkel stokoude computers die na een uur opstarttijd je vragen om wachtwoorden voor werkelijk overal waar je naar toe wilt. Het werkte, ik slankte af.

Maar de offers waren niet mals. Volgersaantallen kelderden. Ik werd niet meer gelezen, verdween in de anonimiteit. Ik moest beseffen: ik heb geen oplossing. Dus kon ik er niet over schrijven, want ik wil niet de pessimist zijn die, ongeschoren en met vies lang haar, op een sinasappelkistje het einde der tijden komt aankondigen.

Foto: Hartwig HKD (cc)

De tijdloze tijd

1 november 2017 , 11:00 , door Oud Zeikwijf

COLUMN - Wat ik steevast als een gruwel heb ervaren in mijn leven, is het opdelen van mijn tijd. Het jalonneren van mijn tijd. Van DE tijd.

Toen de klok zijn intrede deed op de stations van het 19de eeuwse Engeland, was het publiek er niet onverdeeld enthousiast over. Tot dan toe leefde men vrijwel zonder tijdsaanduiding. Je keek naar de zon, hoewel ik me dat in Engeland weinig bij kan voorstellen, maar dit terzijde.
Men vond het opdelen van hun tijd in uren en minuten een inbreuk op hun welbevinden. Hoe filosofisch die mensen waren! Kom daar maar eens om in het Nederland van de 21ste eeuw. We zijn verslaafd geraakt aan het opdelen van de tijd, in liefst zo klein mogelijke porties.

Ik heb daar een hartgrondige hekel aan.

Ik noem het verloren tijdsbesef van je kindertijd “het veld wuivend koren tot de horizon”. Mijn 10-jarige ik stond voor zo’n veld naast mijn huis te wachten op mijn neven die de zomer zouden komen spenderen. De zomer, die net was begonnen, leek eindeloos. Net als dat veld.

Er zijn lange periodes geweest dat ik, net als de rest van de maatschappij, me moest onderwerpen aan een strak schema. Ik studeerde af in de kortst mogelijke tijd als werkende alleenstaande moeder met een pendeltijd van drie uur per dag. Ja, dan moet je wel.
30 jaar lang moeder van een groot gezin met een meer dan voltijdse baan: 30 jaar lang bij de klok geleefd.

Foto: Vera de Kok (cc)

Zomergasten 2016 | Arjen Lubach

8 augustus 2016 , 09:29 , door Oud Zeikwijf

Toen ik opdracht kreeg om Zomergasten op 7 augustus 2016 te recenseren was ik al in het bezit van kaartjes voor de show van Bill Burr – die ging ik niet laten schieten. Maar de opdracht weigeren was ook niet in Frage. Soms werkt het even niet helemaal mee in het leven.

Ik ontdekte Arjen in 2010 toen ik nog Führerin van het Blogbal was en hij een ontzettend grappig blogje begon: Recensiekoning, waar hij je-kan-het-zo-gek-niet-bedenken-wat recenseerde. Ik had verder nog nooit van de beste man gehoord. Ik wist dus niet dat hij filosoof was (filosofen FTW), al twee romans op zijn naam had staan en theater ende muziek bedreef. Ook schrijft hij scenario’s, zelfs in het Zweeds, en binnenkort in het Fârsi, want dat heeft ie geleerd om zomergastinterviewer Thomas Erdbrink, woonachtig in Teheran, “waar nodig tot de orde te roepen” (wat hij wel probeerde te doen maar helaas niet doorzette, uit gebrek aan interesse van Thomas kant). Verwacht van mij geen onpartijdig verslag. Ik hartje Arjen (il est trop mignon zeggen we in het Frans) en ben zo bevooroordeeld als de pest. Hij moet straks wel heel domme shit uitkramen wil hij van zijn piedestal vallen.

In 2015 ontsteeg Arjen het[1] predicaat komiek toen hij in Zondag met Lubach – zijn bekroonde Nederlandse versie van The Daily Show – Minister Ploumen live een handgeschreven contract liet tekenen waarin ze beloofde dat handelsverdragen zoals TTIP geen nadelige gevolgen voor onze regelgeving zouden hebben. Hier had ik niet van terug. Als je zoiets bewerkstelligt met je status, dan is het je wat mij betreft gegeven Farao der Nederlanden te worden.

Foto: Japanexperterna.se (cc)

Gepiel

23 februari 2016 , 08:00 , door Oud Zeikwijf

COLUMN - De laatste tijd is het bon ton voor stoere binken om huilie huilie te doen vanwege de ’terreur van online feministen’. Amusant. Wat mij wel verbijstert, en laten we wel wezen ook ergert, is hoe die stoere binken de afgelopen 20 jaar onze producten hebben laten verworden tot speeltjes voor mietjes. Want als ik goed heb geteld zijn het toch nog steeds mannen die op de technische beroepen heersen. Of zijn mannen geen stoere binken meer doch allemaal verworden tot graatmagere nerds. In welk geval ik daarvan ook de schuld aan de terreur van de online feministen kan geven en dit stukkie achterwege kan blijven.

Ik, ongeduldig, potig wezen, huil om de teloorgang van de stevige apparaten waarop je kon rammen.

Voor de ‘millennials‘ onder ons (millennials zijn dus niet de mensen geboren kort na 2000 leert mij een rondgang op Google, maar geboren tussen 1980 en… whenever) zal dit een wtf-moment opleveren. Zij hebben immers niets anders meegemaakt dan pielerige gadgets gemaakt van flinterdun kunststof met microscopische, übersensitieve toetsen, if toetsen at all.

In mijn jeugd was dat wel anders. Van staal waren de dingen (Lubachse andersomliner om maar te plaatsen), met duidelijke knoppen die je fysiek in en uit kon drukken, u leest het goed: drukken. Waarbij je klik hoorde, en voelde, en wist dat het goed was. ‘De dingen’ waren ook niet perse kolossale bouwsels, maar ook best dunne walkmannetjes en zo. Maar niet zo klein dat je de vingers van een 8-jarige moest lenen om die te bedienen.

Foto: Dirk-Jan Kraan (cc)

Op vakantie tot er vrede heerst

26 januari 2016 , 08:00 , door Oud Zeikwijf

COLUMN - De oplossing voor het vluchtelingenprobleem: het hele jaar door op all inclusive vakantie. Winwin.

– heel goed tegen trauma’s
– cultureel identieke regio’s als die van de vluchteling dus geen botsing tussen culturen
– geen azc’s in onwillige Nederlandse dorpen
– voor de staatskas goedkoper dan opvang in NL
– aan de hoeveelheid reclame die over ons heen wordt gestort te beoordelen, zit de reisbranche op zwart zaad en kan ze zo’n structurele meevaller goed gebruiken.

Twee voorbeelden:

Turkije
8 dagen € 349,00 all inclusive (Corendon) = 349/7 x 365= € 18.197,86
Op korte afstand van het strand en Agios Sostis; Ruime en verzorgde kamers; Gratis wifi in openbare ruimtes; Winnaar Hotel of theYear award; Zwembad met apart kinderbad; 2 bars; Speciale quadkamers (2 volw. + 2 kind.)

Griekenland
8 dagen € 199,00 logies (Corendon), + 20€/dag aan maaltijden bij de plaatselijke middenstand = 199/7+20 x 365= € 17.676,43
Een uniek hotel op een toplocatie; 2 grote zwembaden;;ruime kamers en appartementen; goede service en vriendelijk personeel; majestic Spa; Ca. 400 meter van schitterend zandstrand en het centrum; Wellness Salon.

De staat kan alles vroegboeken en krijgt:
Gratis omruilvakantie
Altijd de laagste prijsgarantie
Extra hoge vroegboekkorting

Reken maar dat een getraumatiseerde oorlogsvluchteling daar snel zal herstellen. En dat de zorgkosten flink omlaag gaan. Zorgkosten die in Nederland op gemiddeld € 6.000,00/asielzoeker geraamd zijn, en die de asielzoekers voortaan zelf betalen met het geld dat ze besparen op de overtocht.

Foto: GSCSNJ (cc)

Moederschap

25 november 2015 , 08:00 , door Oud Zeikwijf

COLUMN - Twee moeders schrijven een boek getiteld Dit is het boek voor ouders met een leven. Moeders van ongetwijfeld 36 jaar voor moeders van ongetwijfeld 36 jaar, want dat is de leeftijd waarop je anno 2015 je eerste kind krijgt, meen ik te begrijpen uit het relaas van een vrouw van 35 jaar die ontroostbaar is nadat ze zich vervroegd in de overgang bevindt. 35 jaar, geen kinderwens noch relatie EN ontroostbaar. Noem mij ouderwets, maar ik vind dit een rare, onmogelijke zo niet onwenselijke combinatie. “Ja maar ik weet toch nog niet of ik IN DE TOEKOMST kinderen wil? Toch?” 35 jaar! Stokoud als je het mij vraagt. “Had je daar maar ietsjes eerder aan gedacht” wil ik dat hersenloze wicht toewerpen. ‘Ietsjes’ als in ‘minstens 10 jaar eerder’.

Zucht.

En nu die twee overjarige troela’s ‘met een leven’.

Op het Amerikaans continent worden kinderen van 30 (de VS) tot 50% (Brazilië) o.a. ‘uit esthetische motieven’ met de keizersnee geboren. Bedrijven als Apple en Facebook vriezen de eitjes van vrouwelijke werkneemsters in zodat ze lekker door kunnen werken zonder zich te hoeven bekommeren om de biologische klok. Is dit ons voorland? Menopausaal én moeder? Omdat je niet kon stoppen met een ‘leven’ hebben?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

FemEnisme

9 november 2015 , 11:00 , door Oud Zeikwijf

COLUMN - Immigratie en feminisme. Die twee zijn voor mij verbonden. Vrouwen hebben zich in West Europa de afgelopen eeuw met veel moeite weten te emanciperen. Stemrecht voor vrouwen is er in NL pas sinds 1919 (in Frankrijk sinds 1944!). Tot de jaren dinges mochten getrouwde vrouwen hun bankzaken niet zelfstandig regelen omdat zij wettelijk als handelingsonbekwaam gebrandmerkt waren.

We zijn er nog niet, maar veel is bereikt. Dat restje ongelijkheid kunnen we wel aan. We zijn immers geen minderheid maar een meerderheid. Een zachtaardige, niet op macht beluste meerderheid weliswaar, die zorgzaamheid hoger in het vaandel heeft dan gewin. Het evenwicht is echter precair. Te vaak moet de verdeling der (onbetaalde) zorgtaken nog aan de keukentafel beslecht worden. Te vaak worden vrouwen die graag voltijds buitenshuis werken nog teruggeworpen naar het aanrecht vanwege de kosten van kinderopvang. Te vaak zitten atavistische patronen nog tussen droom en daad.

Maar we zijn er bijna. Ik heb er vrede mee. Als dochter van een man, moeder van 2 zonen en wederhelft van een echtgenoot heb ik begrip voor de mannelijke kant van de zaak. Als vrouw behept met een relatief hoog testosterongehalte kan ik enkel raden wat een tienvoud ervan in je geest en lijf doet. Ik ben dan ook een begripvolle feministe. Voor beide kanten. Van mij moeten moeders niet gedwongen worden te werken, en zeker niet in deze tijd van vergaande mechanisatie. Werk wordt toch in rap tempo een privilege; je zou wel gek zijn labbekakken en verzorgende types te dwingen de schaarse arbeidsplekken te bezetten, die toekomen aan de ambitieuze exemplaren. De betaling van werk zoals wij die kennen is in mijn ogen een door een achterhaalde mannenmaatschappij opgezet en in stand gehouden systeem. Economie draait evengoed op de gratis olie van moeders, dochters en echtgenoten, met hun vrijwillige verzorgingsdrang. Ruim baan en respect voor die vrouwen dus! Ze zijn een zegen voor de maatschappij.

Foto: Danny Choo (cc)

Gogogirls

12 september 2015 , 12:30 , door Oud Zeikwijf

COLUMN - Ik moest vreselijk plassen, dus liep ik het eerste het beste cafeetje binnen. Blijkt het Japans te zijn, en ook in Japan, terwijl ik zonet gewoon in Nederland was, of was het toch niet zo? Je weet het tegenwoordig ook niet meer. 2 WC-deuren. Voor mij 2 zuid-aziatische meiden in gogogirlsattributen, dwz non-attributen, enkel een glitterbikini en hoge haken. Ze openen de verkeerde deur – die van de mannen-WC, en giechelen terwijl ze over iets heen stappen. Ik wil ze nog wijzen op de vrouwen-WC (ervan uitgaande dat ze geen Japans kunnen lezen) als ik zie dat eentje haar piemel uit haar broekje haalt. Travestieten stel ik gelaten vast en ik pak de andere deur.

Als ik de deurknop dicht draai gil ik keihard: die zit onder het bloed. De hele wand zit onder het bloed. Ik wil eruit, maar dan moet ik de draaiknop weer aanraken. Dilemma.

Ik raap mijn moed bij elkaar en bijt erdoor heen. Dan zie ik dat waar ze overheen stapten een dode man is. De toog is een paar meter tegenover (het is een miniklein eethuisje, zoals je ze veel hebt in Tokio). Ik wil de bediening waarschuwen maar weet verdomme niet meer hoe je “Er ligt een dode man daar” zegt. Ik stamel wat. De politie wordt gebeld.

Foto: rochelle hartman (cc)

Quand on ne correspond pas à l’image

29 augustus 2015 , 14:00 , door Oud Zeikwijf

COLUMN - Par exemple quand unetelle me voit IRL et est confrontée par mon vieillissement. Celà la trouble quelque part, elle qui acccorde beaucoup de valeur à l’esthétique et à d’autres privilèges de la jeunesse. Elle veut faire comme si de rien n’était. Mais cette fois, elle n’envoie pas les photos.

Le non-envoi des photos = la concrétisation de son trouble.
+ Le non-envoi est du départ un acte de bienveillance, de grâce.

J’ai cette opinion que je ne base sur rien de plus que des sentiments, que toutes les femmes, même les femmes comme moi, c’est à dire avec un digit ratio <1, les femmes dites ‘commandantes’, souffrent plus du viellissement de nos traits que les hommes, et je généralise. C’est un grand choc que de voir notre beauté flétrir, et même les moins jolies d’entre nous en arrivent un jour à regretter leur minois de jeunette.

Le challenge est dans l’acceptation, plutôt un résignement. Qui ouvre néanmoins d’autres horizons. Car il y a une certaine beauté de la femme vieillissante, de plus quand elle est intelligente. Une beauté que personne ne trouve dans son berceau.

C’est Iki Freud qui me l’a dit: tu te comportes comme si tu ne voulais pas veillir.