Met 400 doden en 23000 besmettingen, zo meldt Trouw.
Kom d’r maar in, Kritisch Prikken…
En voor de volledigheid ook maar even de reactie van Skepsis op Kritisch Prikken…
Het is burgerinitiatief “ons geld” gelukt om genoeg handtekeningen op te halen, en de vaste kamercommissie financien neemt het initiatief binnenkort in behandeling.
De organisaties achter het initiatief willen een serieuze discussie over de gebreken van ons geldstelsel: “Geldschepping door particuliere commerciële banken zorgt voor een instabiel geldsysteem.”
Eindelijk gaat de discussie waar die over moet gaan, zou ik zeggen.
Afro Celt Sound System brengt moderne westerse, Ierse en West-Afrikaanse muziek samen. Het is een band met leden van overal op de wereld, en ook het instrumentarium weerspiegelt dat: talking drum, de Afrikaanse drum waarbij de toonhoogte met de klem van de bovenarm wordt gevarieerd; dhol, een grote trommel die van twee zijden bespeeld wordt; kora, de 21-snarige afrikaanse luit; Ierse doedelzakken en fluiten, en natuurlijk de moderne westerse instrumenten.
Toch zou ik Corbyn geen populist willen noemen. Ik denk dat dit het onbegrip versterkt en dat we Corbyn beter kunnen plaatsen binnen de ‘loony left’ waarmee Labour al veel langer te maken heeft. Dat is niet populistisch, maar studentikoos, anti-burgerlijk en politiek correct. Denk aan ‘red’ Ken Livingstone, die het tot burgemeester van Londen schopte, om Blair te pesten. Hij voerde tolpoorten voor de binnenstad in, geen volkse prioriteit, maar meer speelruimte voor de rijken en de radicale chic. Een communist als George Galloway was lang een horzel voor de Labourleiding. Met zijn anti-Israëlstandpunten en pro-moslimhouding doet hij het goed op universiteiten. Maar de Britse arbeidersklasse heeft er niks aan. Hetzelfde geldt voor Corbyn, pacifist én vriend van Hamas, Hezbollah en Poetin. Hij wil namens Labour excuus maken voor de Irakoorlog, de dood van Osama bin Laden noemde hij ‘een tragedie’.
Gisteren hadden we Socalled die hiphop en klezmer combineerde. Josh Dolgin van Socalled ontmoette klezmer/jazz-muzikant David Krakauer, en samen besloten ze de band Abraham inc te vormen. We horen duidelijk de invloed van Socalled, maar de muziek gaat veel meer in de richting van de swingende jazz. En natuurlijk zit er weer een stevige klezmer-invloed bij.
Josh Dolgin uit Canada – met Russische, Oekrainse en Roemeense wortels en naar eigen zeggen een Jewish Cowbow – is enerzijds rapper/hiphop-artiest, en anderszijds speelt hij als klezmer-muzikant piano en accordeon . Die stijlen gooit hij vrolijk door elkaar onder de artiestennaam Socalled. Het levert een bizarre mix op met zeer gevulde muziek waar van alles gebeurt: rap/hiphop, klezmeresque instrumentaties zijn nooit ver weg, textfragmenten in spoken word in minstens drie talen, samples die er tussendoor schieten, en ondertussen lopen er tot soms drie of vier melodieen doorheen.
Je hebt net je target platgebombardeerd, bent op de terugweg naar je basis, en dan… De bespiegelingen die er door je hoofd schieten op een mooie meidag, terwijl je staartveren akelig schroeien en die Arabische zandzee beneden met angstaanjagende snelheid steeds dichter bij komt…
Sweet Bird of Truth van Matt Johnson alias The The gaat over een Amerikaans piloot die neergeschoten wordt boven een of ander Arabisch land. In 1985 schreef hij het lied; in 86 zou het als single verschijnen, maar Amerika begon toen net met het bombarderen van Libië, dus de platenmaatschappij wilde niet. Uiteindelijk werd het toch uitgebracht, maar op dezelfde dag weer ingetrokken. Johnson bracht een verklaring uit naar de pers, maar die wilden dat weer niet publiceren. Een jaar later werd de single opnieuw uitgebracht, toen de storm inmiddels geluwd was.
Rupert Hine is vooral bekend als succesvol producent van vele jaren 80 bands; hij verzorgde de productie van meer dan 100 verschillende platen uit die tijd en later, onder meer van Howard Jones, Stevie Nicks, Suzanne Vega, Rush en Tina Turner. Hij geldt als belangrijk exponent van het synthpopgeluid van die tijd.
Daarnaast bracht hij zelf als muzikant een stuk of 10 platen uit, hetzij onder z’n eigen naam, hetzij als nepgroep Thinkman. Hoewel z’n solowerk meestal nog relatief makkelijk in het gehoor ligt was hij te eigenzinnig om ook als soloartiest commercieel heel succesvol te zijn.
Dr. Calculus was een eenmalig project van Stephen Duffy (Duran Duran) en Roger Freeman (Pigbag). Het enige album Designer Beatnik uit 1986 was destijds weinig succesvol, en werd ook door de pers goeddeels genegeerd. Later volgde een re-release (in 2007) en Purfume From Spain werd zelfs een bescheiden hit, ook al omdat een nieuwere versie in een film gebruikt werd (onder de nieuwe naam Full of love).
We horen een soort proto-house met een indringende bassline, waarin het experiment niet geschuwd wordt en waar een prettig gestoorde gekte de boventoon voert, met veel absurdistische samples van stemmetje en bizarre orchestraties.
Two Lone Swordsmen bestaat sinds 1996 uit Britten Andrew Weatherall en Keith Tenniswood. Hun muziek moet vooral gezocht worden in de richting van warp downtempo electro, waarbij ze de laatste jaren steeds meer de snelheid er uit halen en richting sfeer gaan.
Zoals op Taste of our flames, uit 2004: langzame bassen en cello’s, spookachtige synths en een luguber sfeertje. Met zang van Nina Walsh.
We blijven net als gister even in Noordelijke regionen.
Nils Økland bespeelt de Hardanger viool, een met dubbele snaren uitgevoerde viool die veel in de Noorse traditionele muziek gebruikt wordt. We horen muziek die typisch op de ECM platenmaatschappij past: moderne neo-klassiek/avant garde met een fikse scheut traditionele invloeden.
Ik zag haar ooit tijdens een festival: op het podium kronkelt ze, hijgt ze, krijgt bijkans een orgasme, krimpt ineen als een klein kwestbaar meisje, om vervolgens weer wild uit te barsten. Het festivalpubliek leek lamgeslagen, niet wetend wat met zoiets aan te moeten. Tot een stel pubers voorin na een half uur besloten dat het ondanks alle oerkreten toch best dansbaar was en los gingen – en de rest van het publiek volgde al snel. Het was een van de meest bizarre live-optredens die ik meemaakte.
Tanya Tagaq is een inuit uit Canada die traditionele sjamanistische strotzang even makkelijk combineert met moderne avant-garde als met westerse dance-muziek. Ze werkte samen met grote namen als Björk, Mike Patton of Kronos Quartet. En ze ontving al verscheidene prijzen.
