Overzicht

M&M

543 Artikelen
142 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Closing Time | Du

, door

Laatst had ik een avondlijke autorit en luisterde naar de radio. En pats, daar was tie ineens: Du, van Peter Maffay. Dus dat werd meezingen, hard. Het is donker en ik ben alleen immers. Ik heb dat nummer altijd in mijn hoofd voor het geval ik op een karaokepodium beland. Met dat nummer zou ik zelfs de rest van het café kunnen laten meezingen, met volle overgave. Maar er was nu iets dat me wat ongemakkelijk deed voelen. Kwam het door die #metoo toestanden, kwam het door andere berichten over geweld tegen vrouwen, over misbruik? Die tekst. Waarom had ik dat nog nooit eerder zo gehoord? Dit nummer ging niet over oneindige romantische liefde, maar over een obsessieve stalker, misschien wel over een loverboy-achtige gast. Hier was geen ruimte voor het vrouwelijk personage, hier was geen ademruimte voor haar, hier was alleen die dwingende, claimende stem van de man aan het woord. Hij geeft haar dan wel complimentjes, maar tegelijk zegt hij dat ze nooit meer van hem weg mag gaan. En dat ze bij hem hoort. Dat zij alleen hem kan begrijpen. Zo legt hij wel alle verantwoordelijkheid bij haar neer. Geen gezonde, evenwichtige relatie. Hij maakt het gelijk ook heel erg groot en dramatisch, zodat de druk op haar schouders alleen maar toeneemt: Ik heb een doel, en dat doel ben jij.
En zonder haar kan hij niet leven. Dat noem ik geen liefdesverklaring, maar dat noem ik een gijzelaarssituatie: jij mag nooit meer bij me weggaan. Du darfst nie mehr von mir geh’n. Niets kan me scheiden van jou. Nichts kann mich trennen von Dir. Meneer is wel een dwingeland en een heersertje. Wat er ook gebeurt, ik blijf bij jou, Was auch gescheh’n mag ich bleibe bei Dir zingt de maniak, (ja pas op, het blijven Schlagers) bij jou! bij jou! bij jou!

Closing Time | Spiritual

, door

Je pakt je gitaar en daar speel je een loopje op van zes noten. Niet meer. En dat doe je ongeveer zes en halve minuut lang. Steeds dezelfde zes noten. En die speel je zo traag mogelijk. Dat het liedje haast stilstaat. Je doet er een smartelijke tekst bij over dat je geliefde je verlaten heeft en dat je je daarom, met al je pijn, nu wendt tot Hem, of Hij je niet alleen wilt laten sterven. Dit had verkeerd kunnen uitpakken. Maar niet als die zes noten bedacht zijn door Spain. Later heeft Johnny Cash dit nummer ook ontdekt,  hier zijn hartbrekende versie.

Closing Time | Christmas In Nevada

, door

Het is niet dat ik het gepland had. Of dat ik een mega fan was, maar op de een of andere manier is The Willard Grant Conspiracy de band die ik het vaakst live heb zien optreden. Daar moet wel een kanttekening bij…

Elke keer als ik The Willard Grant Conspiracy zag optreden, zag ik een andere band op het podium. Dan stonden ze met z’n tienen op het podium, de keer daarna met z’n zessen. Dan improviseerden ze weer met een zangeres uit het voorprogramma, of hadden ze snel hun repertoire gerepeteerd met een plaatselijke gitarist die dan ukelele speelde. En de ene keer overrompelden ze de zaal met een Velvet Underground achtige muur van geluid, om de keer daarna een café-setting muisstil te krijgen met akoestische versies van hun liedjes. Liedjes klonken dus ook nooit hetzelfde bij hen. Wat een band. Maar er was een vaste constante: Robert Fischer. Een machtige verschijning. En dan niet alleen zijn bariton, maar ook zijn omvang, zijn baard en bril. Robert Fischer overleed in 2017.

Foto: Maria Willems (cc)

Kunst op Zondag | Havenkwartier

, door

Lang voordat het hip werd, woonde ik aan de haven,
tussen de overslagkade en de VAM-spoorlijn.
Elke avond, tussen zes en zeven, passeerde de trein,
de hoorn klonk bij het kruisen van de industrieweg
de wissel werd overgehaald, er klonk rails
tegen rails, en de trein rangeerde.
Vanuit mijn keuken groette ik de machinist,
metershoog schoof de locomotief weer voorbij,
maar nu in de andere richting, op drie meter afstand.
’s Zomers zaten we buiten, er werd een aak gelost,
of juist gevuld met grint. De kettingen van de kraan
ratelden. Er kleurde wat diesel op het water.
Op zondag was het altijd stil,
dan liepen er konijnen tussen de bielzen.

Oude havengebied Duinkerken foto Maria Willems

Closing Time | Desert Trash

, door

 In de categorie niets-aan-de-hand-pop: Mija met de song Desert Trash. Als ik thuis ben, dan luister ik  meestal naar Pinguin Radio. Ik hou wel van gitaarmuziek, indie en vlotte pop, vandaar. In het begin van dit jaar hoorde ik Desert Trash van een voor mij onbekende Mija. Daarna zocht ik op youtube naar de clip. En het is nu november en het liedje en clip pakken mij nog steeds. En waarom is dat? Is dat vanwege dat ontwapende zangeresje met haar veel te grote colbertjasje? Is dat vanwege haar Charlie Chaplin-achtige motoriek en pasjes? Is het dat ze zo haar tekst precies passend declameert/zingt? Is dat vanwege de verbluffende simpele doeltreffendheid van de clip: meisje loopt op zandweg achter camera. Punt. Is het die tekst: ‘Life is a movie directed by people you know’?

Closing Time | Backseat Driver

, door

Van de Nederlandse Sabrina Starke ken ik maar 1 song, en dat is Backseat Driver uit 2012. Die pakte mij gelijk door de aanstekelijk drum ’n bass drive  en die break waarin de zang van Sabrina wordt overgenomen door de rap van Ziggi Recado. Wat een vondst. En dat levert een erg vrolijk dansbaar liedje op.

Closing Time | The Sun Shines Down On Me

, door

De enige keer dat ik Daniel Johnston (solo) zag optreden, was hij er niet zo best aan toe. Het was vast niet het beste optreden van hem. Hij was veel te dik, hij trilde hevig door medicatiegebruik. En door diezelfde oorzaak had hij ook last van speekselvloed en er ontbrak ook een tand ergens vooraan wat zijn uitspraak nogal beïnvloedde. Zijn teksten las hij van een standaard en zijn joggingbroek had de neiging om af te zakken. Maar wat was ik gefascineerd, wat was ik blij dat ik daar aanwezig mocht zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=F1qKv-kaYEk

Closing Time | Prisencolinensinainciusol

, door

Als meisje in de lagere school-leeftijd deed ik samen met mijn zus mee aan een danswedstrijd tijdens een evenement in ons dorpshuis. Tot mijn verrassing wonnen we een derde prijs. Omdat ik vond dat anderen beter dansten, heb ik nog gedacht dat we die prijs te danken hadden aan een oom in de jury.
De prijs bestond uit ieder een singeltje. Ik was jaloers op mijn zus die Down By The Lazy River van The Osmonds kreeg. Ik moest het doen met de mij onbekende  Adriano Celentano. Het vreemde Prisencolinensinainciusol bleek een plaat die ik in de loop van de tijd toch nog heb leren waarderen, terwijl de Osmonds helemaal uit mijn beeld verdwenen. Alsnog blij dus.

Closing Time | Werner’s Last Blues To Blokbuster

, door

Uit de tijd dat Will Oldham nog Palace Songs heette, tijdje terug dus, 1994, en een van zijn eerste platen: Hope, met daarop zes prachtige liedjes. De laatste song van die cd is Werners last blues to blokbuster. Geen alledaags ritme, melancholieke piano, en onvaste zang vanuit het hart, kortom: helemaal Will Oldham.

In zijn bundel ‘Songs of love and horror, Collected Lyrics of Will Oldam, zegt hij over dit nummer: I had a story about these brothers, this one is from the middle brother who has gone as far as he can with what he was given. He expects the world to take over where his folks left off, but the world doesn’t love him like that, not at all.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Closing Time | There Is Power In A Union

, door

Van Kiril Medvedevs muziek zou ik nooit gehoord hebben als ik niet een crush had op Russische literatuur: Dostojevski, Gogol, Toergenjev, Tolstoj, Lermontov – de Russen kortom. Maar in de 21ste eeuw wordt er in Rusland ook geschreven. Ik heb de dichtbundel met de geniale titel  Alles is slecht van Kiril Medvedev ooit gekocht naar aanleiding van een recensie op de site van Pieter Boulogne: van Poesjkin tot Poetin en snel weer terug. Hij is de vertaler van Medvedev. Toen Kiril Medvedev een nieuwe publicatie had: Biopolitiek, verscheen op de site van Pieter Boulogne een recensie waarbij deze aanstekelijke videoclip stond: die zangeres, geweldig. Die andere twee zangers zijn er verlegen mee.

Medvedev is een artistieke duizendpoot: behalve literaire vertaler en dichter is hij ook muzikant, speelt gitaar in deze clip. Hij probeert de vergeten vakbondsstrijd in Rusland een gezicht te geven met vertalingen en uitvoeringen van westerse antifascistische klassiekers zoals hier There Is Power in a Union.

Closing Time | Brays

, door

Lang geleden speelde de begin dit jaar overleden David Olney in het Patronaat in Haarlem. Hij speelde daar het nummer Brays dat ik nog niet kende. Ik weet nog het aha-moment toen ik doorkreeg waar het nummer over ging.

Vorige Volgende