Max Molovich

COLUMN, RECENSIE - Om eerlijk te zijn: Claudia de Breij stond niet heel erg hoog op mijn lijstje van mensen die ik graag beter wilde leren kennen in een drie uur durend interview. En ook na drie uur Claudia de Breij voel ik niet de minste behoefte om een show van haar te gaan zien. Maar als Zomergast vond ik haar niet onaardig. Het was niet wereldschokkend, maar dat hoeft ook niet altijd. Het meest opzienbarende was een bewust ingelaste pijnlijke stilte. En de bekentenis dat Claudia’s moeder meer moeite had met haar coming out dan haar vader. En Judy Garland kwam nog even langs in de gedaante van een vlieg op zoek naar een slokje wijn. Het interview kabbelde rustig voort en de fragmenten gaven een aardig inkijkje in haar interesses en kijk op de wereld. Nu heeft Claudia de Breij een kijk op de wereld waarin ik me wel enigszins herken. Dat helpt ook mee in de waardering van zo’n avond.

Het allereerste fragment in deze laatste aflevering van Zomergasten ging over een vrouw die in haar leven vijfhonderd truien had gebreid die nooit waren gedragen. Dat op zich vond ik al een mooi, ontroerend gegeven. Loes heette de vrouw. We zagen haar zitten op een podium. Een bandje kwam naast haar staan en zette ‘Happy together’ van The Turtles in. Waarna de straat langzaam volstroomde met dansende mensen die de truien van Loes droegen. “Ik vind het mooi als een kunstenaar iets laat zien wat anders ongezien was gebleven”, zei De Breij hierover. Een paar fragmenten later vertelde Annie M.G. Schmidt dat ze helemaal niet van plan was om schrijver te worden, totdat een redacteur van Het Parool, waar zij als chef documentatie werkte, vroeg of ze wat voor een personeelsavondje wilde doen. Annie M.G. Schmidt opende toen een la vol met versjes. En de rest is geschiedenis. Oftewel: als we Annie M.G. Schmidt mochten geloven, dan hadden de versjes van Annie voor hetzelfde geld als de truien van Loes kunnen eindigen.