Max Molovich, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 29-09-2022

Nabeschouwing Zomergasten | Jolande Withuis

2 september 2012 , 15:21 , door Max Molovich

RECENSIE – Waarin de auteur om 23.45 kijkt naar de tweede helft van Zomergasten met Jolande Withuis en, hoewel het eigenlijk veel te laat was voor hem, moet constateren dat het ronduit geweldige uitzending was.

De opnames van het vervolg van Zomergasten met Jolande Withuis bleken niet in de studio in Hilversum plaats te vinden, maar thuis bij Jolande Withuis. Het was al eerder opgenomen. Live on tape dus. Ik vermoed wij ons in het werkvertrek van Jolande Withuis bevonden. Op de achtergrond een grote boekenkast. Als de camera op Jan Leyers gericht was, sprong vooral een reeks gekleurde vazen achter hem in het oog. Ze hield van kleur, vertelde ze later.

De uitzending werd hervat waar we gebleven waren. Bij Pim Boellaard. Uiteraard werd nog wel even gerefereerd aan de oorzaak van dit alles, de migraine van Jolande Withuis. Ze was overweldigd door het aantal steunbetuigingen. Later vertelde ze dat er ook wel wat steunbetuigingen tussen zaten die ze wat overdreven had gevonden. Die deden net alsof haar iets traumatisch was overkomen, terwijl het nu ook weer niet zo erg was. De kampgevangenen waarover ze boeken had geschreven, die hadden traumatische ervaringen. Haar was iets vervelends over komen, meer niet.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Zomergasten | Jolande Withuis, the sequel

1 september 2012 , 23:36 , door Max Molovich

Wat later dan gebruikelijk en de interesse van de meesten zal, nu #zg12 niet meer trending topic is, ongetwijfeld even afwezig zijn als het improvisatietalent van Sybrand van Haersma Buma, maar zo meteen, om 23.40 uur begint op Ned2 het vervolg van Zomergasten met Jolande Withuis, die haar ideale televisieavondje moest staken vanwege een migraine. Waar waren we gebleven? Bij Pim Boellaard. Verzetsheld. Nog door zowel Himmler als Heydrich ondervraagd. Belandde uiteindelijk in Dachau, maar heeft het overleefd. Withuis schreef een biografie over hem.

Mochten Jolande Withuis en Jan Leyers half zo in vorm zijn als een paar weken geleden, dan belooft dit nog een boeiend nachtje te worden. U kunt uw bitch ass oneliners hieronder kwijt. Of u op twitter nog terecht kunt met #zg12, het zal ongetwijfeld. En voor de keuzefilm hoeft u dit keer niet op te blijven, want die is al uitgezonden. Twee keer achter elkaar zelfs! Mocht het lukken, dan vindt u op zondagochtend op deze plek een vervolgrecensie.

Foto: copyright ok. Gecheckt 25-09-2022

Met gewoon Jos door Gewoon NL, afl. 6: Neerijnen

31 augustus 2012 , 19:00 , door Max Molovich

REPORTAGE – Waarin de auteur samen met de charismatische Jos Kuintjes op verkiezingscampagne door gewoon Nederland gaat. Aflevering 6: Neerijnen. Gewoon Jos breekt een lans voor de gewoon werkende Nederlander.

“Vandaag wil ik het met u hebben over de hard werkende Nederlander.” Gemurmel in de zaal. Wat laatkomers zoeken nog een stoeltje. Het is lekker druk in dorpshuis De Zevensprong. Ik zie hier en daar al wat Gewoon NL-t-shirts. Veel jonge mensen. De sfeer is goed. Jos had me voor aanvang van de bijeenkomst toegezegd dat hij er ‘gewoon lekker zin’ in had. Hij gaat verder. “Vandaag wil ik het hebben over de hard werkende Nederlander waar Mark Rutte en diens VVD zo de mond vol van hebben. De hard werkende Nederlander is zo zielig. Want ziet zijn zuur verdiende geld met bakken tegelijk over de balk gegooid worden richting kansloze projectjes voor kansloze jongeren, kansloze bejaarden, kansloze zieken en kansloze werkzoekenden. De hard werkende Nederlander kent z’n verantwoordelijkheid, maar wil daar wel wat voor terug zien. Hij wil niet dat zijn geld in een bodemloze put terecht komt. Hij wil dat het nuttig besteed wordt. Zo is de hardwerkende Nederlander. Welnu, ik zal u eens wat vertellen over de hardwerkende Nederlander. De hardwerkende Nederlander is gek. Juist. Zo. Ik heb het gezegd. De hardwerkende Nederlander is niet goed bij zijn hoofd. Dit is helemaal geen tijd om hard te werken. Dit is een tijd om gewoon te werken. Niet te hard, niet te langzaam. Gewoon.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lijsttrekkersdebat Knevel en Van den Brink

30 augustus 2012 , 22:00 , door Max Molovich

Vanavond het Grote EO-Lijsttrekkersdebat onder leiding van Andries Knevel en Thijs van den Brink. Met medewerking van Mark Rutte, Emiel Roemer, Diederik Samsom, Geert Wilders en Alexander Pechtold. Hoofdthema: Indianen.

Zit u er klaar voor? Het Grote Lijsttrekkersdebat gaat beginnen. Na RTL 4 is het nu de beurt aan het bekende duo Knevel en Van den Brink, onder de Indianen beter bekend als Priemende Vinger en Vierkant Hoofd. En aangezien de Indianen een niet meer te negeren onderdeel van het Nederlandse electoraat vormen, zullen wij die namen hanteren. Vooral ook nu bekend werd dat steeds meer Indianen zich niet gehoord voelen door de Nederlandse politiek en er een steeds grotere afkeer van krijgen.

Wie zullen Priemende Vinger en Vierkant Hoofd vanavond mogen verwelkomen? Allereerst natuurlijk ons huidige opperhoofd Gierende Hyena. Verder zullen aanschuiven de rondbuikindiaan Gezellige Beer van de SP, Nooit Meer Kammen van de PvdA, Behaagzieke Toekan van het CDA, Kereltje Eikelhoofd van D66 en Zilverlokje van de PVV. Knuffelt Met Bomen van GroenLinks schijnt te ontbreken, die doet er kennelijk niet meer toe.

Waar zij het over gaan hebben, ik wil het eigenlijk niet weten. Waarschijnlijk over de veiligheid (en hoe om te gaan met criminele Indianen), Indianen in de zorg (moet de zweethut uit het ziekenfonds?), de economische crisis (moeten we terug naar spiegeltjes en kraaltjes?), Indianen en de hypotheekrenteaftrek (geldt die ook voor Tipi’s?) en wie wil straks met wie de vredespijp roken? Maar het hoofdthema is vermoedelijk Europa: hebben de Indianen geen leuk dansje zodat het allemaal goed komt?

Foto: copyright ok. Gecheckt 06-11-2022

Kees van der Staaij

29 augustus 2012 , 07:00 , door Max Molovich

Waarin Kees van der Staaij in zijn bed ligt te piekeren over wat er fout was gegaan die dag, als hij plotseling een stem hoort die hem aanspreekt en hem, na een lesje theologie, vertelt dat Jezus ook het product is van een verkrachting.

Kees van der Staaij lag op zijn rug. Het witte licht van een kerende auto bescheen door een kier van zijn gordijnen het plafond. Wat was er mis gegaan vandaag? Wat had hij fout gedaan? Hij had in het programma Wat Kiest Nederland tegenover Frits Wester gezeten. Wester vroeg iets over de Amerikaanse senator Todd Akin die had beweerd dat vrouwen niet zwanger konden worden door verkrachting. Was hij het eens met die bewering? Nee, daar was hij het niet mee eens. Maar het was een feit dat verkrachting zelden tot een zwangerschap leidde, had hij er aan toegevoegd. Had hij nooit moeten zeggen. Alsof dat ook maar iets met zijn standpunt te maken had.

Al zou elke verkrachting tot een zwangerschap leiden, dan nog had je niet het recht abortus te plegen. Er was iets gruwelijks gebeurd. Maar dat gruwelijke had wel tot nieuw leven geleid. En dat nieuwe leven was, zoals al het menselijk leven, heilig. Daar had God een plan mee. En dat plan moest ten uitvoer worden gebracht. Dat mocht niet vroegtijdig worden gedwarsboomd. Alleen God heeft het recht om de vrucht van een moeder weg te nemen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nabeschouwing Zomergasten | Adriaan van Dis

27 augustus 2012 , 09:09 , door Max Molovich

RECENSIE – Zesde en laatste aflevering van Zomergasten. Waarin Adriaan van Dis ons wil doen geloven dat hij geobsedeerd is door menselijke ellende, maar zijn fragmenten en zijn voorkomen iets anders verraden.

“Ik maak weer iets esthetisch van iets gruwelijks”, zei Adriaan van Dis toen hij vertelde over een Afrikaans jongetje zonder benen, wiens rompje zat vastgeschroefd op een plankje met wieltjes, en die zich met zijn armen voortbewoog als een zeeanemoon. Van Dis vertelde over zijn fascinatie voor mismaakte mensen. Hoe hij er zowel van gruwelt als door aangetrokken wordt.

Jan Leyers citeerde Van Dis, ooit zelf presentator van Zomergasten. Dat je aan de keuze van de fragmenten de obsessies van de Zomergast kunt aflezen. Van Dis zelf zei aan het begin van de uitzending dat hij heel erg zijn best had gedaan om géén verhaal te vertellen met zijn fragmenten, maar dat hij, toen hij zijn keuzes overzag, moest toegeven dat dit mislukt was. Zijn fragmenten vertelden wel degelijk een verhaal (en verrieden een obsessie), en dat was oorlog. Maar volgens mij was dat zijn obsessie helemaal niet.

De kijker is een monster
Adriaan van Dis weet hoe de kijker in elkaar zit. Hij omschreef ons, televisie kijkend Nederland, als een monster. Een monster dat niet te temmen valt. Je kunt het proberen, maar het zal niet lukken. Door ons zo nu en dan met zorgvuldig gekozen bekentenissen te voeden, probeerde Adriaan van Dis het monster stil te houden. Zoals hij dat in elk televisieoptreden probeert. Door verlekkerd en in elegante bewoordingen over zijn fascinatie met menselijke ellende te vertellen, wil hij ons doen geloven dat die gruwelijkheden an sich een obsessie zijn. Maar het gaat om iets anders.

Foto: copyright ok. Gecheckt 28-09-2022

Zomergasten | Adriaan van Dis

26 augustus 2012 , 15:30 , door Max Molovich

VOORBESCHOUWING -Vanaf een uurtje of kwart over acht is Adriaan van Dis zo’n drie uur lang de laatste Zomergast van Jan Leyers. Ter gelegenheid daarvan alvast een korte terugblik op het seizoen en een vooruitblik op vanavond.

Vanavond is het alweer de laatste aflevering van Zomergasten van dit jaar. Op het eerste gezicht zou je het niet zo zeggen, maar het was een reeks met aardig wat legendarische momenten. Minstens drie van de zes afleveringen leverden unieke beelden op. Micha Wertheim die een wilde perzik at, de zwetende Jolande Withuis die haar migraine-aanval aankondigde met een wapperende waaier en Lidewij Edelkoort die ineens met zwarte stippen op haar gezicht in de studio zat. Allemaal jamais vu. Tel daar de ultieme saaiheid van Henny Vrienten en de ultieme als bevlogenheid verpakte ijdelheid van Ben Verwaayen bij op en je hebt met een unieke reeks te maken.

En hoe deed de gastheer het? Bijna perfect, durf ik hier te zeggen. Wellicht was hij te licht om een vrijemarktzeloot als Ben Verwaayen het vuur na aan de schenen te leggen, maar eigenlijk is Zomergasten daar ook niet voor bedoeld. Het programma heet niet voor niets Zomergasten. Een gast moet zich op zijn gemak voelen. Dan heb je geen presentator nodig, en ook geen interviewer, maar een gastheer. Dat was Jan Leyers. Een vriendelijke, meelevende gastheer die het zijn gasten zo gemakkelijk mogelijk wilde maken. Alleen met Micha Wertheim lukte dat niet. Maar ja, dan heb je het ook over een beroepsneuroot die moet leven met de paradox dat hij zich oncomfortabel voelt als het comfortabel wordt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 17-10-2022

Kunst op Zondag | Tussen kunst en propaganda

26 augustus 2012 , 08:00 , door Max Molovich

Deze week was er enige commotie op het beroemde sociale netwerk Facebook. VPRO’s Geschiedenis 24 had bovenstaande klassieke verkiezingsposter van de PSP op haar profiel gezet. En Facebook had het nodig gevonden om die afbeelding, zonder opgaaf van redenen te verwijderen. Naar het waarom van deze censuur valt enkel te gissen. Wij van Sargasso, nooit te beroerd om ergens een complot te zien, vermoeden dat Mark Zuckerberg nauwe banden onderhoudt met de Amerikaanse wapenlobby en dat Facebook daarom pacifistische propaganda weert. Anders zien wij niet in waarom men de met afstand beste Nederlandse verkiezingsposter ooit heeft verwijderd.

Het leek me in ieder geval een mooi moment om Kunst op Zondag te wijden aan de grenzen tussen kunst en politieke propaganda. (Wellicht een leuk tv-formatje trouwens, Tussen Kunst & Propaganda. AVRO, leest u mee?) Normaal vult mijn gewaardeerde collega PJ Cokema deze onvolprezen rubriek, maar die is met vakantie. Over een paar weken zal ie weer terug zijn. Zo gaat dat met vakantie. Je kunt je afvragen waar het eigenlijk op slaat, vakantie. Nergens op natuurlijk. PeeJay had overigens al wel een KoZje klaargezet, maar die is naar volgende week verhuisd, want de actualiteit schreeuwde om iets anders.

Om verkiezingsposters dus. Een vak apart. Met een redelijke lange geschiedenis hier in Nederland. Doordat in 1918 het kiesstelsel met evenredige vertegenwoordiging van kracht werd, was het ineens veel belangrijker om te vertellen waar je voor stond. Dat werd gedaan met behulp van verkiezingsposters. Meteen dat jaar al, liet het campagneteam van Colijn onderstaande iconische verkiezingsposter ontwerpen:

Foto: copyright ok. Gecheckt 25-10-2022

Met gewoon Jos door gewoon NL, afl. 5: café ‘Ons Genoegen’

25 augustus 2012 , 13:47 , door Max Molovich

REPORTAGE – Op verkiezingscampagne met Jos Kuintjes door gewoon Nederland. Aflevering 5, café ‘Ons Genoegen’, waarin de auteur samen met een somber gestemde Jos Kuintjes diens verjaardag viert.

Daar zit ik dan. De kerkklok heeft zojuist middernacht geslagen. Het is nu 21 augustus. Jos Kuintjes is officieel niet meer jarig. Hij is 40 jaar oud geworden. Of was het nu 39? Hij weet zelf niet meer of ie nou in 1972 of 1973 is geboren. Ik zeg tegen ‘m dat ik het maar vreemd van, iemand die zijn eigen geboortejaar is vergeten. Hij zegt, met driedubbele tong, dat ik mijn bek moet houden.

Zo ken ik Jos niet. Hij staart droevig voor zich uit. Achter de toog staat de kastelein zwijgend een glas schoon te wrijven met een witte doek. Volgens mij is hij al een kwartier lang hetzelfde glas aan het schoonwrijven. Aan de bar zitten twee mannen met baarden. Ze kijken glazig over hun ouwe klares, naar de horizon van hun lang vervlogen dromen. U merkt wel, ook ik ben een tikje melancholisch gestemd deze zwoele zomeravond.

“Niemand”, zegt Jos Kuintjes. Hij laat een stilte vallen. “Helemaal niemand.” Ik vraag of ie dan mensen had uitgenodigd. “Daar gaat het niet om”, zegt gewoon Jos. “Jij bent er toch ook?”
Maar ik ben er toevallig. Omdat ik dacht dat we naar Oisterwijk gingen om daar tijdens een tupperware party een bende huisvrouwen toe te spreken. “Dat was ook het plan”, zegt Jos, “Ik dacht: dan vier ik tenminste toch een soort van feestje op mijn verjaardag. Maar vanmiddag belde de organisator af. Het werd bij nader inzien geen tupperware maar een dildo party en daarbij waren mannen ongewenst. Godverdomme.”

Nabeschouwing Zomergasten | Ben Verwaayen

20 augustus 2012 , 09:00 , door Max Molovich

RECENSIE – Waarin de auteur denkt te kijken naar een aflevering van Zomergasten, maar blijkt te kijken naar een drie uur durend spotje van de VVD.

Helemaal aan het begin van de uitzending vroeg Jan Leyers waarom een druk bezet man als Ben Verwaayen op de uitnodiging van Zomergasten was ingegaan. Verwaayen zei dat zijn kinderen tegen hem hadden gezegd dat je wel heel arrogant moest zijn om een uitnodiging van Zomergasten af te slaan. En wie wil er nu arrogant zijn in de ogen van zijn kinderen? Zeker Ben Verwaayen niet. Maar dat was, zo concludeerde ik een kleine twee uur later, niet de echte reden dat hij bij Zomergasten zat. De echte reden was dat zich een unieke kans had voorgedaan om, in volle verkiezingstijd, de culturele voorhoede van Nederland duidelijk te maken waarom de VVD de partij was om ons er weer bovenop te helpen.

Pas toen de globalisering en de opkomst van de Chinezen ter sprake kwam en Verwaayen ging uitleggen welke rol Europa daarin moest spelen en hoe je de Nederlandse politiek moest inzetten om mensen niet zozeer te doordringen van de noodzaak van Europa, maar om Europa aantrekkelijk te maken, begreep ik waar het Verwaayen om te doen was. We waren een nieuw tijdperk ingegaan. En als we niet uitkeken en niet in staat waren een sterk blok te vormen zodat we om konden gaan met de verschuivende machtsverhoudingen, dan moesten we accepteren dat we het minder zouden krijgen. Wilden we dat niet, dan moesten we durven kiezen. Dan moesten we er echt voor gaan. Niet bij de pakken neerzitten. “Handen uit de mouwen”, zie hij letterlijk. Ineens luisterde ik naar een pratende verkiezingsposter van de VVD.

Zomergasten | Ben Verwaayen

19 augustus 2012 , 09:00 , door Max Molovich

VOORBESCHOUWING – Vanavond is topmanager Ben Verwaayen de vijfde Zomergast van Jan Leyers. Hij staat bekend als het ‘belangrijkste exportproduct van de Nederlandse managementschool’, maar is dat wel terecht?

Ben Verwaayen. Iemand die mij niet bijster veel interesseert. Maar dat kunnen juist de leukste Zomergasten zijn natuurlijk. Volgens mijn Wikipedia is Bernardus Johannes Maria (Ben) Verwaayen sinds 2008 Chief-Executive Officer van Alcatel-Lucent. Was daarvoor topman bij Britisch Telecom en bij KPN toen het nog een staatsbedrijf was. Wordt wel eens het ‘belangrijkste exportproduct van de Nederlandse managementschool’ genoemd. Officier in de Orde van Oranje, Chevalier de la Légion d ‘Honneur en Honorary Knight of the British Empire.

Sir Ben Verwaayen dus. Naast succesvol exportproduct is Sir Ben Verwaayen ook nog eens een zeer prominent VVD-lid. Elk jaar komt de top van de VVD samen in zijn villa in Zuid-Frankrijk. Dan eten ze bitterballen, luisteren ze naar ACDC, doen ze rukspelletjes en bedenken ze welke kant het op moet met de VVD.

Hier las ik dat Ben Verwaayen en Mark Rutte een vrij hechte band hebben. In een interview met de NRC schijnt Sir Ben zijn band met Mark te hebben omschreven als “een vader die iets tegen zijn zoon zegt”. Ik vind het een wat vreemde omschrijving (alsof hij wil uitsluiten dat wij denken dat zijn band met Rutte is als een vader die met zijn zoon voetbalt), maar kort gezegd denk ik dat we de Zomergast van vanavond met een gerust hart de surrogaatvader van onze premier mogen noemen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een beetje spuug doet wonderen

18 augustus 2012 , 10:00 , door Max Molovich

SOORT VAN OPINIE – Over het gedoe rond de fluim van Erwin Olaf in het gezicht van Tom Staal.

Een vriend van mij was naar de kiss-in van Erwin Olaf gegaan. Diezelfde avond zat ik een biertje met hem te drinken. De happening was erg geslaagd, vertelde hij. De opkomst was vrij hoog, iedereen was vrolijk, Erwin Olaf hield een korte speech, en op het moment dat het zoenen begon, begon het te stortregenen. Mijn vriend schuilde onder twee zoenende homo’s.

De eigenaresse van restaurant Razmataz vertelde hem dat Erwin Olaf zijn eigen beveiliging had geregeld. Daar was ze erg blij om, want ze was vooraf wel een beetje zenuwachtig geweest voor eventuele agressiviteit. Maar alles was in vrolijke harmonie verlopen. Alleen maar positieve mensen. Nou ja, behalve dan iemand van GeenStijl die zich opdringerig gedroeg. Mijn vriend wist niet zeker of ie van GeenStijl of Powned was. Hij had in ieder geval een roze microfoon en liep te zuigen.

Toen wist ik nog niet dat Erwin Olaf de verslaggever van GeenStijl in diens gezicht had gespuugd. Ik wist alleen dat die verslaggever heel vervelend was geweest, zoals gewoonlijk. Wij spraken nog even over het verdriet dat GeenStijl heet. Verveelde koorballetjes die naar je feestje komen met geen enkel ander doel dan te zieken en te zuigen in de hoop dat je gaat flippen. Iedereen vindt het losers, maar niemand heeft zin om er wat aan te doen omdat het dan alleen maar erger wordt.