Geen bal op tv | Rik Mayall en Thé Lau
Volgens de beroemde Oud-Griekse filosoof Epicurus is het zinloos de dood te vrezen, want ‘als wij er zijn, is de dood er niet en als de dood er is, zijn wij er niet meer’. Hij heeft makkelijk praten, want hij is zo dood als een pier, maar toch: geen speld tussen te krijgen. En voor mij de belangrijkste reden dat ik liever plotsklap dood zou neervallen dan een lange lijdensweg te moeten doorlopen. Want meer dan de dood, vrees ik een lange lijdensweg.
Tenminste, dat dacht ik. Maar ik ben erop aan het terugkomen. Mocht ik ooit een of andere gezegende leeftijd bereiken en met recht kunnen zeggen dat het leven mooi is geweest, dan lijkt een dergelijke pijnloze dood mij nog steeds ideaal, maar voor wie vroegtijdig heen moet gaan, valt een lange slepende ziekte denk ik toch te prefereren boven bijvoorbeeld de plotsklapse dood van een auto-ongeluk of een herseninfarct. Voor de nabestaanden die dan de tijd krijgen om afscheid te nemen. Maar misschien ook wel voor jezelf.
Dat bedacht ik me toen ik gisteren Thé Lau op Pinkpop geïnterviewd zag worden door Eric Corton, terwijl diezelfde avond het bericht tot mij was gekomen dat de Britse comedian Rik Mayall was overleden. Toen The Young Ones voor het eerst op de Nederlandse televisie te zien was, was ikzelf nog dusdanig jong dat ik er niet naar keek. Het leek me gevaarlijke tv. Dit kwam vooral doordat ik enige vrees koesterde voor punkers met hanenkammen.
