mark

“I put in more than 20,000 kilometers of training for the Tour. I won the Tour of California, Paris-Nice and the Tour de Georgia. I was tested eight times at the Tour (de France); four times before that stage and three times after, including three blood tests. Only one came back positive. Nobody in their right mind would take testosterone just once; it doesn’t work that way. (..) Based on the results I see a couple of possible explanations. Either the test doesn’t work at all, or something happened to the urine sample, I don’t know which … I’m not going to speculate.”

Tour”winnaar” Floyd Landis speculeert niet meer nadat het Whiskeyverhaal, de pijnstillersage en nog wat andere (door anderen/advocaten ingefluisterde) verklaringen voor zijn Tourwederopstanding naar het rijk der fabelen zijn verwezen. Althans hij weet nu zeker dat het ligt aan het corrupte bureaucratische bolwerk van de fietserij:

“It’s corruption. I don’t know if that’s a defense. We’re up against a big bureaucracy. I’ll stop defending myself when they stop prosecuting me in public. I don’t know exactly what the truth is. The problem here, though, from the beginning was the fact that the people doing the testing didn’t follow their own rules and their own protocols and made this public before I had a chance to figure out what was going on, and I was forced in the press to make comments before I could get educated on this. Had they followed their own protocols, this never would have happened in the first place.”

Het moet wel heel raar lopen, als we in 2006 niet tenminste de finale van het WK halen. In 2003 trok ik deze daslogische conclusie op uw vertrouwde webstek*. De Nederlandse voetbalsupportert meende in het verleden altijd dat het behalen van een toernooititel slechts een formaliteit zou zijn die door het balletje rond laten gaan en het spel breed te houden, mits niet al te veel pech, verzilverd zou kunnen worden. Er waren wel kniesoren die wezen op de typisch Nederlandse arrogantie, maar die waren altijd in de minderheid.

De historische vanzelfsprekende zelfverzekerdheid lijkt anno 2006 echter teloor te zijn gegaan. Van de talloze deskundigen die de televisierevue passeren, oppert een aanzienlijk deel dat we ‘al blij mogen zijn als we de voorrondes overleven’. Met deze monsterpoule, zouden we misschien ‘juist’ blij moeten zijn, maar die insteek past niet in de huidige teneur. Alom wordt verkondigd dat Nederland geen wereldkampioen gaat worden en degenen die anders beweren worden aangekeken alsof ze als lid van de Oranjevereniging een mongloide koningshuis proberen te verdedigen binnen een hooggeleerd gezelschap van republikeinen.

De omslag van de zelfverklaarde gedoodverfde kampioen naar de bescheiden oranjegeverfde supporter die in zijn leeuwenhosen verklaart: De finale is haalbaar, is niet moeilijk te verklaren. De quasi-sociologische meningmaker zou kunnen wijzen op een land in verwarring door het internationale pleefiguur dat wij sloegen met onze politieke moorden en de uitzetting van een omstreden debataanjager. Maar een wat minder ‘long shot’-verklaring vormt de selectieprocedure van Van Basten. Iedere kans op kapsoneslijden is buiten het team gehouden.