Waar willen we naar toe (met deze wereld)?
Met elkaar uitschelden (voor fascist, nazi of linkse kerkganger) kom je in ieder geval niet ver; en met elkaar de hersens inslaan al helemaal niet. Begrip tonen voor elkaar (pappen en nathouden is een term die dan al snel om de hoek komt kijken) levert ook al nix op. Toch beheersen de onderwerpen zoals hieronder (zie onder (more) )momenteel ‘de waan’ van elke dag en leiden eigenlijk voornamelijk tot frustratie, woede en onmacht (om welke reden dan ook & bij een heel groot deel van onze samenleving). En dan ook nog het gevoel hebben dat je je bek moet houden…
Wat zijn de, en zijn er eigenlijk wel, grenzen aan de vrije meningsuiting? De Belg Vermeersch redeneert en filosofeert erover op een interessante wijze:
“…heeft alleen de waarheid rechten? Er zijn immers mensen die menen dat de leugen geen rechten heeft. De vrije meningsuiting geldt volgens hen niet voor de leugen, zoals er geen vrijheid van handelen is voor het kwaad. Dat is een redenering die voortkomt uit de dogmatische godsdiensten: je gaat niet in tegen het woord van God in de bijbel of de koran.”
“In de 17de eeuw is dat dogma voor de eerste keer ter discussie gesteld door de Fransman Pierre Bayle. Die durfde te stellen dat er over God geen evidentie bestaat. Bestond er wel een evidentie over God, dan zouden alle eerlijke en goede mensen hetzelfde geloven. Maar, zei hij, hoe verklaar je dan dat er katholieken en protestanten zijn, verstandige mensen, die toch tot een ander verhaal komen? Ze kunnen niet allemaal de waarheid in pacht hebben. Dus, besloot Bayle, kunnen we daar eigenlijk geen dwingende uitspraken over doen. De waarheid over God dringt zich niet met absolute noodwendigheid aan iedereen op. Je kunt daar met andere woorden over in discussie treden. Dat was een lumineus inzicht van Bayle, dat aan de basis lag van het principe van de vrije meningsuiting en van de vrijheid van godsdienst.”*