Na het gretig inhaken op de motie van Wilders vorig jaar, heeft Verdonk haar huiswerk al diverse malen moeten over doen, zo ook gisteren : de neuzen van de Kamerleden staan loodrecht tegenover elkaar wat betreft het verbieden van de burka (ook wel boerka, burqa: kiest u er maar eentje uit). Men kan het maar niet eens worden: de burka moet worden verboden op straat, scholen en in openbare ruimten. Zelfs bepaalde situaties worden besproken: tijdens sollicitatiegesprekken (in Utrecht raak je je uitkering anders kwijt) en, last but not least, om veiligheidsredenenen op bepaalde momenten en bepaalde plaatsen. VVD-lid Melissen schreef vorig oktober dat hij het in de laatstgenoemde situatie best kan begrijpen: [i] de vrees van mensen als ze een burka voorbij zien komen, want de mensen zijn bang dat de dame in kwestie volgehangen is met explosieven en om die reden vinden mensen een burka bedreigend. Vind ik niet raar, want als je een burka draagt, dan laat je zien dat de islam alles voor je is en dat je daar alles voor overhebt en zoals we over de hele wereld kunnen zien, wordt daar ook onder verstaan: zelfmoordaanslagen.[/i] Een beetje kort door de bocht ben ik van mening, vooral het koppelen van een burka en het volhangen van explosieven.
Volgens Markha Valenta dragen ongeveer 50 vrouwen in Nederland een burka en is daarmee toch wel een zeldzaam verschijnsel te noemen. Daarnaast komt het overgrote deel van deze vrouwen zelden buiten de deur (of dat goed of slecht is, is weer een andere discussie). Zou een dergelijke vrouw zich ‘op bepaalde momenten en op bepaalde plaatsen’ zich vertonen, dan valt dan direct op, lijkt mij. Uitgaande van de nieuwe Terreurwet neem ik aan dat ‘op bepaalde momenten en op bepaalde plaatsen’ maatregelen worden genomen, bijvoorbeeld in de zin (ik noem maar wat) van gebruik maken van honden die erop getraind zijn explosieven te ruiken (geluidsfragment). Mijns inziens zou Verdonk zich als Minister van Integratie beter kunnen richten op de emancipatie van deze ongeveer 50 vrouwen (als zij daar behoefte aan hebben overigens) en bijbehorende echtgenoten dan alleen nu toe te werken naar het echt totaal uitsluiten van deelname aan de Nederlandse maatschappij van deze toch al moeilijk bereikbare groep vrouwen.
Een gedragscode (van 7 gedragsregels) gebaseerd op de Grondwet. Nu in Rotjeknor, straks in heel Nederland (als het aan Verdonk ligt). Waarom een gedragscode? Volgens de Rotterdamse wethouder Geluk (CDA): ‘Veel autochtone Rotterdammers voelen zich ’unheimisch’ als op straat buitenlands wordt gesproken.’ Unheimisch? Ja ja…. unheimisch.
Eén van de vele reacties op deze (typisch Nederlandse?) regelneverij:
Ik heb Nederlands als volwassene geleerd, in 1 jaar tijd, en heb in Nederland een WO-opleiding afgemaakt met “8” als gemiddelde cijfer. Maar thuis – en ook op straat met mijn familieleden of vrienden van dezelfde afkomst- zal ik altijd mijn eigen taal spreken. Ik ben trots op mijn afkomst en ik wil dat mijn kinderen weten wie ze oorspronkelijk zijn. Ik vind het belachelijk dat de mensen die beweren dat een van de Nederlandse “waarden” is zogenaamd “niet-diskrimeneren”, juist zelf met diskriminatie bezig zijn, want iemand zijn taal proberen verbieden te spreken IS diskriminatie! Trouwens, hoort het ook voor het Engels dat het in het openbaar en met eigen kinderen niet mag? Of is het alleen bedoeld voor de Turkse/ Marokkaanse/Antilliaanse/Oost-Europese “untermenschen”?
En over “respect voor vrouwen” gesproken – dat komt van iemand die prostitutie heeft gelegaliseerd??? Van het cultuur waarin porno iets normaals is? (Ik kan me nog heel goed herinneren een reklame spotje op de Rotterdamse radio: “En topless bar-bediening! Dat wordt lekker koetjes melken!”)
Van de mannen die vrouwen nooit serieus nemen op het werk? (Bij ons aan de universiteit was een vrouw die was gepromoveerd, slechts een baantje als vakgroep secretaresse aangeboden gekregen, omdat alle “echte banen” voor mannen waren, hoewel ze minder dan ze waren opgeleid!)
Of zijn er al genoeg Nederlandse militairen op missie gezonden?
Wat het ook wordt, binnenkort zal er een besluit moeten worden genomen, want beloofd is beloofd.
Tegen zijn gewoonte in zat hij daar ineens. In de kroeg. Aan het marktplein. Met een oude vriend die hij tegen het lijf was gelopen en hem had uitgenodigd een biertje te gaan drinken. Het was zaterdagmiddag en in de kroeg zat een gemêleerd publiek al roezemoezend te genieten van de vrije zaterdag.
‘Proost Peter’ zei Lodewijk, zijn biertje tegen de zijne klinkend. Een snelle teug deed het koele bier zijn keel in glijden. ‘Lang geleden’ mijmerde hij in gedachten, zittend aan een ietwat morsige tafel, nietsziend rond te kijken. Hij merkte ineens dat Lodewijk tegen hem zat te praten; hij was al 25 jaar getrouwd, maar de laatste vijf jaren waren zwaar voor hem geweest. Ziekenhuisbezoeken, dokters in witte jassen: zijn vrouw was ziek en moest soms twee weken worden opgenomen voor onderzoeken. Twee jaar geleden was hij bij het verlaten van het ziekenhuis tegen haar aangelopen. Een jonge blonde vrouw. Hij had nu al één jaar, 8 maanden en drie weken een affaire met haar. Zijn vrouw wist van niets.
’Het was leuk om Lodewijk weer eens te zien’ dacht hij, toen hij naar huis liep in de avondschemering. Kijkend in vreemde huiskamers waar inmiddels het licht al was ontstoken, liep hij met een licht melancholiek gevoel de straat in waar hij woonde, terugdenkend aan het gesprek in de kroeg. In de hal hing de jas van zijn zoon. ‘Verrek, ja, die zou dit weekend langskomen’ bedacht hij zich, terwijl hij zijn eigen jas er naast hing. Zijn vrouw stond in een dampige keuken te koken, haar haren wat slierterig langs haar wangen. Bijna automatisch ging hij met zijn hand langs haar wang, een sliert opzijhalend gaf hij haar een kus. ‘Je ruikt naar bier’ zei ze, hem verwonderd aankijkend. Hij beaamde het en zei dat hij Lodewijk was tegengekomen. ‘Jasper is er’ antwoordde ze terug. Hij knikte zwijgzaam.
Aan de eettafel klonk het geluid van bestek op porseleinen borden. ‘Kom je niet te laat thuis, schat’ zei zijn vrouw tegen zijn 17-jarige dochter. ‘Nee, mam’ antwoordde hun dochter met een lichtnorse ondertoon. Stilzwijgend nam hij het beeld van zijn etende dochter in zich op. ‘Wat een mooie meid is het eigenlijk geworden’ concludeerde hij.
Goh(g), ja, da’s waar ook: nog 14 dagen en dan is het 2 november. Je zou het bijna vergeten met al dat marsepein en pepernoten in de winkel, terwijl moslims zich met knorrende magen momenteel voorbereiden op het Suikerfeest.
Boeken vol zijn er over geschreven, avonden en nachtenlang gedebateerd, een bepaalde groep aangesproken en verantwoordelijk gesteld voor de daad van één jongeman, veel ‘mooie’ woorden zijn uitgesproken, een haal hier en een aai daar. Maar hoe is het Nederland nu werkelijk vergaan in het afgelopen jaar?
Op 24 oktober wordt een dubbele aflevering van (de vernieuwde) Zembla getoond waarin, volgens eindredacteur Kees Driehuis in een interview in Vara-tvmagazine van komende week, ‘door bestuurders, politici en beleidsmakers in alle nuchterheid wordt teruggekeken op de verwarrende tijd na de moord op Theo van Gogh’. Nuchterheid: was dat woord niet geschrapt in de allernieuwste Dikke van Dale?
Alvast zelf bekijken wie wat heeft gezegd?
Via Tv op je PC
Via uitzending gemist
Via VPRO’s Het Geluk van Nederland
Via Omroep.nl, Paul Cliteur over zijn boek ‘Hoe nu verder?
Donner wil weten hoeveel doden er per jaar vallen door eerwraak cq. bloedwraak. Op de site ‘Netwerk huiselijk geweld’ wordt vermeld dat eerwraak in Nederland op grote schaal voor komt: volgens de politie Haaglanden zijn in Den Haag vermoedelijk jaarlijks zo’n 150 vrouwen en mannen slachtoffer van dit gebruik (geweld, intimidatie, moord of ontvoering). Vermoedelijk, want het is eigenlijk onduidelijk hoe vaak het voorkomt en of het toeneemt. Dat blijkt ook uit het volgende, want volgens een ander (officieel) onderzoek van de politie Haaglanden hebben het afgelopen halfjaar in Den Haag e.o. 79 gevallen voorgedaan waarbij er mogelijk sprake was van familie-eer (waarvan 11 met dodelijke afloop en 40 gevallen waarbij gebruik werd gemaakt van geweld).
Vermoedelijk en mogelijk: harde en eenduidige cijfers zijn niet voorhanden, zelfs een juiste definitie van eerwraak ontbrak (onderzoekers zoals C. van Eck en Nauta & Werdmölder gaan ieder uit van een andere definitie, waardoor Nauta & Werdmöller op een lager aantal gevallen van eerwraak komen) en registratie is te vaak ontoereikend.
Zoals met alles, begint alles bij het begin: hoeveel moorden worden er per jaar in Nederland gepleegd? En, de hamvraag: wanneer kun je een moord (om maar even uit te gaan van de heftigste vorm van geweld) zien als eerwraak en niet als een uit de hand gelopen familieruzie?