Overzicht

lachende scheerkwast

13 Artikelen
7 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 03-03-2022

Jeremy Clarkson: strikers should be “executed in front of their families”

, door

Jeremy Clarkson houdt niet van stakingen in de publieke sector, zo vertelde hij gisteren uit in The One Show.

Ondanks de ongemakkelijke gezichten van de presentatoren, zette Clarkson zijn rant voort:

“I do sometimes use the train to come to London but it always stops in Reading. It’s always because somebody has jumped in front of it and somebody has burst. You just think, why have we stopped because we’ve hit somebody? What’s the point of stopping? It won’t make them better.”

Natuurlijk was het allemaal grappig bedoeld, excuseerde Clarkson vandaag nadat de twittermassa verbolgen reageerde. Kom het salaris van de BBC presentator (£ 1m per jaar) niet uit hetzelfde belastingpotje? Zelfs zijn grote vriend (pas op: samenzwering link) David Cameron vond zijn grap ‘silly’.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spielberg is een populist

, door

De regisseur Terry Gilliam heeft een moeizame relatie met Hollywood. Een interview uit de NY Times vat het goed samen: “Hollywood dominates the world so much it’s scary. And it’s just a village with a few people. It’s very small and very provincial.” […] “And there’s always this accepted knowledge: ‘Oh, we can’t make a movie with him, because his last movie tanked.’ There’s no long-term plan or view – nothing.” He sighed, then added: “But I need their money.”

Gilliam ergert zich mateloos aan de druk op filmmakers om hun films te voorzien van een happy ending. Een eenvoudig einde voor een complex verhaal, mensen willen met een tevreden en voldaan gevoel de bioscoop verlaten. Gilliam niet, in het onderstaande fragment (1m56) illustreert hij zijn ergernis door Stanley Kubrick te vergelijken met Steven Spielberg.

(via Openculture)

Foto: copyright ok. Gecheckt 06-11-2022

V for Vendetta. De kracht van de dystopie.

, door

Wanneer de realiteit van het dagelijkse leven tegenvalt, biedt de wereld van fictie een uitweg. De dystopie, tegenhanger van utopie, is een bron voor verhalen waarin problemen uit de echte wereld een karikaturale vorm krijgen. Een zekere vereenvoudiging of overdrijving wordt in de dystopie niet uit de weg gegaan, maar draagt juist bij aan een heldere ethiek in een complexe wereld.

In Brave New World van Aldous Huxley (1932) wordt de samenleving beheerst door het ratio en technologie. Op biologische wijze een kind op de wereld zetten is bijvoorbeeld barbaars in Brave New World. Huxley schreef het boek in de tijd van grote wetenschappelijke en industriële veranderingen. Henry Ford introduceerde de lopende band, werd de mens hierdoor gedegradeerd tot een radar in de machine? Wetenschap is niet altijd vooruitgang, vond Huxley. Diegene die de kennis beheert, is ook in staat die kennis als een machtsmiddel te gebruiken.

Een waarschuwing die nog steeds zeer relevant is. De dystopische wereld van Huxley echoed door in de boeken van de Franse auteur Michelle Houellebecq. De dystopie is ook al langere tijd populair in Hollywood, waarin de comicbook een dankbare bron is. Zo Batman houdt zich in The Dark Knight (2008) niet meer bezig met de vrolijke knokpartijen (Boom! Pow!) van voorheen, maar raakt hij geconfronteerd met zijn eigen moraal in de vorm van The Joker. De comic serie Watchmen is geschreven tegen het einde van de jaren ’80. Het is een kritiek op de werkelijkheid in stripvorm: er bestaat geen eenvoudige scheidslijn tussen Goed (democratisch Amerika) en Kwaad (communistisch Rusland). De superhelden uit Watchmen hebben bovendien geen superkrachten, op de apathische Dr.Manhattan na. Er bestaat eenmaal geen eenvoudige oplossing in de vorm van een gewelddadige superheld.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Diervriendelijk sterven

, door

“Hoe zou ik geslacht willen worden, als ik een koe was?”, kopte NRC Handelsblad dit weekend. Temple Grandin, hoogleraar dierkunde aan de Colorado State University, verdiept zich al 40 jaar in deze vraag. Ze onderzoekt hoe het dierenwelzijn in slachterijen verbeterd kan worden en probeert haar adviezen ook actief aan de man te brengen bij slachthuizen en beleidsmakers. Een bloedig onderwerp, waar velen misschien niet al te veel aan willen denken. Maar zolang we vlees eten, is en blijft dit onderdeel van onze relatie met dieren. Een relatie waarin de mens zich op zijn minst inconsequent opstelt. Sommige dieren aaien en koesteren we, andere eten we op na een kort en anoniem bestaan in een megastal.
Tijdens De Nacht van Descartes – Een dier om op te vreten kwamen diverse wetenschappers aan het woord over deze relatie. Heeft de mens de morele plicht om dieren een goed leven te bieden? Hoe weten we eigenlijk of een dier een prettig leven heeft? En als we dierenwelzijn serieus nemen, heeft de vleeseter dan nog toekomst? Luister hier naar de visies van biologen, filosofen, dierenartsen en historici.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Korehira Watanabe, de Japanse zwaardsmid

, door

De New Yorkse filmmaker Takeshi Fukunaga maakte een portret van één van de laatste smeden van traditionele Japanse zwaarden, Korehira Watanabe. Watanabe is veertig jaar bezig met het creëren van een enkel type zwaard, de Koto. Een zwaard dat dateert uit de Heian en Kamakura periode, tussen 974-1333 n.chr.

Er bestaan geen geschriften of andere bronnen om traditionele zwaarden te maken, de kennis wordt overgedragen van meester naar gezel. Watanabe heeft de geheimen van het vak geleerd van meestersmid Akihira Miyairi. In een stoffig, vergeten hoekje van Youtube vond uw redacteur een video (9m46) die waarschijnlijk van deze Miyairi is. Helaas is de voiceover in het Japans, maar de video geeft desondanks een goede inzage in de wijze waarop de legendarische Japanse zwaarden worden gesmeed.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezing Studium Generale: het gevaar van straling

, door

In samenwerking met Studium Generale Utrecht besteedt Sargasso aandacht aan wetenschappelijke lezingen uit het verleden die niet aan actualiteit hebben ingeboet. Vandaag een lezing over elektromagnetische straling, is uw pokkie levensgevaarlijk?

“Hoe schadelijk is mobiele telefonie? Overal vechten wetenschappers elkaar de tent uit over de gevaren van elektromagnetische straling, zo blijkt uit een artikel van Vrij Nederland van 12 november jl. Dit voorjaar deelde de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) de straling van mobieltjes in de categorie ‘mogelijk kankerverwekkend’ in. Zaadbalkanker komt tegenwoordig meer dan twee keer voor dan normaal – en waar dragen mannen hun mobieltjes? Anderen, zoals de Nederlandse Gezondheidsraad, lijken minder overtuigd. De kracht van de straling zou erg worden overdreven, en is nooit sterk genoeg om daadwerkelijk moleculen te kunnen beschadigen. De kracht is te vergelijken met ‘een veertje dat tegen een muur waait’, in de woorden van de Utrechtse professor Jan Lagendijk. Studium Generale besteedde eerder al aandacht aan de vraag hoe schadelijk mobiele telefonie nu echt is. Is het een broodjeaapverhaal, of moeten we ons daadwerkelijk zorgen maken, en drastisch minder mobiel gaan bellen?” – SG Utrecht

Kijk de lezing van prof. dr. ir. Hans Kromhout, die zich bezig hield met ‘Elektromagnetische velden en gezondheid’ hier terug.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Geluk in de legbatterij

, door

Ergens in de Australische woestijn ligt de University of Sidney, waar Dr. Jeff A. Downing onderzoek verricht naar kippenstress. De professor/kippenliefhebber verricht hier onderzoek naar de stresshormonen van kippen. Nu wordt in het algemeen aangenomen dat de scharrelende kip een stuk relaxter in het leven staat dan zijn soortgenoot in de legbatterij. Downing onderzocht daarom de aanwezige hoeveelheid van het stresshormoon cortison in het eiwit van de batterijkip en de scharrelkip. Wat bleek? De batterijkip is niet angstiger of meer gestresst dan zijn vrijere soortgenoot. De scharrelkip leeft immers eveneens in een omgeving met meer temperatuurverschillen, meer kans op parasieten en ziektes of opgegeten te worden door een roofdier. Downing: “If they have no cover, they are constantly in fear of attack by predators. You can see it. A shadow comes over and they are completely startled.”

Dat was in 2007. In 2011 werd op het Impakt Festival in Utrecht eindelijk de gelukkige batterijkip op film getoond, gemaakt door StudioSmack.

Is de ‘keuze’ van de kip opvallend? De meeste mensen kiezen liever voor een opgestapeld leven in een verwarmde flat met magnetron, dan voor het vrije bestaan als oermens die naakt onder de boom slaapt en de godganse dag op zoek moet gaan naar besjes en noten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezing Studium Generale: de filosofie over deugdelijkheid

, door

In samenwerking met Studium Generale Utrecht besteedt Sargasso aandacht aan wetenschappelijke lezingen uit het verleden die niet aan actualiteit hebben ingeboet. Vandaag een lezing over de ethiek uit de klassieke oudheid, de ‘deugdethiek’ van Aristoteles.

Is deugdethiek de perfecte ethiek voor deze tijd? Onze samenleving kan wel wat oefening in het juiste midden gebruiken. In hoe we met elkaar omgaan op straat of in de trein. Maar ook politici, die over elkaar heen buitelen in hun reacties op actuele kwesties, die vaak een dag later alweer vergeten zijn. Prof. Joep Dohmen stelde zijn lezing over Aristoteles dat politici wel les in deugden mogen krijgen. Hij verwees naar prof. Paul van Tongeren, die in zijn werk moderne deugden onderzoekt, zoals integriteit. Het truttige imago van deugdelijkheid is onterecht; de Aristotelische ethiek is juist een moderne vorm van levenskunst die past bij een individuele samenleving.

Meer weten over deugdethiek? Kijk dan de lezing Klassieke deugden van Paul van Tongeren terug.

Foto: copyright ok. Gecheckt 06-09-2022

Angst voor De Ultieme oorlog? Gimme Shelter!

, door

De kans op een nucleaire oorlog met een communistische staat is iets uit het recente verleden. Toch blijft de angst voor de Ultieme Aanval bestaan, wat na de aanslagen van 9/11 geen vreemde reactie is. Maar de bron van dit kwaad is onduidelijk, er bestaat geen vijandbeeld meer. Desondanks bereiden Amerikaanse burgers zich voor op een worse case scenario, met de middelen die ze kennen.

Edward Peden creëerde zijn eigen Eden in een nucleaire bunker, terwijl zijn buurman Larry Hall luxe appartementen probeert te realiseren in zijn eigen lanceerstation. De eerste buurman is idealistisch, terwijl de tweede buurman zich pragmatischer toont. Beiden houden echter rekening met het einde der tijden. Peden maakt zich zorgen om de instabiele politieke en economische ontwikkelingen in de wereld. Zijn ‘eclectisch’ ingerichte bunker doet denken aan een Arc van Noach waarin alle culturen een plekje krijgen. Hall denkt eerder aan een natuurlijke Apocalypse, veroorzaakt door een meteorietinslag of vulkaanuitbarstingen, wervelwinden of tsunami’s veroorzaakt door een veranderend klimaat. Een korte film (12m06) schetst een beeld van hun bunkerprojecten.

De bunkerheren zijn onzeker waar het gevaar daadwerkelijk vandaan zal komen. Ik heb daarentegen een sterk vermoeden waar de angst voor dit soort gevaar vandaan komt: Hollywood. Want ook in voormalig communistische landen wordt hard gewerkt aan complexen die bescherming moeten bieden tegen aanvallen van ‘de’ vijand, ook al bestaat de vijand niet. Begin dit jaar werd bijvoorbeeld het eerst Zombie-Proof Safe House opgeleverd. Het Poolse architectenbureau KWKpromes ontwierp een huis in een gehucht nabij Warsaw dat volledig kan worden dichtgeklapt indien de poorten van de hel opengaan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dali + Disney = Destino

, door

De scheiding tussen lage en hoge kunst is minstens zo arbitrair als de scheiding tussen linkse en rechtse politiek. Wanneer een tekenfilm animator gaat samenwerken met een kunstschilder, is het product dat hieruit ontstaat verwarrend. Is Destino (1946) een kunstwerk of een tekenfilm? It’s in the eye of the beholder.

Kunst was altijd voor de elite geweest, een selecte groep liefhebbers die de tijd, kennis of financiële middelen middelen bezat om de kunstwereld te betreden. Hierdoor stond de kunst los van de dagelijkse werkelijkheid, deze gedachte heeft vele kunstenaar geïntrigeerd. Marcel Duchamp’s maakte in het begin van de twintigste eeuw de beroemde readymades, zoals een urinoir voorzien van zijn handtekening. Deze was net zo kunstzinnig als een olieschilderij, het is immers een product van de kunstenaar. Duchamp nam een loopje met de kunstelite, het ironische is echter dat zijn urinoir nog altijd als Hoge Kunst wordt beschouwd.

Popart kunstenaars uit de jaren vijftig en zestig, zoals Andy Warhol of Roy Liechtenstein, werden beroemd om hun kunstwerken waarin de fictieve grens werd opgezocht tussen ‘hoge’ schilderkunst en ‘lage’ toegepaste kunst als reclame (Campbell soepblik) of stripboek (Whaam!). En met succes: een reproductie van Liechtenstein is bijvoorbeeld vrij snel te vinden bij een IKEA of Xenos. En Andy Warhol is nooit ver weg, op een platenhoes van The Velvet Underground had hij een banaan afgebeeld. Decennia later is deze banaan nog steeds populair, nu als T-shirt print voor fucking hipsters. Hoge Kunst of Lage Kunst?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Mijn penis en ik…

, door

“I guess this thing is about having a small dick, and it’s horrible saying that because it’s true….

And why is it such a problem? This is what this film is about”.

-Lawrence Barraclough

De documentaire My Penis and I van Lawrence Barraclough uit 2005 gaat over zijn eigen, te klein bevonden pielemuis. Barraclough’s kleine probleem veroorzaakt een grote onzekerheid, dat weerslag heeft gehad in zijn leven en relatie. Zijn onzekerheid hield hem echter niet tegen om een film over zijn penis te maken en het resultaat te delen met ongeveer 4 miljoen kijkers.

Barraclough vraagt zich in de documentaire af waarom hij, en miljoenen andere mannen, zo geobsedeerd zijn door hun te klein bevonden penis. Ondanks de obsessies wordt er onder mannen nauwelijks gesproken over dit probleem, in tegenstelling tot de eindeloze discussies van geobsedeerde vrouwen over kleine borsten, dikke dijen, kipfilets onder armen of grote schaamlippen, en ander lillend vlees.

Een waarschuwing vooraf: de documentaire bevat veel ‘dick-shots’. NSFW dus, ondanks het kleine formaat.

My Penis and I from Lawrence Barraclough on Vimeo.

Volgende