Krina van der Drift, auteur op Sargasso

Foto: Marius van Dokkum museum, Zoals de ouden zongen. 1999 © foto Krina van der Drift

Kunst op Zondag | Marius van Dokkum

7 februari 2021 , 08:00 , door Krina van der Drift

In december bezocht ik in Harderwijk het Marius van Dokkum Museum. Als je in het oosten van het land in een boekhandel bent kom je vaak ansichtkaarten met zijn werk tegen. Daar ken ik zijn werk in ieder geval van en het leek me leuk om eens in het museum nader kennis te maken met meer werk van hem. Heel verrassend! Ten eerste het oude buurtje in Harderwijk waar het museum in een prachtig oud pandje is gevestigd (pandje werd in de 16de eeuw al gebruikt door de St. Johannieterorde en later door de universiteit voor de anatomielessen) , maar ook dit werk bijvoorbeeld. Wat ik ken van hem is vooral kunst met een glimlach, maar dit vind ik ook prachtig, zo teer, bijna ontroerend.

Marius van Dokkum museum, stilleven met oude druiven, © 2016 foto Krina van der Drift

Dit is wat ik bedoel met “kunst met een glimlach”….wat leuk en typisch voor het werk van Marius van Dokkum.

Marius van Dokkum museum, Dansje in de kerk, 2005 © foto Krina van der Drift

Als kind al wist hij dat hij kunstschilder zou worden; hij deed niks anders dan tekenen. Hij ging naar de kunstacademie met het idee dat je daar schildertechnieken zou leren, maar in die tijd was realisme een taboe, je moest experimenteren. Omdat hij toch de voorkeur gaf aan realistisch werk, kreeg hij het advies om door te gaan als illustrator/vormgever. daar heeft hij nooit spijt van gehad, want zo leerde hij goed tekenen. Schilderen leerde hij later van collega’s als Henk Helmantel.

Foto: The Wave-René van Zuuk foto: Krina van der Drift

Kunst op Zondag | Architectuurwandeling Almere

3 januari 2021 , 08:00 , door Krina van der Drift

Vanwege de voortdurende pandemieproblemen zijn de musea nog steeds gesloten en bied ik jullie nog maar eens een volledig coronaproof kunstuitje aan. Een architectuurwandeling in Almere. Zelf ben ik al heel lang van plan om dit eens in Rotterdam te doen, maar Almere heeft ook heel wat te bieden. Omdat ik daar een tijdje geleden toevallig was, heb ik me daar zeker met deze wandeling vermaakt. Als je door het centrum van Almere loopt wordt je verrast door de hedendaagse architectuur van René van Zuuk, Rem koolhaas, Herman Hertsberger en vele anderen. Almere is derde op de lijst van architectonische plaatsen in Nederland en voert zelfs de lijst aan van “European New Towns”.

Hierboven zie je The Wave (2003-2004) van René van Zuuk Architecten B.V. Almere. Echt een heel bijzonder gebouw met inderdaad een soort golf in de gevel. Dit opvallende gebouw aan de waterkant, uitzicht op het Weerwater, is een wooncomplex. Er zijn 42 ruime appartementen met vier verschillende indelingen. De appartementen strekken zich uit over zes niveaus en lijken uit de gevel te schuiven als luciferdoosjes. René van Zuuk is een architect uit Almere en je komt nog meer werk van hem tegen onderweg.

Foto: copyright ok. Gecheckt 22-04-2022

Kunst op Zondag | Een rondje landschapskunst

6 december 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Begin november, toen net alle coronamaatregelen weer aangescherpt werden, hadden mijn man en ik enkele vakantiedagen, die we toch graag leuk wilden invullen. We trakteerden onszelf op een paar dagen Flevoland; lekker wijds en veel ruimte, dat kon nooit kwaad, zelfs in coronatijd. Een dagje landschapskunst stond al heel lang op mijn verlanglijstje en dit was het perfecte moment. Tijdens de aanleg van de Flevopolder besloten de ingenieurs en planologen om een aantal grote kunstwerken te realiseren. Ze richtten zich daarbij op een kunstvorm die tot hun verbeelding sprak: Land art. In de jaren zeventig waaide deze spraakmakende stroming over van Amerika naar Nederland. Het resultaat is een bijzondere collectie van landschapskunstwerken.

Hierboven zie je Riff.PD#18245 van Bob Gramsma, een bijzonder indrukwekkend bouwwerk. Op drie paalfunderingen en een complexe constructie zoals die ook wordt gebruikt in bruggen- en botenbouw stortte Gramsma een heuvel van 8000 kubieke meter landbouw- en Zuiderzeegrond. Hierin groef hij een grote holte, die vervolgens is bekleed met een laag spuitbeton. Vervolgens haalde Gramsma de aarde weg tot maaiveldhoogte, en bleef dit afgietsel van beton vermengd met Zuiderzeebodemresten over. Het is een afdruk van Gramsma’s gegraven spoor in Flevogrond, en weerspiegelt daarmee de ontginning en kunstmatigheid van de polder. Het biedt onderdak aan dieren en mossen. Op dit moment is de trap afgesloten om binnenkort gerenoveerd te worden, maar anders kun je het bouwwerk beklimmen en uitkijken over het oude land bij Elburg.

Foto: Het Nieuwe Instituut foto: Krina van der Drift

Het Nieuwe Instituut en FKA Witte de With

1 november 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Vorig weekend bezocht ik Rotterdam om eens een kijkje te nemen in o.a.Het Nieuwe Instituut. Vaak heb ik het gebouw aan de buitenkant aanschouwd bij mijn vele bezoekjes aan de musea aan het Museumplein, maar ik was er nog nooit binnen geweest, dus een leuk uitstapje voor de zondagochtend.

Bij de meervoudige opdracht voor het gebouw van het Nederlandse Architectuurinstituut aan zes architecten in 1988 was Jo Coenen de winnaar. Hij bracht de hoofdfuncties van het gebouw onder in afzonderlijke gebouwdelen. Elk gebouwdeel heeft een eigen architectonische karakteristiek en een eigen relatie met de omgeving. Het langgerekte archiefgebouw volgt de kromming van de Rochussenstraat en sluit daarmee het Museumpark af. Het beeld op de voorgrond is van Auke de Vries, die dit speciaal voor dit gebouw ontwierp en dat een jaar na de opening geplaatst werd (in 1994). Het heeft geen titel en de kunstenaar wilde er pas aan beginnen toen het gebouw grotendeels klaar was, omdat het werk één moest worden met het gebouw. Dat is zeker gelukt, vind ik.

Eenmaal binnen kon ik mij eerlijk gezegd moeilijk concentreren op de structuur van het gebouw door de enigszins verwarrende looproute, vanwege corona. Ook een plattegrond ontbrak, waardoor we een beetje ontheemd door het gebouw dwaalden. Dat was jammer, want we misten daardoor wel enige items. Wat we wel gezien hebben was de tentoonstelling “Art on Display 1949-69”. Een expositie over de verschillende manieren waarop in dit tijdvak kunst tentoongesteld werd. Grappig om eens niet te kijken naar het kunstwerk, maar naar de manier waarop het gepresenteerd word. Als bezoeker ben je er vaak niet van bewust dat daar vaak lang over nagedacht en veel werk aan besteed is.

Foto: copyright ok. Gecheckt 22-04-2022

Kunst op Zondag | Digitale kunst, kunst of vermaak?

4 oktober 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke eerste zondag van de maand een bijdrage van Krina van der Drift van Kunstdwalingen.

Twee jaar geleden was ik voor een heerlijke herfstvakantie in Parijs. Daar bracht ik een bezoek aan ‘l Atelier des Lumières, een digitaal kunstcentrum gevestigd in een gerenoveerde gieterij uit de negentiende eeuw. Digitale tentoonstellingen die grote namen in de kunstgeschiedenis onder de aandacht brengen, worden geprojecteerd op de vloer en op de tien meter hoge wanden van de hal van het Atelier.

Op dat moment was er een tentoonstelling over Gustav Klimt. Een drie kwartier durend spel van licht en muziek, waarbij de werken uit de hele carrière van Klimt op gigantisch formaat overal om je heen waren. Zeker indrukwekkend vond ik, omdat je weliswaar met veel mensen was, maar toch alle ruimte had om te bewegen, in de donkere ruimte, en je eigen beleving te hebben. Een perfecte mix van kunst en vermaak. De tentoonstellingen worden zo om het half jaar veranderd en nu zag ik dat het gaat om Monet, Renoir en Chagall. Zeker een aanrader als je nog eens naar Parijs gaat, maar dat is nu niet echt aan de orde in coronatijd. De laatste maanden bereikten mij echter verschillende berichten over dergelijke initiatieven in Nederland. Ik heb er twee bezocht en had twee zeer verschillende ervaringen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 08-03-2022

Kunst op Zondag | Vermoorde Kunst

6 september 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Een paar weken geleden bezocht ik de tentoonstelling “Vermoorde Kunst” die in Elburg en Nunspeet plaats vindt. Een nare titel voor een tentoonstelling misschien, maar het zegt wel precies waar het om gaat; werk van joodse kunstenaars die in de tweede wereldoorlog werden vermoord. Tijdens de tweede wereldoorlog werden veel joodse kunstenaars omgebracht en daardoor konden zij ook geen kunst meer maken en werd ook hun talent en de kunst vermoord. Voordat zij vermoord werden was het vaak ook ingewikkeld om door te werken. Zij werden vanwege hun afkomst vervolgd. Ze moesten onderduiken en werkten daar door of ze weigerden onder te duiken of de Jodenster te dragen en werkten openlijk door. Het werk wat tentoongesteld wordt is in tegenstelling tot de titel niet zo cru; je ziet in het werk niet terug wat ze meemaakten. Er is heel verschillend werk te zien in allerlei stijlen en gemaakt door verschillenden generaties. De hele tentoonstelling vertelt een indringend verhaal.

Als eerste bezocht ik Museum Sjoel in Elburg voor het eerste gedeelte van de tentoonstelling. Heel erg verrast was ik door het prachtige buurtje waarin het museum gelegen is en zeker ook door het museum zelf. Het is gehuisvest in een monumentaal synagogegebouw in het mooie stadje. Het is een verhalenmuseum over het dagelijks leven van twaalf joodse families die vanaf 1700 in Elburg woonden. Op een boeiende manier wordt hun verhaal verteld door voorwerpen en vele videofilmpjes. In dit museum is het werk van het bekende kunstenaarsechtpaar Else Berg en Mommie Schwartz te zien. Dit joodse echtpaar maakte ruim dertig jaar deel uit van de Amsterdamse en Bergense avant-garde. Ze reisden veel en laten zich voortdurend inspireren door de vernieuwingen in de moderne kunst. Bovenstaand schilderij “Portret van een jong meisje” is van Else Berg. Onderstaand schilderij is van Mommie Schwartz gemaakt vanuit hun atelier in Amsterdam wat uitkeek op het Sarphatipark. Dit is één van de laatste schilderijen die hij gemaakt heeft, voordat ze beiden in Amsterdam werden opgepakt en in november 1942 in Auschwitz vermoord.

Kunst op Zondag | XL Kunst

2 augustus 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke eerste zondag van de maand een bijdrage van Krina van der Drift van Kunstdwalingen.

Op een rustige zondagochtend togen we weer eens naar de Kunsthal in Rotterdam. Dit keer vooral om de tentoonstelling Black Album White Cube ( A journey into art and music) te zien en ook even de tentoonstelling “Extra Large” wandkleden mee te pakken. Mijn gezelschap had niet veel zin in die wandkleden en eerlijk gezegd sprak het onderwerp wandkleden mij nou ook niet heel erg aan, maar ja, je bent er dan toch…. En wat dan heel vaak gebeurt; je wordt volkomen verrast! Je komt voor die ene tentoonstelling (waar je misschien een klein beetje meer van had verwacht), maar je doet een mooie ontdekking met de andere tentoonstelling. Prachtige, hele grote handgeweven wandkleden met ontwerpen van wereldberoemde kunstenaars als Picasso, Le Corbusier, Miró en vele anderen; eerlijk gezegd wist ik van het bestaan niet af. De tentoonstelling belicht een periode van honderd jaar, van direct na de Eerste Wereldoorlog tot nu.

Bovenstaand wandkleed van Louis Anquetin is een onderdeel van een vierdelige serie met als thema de Grote Oorlog, die op dat moment nog aan de gang was. Een heel groot werk vol met symbolen en mythologische toespelingen. Het is een beetje veel bij elkaar, maar als je de tijd neemt zie je prachtige details. Het medaillon in het midden is een eerbetoon aan de vrouwen die tijdens de moeilijke oorlogsjaren een cruciale rol speelden. Anqeutin was een Franse kunstschilder die bevriend was met van Gogh, Gauguin en Picasso.

Foto: De profeet Elisa wekt de zoon van de Sunamitische vrouw tot leven, 1904, Drents Museum, Assen, in langdurig bruikleen van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed foto Krina van der Drift

Kunst op Zondag | Allemaal wonderen in Utrecht

5 juli 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke eerste zondag van de maand een bijdrage van Krina van der Drift van Kunstdwalingen.

Vorige week bezocht ik het Museum Catharijneconvent in Utrecht. Voor mij was het de eerste keer dat ik weer een museum bezocht na de lockdown en ik vond het een relaxed bezoek. Door het tijdslot en het warme weer vorige week, was het bijzonder rustig en had ik alle tijd om alles eens rustig te bekijken.

De tentoonstelling “Allemaal wonderen” verdient ook zeker tijd en aandacht; heerlijk om je eens te verdiepen in de wonderen die je zomaar mee zou kunnen maken of waar je al zo lang op zit te wachten… Het thema “wonderen” fascineert me enorm en was ook zeker de reden om deze tentoonstelling te bezoeken; wie wil er nou niet eens een wonder meemaken?

De tentoonstelling is onderverdeeld in een aantal hoofdthema’s, te beginnen bij wonderen rondom de dood. De foto hierboven is van een vroeg schilderij van Jan Sluijters “De profeet Elisa wekt de zoon van de vrouw uit Sunem tot leven”, waarmee hij in 1904 een belangrijke prijs, de Prix de Rome, in de wacht sleepte. Een prachtig schilderij wat zeer tot de verbeelding spreekt; zo’n wonder wil iedereen wel achter de hand hebben; opstaan uit de dood maak je niet dagelijks mee en gebeurt toch vooral in religieuze verhalen. En daar heb je het al meteen; gebeuren wonderen alleen als je erin gelooft? Bij binnenkomst van de expositie tref je meteen een grote tekst aan de muur: “Ik ben realistisch, ik verwacht wonderen” van Dr. Wayne Dyer , Dat vind ik nog al een gedurfde uitspraak, maar zeker iets om over na te denken. Dat is misschien het allerleukste aan deze tentoonstelling, dat het je tot nadenken aanzet; iets waar je de volgende dag nog mee bezig bent.

Foto: commons.wikimedia.org kmska foto Ad Meskens

Kunst op Zondag | Fietsen in Antwerpen

7 juni 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke eerste zondag van de maand een bijdrage van Krina van der Drift van Kunstdwalingen.

Afgelopen week gingen de musea open, maar ik heb me er nog niet aan gewaagd en aangezien het ook eigenlijk maar voor een zeer beperkt aantal mensen mogelijk is om een bezoek te plannen, deze keer nog een coronaproof kunstuitje.

Vanaf mijn woonplaats is het drie kwartier rijden en dan ben je in hartje Antwerpen en dat vind ik heel fijn! Wat een leuke stad om te winkelen, terrasjes te pakken en zeker ook heel veel cultuur te snuiven. Wat ik regelmatig doe is een fiets huren en de route fietsen die naar het Middelheim Museum leidt (de route en ander routes zijn verkrijgbaar bij het vvv op de Groenplaats). Wel wil ik erbij vermelden dat ik dat bij voorkeur op zondag doe, want ik ben niet zo gesteld op de Belgische verkeersregels en situaties; het is allemaal toch wat onoverzichtelijker dan in Nederland en op zondag is het wat rustiger.

Mijn eerste stop maak ik steevast bij het KMSKA (Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen, zie foto boven). Het museum wordt al sinds 2011 grondig verbouwd en gerestaureerd en aan de buitenkant ziet het er al prachtig uit; de gevel is al klaar en er wordt nog gewerkt aan een museumtuin. De collectie omvat alle grote Belgische namen uit de zestiend en zeventiende eeuw zoals Jan van Eyck, Hans Memling, Rogier van der Weyden en natuurlijk Peter Paul Rubens, maar ook werk uit latere periodes zoals van James Ensor, Theo van Rysselberghe en Rik Wouters. Het was de bedoeling dat de verbouwing in 2019 klaar zou zijn, maar dat is niet gehaald en nu wordt er gepraat over eind 2021 of zelfs 2022. Je kunt de vorderingen volgen via hun website en het ziet er veelbelovend uit. Ik kan niet wachten tot ze opengaan!

Kunst op Zondag | My hometown

3 mei 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke eerste zondag van de maand een bijdrage van Krina van der Drift van Kunstdwalingen.

Blijf gezond, blijf thuis; dat is het motto van deze dagen, vanwege het coronavirus. Even geen mooie tentoonstellingen dus waarover ik iets zou kunnen vertellen. Een goede reden om eens in je eigen omgeving kunst te kijken of nog eens nader te bekijken. In mijn eigen hometown (Racoon schreef er zelfs een liedje over, want het is ook hun hometown), het Zeeuwse stadje Goes, is genoeg te zien!

In 2015 organiseerde De Culturele Raad Goes het evenement “Mural Goes”. Tijdens een tiendaags festival zijn tien muren omgetoverd tot kunstwerken. Inmiddels zijn sommige weer verdwenen, omdat een pand soms gesloopt moest worden, maar er komen er regelmatig ook weer een paar bij. De duif die je bovenaan ziet is van Stephan Thelen, een plaatselijke kunstenaar die werkt onder het pseudoniem Super A. Hij maakte een duif op een afbraakpand en dit werk werd in 2012 uitgeroepen tot mooiste illegale kunstwerk van Nederland. Het pand brandde af, maar inmiddels heeft hij deze 32 meter hoge duif gemaakt die boven Goes uittorent.

Bovenstaande foto is werk van de wereldberoemde Hendrik Beikirch uit Duitsland. Hij schildert altijd dit soort gigantische portretten in zwart wit. Ongelooflijk mooi en knap vind ik dit. Het werd van boven naar beneden, heel systematisch, op de zijmuur van dit flatgebouw gezet. Het leuke van deze kunstvorm is dat je gewoon even kunt gaan kijken als ze bezig zijn en zo een inkijkje krijgt in de manier van werken. Op de volgende foto zie je een mural die er pas vorig jaar is bijgekomen, maar wat een aanwinst….

Kunst speuren in Den Bosch

5 april 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke eerste zondag van de maand een bijdrage van Krina van der Drift van Kunstdwalingen.

In februari, toen ons leven nog niet beheerst werd door het coronavirus en alle musea nog open waren, bezocht ik Den Bosch. Allereerst om de tentoonstelling “Meesterwerken uit Wenen” te bezoeken in het Noordbrabants Museum.

De Weense Akademie der bildenden Künste heeft een imposante collectie Hollandse en Vlaamse meesters. Op dit moment zijn er zo’n zeventig te gast in het Noordbrabants Museum. Om studenten het vak te leren moesten ze werk van andere kunstenaars kopiëren en om die reden bezaten academies in Europa vaak een eigen collectie. Rond 1900 werden deze collecties meestal ondergebracht in een museum, maar de Weense Akademie vormt daarop een uitzondering; vandaag de dag is het nog steeds zowel een opleidingsinstituut als een “Gemäldegalerie”. De tentoonstelling laat werken zien van Rembrandt, Rubens, van Dijck en andere, minder bekende, kunstenaars.

Pieter Boel Stilleven met globe en kaketoe

Prachtige stillevens zoals dit van Pieter Boel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel heb moeten leren houden van stillevens; ze lijken toch altijd een beetje saai en je loopt er makkelijk aan voorbij. Nu ik al langer met kunst bezig ben, merk ik dat ik beter ga kijken en dat levert meer plezier op, vooral bij stillevens. Kijk bijvoorbeeld eens naar de volgende foto die ik maakte van een detail van dit schilderij. Het tapijt is net echt, alsof ik een foto maakte van een tapijt en niet van een schilderij.

Foto: Alberto Martinez Subtil (cc)

Kunst op Zondag | Een dagje Jan van Eyck

15 maart 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Sargasso besteed op geheel eigen wijze 1x per week aandacht aan kunst. Kunst op Zondag geeft ruimte aan kunstbloggers. Vandaag een bijdrage van Krina van der Drift van Kunstdwalingen.

Enkele weken geleden, nog voor maatregelen tegen verspreiding van het coronavirus museumbezoek niet in de weg zaten, was ik in Gent (België) om mij onder te dompelen in de wereld van Jan van Eyck. Dit jaar is uitgeroepen tot het van Eyckjaar en heel 2020 staat in het teken van deze Vlaamse meester. Te beginnen met “de grootste Jan van Eyck-tentoonstelling ooit” in het MSK in Gent. Prachtige werken die nog nooit samen te zien waren, samen met meer dan 100 topstukken van andere kunstenaars uit de late middeleeuwen. Op dit werk (Madonna bij de fontein) had ik me het meeste verheugd! Al verbaasde ik me wel over het formaat; het is een paneeltje van slechts 21,3 x 17,2 cm groot. Ongelooflijk hoe minutieus geschilderd en ontroerend mooi.

Centraal op de tentoonstelling staan de acht gerestaureerde buitenpanelen van “De aanbidding van het Lam Gods”. Voor het eerst in de geschiedenis worden deze buiten de Sint-Baafskathedraal tentoongesteld. Ook de nog niet gerestaureerde panelen met Adam en Eva worden op de expositie getoond. Door deze twee figuren werd ik echt gegrepen; een beetje cliché, maar voor mij kwamen ze echt tot leven. Adam en Eva werden echte mensen, die je dat gedoe met die appel meteen vergeeft…..