Overzicht

Gastauteur

2.327 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De economische modellen van het IPCC

, door

Het internationale klimaatpanel gebruikt voor zijn prognoses ook economische modellen. Op die modellen is nogal wat af te dingen, zegt gastauteur Hans Verbeek.

Het IPCC maakt prognoses over het wereldwijde klimaat. Het IPCC maakt ook interessante economische prognoses. Ze moeten wel economische rapporten maken, als basis voor hun emissiescenarios en te verwachten broeikasgasconcentraties. Het IPCC  publiceerde onlangs hun eerste update voor deze modellen sinds 2000 (!!!). Vooreenoverzichtklikjehier. Tim Worstall bekeek de economische voorspellingen van het IPCC en publiceerdezijnbevindingeninForbes.

“Ik ga niet uitweiden over details (waarvoor lezers mij ongetwijfeld dankbaar zijn). Ik wilde alleen maar een enkele algemene punten aanstippen aan de hand van hun grafieken.

De economische modellen hebben een ‘RCPnummer’: hoe hoger het getal achter de RCP hoe dichter we komen bij het koken van Flipper terwijl de laatste mens op de woestijnkust van Antarctica probeert te overleven. Meer specifiek, RCP2.6 betekent dat de CO2-concentratie piekt op 490 ppm en vervolgens daalt. RCP8.5 betekent een stijging tot 1370 ppm en misschien blijft de CO2-concentratie dan nog  stijgen tot de dolfijnen worden gegrild.

De uitkomsten hoef je niet te geloven, niemand hoeft ze te geloven. Maar je moet beseffen dat dit de getallen zijn die worden ingevoerd in de klimaat modellen en dus produceren die getallen de stijgende curves uit de IPCC-rapporten. Dat betekent dat iedereen die de uitkomsten van de IPCC-rapporten serieus neemt, ook deze economische modellen serieus moet nemen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een inspirerend toekomstperspectief

, door

Deze bijdrage aan het open podium is van Henk Roosink (website)

Eric Storm slaat in Trouw van vrijdag j.l. (‘Zonder toekomstvisie stagneert het Westen) wat mij betreft de spijker op z’n kop: politici moeten hun energie steken in het ontwikkelen van een inspirerend toekomstperspectief.

Met een politiek die er op gericht is iedereen tevreden te houden, zal dat niet lukken. Politici zullen keuzes moeten maken: wat zijn de werkelijk grote problemen, hoe gaan we die aanpakken en hoe gaan we om met de winnaars en verliezers die er bij elke grote verandering zijn. Politiek gaat om keuzes maken, en die kun je alleen inspirerend uitdragen vanuit een visie op de problemen van deze tijd.

Wat mij betreft zijn de belangrijkste problemen op dit moment de opwarming van de aarde, de overheidsfinanciën, de bureaucratie en de rol waarin kiezers en gekozenen zich de laatste decennia gemanoeuvreerd hebben.

Om met dat laatste te beginnen. Kiezers en gekozenen houden elkaar in een verstikkende houdgreep. De kiezers willen wel leiders, maar staan niet toe dat die krachtige maatregelen nemen. Ik krijg vaak het gevoel dat er niemand regeert. Het barst weliswaar van de plannen en goede voornemens, maar werkelijke keuzes blijven uit. De blokkeermacht van gevestigde belangen is groot. Onderwerpen met een echt politieke lading worden over gelaten aan commissies, aan overleg tussen werkgevers en werknemers of aan Europa of op de lange baan geschoven. Ik bespeur een angst bij met name politici van de centrumpartijen om de hedendaagse mondige burgers te vertellen dat ze tegenstrijdige wensen hebben. Dat niet aan alle wensen en alle burgers tegemoet kan worden gekomen, maar dat er gekozen moet worden. Tegelijk bespeur ik bij veel mensen in mijn omgeving een weerzin om over grote problemen te praten, dat moet de politiek maar oplossen. Mensen hebben geen zin in dat soort gesprekken of hebben een angst om de goede onderlinge verhoudingen daarmee op het spel te zetten.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-03-2022

Meer Europa? Nog even niet

, door

De eurocrisis woedt verder en sluipenderwijs worden bevoegdheden overgedragen naar Europa. Meer Europese aansturing van nationale economieën zou het enige remedie zijn. Niet waar, betoogt Pepijn van Houwelingen. Meer Europa betekent vooral een schuldjunk erbij op het wereldtoneel.

“Never waste a good crisis”. Dat is kort maar krachtig het motto waarmee veel politici en opinieleiders de grootste crisis in het jonge bestaan van de euro te lijf lijken te gaan. Een politieke en fiscale unie lijkt de sluitsteen te worden van het Europese project. Eurolanden staan immers meer en meer voor elkaars staatsschulden garant. Het recent opkopen van Europese staatsobligaties door de ECB draagt hier verder aan bij.

Nog meer Europese integratie is dus blijkbaar het antwoord op de huidige eurocrisis die ironisch genoeg juist is ontstaan omdat – en daar zijn de meeste economen het nu toch wel over eens – de Europese integratie te ver is doorgeschoten. Landen als Griekenland en Italië hadden immers het afgelopen decennium nooit zoveel geld kunnen lenen als ze niet met landen als Duitsland en Nederland in dezelfde monetaire unie hadden gezeten. Hoe nu verder? Het maken van nog meer regels en nog strengere afspraken met nog betere handhaving heeft ondertussen zijn geloofwaardigheid als duurzame oplossing verloren. Het recente verleden heeft al meer dan voldoende bewezen dat als het puntje bij paaltje komt landen zich hier niet veel van aantrekken of de regels met behulp van creatief boekhouden simpelweg omzeilen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Parallellen met de jaren dertig

, door

Een korte video van Me Judice.

Volgens Jan-Luiten van Zanden, hoogleraar economische geschiedenis universiteit Utrecht, zijn er parallellen te trekken met de crisis van de jaren 30 in de vorige eeuw. Welke zijn dat, wat kunnen we er van leren, en is het niet een heel andere wereld geworden waar we in leven?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nabeschouwing | Lilian Gonçalves

, door

Weer een bijdrage van Max Molovich, overgenomen van Nurks Magazine.

Lilian Gonçalves-Ho Kang You. Ze heeft Chinees, Frans, Joods en Afrikaans bloed door de aderen stromen. Ze is voorzitter geweest van Amnesty International. Momenteel is ze lid van de Raad van State. Gevraagd naar de betekenis van het Chinese deel van haar achternaam, antwoordde ze gekscherend dat het ‘Bloem uit het Oosten’ betekent. Ze beheerst de nobele kunst van het understatement. Hoeren noemt ze ‘vrouwen der horizontale geneugten’. Ze onthulde ooit gevraagd te zijn voor de post integratie door de partij van Fortuyn, waarvoor ze bedankte omdat ze ‘geen suïcidale neigingen’ had. En toen Jelle Brandt Corstius, naar aanleiding van een aangrijpend fragment uit de film Buddha Collapsed out of Shame, soms het idee zei te hebben dat landen als Afghanistan geen behoefte hebben aan vooruitgang, antwoordde ze: “Ik kom niet vaak vrouwen tegen die vertellen dat ze geen behoefte hebben aan vooruitgang in hun leven. Dat zijn altijd anderen die dat beweren.” Die kon JBC in zijn zak steken.

Dat deed hij dan ook. Het is toch wel een verstandige jongen. Het werd hem niet gemakkelijk gemaakt deze avond, maar hij sloeg zich er dapper doorheen. JBC zat tegenover een vrouw die haar woorden zo zorgvuldig mogelijk koos in de hoop de waarheid zo min mogelijk geweld aan te doen. Ze liet na bijna elke vraag een stilte van een paar seconden vallen om haar antwoord te wegen. Maar die antwoorden waren altijd intelligent en getuigden van een wijsheid die ze deels van nature bezat en die deels was gevormd door een leven dat een aantal zeer dramatische momenten heeft gekend.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zomerserie | Oh Jesus Christ! I’m hit

, door

Sargasso duikt deze zomer in de letteren en bezoekt kleine literaire musea in Nederland en daarbuiten. Vandaag een bijdrage van Nick Vording over Siegfried Sassoon en Wilfred Owens in Edinburgh.

Een gedecoreerde oorlogsheld die zich verzet tegen de oorlog. Dat was het probleem waarmee de Britse legerleiding zich geconfronteerd zag in 1917. De officier Siegfried Sassoon had al enkele malen gevochten in de loopgraven van Frankrijk en voor zijn heldhaftige optreden kreeg hij het “Military Cross”. Maar tijdens zijn verlof in Groot-Brittannië schreef hij een brief tegen de oorlog; “Finished with the War: A Soldier’s Declaration”.

De brief werd gepubliceerd in The Times van 31 juli 1917 en kon moeilijk genegeerd worden met zinnen als:

“I have seen and endured the suffering of the troops, and I can no longer be a party to prolong these sufferings for ends which I believe to be evil and unjust.”

Er werd besloten hem niet te vervolgen voor de krijgsraad, maar hem op te laten nemen in een psychiatrische instelling als patiënt leidend aan “shell-shock”.

Daar ontmoette hij Wilfred Owen, die er ook patiënt was. Sassoon heeft Owen gestimuleerd zijn gedichten te publiceren. Gedichten die de ellende van de loopgraven wist te verbeelden en uiteindelijk de stem van een oorlogsgeneratie zijn geworden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 04-10-2022

Wederopbouw

, door

Een gastbijdrage van Karin Spaink, die ook verschenen is in Het Parool, eveneens te lezen op haar site.

Mijn ouders waren kinderen toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Ze overleefden die oorlog met groot verlies.

Ze leerden wat verraad en lafbekkerij is, hoe valsheid en hypocrisie werken, en wat het belang is van dapperheid en saamhorigheid. Ze leerden ver voor hun tijd dat bevelen opvolgen en je verstand uitschakelen waarschijnlijk betere overlevingskansen bieden dan naar eer en vermogen handelen, maar ook dat overleven niet alles is en dat je geweten zich niet zomaar laat sussen.

Toen de oorlog brak vierden ze – elk apart – uitgelaten feest, Begin jaren vijftig verloofden ze zich en trouwden een paar jaar later. Van een eigen huis was geen sprake. Ze trokken vanzelfsprekend bij een van de ouderparen in en deelden de zolder met eerder getrouwde stellen.

Kort voor mijn geboorte vonden ze een eigen onderkomen. Ze telden achttienduizend gulden neer voor een koopwoning, een bedrag dat hun vermogen ver te boven ging. Maar het was wederopbouw: elke uitgave nu was een investering in de toekomst. Mijn ouders meenden oprecht dat die vooruitgangsgedachte gold: hun aankoop was een investering in hun nazaten. Hun kinderen hadden van meet af aan bezit!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

PVV bedreigt democratische rechtsstaat

, door

Een gastbijdrage van filosoof en jurist Ron Ritzen.

Een jaar geleden, op 21 augustus 2010, riep Martin Sommers in de Volkskrant op “om Wilders niet langs de lat van de Grondwet te leggen, maar hem te beoordelen aan de hand van tastbare voorstellen”. Dat zou nog wel eens tot verrassende conclusies kunnen leiden, voorspelde Sommers. Verrassend in het voordeel van Wilders.

Dat was en is een zinnig voorstel, want al die redelijk abstracte staatsrechtelijke, psychologische en filosofische discussies geven (te) weinig zicht. Maar anders dan Sommers suggereerde, pakt die beoordeling absoluut niet positief uit voor de PVV. Sterker nog, die concrete voorstellen betekenen steevast een aanslag op de democratische rechtsstaat.

Laten we beginnen met de Kamervragen van 8 augustus over de subsidie van het Nexus Instituut. PVV-Kamerlid Driessen wilde van de minister van binnenlandse zaken weten of hij het er mee eens is dat “Riemen niet goed snik” is en dat het beter is als de subsidie van het Nexus Instituut wordt stopgezet zolang Riemen daar directeur is. De bron van ergernis is Riemens opmerking dat de PVV fascistisch is, zo blijkt uit deze Kamervragen.

Dat het niet botert tussen de PVV en Nexus Instituut-directeur Rob Riemen was vorig jaar al duidelijk toen de laatste het essay ‘De eeuwige terugkeer van het fascisme’ publiceerde, waarin hij Wilders en zijn beweging karakteriseerde als het prototype van hedendaags fascisme. De Brabantse PVV sprak enkele dagen eerder al van een “haatcampagne” en “politieke laster” door Riemen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Give a shit

, door

Een gastbijdrage van Osocio.

“Give-a-Shit.org is not like all those other charities. We’re not asking you to give us money. We’re asking you to Give a Shit. Now, don’t be packaging it up and mailing it to us or anything, just pick a cause, and show us what you Give a Shit about”

Nice new idea and yes I have my best thoughts mostly on the toilet too.

We are determined to harness the power of mass consciousness.
But in our frenetic, fast-paced existence when do folk have the time to really care about the problems of the world?
Well, everyone has those moments of God-given contemplation while on the toilet.
The perfect time for people to give a shit is while having a shit.
That’s how the “Give a Shit” movement was formed.
And that’s how caring became sharing as people shared their shit.

A special video featuring Nikki Reed from Twilight:

I think Give-a-Shit is fun, easy to share but I’m afraid that’s all. It is a random thing to do within 30 seconds. I’m missing more background information. Users are unable to personalize their Tweets or Likes. It would be much better with the possibility to give a personal touch.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De opinie-industrie en geweld

, door

Een gastbijdrage van jurist en filosoof Ron Ritzen.

De opinie-industrie draaide dankzij de affaire Breivik op volle toeren en net op het moment dat de aandacht ietwat begon te verslappen, deed zich weer een nieuwe aanleiding voor: de rellen in Londen en – inmiddels – ook in andere steden. Ook nu weer dendert een fiks aantal meningen voorbij die als stevige feiten worden verpakt.

Neem de NRC van woensdag, 10 augustus. Daarin trof ik drie laptopanalyses aan over het gebeuren in de Britse steden, namelijk van de socioloog Schinkel en de journalisten Hofland en Beerekamp. De socioloog verklaarde vanachter zijn laptop dat het bij de rellen “wel degelijk om een politieke strijd” gaat. Wie dat anders ziet, lijkt “geen puf meer te hebben voor achtergronden, voor analyses, voor perspectieven op de complexiteit van het samenleven. (…) Zoals we blind lijken voor analyse, zo zijn we blind voor ‘politiek’.” Een alinea verder zwaaide de socioloog nog met geweldsfilosoof Slavoj Zizek, die de Franse rellen in 2005 als extreem democratisch kwalificeerde.

De argumentatie was een beetje wonderlijk. “Natuurlijk gaat het hier niet om willekeurig verveelde jongeren. En natuurlijk hebben rellen tegen een bestaande orde een politieke lading.” Hoezo natuurlijk? En verder was er een patroon herkenbaar dat kennelijk ook in Newark, Bristol, Los Angeles, Parijs en weet ik waar niet al, zichtbaar is. Schinkel had aan twee dagen genoeg om de complexiteit van de situatie te doorgronden. Een beetje empirisch onderzoek doen of zijn opinie houdbaar is, hoefde kennelijk niet meer.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spaaroverschot zal rente laag houden

, door

Een bijdrage van Heleen Mees, overgenomen van Me Judice.

De verwachting van het Internationaal Monetair Fonds is dat de wereldwijde spaarquote de komende jaren zal toenemen. Vooral de besparingen van opkomende economieën als China zullen disproportioneel worden geïnvesteerd in obligaties in plaats van risicokapitaal. Dit zal een drukkende invloed hebben op de rente op staatsobligaties, stelt Heleen Mees.

Na de sluiting van de financiële markten afgelopen vrijdag, kondigde kredietbeoordelaar Standard & Poor’s (S&P) aan dat het de beoordeling van de Verenigde Staten met een stap verlaagde naar AA+. Volgens de kredietbeoordelaar was het akkoord dat het Amerikaanse Congres eerder die week had gesloten over de verhoging van het kredietplafond ontoereikend om de Amerikaanse overheidsfinanciën op middellange termijn te stabiliseren. De andere grote kredietbeoordelaar Moody’s had eerder al aangegeven dat de AAA status voor de Amerikaanse soeverein te zullen handhaven, zij het met een negatief advies.

Terwijl de dollar flink in waarde daalde toen het Congres er een week eerder niet in leek te slagen om een akkoord over de verhoging van het schuldenplafond te bereiken, gebeurde dat niet met Amerikaanse staatsobligaties, de zogenoemde Treasuries. Iedere stijging van rente op kortlopende obligaties werd (meer dan) gecompenseerd door een daling van de rente op obligaties met een langere looptijd. In de eurozone zie je iets vergelijkbaars: een stijging van de rente in landen als Spanje en Italië leidt tot een daling van de rente in landen als Duitsland en Nederland.

Vorige Volgende