Overzicht

Gastauteur

2.333 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Onder gelijken

, door

Karin Spaink vraagt zich af of het wel zo oneerlijk is als een gehandicapte atleet met hulpmiddelen het opneemt tegen niet-gehandicapten. Het stuk is ook te lezen op haar website en verschenen in het Parool.

Oscar Pistorius mag alsnog deelnemen aan de wereldkampioenschappen atletiek die eind augustus in Zuid-Korea beginnen. Zijn tijd was het probleem niet: Pistorius kwalificeerde zich door de 400 meter in 45,07 seconde af te leggen. Wie onder de 45,55 seconde blijft, behoort automatisch tot de Olympische selectie.

Waarom iemand met zo’n opzienbarende tijd van deelname uitsluiten? Waarom was er een beroepsprocedure nodig om Pistorius zijn startrecht te verlenen? Het antwoord is simpel en verrassend. Pistorius is gehandicapt. Hij sprint met aerodynamisch gestroomlijnde, verende onderbenen. Zijn bijnaam: Blade Runner.

Zolang Pistorius meedeed aan de wereldspelen voor gehandicapten en de Paralympics, vond iedereen hem helemaal fantastisch. Knappe tijd, en dat met zo’n handicap! Een geweldig voorbeeld voor zielige mensen. Daar konden andere gehandicapten nog wat van leren!

Toen Pistorius een nieuw speelveld koos en het wou opnemen tegen niet-gehandicapte sprinters, was het huis ineens te klein. Nou ja! Die man had nota bene protheses! Dat was toch niet sportief? Hij maakte misbruik van een technologisch voordeel dat gezonde sprinters nooit konden navolgen. Laten we wel zijn: sport gaat over fysiek vermogen, over extreme inspanning. Wie zichzelf een slim kunstbeen aangordt, speelt vals.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zet kinderen dan liever in een kleinere klas

, door

DATA - Meisjes en jongers kunnen bij sommige vakken maar beter worden gescheiden. De beschikbare cijfers ondersteunen dat, met een grote maar: scheiding der seksen heeft alleen zin als er een kostbare maatregel wordt genomen, zegt gastredacteur Reinout van Brakel.

Enige jaren geleden had ik het voorrecht om een directeur van een middelbare school op Aruba te interviewen. In zijn werkkamer hing nog een staatsieportret van Juliana en Bernhard. Naast de teloorgang van de Nederlandse taal was het uit elkaar houden van de beide geslachten op het broeierige schoolterrein één van zijn grootste zorgen. Ik moet hem aangekeken hebben alsof ik water zag branden, maar wellicht was zijn pleidooi voor “single sex education” zo gek nog niet. In Nederland lijkt de “hype” rondom breinleren en de constatering dat jongens slechter presteren dan meisjes de aanleiding om deze traditie in ere te herstellen.

Scholen moeten experimenteren met gescheiden lessen voor jongens en meisjes. Die oproep deed voorzitter Wim Kuiper van de Besturenraad maandag in dagblad Trouw. De minister heeft onlangs aangekondigd dat er onderzoek gedaan zal worden naar de onderwijsachterstanden van jongens.

Niemand wil terug in de tijd natuurlijk, maar is er vanuit wetenschappelijke inzichten iets voor te zeggen om jongens en meisjes apart te zetten? In Nederland is het fenomeen helemaal uitgebannen, wat het moelijk maakt om een “natuurlijk experiment” te doen. In o.a. Engeland, Australië, Jamaica en de US bestaan aparte scholen voor jongens en meisjes, naast “coeducational schooling”.  Daar is het effect uitgebreid onderzocht.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De kromme redenering van De Krom

, door

DATA - Het argument van De Krom dat de solidariteit bij het verstrekken van bijstandsuitkeringen in het geding is, slaat nergens op, zegt Flip van Dyke. Het aantal bijstandsuitkeringen is sterk afgenomen en dat terwijl de werkende beroepsbevolking is toegenomen.

VVD staatssecretaris De Krom van Sociale Zaken wil de bijstand aanpakken. Er kunnen 150 tot 200 duizend van de 355.000 mensen in de bijstand aan het werk. Het ondergraaft volgens de staatssecretaris ook de solidariteit bij de steeds kleiner wordende groep mensen die wel werken en de uitkeringen betalen.

Als politici dit soort dingen roepen dan is het nuttig om eens de cijfers nader te bekijken.

1. De bijstand, beroepsbevolking, werkloosheid.

Onderstaand figuur geeft het aantal bijstandsuitkeringen verstrekt aan mensen jonger dan 65 jaar. Over het aantal 65plussers straks meer.

We zien het aantal uitkeringen –de blauwe lijn- gestaag dalen naar een kleine bobbel  rond 2005, om dan weer verdere te dalen gevolgd door een scherpe stijging weer de laatste twee jaren.

Het werkloosheidspercentage steeg flink na 2001 tot boven de 6% rond 2005. Daarna en scherpe daling, gevolgd door een scherpe stijging. Opmerkelijk is dat het aantal bijstandsuitkering rond 2005 nauwelijks reageerde op die stijging van de werkloosheid, maar dat die stijging in 2010 wel sterk was.  Vermoedelijk is de oorzaak de wijzingen in de WW in 2006 waardoor mensen eerder in de bijstand komen.

Help, het begrotingstekort smelt!

, door

Jawel de eerste crosspost van GeenCommentaar. Vandaag van Christian. Hij betoogt dat de economische noodzaak van de bezuinigingen wel eens niet zo groot kan zijn.

De Kamer komt vandaag van reces terug om te debatteren over de Griekse noodsteun. Dat levert extra druk op de Nederlandse begroting, dus zal er extra hard bezuinigd moeten worden. Die druk is handig voor ministers die impopulaire maatregelen willen doordrukken, zoals de ontmanteling van het ov in de Randstad.

De ministers moeten wel opschieten, want tegen het eind van het jaar zou wel eens duidelijk kunnen worden dat er geen economische noodzaak is voor draconische bezuinigingen. De Nederlandse economie draait namelijk als een tierelier en het begrotingstekort smelt als sneeuw voor de zon. Kijkt u even mee naar de hoofdlijnen van de begroting voor 2011. In de eerste tabel staan de belangrijkste macro-economische aannames. Leg die voorspellingen naast de jongste cijfers van het cpb.

Er zijn eigenlijk alleen maar meevallers. Economische groei 2 procent in plaats van 1,5. Lange rente op staatsschuld een kwart procent lager, omdat Nederlandse staatsobligaties gewilder zijn door de crisis elders in Europa. Oliekoers meer dan vijftig procent hoger en dollarkoers fors lager, met een knoepert van een meevaller in de aardgasbaten als gevolg. Werkloosheid komt uit op 4 procent in plaats van 5,5, wat leidt tot een meevaller bij de sociale dienst (minder uitkeringen) en de belastingdienst (meer inkomsten). Inflatie is hoger, maar blijft binnen de perken – dat is goed voor de groei zonder dat consumenten gaan morren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zomerserie | La maison de Balzac

, door

Sargasso duikt deze zomer in de letteren en bezoekt kleine literaire musea in Nederland en daarbuiten. Vandaag een bijdrage van Suzanne Sanders, die het Balzac museum in Parijs bezocht.

Waar denk jij aan bij het horen van de naam Balzac? En als je leest dat hij tegenover het Hôtel de Lamballe woonde? Schrijver, oja…maar weinig Nederlanders weten meer van Honoré de Balzac (1799-1850) dan zijn naam. In Frankrijk behoort hij echter tot de belangrijkste schrijvers van de negentiende eeuw en is één van de (slechts!) drie literaire musea van Parijs aan hem gewijd. Het Maison de Balzac bevindt zich in het huis waarvan de schrijver tussen 1840 en 1847 de bovenverdieping huurde. Voor een bezoek neem je metro 6 naar halte Passy in het 16e arondissement, even ten westen van de Eiffeltoren. Twee straten en een steile trap verder sta je voor de deur van het museum. Mijn eigen, totaal verregende verblijf in Parijs afgelopen maand heeft mijn geplande museummarathon behoorlijk vertraagd, waardoor –oh anticlimax- ik er zelf niet ben geweest. Desalniettemin had ik al het één en ander uitgezocht en vind ik dat Balzac ook de Nederlandse lezer absoluut niet mag ontgaan.

Dit is het huis waar Balzac werkte aan zijn chef d´oeuvre: La Comédie Humaine. Het is een gigantisch werk dat uit zo’n 100 verhalen bestaat, waarmee hij een beeld wilde schetsen van zijn eigen tijd: Frankrijk, vlak na de val van Napoleon, met aan de ene kant het herstel van de monarchie en aan de andere kant de verschuivingen in de sociale klassen als gevolg van de industriële revolutie. De verhalen zijn geordend in thematische hoofdstukken met titels als Scènes de la vie privée, Scènes de la vie de province, Scènes de la vie Parisienne of Scènes de la vie militaire. Het betreft fictie, maar met zoveel gedetailleerde beschrijvingen uit de werkelijkheid dat Balzac als pionier van het realisme kan worden gezien. Balzac onderscheidt zich bovendien doordat hij een groot aantal van zijn 2,500(!) personages in verschillende verhalen terug laat komen, waardoor La Comédie Humaine één groot geheel wordt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De rechter in de beklaagdenbank

, door

Een gastbijdrage van GB, te lezen op Publiekrecht en Politiek.

Misschien is alles er al wel over gezegd, maar Tom Schalken formuleert in zijn boekje Het eetcomplot een behoorlijke aanklacht. Mr. Oosten c.s., de rechtbank die Wilders vrijsprak, heeft volgens Schalken de hele zooi en vooral hem uitgeleverd aan een glamour-advocaat en het vrije spel van de media. Die aanklacht verdient ook hier aandacht. Al was het maar, omdat ik hem redelijk grotesk vind.

In de eerste plaats: vergeet Moszkowicz. Een ‘topadvocaat’ wint meer zaken dan alleen een zaak waarin het OM vrijspraak eist. De Hakkelaar? Vijf jaar cel en een miljoen gulden boete. Bouterse? 11 jaar voor drugshandel. En wat het vaak geroemde bespelen van de media betreft: de fijne dansjes met Mister Decembermoorden mogen van Bram niet meer vertoond worden en de verdediging van Holleeder verzoop in zijn eigen publicitaire oorlogje met Jort Kelder over de term ‘maffiamaatje’. Het is Wilders zelf die het proces onder hoogspanning zette. Zoals hij met de VVD deed, en met de PvdA toen ze een integratienotie wilden schrijven, en met het CDA afgelopen oktober. Het is dezelfde zwijgende dreiging waarmee hij Fitna een half jaar lang spannend hield. Het ontluisterende is dat Wilders het meest effectief is als hij zelf weinig doet. De instituties beginnen uit zichzelf te schudden en te kraken. Wilders was degene die Moszkowicz influisterde dat Schalken in het openbaar moest worden verhoord. Moszkowicz was degene die (halfdronken?) bij Pauw en Witteman inbelde om met Bertus Hendriks over het Midden-Oosten te bekvechten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De economische modellen van het IPCC

, door

Het internationale klimaatpanel gebruikt voor zijn prognoses ook economische modellen. Op die modellen is nogal wat af te dingen, zegt gastauteur Hans Verbeek.

Het IPCC maakt prognoses over het wereldwijde klimaat. Het IPCC maakt ook interessante economische prognoses. Ze moeten wel economische rapporten maken, als basis voor hun emissiescenarios en te verwachten broeikasgasconcentraties. Het IPCC  publiceerde onlangs hun eerste update voor deze modellen sinds 2000 (!!!). Vooreenoverzichtklikjehier. Tim Worstall bekeek de economische voorspellingen van het IPCC en publiceerdezijnbevindingeninForbes.

“Ik ga niet uitweiden over details (waarvoor lezers mij ongetwijfeld dankbaar zijn). Ik wilde alleen maar een enkele algemene punten aanstippen aan de hand van hun grafieken.

De economische modellen hebben een ‘RCPnummer’: hoe hoger het getal achter de RCP hoe dichter we komen bij het koken van Flipper terwijl de laatste mens op de woestijnkust van Antarctica probeert te overleven. Meer specifiek, RCP2.6 betekent dat de CO2-concentratie piekt op 490 ppm en vervolgens daalt. RCP8.5 betekent een stijging tot 1370 ppm en misschien blijft de CO2-concentratie dan nog  stijgen tot de dolfijnen worden gegrild.

De uitkomsten hoef je niet te geloven, niemand hoeft ze te geloven. Maar je moet beseffen dat dit de getallen zijn die worden ingevoerd in de klimaat modellen en dus produceren die getallen de stijgende curves uit de IPCC-rapporten. Dat betekent dat iedereen die de uitkomsten van de IPCC-rapporten serieus neemt, ook deze economische modellen serieus moet nemen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een inspirerend toekomstperspectief

, door

Deze bijdrage aan het open podium is van Henk Roosink (website)

Eric Storm slaat in Trouw van vrijdag j.l. (‘Zonder toekomstvisie stagneert het Westen) wat mij betreft de spijker op z’n kop: politici moeten hun energie steken in het ontwikkelen van een inspirerend toekomstperspectief.

Met een politiek die er op gericht is iedereen tevreden te houden, zal dat niet lukken. Politici zullen keuzes moeten maken: wat zijn de werkelijk grote problemen, hoe gaan we die aanpakken en hoe gaan we om met de winnaars en verliezers die er bij elke grote verandering zijn. Politiek gaat om keuzes maken, en die kun je alleen inspirerend uitdragen vanuit een visie op de problemen van deze tijd.

Wat mij betreft zijn de belangrijkste problemen op dit moment de opwarming van de aarde, de overheidsfinanciën, de bureaucratie en de rol waarin kiezers en gekozenen zich de laatste decennia gemanoeuvreerd hebben.

Om met dat laatste te beginnen. Kiezers en gekozenen houden elkaar in een verstikkende houdgreep. De kiezers willen wel leiders, maar staan niet toe dat die krachtige maatregelen nemen. Ik krijg vaak het gevoel dat er niemand regeert. Het barst weliswaar van de plannen en goede voornemens, maar werkelijke keuzes blijven uit. De blokkeermacht van gevestigde belangen is groot. Onderwerpen met een echt politieke lading worden over gelaten aan commissies, aan overleg tussen werkgevers en werknemers of aan Europa of op de lange baan geschoven. Ik bespeur een angst bij met name politici van de centrumpartijen om de hedendaagse mondige burgers te vertellen dat ze tegenstrijdige wensen hebben. Dat niet aan alle wensen en alle burgers tegemoet kan worden gekomen, maar dat er gekozen moet worden. Tegelijk bespeur ik bij veel mensen in mijn omgeving een weerzin om over grote problemen te praten, dat moet de politiek maar oplossen. Mensen hebben geen zin in dat soort gesprekken of hebben een angst om de goede onderlinge verhoudingen daarmee op het spel te zetten.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-03-2022

Meer Europa? Nog even niet

, door

De eurocrisis woedt verder en sluipenderwijs worden bevoegdheden overgedragen naar Europa. Meer Europese aansturing van nationale economieën zou het enige remedie zijn. Niet waar, betoogt Pepijn van Houwelingen. Meer Europa betekent vooral een schuldjunk erbij op het wereldtoneel.

“Never waste a good crisis”. Dat is kort maar krachtig het motto waarmee veel politici en opinieleiders de grootste crisis in het jonge bestaan van de euro te lijf lijken te gaan. Een politieke en fiscale unie lijkt de sluitsteen te worden van het Europese project. Eurolanden staan immers meer en meer voor elkaars staatsschulden garant. Het recent opkopen van Europese staatsobligaties door de ECB draagt hier verder aan bij.

Nog meer Europese integratie is dus blijkbaar het antwoord op de huidige eurocrisis die ironisch genoeg juist is ontstaan omdat – en daar zijn de meeste economen het nu toch wel over eens – de Europese integratie te ver is doorgeschoten. Landen als Griekenland en Italië hadden immers het afgelopen decennium nooit zoveel geld kunnen lenen als ze niet met landen als Duitsland en Nederland in dezelfde monetaire unie hadden gezeten. Hoe nu verder? Het maken van nog meer regels en nog strengere afspraken met nog betere handhaving heeft ondertussen zijn geloofwaardigheid als duurzame oplossing verloren. Het recente verleden heeft al meer dan voldoende bewezen dat als het puntje bij paaltje komt landen zich hier niet veel van aantrekken of de regels met behulp van creatief boekhouden simpelweg omzeilen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Parallellen met de jaren dertig

, door

Een korte video van Me Judice.

Volgens Jan-Luiten van Zanden, hoogleraar economische geschiedenis universiteit Utrecht, zijn er parallellen te trekken met de crisis van de jaren 30 in de vorige eeuw. Welke zijn dat, wat kunnen we er van leren, en is het niet een heel andere wereld geworden waar we in leven?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nabeschouwing | Lilian Gonçalves

, door

Weer een bijdrage van Max Molovich, overgenomen van Nurks Magazine.

Lilian Gonçalves-Ho Kang You. Ze heeft Chinees, Frans, Joods en Afrikaans bloed door de aderen stromen. Ze is voorzitter geweest van Amnesty International. Momenteel is ze lid van de Raad van State. Gevraagd naar de betekenis van het Chinese deel van haar achternaam, antwoordde ze gekscherend dat het ‘Bloem uit het Oosten’ betekent. Ze beheerst de nobele kunst van het understatement. Hoeren noemt ze ‘vrouwen der horizontale geneugten’. Ze onthulde ooit gevraagd te zijn voor de post integratie door de partij van Fortuyn, waarvoor ze bedankte omdat ze ‘geen suïcidale neigingen’ had. En toen Jelle Brandt Corstius, naar aanleiding van een aangrijpend fragment uit de film Buddha Collapsed out of Shame, soms het idee zei te hebben dat landen als Afghanistan geen behoefte hebben aan vooruitgang, antwoordde ze: “Ik kom niet vaak vrouwen tegen die vertellen dat ze geen behoefte hebben aan vooruitgang in hun leven. Dat zijn altijd anderen die dat beweren.” Die kon JBC in zijn zak steken.

Dat deed hij dan ook. Het is toch wel een verstandige jongen. Het werd hem niet gemakkelijk gemaakt deze avond, maar hij sloeg zich er dapper doorheen. JBC zat tegenover een vrouw die haar woorden zo zorgvuldig mogelijk koos in de hoop de waarheid zo min mogelijk geweld aan te doen. Ze liet na bijna elke vraag een stilte van een paar seconden vallen om haar antwoord te wegen. Maar die antwoorden waren altijd intelligent en getuigden van een wijsheid die ze deels van nature bezat en die deels was gevormd door een leven dat een aantal zeer dramatische momenten heeft gekend.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zomerserie | Oh Jesus Christ! I’m hit

, door

Sargasso duikt deze zomer in de letteren en bezoekt kleine literaire musea in Nederland en daarbuiten. Vandaag een bijdrage van Nick Vording over Siegfried Sassoon en Wilfred Owens in Edinburgh.

Een gedecoreerde oorlogsheld die zich verzet tegen de oorlog. Dat was het probleem waarmee de Britse legerleiding zich geconfronteerd zag in 1917. De officier Siegfried Sassoon had al enkele malen gevochten in de loopgraven van Frankrijk en voor zijn heldhaftige optreden kreeg hij het “Military Cross”. Maar tijdens zijn verlof in Groot-Brittannië schreef hij een brief tegen de oorlog; “Finished with the War: A Soldier’s Declaration”.

De brief werd gepubliceerd in The Times van 31 juli 1917 en kon moeilijk genegeerd worden met zinnen als:

“I have seen and endured the suffering of the troops, and I can no longer be a party to prolong these sufferings for ends which I believe to be evil and unjust.”

Er werd besloten hem niet te vervolgen voor de krijgsraad, maar hem op te laten nemen in een psychiatrische instelling als patiënt leidend aan “shell-shock”.

Daar ontmoette hij Wilfred Owen, die er ook patiënt was. Sassoon heeft Owen gestimuleerd zijn gedichten te publiceren. Gedichten die de ellende van de loopgraven wist te verbeelden en uiteindelijk de stem van een oorlogsgeneratie zijn geworden.

Vorige Volgende