Overzicht

Gastauteur

2.327 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Dplanet:: (cc)

Raad van Europa tikt Nederland op z’n opgestoken vingertje

, door

ANALYSE - Half oktober bracht ECRI, de Commissie die voor de Raad van Europa belast is met de monitoring van vormen van racisme en rassendiscriminatie in de landen van Europa verslag uit over Nederland, Malta, Moldavië en Rusland. Aan ECRI nemen alle landen van de EU deel via afvaardiging van erkende deskundigen. Voor Nederland gebeurt dit door Rieke Samson, bekend van de gelijknamige Commissie die eerder het kindermisbruik in de Jeugdzorg onderzocht.

In de vorige rapportage liet ECRI zich onder meer zeer kritisch uit over het discours en de beleidsvoorstellen van de PVV ten aanzien van moslims en migranten waaronder het maatschappelijk klimaat, naar de mening van deze gezaghebbende instantie, zwaar gebukt gaat. In het nieuwe rapport betreurt de instantie zich erover dat integratie is verworden tot iets dat slechts de verantwoordelijkheid van de mensen die naar Nederland komen.
Reacties op nieuwe rapport

Het nieuwste rapport geeft een overzichtelijk, informatief en evenwichtig beeld van de stand van zaken in Nederland op het terrein van racisme en rassendiscriminatie en doet een aantal waardevolle aanbevelingen over mogelijke verbeteringen. Ook de positieve stappen die door Nederland in de afgelopen periode werden gezet, worden genoemd. De juridische aspecten en de monitoring van toepassing van de rechtsregels, instituties, maatschappelijke terreinen, opinieklimaat en het publieke debat, de kwetsbare groepen die voorwerp zijn van discriminatie en onderwijs en bewustwordingsdimensies worden allemaal behandeld. Het is zowaar een programma van aandachtspunten waar instanties en organisaties die antidiscriminatie en gelijke rechten voor alle bevolkingsgroepen in Nederland en Europa een warm hart toe dragen, hun voordeel mee kunnen doen. Zeker nu het nationaal door onder meer het verdwijnen van de Monitor Racisme en Extremisme van de Anne Frank Stichting in toenemende mate aan een totaaloverzicht ontbreekt.

Foto: Darice (cc)

Wat Rob Wijnberg niet ziet

, door

ANALYSE - Het is ernstig gesteld met het kritische discours in Nederland als Joost Niemöller zowaar een goed punt heeft. Rob Wijnberg, correspondent Media, Politiek & Filosofie van De Correspondent (dat is kennelijk geen pleonasme), schreef een stuk naar aanleiding van de Zwarte Piet-discussie waarin hij zowel voor- als tegenstanders van de huidige Pietvorm aan de kaak stelt.

In dit artikel betoogt Wijnberg dat hij een ‘raciaal skepticus’ is. Hiermee bedoelt hij dat rassendenken een vorm van essentialisme is: een manier van denken die uitgaat van onveranderbare genetische verschillen tussen mensen en die gebruikt als verklaring voor gedragsverschillen of het vaststellen van een morele hiërarchie. Zulk denken, zegt Wijnberg, is racistisch en dat wijst hij af. In plaats daarvan moeten we begrijpen dat mensen slechts gradueel van elkaar verschillen, niet in essentie, en dat daarom categorieën zoals ras geen betekenis hebben.

Even heel simpel gezegd: er zijn geen ‘blanken’ en ‘zwarten’, er zijn alleen tinten. Vandaar ook dat de raciaal scepticus het concept ‘ras’ typeert als een ‘culturele misvatting’.

Vervolgens beticht hij Quinsy Gario, die de discussie over Zwarte Piet zou hebben aangezwengeld, van dezelfde fout: door Zwarte Piet racisme te noemen denkt hij in rassen – als iets dat echt bestaat, in plaats van de categorie te herkennen als een illusie. Aan de ene kant, betoogt Wijnberg, wil Gario dat we ras niet zien, zodat racisme onmogelijk wordt; aan de andere kant vindt hij Zwarte Piet racisme en vindt hij het verkeerd dat witte Nederlanders dat niet zien. We moesten het toch juist niet zien? Zo is de redenering van de filosoof.

Foto: Albertus82 (cc)

Amsterdam redt stadsdelen

, door

ANALYSE - De gemeente Amsterdam heeft een list verzonnen om de stadsdelen te behouden, ook al zullen die in 2014 bij wet vervallen.

Een paar weken geleden kreeg mijn vrouw het verzoek zich kandidaat te stellen voor de stadsdeelverkiezingen in Amsterdam-Centrum, die gelijk met de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2014 gehouden zullen worden. Zij was daar nogal verbaasd over, want zij dacht dat de deelgemeenten waren afgeschaft bij wet van 7 februari 2013. Dat klopt ook, want op grond van die wet (die vermoedelijk in maart 2014 in werking treedt), vervallen de bepalingen (de artikelen 87-92) uit de Gemeentewet die het bestaan van de deelgemeenten regelen.

Maar de gemeente Amsterdam heeft een list verzonnen om de stadsdelen toch in stand te houden. De deelgemeenten ontleenden hun bevoegdheden aan delegatie. De gemeenteraad droeg bevoegdheden (waaronder die om algemeen verbindende voorschriften te stellen) over aan de deelraden. Het college van B&W droeg bevoegdheden over aan het stadsdeelbestuur. De burgemeester tenslotte, droeg bevoegdheden over aan de stadsdeelvoorzitter. Als de deelgemeenten uit de Gemeentewet verdwijnen kan dat niet meer. Althans, niet meer op grond van artikel 87 van de Gemeentewet.

De Gemeentewet kent namelijk ook bestuurscommissies (zie artikel 83 Gemeentewet). Blijkens het eerste lid van dat artikel kunnen de raad, het college en de burgemeester bevoegdheden overdragen aan deze bestuurscommissies, net zoals deze organen bevoegdheden konden overdragen aan de deelgemeenten. De gemeente Amsterdam is van plan de stadsdelen te laten voortbestaan, maar dan in de vorm van de bestuurscommissies van artikel 83 van de Gemeentewet.

Foto: bram_souffreau (cc)

Perspectives on bushfires in Australia

, door

ANALYSE - Natuurrampen zijn big business in Australië. Paul Frijters biedt een aantal economische perspectieven.

I remember the great bushfire in Canberra of 2003. I had only arrived with the family a week before and had just rented a nice house near the top of Mt Cook, right in the path of an enormous bushfire that ended up destroying hundreds of homes.

The heat of that day was immense: 40 degrees and strong winds. Activity was similarly frantic. Warnings on the radio of how the seemingly impossible was truly happening: fires that broke all containment lines were converging on the capital. Barbecues got cancelled as everyone returned home to prepare: people feverishly cleaning out the gutters of their house to remove anything that would easily combust; people filling up their bathtubs to be able to quickly immerse themselves if needed; the ban on using hose-pipes suddenly being lifted as the importance of water conservation gave way to survival. Our neighbour, whom we never talked to before, or afterwards, was suddenly very chummy in the face of this imminent joint danger. Indeed, there was a palpable buzz about Canberra as people went through a shared emergency.

I remember standing on top of Mt Cook, seeing the fires break more containment lines on their way to our neighbourhood. In the distance, we could see huge fire-arcs of hundreds of meters, via which whole trees, full of igniting oils, were whirled into the Southern suburbs, causing immense damage to people and property. One had to be in awe of that kind of destructive force, which simply seemed too great for humans to meaningfully oppose. One suddenly felt a bit silly, holding two hosepipes in one’s hand waiting for these huge fires to come! Luckily for my neighbourhood, the wind shifted just as the fires were about to hit us, with the cooler air streaming from the opposite direction effectively ending the tragedy. For months afterwards, family back in the Netherlands and the UK would ask whether there were any houses left in Canberra and whether we had been lucky. We had been.

Foto: Sue Clark (cc)

Transport in zenuwcellen: over John op blauw-roze badslippers

, door

ACHTERGROND - Wetenschapscommunicatie kan heel leuk zijn, laat de co-promotor van Eva Teuling zien.

In 2003 begon ik aan een promotieonderzoek bij het ErasmusMC in Rotterdam. Mijn onderzoek richtte zich op een ziekte van de zenuwcellen: Amyotrofe Laterale Sclerose (ALS). Bij deze ziekte gaan de zenuwcellen die de spieren in het lichaam aansturen, de motor-neuronen, dood, waardoor spieren verlamd raken. De patiënt overlijdt uiteindelijk door verlamming van de ademhalingsspieren. Hoe ALS precies ontstaat is nog steeds grotendeels onbekend, en er is ook nog geen medicijn beschikbaar. Mijn promotie-onderzoek richtte zich op het transport van stoffen in de zenuwcellen. Een motor-neuron kan namelijk enorm lang worden: het centrum van de zenuwcel bevindt zich in het ruggemerg, terwijl de uitlopers, de axonen, tot in de uiterste puntjes van de tenen en de vingers komen om de spieren aan te kunnen sturen. De hypothese was dat een verstoring van dit transport zou kunnen leiden tot de dood van zenuwcellen, en dit zou kunnen bijdragen aan het ontstaan van de ziekte ALS.

Vier jaar promotieonderzoek lijkt lang, maar uiteindelijk is het maar net genoeg om een heel klein puzzelstukje op te lossen. Maar nu, tien jaar later, is mijn co-promotor Casper Hoogenraad hoogleraar Celbiologie aan de Universiteit van Utrecht, en nog steeds gefascineerd door transport in zenuwcellen. In Utrecht heeft hij nu een grote onderzoeksgroep waarin meerdere postdocs en promovendi verschillende aspecten van dit proces bestuderen. Het onderzoek focust zich op de moleculaire biologie van dit transport: hoe werkt het transport precies, welke eiwitten zijn erbij betrokken, en wat gebeurt er met de cel als het transport niet meer goed werkt? Dit onderzoek kan uiteindelijk leiden tot inzichten in het ontstaan en het behandelen van ziektes.

Foto: Photos et Voyages (cc)

Voor de leider geldt: elke centimeter telt!

, door

ANALYSE - Een recente studie van Melvyn Hamstra laat zien dat de lengte van een leider positief correleert met hoe charismatisch hij – het geldt niet voor een zij – gevonden wordt. Dit suggereert dat lange politici succesvoller zijn. Young and French vinden inderdaad dat de vier beste presidenten van de VS (bepaald via een survey) maar liefst tien centimeter langer zijn dan de vijf slechtste presidenten. Wikipedia wijdt een pagina aan een vergelijking tussen presidentskandidaten en hun lengtes. Sinds 1900 heeft in 19 gevallen de langste kandidaat gewonnen, in twee gevallen waren ze even lang en in slechts acht gevallen won de kleinste kandidaat. Een studie in Polen laat zien dat kiezers verliezers van verkiezingen groter inschatten voor de verkiezing en winnaars van verkiezingen groter inschatten na de verkiezing.

Lengte doet er dus toe. Geen wonder dus dat op deze foto Sarkozy met z’n 1 meter 65 de hulp van een hak en een hups inroept om bij Obama (1.85m) in de buurt te komen.

Maar hoe doen de Nederlandse politici het? Hoe lang zijn ze? Met dank aan ome Google en vooral veel navraagwerk kom je een eind. Maar in sommige gevallen blijft het gissen; de ‘miezerige’ Pechtold is naar schatting 1.84m. Ik dacht dat hij veel kleiner was (dankzij Wilders?). Het figuur hieronder laat op de y-as de schattingen van de lengtes van de politici zien (laat een bericht achter als de schatting verkeerd is). Wilders is dus het langste (1.95m). Sowieso zijn de heren politici (1.84m) langer dan de gemiddelde Nederlander (1.81m). Ik heb geen recente meting van charisma gevonden, in plaats daarvan gebruik ik het rapportcijfer dat mensen aan politici hebben gegeven in een onderzoek van TNS-Nipo. Ik heb ook naar andere datasets en factoren gekeken (leiderschap, bekwaamheid en sympathie uit de UvA/VK dataset van Philip van Praag over de verkiezingen van 2012, sympathie uit de LISS data). Het beeld is min of meer hetzelfde als in figuur 1.

Foto: Free Photo Fun (cc)

De keerzijde van ‘kaizen’ of: de last van ‘lean’

, door

OPINIE - Recent suggereerde Peter de Waard in De Volkskrant (´Was Toyoda het grootste autogenie?` d.d. 24-9-2013) dat het succes van de Japanse autofabrikant Toyota niet zozeer aan het collectief en kaderdiscipline toe te schrijven zou zijn, maar veel meer aan het genie van de leider Eiji Toyada en de door hem geïntroduceerde en toegepaste managementfilosofie, de zogenaamde ‘kaizen’. Dit staat ook wel bekend als het Toyota Production System (TPS).

In de TPS-leer zijn alleen die productiehandelingen waardevol die ‘waarde toevoegen voor de klant’, dat wil zeggen waarvoor deze bereid is te betalen: “de klantvraag staat centraal,” heet het dan. Alle overige handelingen (“uit het raam kijken,” etcetera) zijn verspilling en dienen door tegenmaatregelen (“kranten voor de ramen, oogkleppen?”) te worden geëlimineerd. Vandaar dat de TPS-leer ook wel bekend staat onder de naam ‘Lean’. Andere essentiële elementen in het TPS zouden bestaan in het zoveel mogelijk medewerkers zelf laten nadenken over de manier waarop ze werken en het daarbij voortdurend stimuleren van innovatieve ideeën, bij voorkeur van de werkvloer, om zodoende een zichzelf versterkende cultuur van ‘continu verbeteren’ te bewerkstelligen. Wie kan daar nou tegen zijn? En dan hebben we er ook nog de Toyota Corolla aan te danken!

Foto: Sheila's (cc)

Het EPD, Aussie-style | deel 2

, door

ANALYSE -  In Australië werkt het Elektronisch Patiëntendossier (EPD) door een gebrek aan visie, expertise en geld. Dat is een zegen voor het systeem, beargumenteert econoom Paul Frijters.

I have watched the Australian effort, concentrated in the National E-health Transition Authority (NEHTA) from the sidelines and have been amazed at the difference in the Australian approach to the European or American approach. It is a quintessentially Australian approach to change that might just work.

The key strengths of the NEHTA initiative are a lack of foresight, a lack of consultation, a lack of expertise, and a lack of money. Each of these is an enormous blessing in disguise when it comes to the problem at hand. Let me explain, for it is truly quite wondrous that these things should be strengths.

Problems that might arise

A lack of foresight in this area means that you don’t try to deal with all the problems that might arise. You essentially just do your best to guess the major blocks and then you improvise as the problems hit you. And the problems are stupendous, ranging from incompatible programming code to dysfunctional organisations who don’t want to play ball, emerging privacy issues, game-playing private contractors, opportunistic politicians, and high staff turnover.

Foto: Kennisland (cc)

Zet onderwijsmiddelen effectief in

, door

OPINIE - Het is een positieve ontwikkeling dat er in het Herfstakkoord extra geld is gekomen voor onderwijs. Maar er missen concrete maatregelen om het onderwijs te verbeteren, vindt Jonge Democraten.

Het kabinet en D66, CU en SGP sloten afgelopen vrijdag een akkoord over de begroting voor 2014. Wij zijn opgelucht dat er een akkoord gesloten is dat kan rekenen op een meerderheid in de Eerste Kamer. Ronduit tevreden zijn we over de extra investering in het onderwijs van 650 miljoen euro, een van de belangrijkste wijzigingen ten opzichte van de plannen die het kabinet op Prinsjesdag presenteerde. Meer geld betekent echter niet direct dat de kwaliteit van het onderwijs omhoog gaat. Er moeten concrete maatregelen genomen worden om zo het onderwijs in Nederland sterk te verbeteren. Het akkoord is nog erg vaag over de invulling van de ingeboekte investering, maar de Jonge Democraten denken graag mee om de kwaliteit van het onderwijs te verbeteren en innovatie te stimuleren.

Een van de meest concrete maatregelen die in het akkoord beschreven wordt is een investering in de beloning van leerkrachten. Wij zijn erg positief over deze maatregel. Leerkrachten hebben sinds 2009  geen loonstijging meer gehad en zijn er daardoor al drie jaar in koopkracht op achteruit gegaan. Daardoor is het verschil in salaris tussen docenten en andere hoger opgeleiden waarschijnlijk sterk vergroot. Overigens kan loonstijging over de gehele linie, ook voor de rest van de publieke sector en het bedrijfsleven, zorgen voor innovatie, duurzame groei en hogere (binnenlandse) consumptie.

Foto: Sheila's (cc)

Het EPD, Aussie-style | deel 1

, door

ANALYSE -  In Australië werkt het Elektronisch Patiëntendossier (EPD) door een gebrek aan visie, expertise en geld. Dat is een zegen voor het systeem, beargumenteert econoom Paul Frijters. Vandaag deel 1, morgen volgt deel 2.

For fourteen months, Australia has had an electronic national health register. It has almost nothing in it, but the hope is that in years to come (when lots of people have registered) it will start to have all the information on someone’s health that floats around in the health industry. This includes discharge summaries, the history of medicine use, databases on allergies and conditions, payment histories, dental records, childhood illnesses, vaccination history, and treatment plans.

This health register was initially championed by Tony Abbott when his party was last in power and he was the health minister, so now that he is the Prime Minister, its future looks safe for the next few years at least. Let me, as an interested but only average-informed health watcher, talk through the possibilities of this health register, the failures to have health registers in many countries, and the wondrous ways in which the Australian variety seems to have benefited and thrived from a lack of foresight, a lack of consultation, a lack of expertise, and a lack of money. It is somewhat unusual and incredible from the point of view of normal economic thinking about reform, but we seem to have a policy area here in which it seems an advantage to bumble along in the dark, rather than be well-prepared beforehand.

Foto: Jean-Pierre Dalbéra (cc)

Ongeloof

, door

ACHTERGROND - In de kerk waarin ik zing wordt het kruisbeeld dat boven het altaar hangt geflankeerd door Maria en Johannes. Aan de zijde van Maria staat wat lijkt op een vrouwelijke heilige en aan de andere kant staat een beeld van een vrouw die haar hoofd afwendt van het kruis, een blinddoek draagt en een gebroken vaandel in haar hand houdt.

Als u de paters in de kerk vraagt welke heiligen dat zijn, zult u te horen krijgen dat de vrouw aan de zijde van Maria staat voor het geloof en dat de geblinddoekte dame staat voor het ongeloof. 

De iconografie van beide dames laat dat ook goed zien: het geloof kijkt naar het kruis en draagt – natuurlijk – een kroon en een vaandel. Soms heeft ze ook een kerkgebouwtje of een kelk in haar hand of zit op een leeuw. Het ongeloof is niet alleen geblinddoekt maar wendt het hoofd ook af, ze wil echt niet geloven. En omdat in christelijk perspectief ongeloof nu eenmaal tot niets leidt, is haar vaandel gebroken. Soms is ook de kroon van het ongeloof zichtbaar, maar niet op haar hoofd. Hij is op de grond gevallen, of ze houdt hem in haar hand. Soms zit ze op een ezel. Soms is ook een duiveltje zichtbaar. Dat kan heel subtiel: er bestaan afbeeldingen waar het ongeloof wordt geblinddoekt door een slang.

Ik denk dat de meeste bezoekers het bovenstaande verhaal zullen accepteren. Ik weet heel zeker dat de meeste gelovigen het ook voor waar houden, tenzij ze iets weten van de geschiedenis van de christelijke iconografie. Want de vrouw die voor het geloof staat, is de ecclesia, de kerk en de geblinddoekte vrouw is de synagoga, het jodendom dus. De kerk overwint en het jodendom is verslagen. Dat was in de Middeleeuwen zo’n beetje de boodschap. De beide dames stonden voor iets wat tegenwoordig wordt ervaren als anti-semitisch.

Inmiddels is binnen de kerk niet alleen de theologie ten aanzien van het uitverkoren volk behoorlijk veranderd, die veranderingen zijn ook doorgesijpeld naar de gewone gelovigen. De ‘christen in de straat’ aan wie je nu iets zou vertellen over een triomferende kerk en een verslagen jodendom zal eerder aan NSDAP-propaganda denken dan aan zijn eigen geloofsgemeenschap. Ook het idee dat het christendom het jodendom overbodig zou hebben gemaakt of dat de kerk nu ‘het ware Israel’ is, is tegenwoordig alleen nog maar bekend bij theologen die daarvoor hebben doorgeleerd en ook iets weten over theologie uit het verleden.

Maar als morgen het bestuur van – ik noem maar een voorbeeld – het Nederlands Israëlitisch Kerkgenootschap bij het Nederlands episcopaat zou protesteren tegen de voortzetting van deze apert anti-semitische gewoonte, dan zouden ze historisch gezien een verdraaid goed punt hebben. Het episcopaat zou begrijpen waarover het ging, maar aan de gewone gelovigen zou het moeten worden uitgelegd en ik vermoed dat die het er niet altijd mee eens zullen zijn, ook niet na uitleg.

En beide partijen zouden ook gelijk hebben. Voor joden is het volkomen logisch en begrijpelijk dat ze de ecclesia et synagoga opvatten als een uiting van anti-semitisme. Voor gewone gelovigen is het ook volkomen normaal om het duo te zien als ‘geloof en ongeloof’, zonder enige relatie met de tragische verhoudingen tussen kerk en jodendom. De beeldengroep heeft voor hen een geheel andere inhoud en betekenis gekregen. Eén die het oorspronkelijk niet had, die ook nooit de bedoeling is geweest, maar die er toch kwam.

Via Apoftegma.

Foto: The Reboot (cc)

Waarom loting geen oplossing is voor democratisch tekort

, door

ANALYSE - De afgelopen weken is David Van Reybrouck niet weg te denken uit de nationale media. Onder meer in Buitenhof, de Correspondent, de Volkskrant en Trouw kaart hij terecht een aantal problemen aan met het functioneren van de representatieve democratie. Armen Hakhverdian en Van Reybrouck discussiëren elders over de vraag of die problemen zich inderdaad uiten in een structurele vertrouwenscrisis.

Evenzo interessant als het vertrouwensvraagstuk is de prikkelende oplossing die Van Reybrouck aandraagt. Hij stelt meermalen dat loting van politieke functies democratischer is dan verkiezingen, omdat kiezers momenteel alleen kunnen stemmen op professionele politici met ‘geld, diploma’s of connecties.’ Door loten zou ‘het onderscheid tussen bestuurders en bestuurden verval[len].’

Loten is niet democratischer dan verkiezingen, en kan zelfs afbreuk zou kunnen doen aan de democratie.

Legitimiteit gebaseerd op kans betekent minder burgerinspraak

De legitimiteit van de ingelote bestuurder is volledig gebaseerd op het principe van kans: de bestuurder had net zo goed u of ik kunnen zijn. Dit betekent echter ook dat de inhoudelijke voorkeuren van alle andere burgers buitenspel staan. Van Reybrouck stelt in Trouw dat ‘het verlangen naar inspraak groeit.’ maar dat burgers ‘pas na vier jaar weer politici kiezen die vervolgens verlamd zijn door de kieskoorts en niets durven te doen.’

Vorige Volgende