Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een blue card voor arbeidsmigranten

7 april 2009 , 09:00 , door Gastauteur

In aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement, hier in Nederland op 4 juni, biedt Sargasso aan alle partijen deelnemen ruimte om middels gastbijdragen hun standpunten naar voren te brengen. Voorwaarde is wel dat ze meedoen in de discussie die er op volgt.
Judith Sargentini, lijsttrekker van GroenLinks, heeft de eer om het startschot te geven.

Een paar jaar terug bezocht ik Melilla, een Spaanse enclave aan de Marokkaanse kust. De gemeenteraad van Amsterdam, waar ik nog steeds lid van ben, was in de Rif om kennis te maken met de achtergrond van veel Nederlandse Marokkanen. Op onze vrije avond gingen we een glaasje doen in Spanje. We vervoegden ons met onze Europese paspoorten bij de grens, staken probleemloos over, en hadden een mooie Europese avond.

Melilla is echt Spaans. Franco staat nog op het plein en je ziet er – net zoals overal in Spanje – Afrikanen die allerlei dingetjes op straat verkopen. Wij vonden er rust, maar aan de grens gaat het er ruiger aan toe dan aan de grenzen die eerder zag ik in Afrika. In de bossen en heuvels rond de stad wonen Afrikanen van onder de Sahara in brakke bouwsels en onder zeiltjes, wachtend op een kans om Europa binnen te komen. Zo nu en dan houdt de Marokkaanse politie er een razzia en worden die (veelal) mannen in een truck gehesen, om te worden gedumpt in de woestijn op de grens met Algerije. Veel Afrikanen hebben de reis tussen de Algerijnse en de Spaanse grens al meerdere malen gemaakt, zonder hun eindstation te bereiken: Europa.

Melilla is voor mij het symbool van Fort Europa. De moeite die Europa zich getroost om arbeidsmigranten zonder papieren buiten te houden, heeft iets bizars. Mensen zoeken nu eenmaal altijd een plek op waar het beter is, en zoveel hebben wij er nu ook weer niet aan gedaan om te zorgen dat het thuis in sub-Sahara Afrika goed gaat. De economische crisis komt juist in ontwikkelingslanden hard aan. Hun export naar het Westen stort in. Banken geven geen kredieten meer aan Afrikaanse ondernemers.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Actieshirt Schiphol nieuwe must-have?

6 april 2009 , 12:00 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Dirk Kloosterboer.

schoongenoeg Vandaag hebben de schoonmakers op Schiphol het werk weer neergelegd om respect, vast werk en een reiskostenvergoeding af te dwingen. Zaterdagavond heeft de Schiphol Group nog geprobeerd om de staking door de rechter te laten verbieden. De veiligheid en de hygiëne zijn in het geding, zo voerde men aan. Ook zouden stakende schoonmakers zich hebben misdragen door expres wc’s te vervuilen. De rechter vond het verhaal echter weinig overtuigend en wees alle eisen van Schiphol af.

Het hoort er allemaal bij: de acties van de schoonmakers hebben veel steun bij het publiek. Schoonmaakbedrijven en hun opdrachtgevers brengen daarom indianenverhalen naar buiten in een poging om de actievoerders in diskrediet te brengen. Diezelfde strategie is vorig jaar ook beproefd door Center Parcs, dat een vakantiepark in Limburg liet schoonmaken door het Duitse bedrijf Menke. Menke betaalde schoonmakers niet waar ze recht op hadden en intimideerde werknemers die meededen aan vakbondsacties. Ron Meyer van FNV Bondgenoten noemde de arbeidsverhoudingen bij het bedrijf ‘middeleeuws’.

De poging van Center Parcs om de schoonmakers zwart te maken had weinig effect. De schoonmakers voerden mediagenieke acties, waarbij ze samenwerkten met vakbonden in Duitsland en in Frankrijk, waar Center Parcs-eigenaar Pierre & Vacances is gevestigd. Na een maandenlang conflict koos het vakantiepark eieren voor zijn geld en zegde het de samenwerking met het omstreden schoonmaakbedrijf op. “Dit toont de kracht van georganiseerde schoonmakers! Als je ‘vecht’ kun je zelfs je eigen baas wegsturen!”, aldus Meyer destijds.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Atheïsten geloven ook

5 april 2009 , 15:03 , door Gastauteur

[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Jaap van Blog of Reason.[/i]

Namelijk, dat God niet bestaat. Dit argument is de laatste tijd erg populair onder mondige gelovigen en wordt steeds vaker aangehaald onder het mom: we hebben allebei een mening. Zo kun je een mening hebben over ‘evolutie vs. schepping’ en over ‘big bang vs. schepping’. De één gelooft zus, de ander zo, maar geloven doen we allemaal want niets is zeker. Wat de blije boodschappers zich niet realiseren is dat deze redenering – iedereen gelooft – alleen opgaat indien God niet bestaat.

Bij argumentaties rondom het begrip geloven draait het uiteindelijk om de vraag: bestaat God of niet? Immers, beantwoordt deze vraag en geloven wordt vervangen door zekerheid. Laten we voor het gemak de varianten in de vorige alinea daarom reduceren tot ?geloven in God?.

‘Hij gelooft in God’ heeft als essentie geloven in God en ‘Ik geloof niet in God’ heeft als essentie niet-geloven in God. (Waarbij geloven en niet-geloven twee complementaire begrippen zijn die samen de gehele verzameling meningen over dit onderwerp bevatten.)

Als de stelling juist is dat atheïst en aanbidder ondanks hun zeer verschillende inzichten beiden (iets) ‘geloven’ in de zin dat ze ‘er een mening op nahouden’, dan moet gelden dat geloven in God gelijk is aan niet-geloven in God (God is hier de onveranderlijke). En dat kan alleen als geloven hetzelfde is als niet-geloven. Maar hiermee verliest geloven iedere betekenis omdat nu aan één begrip twee elkaar uitsluitende betekenissen worden toegekend.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Heren en hun akkoorden

3 april 2009 , 10:58 , door Gastauteur

[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een een stuk van Peter, dat eerder op zijn eigen blog verscheen.[/i]

“De regering zal zich inspannen om te voorkomen dat (….), waarbij zij gebruik maakt van het herenakkoord. Op dit moment wordt gezocht naar de juridische instrumenten waarover de overheid in deze complexe materie kan beschikken (…) .”

Een stevige handdruk is net zo goed als een handtekening (Foto: Flickr/Aidan Jones)

Deze quote zou volgend jaar zo uit de notulen van de Tweede Kamer kunnen komen en onderdeel kunnen zijn van het antwoord dat minister Bos geeft, naar aanleiding van vragen over de aanhoudende hoge bonussen in de financiële sector. De quote stamt echter uit 1999 en komt uit het Algemene Overleg rond de geluidszones rond Schiphol. De toenmalige regering meende aan een herenakkoord genoeg te hebben om de geluidsoverlast rond vliegveld Zestienhoven binnen de perken te houden.

Herenakkoorden. Een wat stoffige en erg belegen term. Tegenwoordig zoeken kabinetten het meer in gedragscodes en convenanten. Er sluipt nog wel eens een enkele beginselverklaring tussen, maar ook die term hoor je niet veel meer in de politieke arena. Afijn, Wouter Bos heeft nu ook zijn herenakkoord. Of dat voldoende zal zijn als controle-instrument, moeten we afwachten. Soms werkt zoiets, soms niet. Het herenakkoord dat zijn eerste werkgever, Shell, in 1979 sloot met minister Van Aardenne (kabinet Van Agt I), werkte niet, volgens een analyse van de FNV.

Het ging er toen om de aardgaswinsten, die flink stegen tijdens de oliecrisis, aan te wenden voor investeringen in de Nederlandse economie. De olie- en gasprijzen waren flink gestegen, tegelijkertijd vroeg het kabinet Van Agt de vakbonden mee te werken aan loonmatiging ter versterking van de economie. Een motie van de PvdA om voor die versterking ook een beroep te doen op de winsten van Shell en Esso, haalde het niet omdat Van Aardenne het herenakkoord blijkbaar goed wist te verdedigen. Dat akkoord hield in dat Shell en Esso de winsten ook zouden gebruiken voor het scheppen van hooggekwalificeerde werkgelegenheid en de versterking van research.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ook in Nederland schort het aan democratie, veiligheid en eerlijke informatie

2 april 2009 , 14:30 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van B. Schuiling.

afghanistantop Dinsdag was de Afghanistan-top in Den Haag. Daarvoor werden het luchtruim, meerdere snelwegen (deels) en de stad hermetisch afgesloten. De wereldleiders willen vrede en democratie brengen naar Afghanistan maar zitten niet te wachten op input vanuit het eigen land. Democratie is kennelijk een exportproduct waar we zelf geen behoefte aan hebben.

De coalitie ‘Stop de NAVO’, individuelen en andere organisaties wilden graag hun aandacht vragen voor de problemen in de wereld, hoe de Navo, de VS en anderen in Afghanistan niet helpen bij het bestrijden van het probleem maar het juist verergeren. Dat geluid mocht in de stad van vrede en recht niet worden geuit. Om kritiek in de kiem te smoren had Gemeente Den Haag in een lullig plantsoen een aantal hekken geplaatst waar groeperingen met niet meer dan 50 mensen mochten demonstreren. Elke overtreding van dit gebod leidde tot arrestatie, zo was het dreigement.? Vervoer ging in politiebusjes vanaf het station. Zogenaamd om te faciliteren maar in praktijk om vooral de schijn op te houden dat de eensgezinheid op de top en onder de bevolking groot is.

img10124-500x349

Aan deze schijnvertoning werd terecht niet meegewerkt. Het grondwettelijk recht van demonstratie zou in deze tijden hoog in het vaandel gehouden moeten worden. Door de bestuurders wordt dat keer op keer alleen met de mond beleden. Waar het mogelijk is om zonder al te veel gezichtsverlies hier onder uit te komen zal men dat doen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Weg uit de crisis, kansen voor wereldleiderschap

2 april 2009 , 12:00 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Worldconnectors Jos van Gennip (voorzitter Society for International Development), Johan van de Gronden (directeur WNF), Hans Eenhoorn (voormalig topman Unilever en associate professor aan Wageningen Universiteit), Leontien Peeters (Business in Development Network), Tineke Lambooy (Universiteit Utrecht, Nyenrode Business Universiteit), Herman Mulder (voormalig topman ABNAmro).

worldconnectors1 Het is crisis. Maar in Londen schijnt donderdag de lentezon. Zal het de uitkomsten van de G20-top aldaar positief beïnvloeden? Zal het de grootheden wat warmer – en harder – doen lopen voor een geïntegreerde, en gedurfde, lange-termijn visie op de aanpak van deze crisis, die zovele gezichten kent? Er lijkt geen andere keuze dan in te zetten op een omslag naar mondiale duurzame ontwikkeling.

Vorige maand formuleerde een keur aan geëngageerde leiders uit het politieke, maatschappelijke, religieuze en bedrijfsleven (met Desmond Tutu als beschermheer en aangemoedigd door de Britse premier Gordon Brown) samen de ‘Ubuntu Declaration for a Just and Sustainable World Economy’. Worldconnector en oud ABN Amro topman Herman Mulder droeg bij aan deze Verklaring, die een oproep doet aan de G20 om de crisis vooral als kans te zien. Een kans om expliciet te kiezen voor een duurzamer en rechtvaardiger wereld. En dan niet alleen voor de eigen burgers.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tales from the Pipe: hoe jongerenwerk kan helpen

1 april 2009 , 10:30 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een een stuk van Kaj Leers, dat eerder op zijn eigen blog verscheen.

Dreiging van het mes (Foto: Flickr/mnd.ctrl)

Dit is het verhaal van Ali, een dappere Turkse jongen die zich wist te ontrekken aan een uiterst curieus en gewelddadig nieuw fenomeen in Nederlandse probleemwijken: een nieuw soort ?peer pressure? die iedereen naar beneden trekt. “Jij bent een van ons, en zal een van ons blijven!”

Ik woon in de Diamantbuurt, die buurt in Amsterdam die altijd in het nieuws komt als een bontkraagje in Rotterdam een buschauffeur afrost. Waarom? Gewoon, omdat hier wel eens wat gebeurt, meestal veroorzaakt door luie, kansloze, gefrustreerde mocro’s en hun kleine broertjes.

Dat is één keer uit de hand gelopen waardoor een gezin weggepest werd – er zat véél meer achter dat verhaal, echt waar – en sindsdien rijden de camerateams van EenVandaag, Netwerk, Hart van Nederland en weet ik veel na het plaats delict nog even door naar de Diamantbuurt. Een paar shotjes voor achtergrond en diepgang. Staan ze meestal te filmen in een lege straat waar zo af en toe een bejaarde achter een rollator oversteekt. Daarvan wonen er hier immers meer dan er hangende bontkraagjes zijn.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het gevaar van Pakistan

31 maart 2009 , 12:00 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Nick Ottens.

Onder de nieuwe regering Obama staat Afghanistan weer centraal in de Amerikaanse Midden-Oosten strategie. Waar de afgelopen jaren de aandacht vooral door Irak werd opgeëist benadrukte Barack Obama gedurende de verkiezingscampagne keer op keer dat in Afghanistan de werkelijk oorlog tegen de terreur werd gevochten en daarom heeft hij toegezegd de troepenmacht in het land te verdubbelen. Maar zelfs 60.000 Amerikaanse soldaten zijn misschien niet genoeg.

Op het hoogtepunt van de oorlog in Irak bevonden zich maar liefst 140.000 coalitietroepen in een land dat eenderde kleiner is dan Afghanistan en vijf miljoen minder inwoners telt. Daarbovenop komt dat het verzet in Afghanistan wijdverbreider is dan in Irak: de Taliban kan nog steeds rekenen op steun onder aanzienlijke delen van de bevolking. Echter het grootste probleem is dat diezelfde Taliban zich overwegend teruggetrokken heeft in de bergachtige grensstreek met Pakistan. Geen buitenlandse veroveraar, noch de Britten, noch de Sovjets, is er in de recente geschiedenis in geslaagd dit gebied te overheersen. “De Obama regering voorziet dilemma’s gekend door sommigen van haar voorgangers,” weet Henry Kissinger. “Amerika kan zich nu niet terugtrekken, noch kan het de strategie volhouden die ons tot op dit punt gebracht heeft.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De meerderheid heeft gelijk

31 maart 2009 , 11:02 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder weer eens een stuk van SanteBrun, dat eerder op zijn eigen blog verscheen.

Geert... eet een ijsje (Foto: Flickr/jacco de boer)

Het optreden van Geert Wilders in het crisisdebat leek een beetje op aftreden, maar wij houden hem in de gaten. In de meer realistische peilingen is zijn partij derde, dus hij is nog geen premier.

Het was dan ook scoren voor open doel, nadat de zeer onwaarschijnlijke minkukel Van Geel had verklaard (en ik citeer uit het hoofd) dat ‘democratie goed is, maar niet moet uitdraaien op inspraak’. Dat is, als je er over nadenkt, intussen precies de kern van de democratie, al moet je dat natuurlijk niet zo zeggen. Officieel is het nog altijd zo dat het centrale kenmerk van een democratie is dat je rekening houdt met de mening van de minderheid, maar het is niet iedereen in de Tweede Kamer en daarbuiten gegeven te begrijpen wat dit eigenlijk precies betekent. Democratie is niet: ik heb altijd gelijk.

Het gekke is natuurlijk dat er weinig aan te doen valt. De coalitie komt doorgaans tot stand op grond van het feit dat de coalitiepartijen samen een meerderheid in het parlement hebben. Hadden ze die niet, dan begonnen ze niet eens aan een coalitie. In de praktijk komt de functie van de minderheidsfracties er op neer, dat ze genadeloos het voorgestelde beleid fileren en bij het grof vuil zetten; voor het beleid dat vervolgens wordt besloten heeft het geen gevolg, maar de aangevoerde argumenten kunnen er wel toe leiden dat het electoraat de volgende keer de oppositie de meerderheid verschaft, waardoor die (eventueel) een coalitie kunnen vormen ‘die kan rekenen op een vruchtbare samenwerking met het parlement’, het ligt de kannegin in de mond bestorven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bonussen als afleidingsmanoeuvre

31 maart 2009 , 11:00 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Hugo Vlam.

dnb De discussie over de bonussen wordt opgeklopt om de werkelijke verantwoordelijken van de kredietcrisis te ontzien. De bonuscultuur is een secundaire oorzaak van de kredietcrisis, primair zijn het de complexe financiële producten met een onterechte goede kredietwaardigheid die de financiële markten verziekt hebben. De grootste Nederlandse banken hebben deze producten zoals collateralized debt obligations en credit default swaps met grote gretigheid ingekocht en zijn dus op de eerste plaats zelf verantwoordelijk. Maar omdat de financiële wereld de laatste decennia zo ongelofelijk complex is geworden hebben we diverse instituties met controlerende taken ingesteld die als onafhankelijke organen oordelen moesten vellen over de risico’s in deze ondoorzichtige markt. De belangrijkste controlerende taken lagen bij De Nederlandsche Bank (DNB) en de Autoriteit Financiële Markten (AFM) en laten het nu juist deze organisaties zijn die de banken toestemming hebben gegeven om te investeren in producten met ingewikkelde financiële constructies waarin risico’s op een briljante manier verborgen werden gehouden.

Het gedrag van banken dient zo snel mogelijk gewijzigd te worden en dit wordt nu getracht door de huidige bonuscultuur aan de schandpaal te nagelen. Veel logischer is het om te beginnen bij de bron van het kwaad namelijk de producten zelf. Beleggers die deze producten gekocht hebben dienen nu hun verlies te nemen waarna het verder verboden moet worden dit soort ondoorzichtige producten aan te bieden. Maar wie neemt zo’n beslissing in een tijd waarin alle financiële markten over de hele wereld met elkaar verbonden zijn? Deze taak moet niet aan de banken zelf overgelaten worden omdat deze dan toch wel weer een of andere financiële whizzkid vinden die het beestje een ander naampje kan geven. De beslissing om een halt toe te roepen aan dit soort producten moet normaliter op internationaal niveau genomen worden door een gezamenlijke actie van de Amerikaanse FED en de Europese Centrale Bank (ECB). Maar helaas is de FED privé-bezit van een aantal grote banken en haalt de ECB zijn geld uit de nationale centrale banken van de landen die Euro hebben ingevoerd waardoor we van een onafhankelijke houding weinig hoeven te verwachten. In Nederland wordt nu uit pure onmacht de schuld in de schoenen van de bonuscultuur geschoven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

En toch heeft Agnes gelijk

30 maart 2009 , 11:12 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk van Brechtje, dat eerder op haar eigen blog verscheen.

Er wordt op dit moment behoorlijk op haar gespuugd, op FNV- voorzitter Agnes Jongerius. Vooral jongeren hebben het met haar gehad, omdat ze teveel op zou komen voor de verworven rechten van haar verouderde achterban. Daarop schreef een jonge FNV-er weer een reactie, die zelfs het NOS-journaal haalde.

En toch heb ik stiekem best wel sympathie voor haar. Omdat ze zich er weinig van aantrekt. Omdat ze het ‘gespin’ rondom het crisis-akkoord naar zich toegetrokken heeft, en haar versie van de compromis goed naar buiten bracht, waardoor maar weer eens pijnlijk duidelijk werd dat er bij het kabinet van een heldere en toekomstgerichte visie geen sprake was maar dat het akkoord van compromissen aan elkaar hing. Maar ook, omdat ik vind dat ze wel een beetje gelijk heeft.

Gelijk? En dat terwijl we nota bene al 9 miljard toeleggen op de AOW? Ja, toch wel. Want het belangrijkste argument dat nu wordt aangevoerd om langer door te werken, namelijk dat we allemaal ouder zouden worden, is een drogreden. Trouw berichtte dat al maanden geleden, en ook vandaag weer. Mensen worden namelijk helemaal niet zo veel ouder. Dat lijkt maar zo, omdat de kindersterfte enorm is afgenomen. Op 0-jarige leeftijd hebben we inderdaad een hogere levensverwachting. Dat komt omdat kinderen tegenwoordig meer kans maken volwassenheid te halen. Maar als ze eenmaal volwassen zijn, en dus werken, is de levensverwachting helemaal niet veel hoger. Sinds de invoering van de AOW in 1957 is de levensverwachting van een 65-jarige slechts met ongeveer anderhalf jaar toegenomen. Die anderhalf jaar wordt meestal ook nog doorgebracht in slechtere gezondheid. Dat gezeur over dat we allemaal nog fit genoeg zijn om langer door te werken, dat klopt dus niet.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

D66 moet meer zijn dan Pechtolds Tegenpartij

27 maart 2009 , 10:28 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk dat onze oud-redacteur Roy aan ons mailde. Voor de goede orde, hij is lid van D66.

Vier Tweedekamerverkiezingen had D66 ervoor nodig om van 24 tot 3 kamerzetels gereduceerd te worden. Nu, bijna 2,5 jaar na de laatste halvering, staat de partij in de peilingen op enorme winst. Wordt deze miraculeuze wederopstanding verklaard door een verandering van de partij en haar koers, of moet de reden voor de gunstige peilingen gezocht worden buiten de partij, misschien wel bij die andere partij die het zo goed doet?

Pragmatisme, geen ideologie
Al bij de oprichting van D66 was duidelijk dat de partij geen zware ideologische fundamenten zou hebben. Het was Van Mierlo cum suis in beginsel te doen om de democratie af te stoffen en op te schudden. Het proces werd de inhoud. De rest van het program werd zowel op sociaal-maatschappelijk als economisch vlak ingevuld door een vorm van het liberalisme, wat vooral tijdens de twee paarse kabinetten tot uiting kwam.

Een in die tijd aanzwellende onderstroom werd door de gevestigde partijen, sterk naar elkaar toegetrokken, niet herkend of erkend. Met Fortuyn kwamen maatschappelijke thema’s zoals immigratie en integratie en moraal in de publieke ruimte bovendrijven. Maar ook het ongenoegen over een afstandelijk Europa en de vermarkte publieke instellingen werden veelbesproken thema’s in plaats van Haagse hamerstukken. Net als de andere paarse partijen had D66 hier geen antwoord op.

Geen heroriëntatie
Het tijdperk na Fortuyn werd (en wordt nog steeds) gekenmerkt door grote middelpuntvliedende krachten, die partijen doen versplinteren of leeglopen naar de uitersten van het politieke spectrum. De partijen in nood herwaarderen hun ideologie om invulling te geven aan de nieuwe thema’s. Behalve D66: de commissie die de oorzaken van de stabiele glijvlucht van D66 onderzocht verwoordt het (november 2007) als volgt (.pdf): “Nieuwe maatschappelijke vraagstukken vragen om nieuwe antwoorden, maar D66 heeft de afgelopen jaren onvoldoende antwoorden geboden op zaken als de gegroeide onvrede over immigratie, de te ver doorgeschoten individualisering, de behoefte bij mensen aan houvast, de ‘vermarkting’ van voorheen publieke diensten et cetera. (?) In tegenstelling tot andere politieke partijen heeft D66 ook daarna [2002] verzuimd om zich inhoudelijk te heroriënteren.”