G. Drios, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Good Guy or bad Guy?

22 augustus 2012 , 13:00 , door G. Drios

Over een paar maanden vieren de Britten weer Guy Fawkes Night. Wie was die Guy Fawkes eigenlijk. Een redelijk vaag figuur, maar was hij de good guy of de bad guy? En hoe zit dat met Julian Assange, de hedendaagse Guy Fawkes? In zijn 39e column zoekt G. Drios het uit.

Guy Fawkes Day heb ik nooit begrepen. Een feestdag voor iemand die ooit probeerde het Britse parlement op te blazen? Wat was daar nou zo leuk aan? Was hij daarom een held? Misschien was hij meer een soort boze reageerder op Telegraaf.nl die altijd te veel uitroeptekens gebruikt!!! Hoogste tijd om dat nader uit te zoeken.

Was Guy Fawkes nu eigenlijk de good guy of de bad guy? Hij maakte deel uit van een groep die samenzweerde om de toen protestantse koning door een katholieke koning te vervangen. Het ging dus niet om een strijd voor of tegen de democratie of monarchie, het was een doodgewone machtsstrijd en het ging ook om protestanten tegen katholieken. Guy Fawkes stond daarbij aan de kant van de katholieken en dat deed hij in ander verband ook al. Eerder vocht hij namelijk voor de Spanjaarden in de 80-jarige oorlog tegen de Nederlanders. Uit Nederlands oogpunt maakt hem dat natuurlijk een bad guy. En uit Engels perspectief is dat eigenlijk ook zo, als ik het goed begrijp. Wat op Guy Fawkes Day wordt gevierd is namelijk niet de poging tot de aanslag, maar juist het mislukken ervan. Vaak worden op die dag dan ook stropoppen van Guy Fawkes verbrand en dat maakt toch echt duidelijk dat hij als de bad guy wordt beschouwd. Aan de andere kant, of men er bijvoorbeeld in Ierland hetzelfde over denkt, weet ik niet. Guy Fawkes is in ieder geval niet duidelijk de good guy, hij is geen held, geen Robin Hood. In het beste geval is Guy Fawkes een vaag type. Vreemd eigenlijk dat er tegenwoordig desondanks zo vele mensen met een Guy Fawkes-masker rondlopen, laatst weer in verband met een protest tegen de uitlevering van Julian Assange aan Zweden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 25-10-2022

Shitstorm

1 augustus 2012 , 13:00 , door G. Drios

Ik geloof niet dat het woord shitstorm en de betekenis daarvan in Nederland net zo bekend zijn als in Duitsland. Maar wie weet vinden hier soortgelijke dingen alleen op een andere manier plaats. Waar gaat het over?

In Duitsland werd het woord shitstorm tot anglicisme van het jaar 2011 verkozen. Met een shitstorm in de Duitse zin van het woord wordt het verschijnsel bedoeld dat personen of bedrijven in de sociale media, op weblogs en gebruikersfora of gewoon per e-mail een hele stortvloed van negatief commentaar over zich heen krijgen, waarbij het commentaar allesbehalve constructief is. Het gaat vooral om nergens op gebaseerde beledigingen en bedreigingen.

Veel politici kennen het verschijnsel. Ze hebben geleerd daarmee om te gaan, maar zijn er wel een beetje bang voor. Dan moeten ze maar geen verkeerde dingen meer zeggen, zou je kunnen beargumenteren, shitstormen houden iedereen scherp. Misschien ook niet. Als uit angst voor shitstormen niemand meer iets durft te zeggen, wordt een levendige democratische discussie onmogelijk gemaakt en daar heeft niemand iets aan. Dus, misschien stompen shitstormen juist iedereen af in plaats van iedereen scherp te houden.

Net als financiële markten

Ongetwijfeld zijn shitstormen mede het gevolg van het bestaan van het internet. Dat biedt immers de mogelijkheid om heel snel te reageren zonder er veel moeite voor te moeten doen. Vroeger moest iemand voor een reactie een brief schrijven, een postzegel kopen en naar de brievenbus lopen en dan ging hij zich ondertussen misschien toch nog bedenken, maar nu is alles met een druk op de knop verzonden. Bovendien is de reactie ook meteen voor iedereen leesbaar. Zijn Facebookvrienden reageren er meteen op en daardoor komen er nu processen op gang die in het pre-internettijdperk nog helemaal niet mogelijk waren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wie kritiseert de kunstcritici?

8 juli 2012 , 14:00 , door G. Drios

Kunstcritici hebben snel een mening paraat, maar hebben ze ook gelijk? Nou nee.

De ervaring leert dat wie op een bepaalde gebeurtenis onverwacht heftig reageert, vaak zelf problemen heeft. Naar aanleiding van enkele ongekend negatieve kritieken van de laatste tijd rijst dan ook de vraag of het op het vakgebied van de critici nog allemaal goed gaat of überhaupt ooit goed ging. Ik vraag het me af.

Het was al in 2000 dat ik voor het eerst dacht dat Lou Reed er rekening mee zou houden dat zijn cd uit dat jaar, Ecstasy, misschien zijn laatste zou kunnen zijn, want het laatste nummer Big Sky zou dan een mooie afsluiting zijn. Maar niets was minder waar. Sindsdien is nog heel veel gebeurd, er was bijvoorbeeld de grote Berlin-tour, een tournee die geheel in het teken stond van de gelijknamige cd van 1973 die toen om nu onduidelijke redenen door critici heel slecht werd ontvangen. Toch had ik laatst weer zo’n gevoel, namelijk tijdens het zeer lange, rustige einde van Junior Dad, het laatste nummer van zijn laatste cd Lulu.

Lulu is ontstaan uit een samenwerking tussen Lou Reed en de hardrockband Metallica en is gebaseerd op de toneelstukken Erdgeist en Die Büchse der Pandora van Frank Wedekind van eind 19de, begin 20ste eeuw. De toneelstukken spelen zich buiten de normen en waarden van de toen geldende burgerlijke moraal af en daar past dan weer de muziek van Lou Reed en Metallica eigenlijk heel goed bij, alleen al omdat beide helemaal bovenaan een lijst van voorbeelden voor de verborgen gevaren van de popmuziek zouden komen te staan.

Foto: copyright ok. Gecheckt 08-09-2022

From VU to Lulu

16 juni 2012 , 19:00 , door G. Drios

Op 14 juni j.l. gaf Lou Reed een concert in de Heineken Music Hall. Een geslaagd concert zoals altijd, maar voor ik daarover begin moet ik eerst iets kwijt over de locatie en het voorprogramma.

De Heineken Music Hall heet zo omdat het vooral om de bierconsumptie gaat en pas op de tweede plaats om de muziek, de naam Heineken staat immers voorop en heet woord Music komt pas daarna. Bier, nou ja, Heineken. Dat werd mij pijnlijk duidelijk, omdat ik plaats 3 in rij 20 had, pal naast de bar, en de bierverkoop tijdens het hele concert doorging. Constant liepen er mensen heen en weer om bier te halen. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker bij concerten, maar de stoelen in de Heineken Music Hall zijn net zoals in een bioscoop of theater en dat betekent dat je altijd even moet opstaan als er iemand in jouw rij langs wil om bier te kopen, dat vond ik heel vervelend.

Nou goed, ik weet uit ervaring, het is een concert en dan kan je niet altijd op de eerste rang zitten. Daarom zal ik ook niet verder gaan zeuren over het grote kale hoofd pal voor me dat me het zicht nam, nou ja, gedeeltelijk dan. Het punt is echter dat ik Lou Reed inmiddels ook al op diverse andere locaties heb gezien, Carré en het Concertgebouw bijvoorbeeld, en daar was de ambiance een stuk beter, daar was het prachtig. Ik heb zelfs het gevoel dat het publiek daar anders was, meer echte fans en niet zoveel, nou, zeg maar concertvee. Op deze avond zaten voor me een paar op een vreemde manier olijke Brabanders en naast me kon ik luisteren naar; “Ja, ik ben hier weleens vaker geweest, een keer naar Bløf en een keer naar Adèle”. Kortom, ik dacht: “Wat doe ik hier eigenlijk?”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Death song 5 (slot)

13 juni 2012 , 13:00 , door G. Drios

Het onderzoek naar de dood van dr. Bas Pieters schiet maar niet op omdat er gewoon veel te veel mensen zijn die een motief zouden kunnen hebben. Op een dag valt echter een kaartje in de bus van het politiebureau en dat verandert alles.

“Een kaartje voor ons? Van wie zou het zijn? Er staat:”

‘Geachte dames en heren van de politie,
Van Lady Diana van nachtclub Shiny Boots of Leather hoorde ik dat u de mysterieuze dood van dr. Bas Pieters onderzoekt. Ik denk dat ik u verder kan helpen. Waarom komt u mij niet een keer bezoeken, dan kan ik u een en ander uitleggen. U kunt mij vinden op het volgende adres: Obsession Bar, Nana Plaza, Bangkok.
Vriendelijke groet, Wilfried van der Stad.’

Bangkok ligt wel een beetje uit de richting, maar ach, wij dus daar heen. Het adres is makkelijk te vinden, elke taxichauffeur kent het. Nana Plaza is een groot gebouw van meerdere verdiepingen. Wij moeten op de begane grond zijn. Binnen krioelt het van de mensen. Er zijn er diverse bars en winkels. Wij moeten ergens achter rechts zijn, geloof ik. Mijn collega Gladys gaat even ergens iets bekijken en daarom loop ik een beetje voor als ik Obsession Bar bereik. Ik word meteen door een mooie, ietwat lange vrouw aangesproken:

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Death Song deel 4

6 juni 2012 , 13:00 , door G. Drios

Inmiddels is het juni en zitten wij midden in de maand van het spannende boek. De omstandigheden rond de mysterieuze dood van Bas Pieters zijn nog steeds niet opgehelderd en daarom brengen we nu een bezoek aan de door Pieters regelmatig gefrequenteerde domina Lady Diana…

Dat is hem dan: nachtclub ‘Shiny Boots of Leather’. Voor de verandering komen wij zonder gedoe naar binnen. Severin, een portier of zo, doet open en brengt ons gelijk en zonder verder iets te vragen naar Lady Diana.

– “Goedendag. U bent, ja, hoe moet ik u eigenlijk aanspreken? Lady Diana? Domina?”

– “Zeg maar Hetty. Dat is wel zo makkelijk.”

Dat vinden wij ook. Allereerst zijn wij benieuwd naar wat voor soort nachtclub dit precies is en vooral ook wat voor mensen hier komen. Hetty zegt dat dit een zeer exclusief etablissement is en beslist niet goedkoop of zoals zij het uitdrukt:

– “Drie halen, twee betalen kennen wij hier niet.”

Haar klanten zijn dan ook doorgaans heel rijk. Op dit moment zit bijvoorbeeld een bankdirecteur op haar te wachten, maar dat is verder geen probleem:

– “Hij krijgt lekker een latex masker op en dan moet hij in de kelder gaan zitten wachten. Daar raakt hij opgewonden van.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Death Song deel 3

30 mei 2012 , 13:00 , door G. Drios

Bas Pieters was kennelijk niet erg geliefd bij zijn medemensen. Waarom was hij desondanks populair als spreker bij allerlei bijeenkomsten? Misschien kan een bezoek bij de Speakers Academy opheldering brengen…

Eigenlijk hebben wij allebei geen zin, maar ja, wij moeten gewoon elk spoor nagaan en daarom is ons volgende adres de Speakers Academy. Aangezien wij geen afspraak hebben, heeft de directeur natuurlijk geen tijd voor ons, druk, druk, druk, maar na enig aandringen wil hij toch even een paar minuten vrijmaken. Hij is een energieke, goed gehumeurde man. Als wij binnenkomen, is hij nog net een telefoongesprek aan het afronden en dan zijn wij aan de beurt. Hij verwelkomt ons bij de Speakers Academy of zoals zij in het bedrijf zelf zeggen ‘de kerk van de eigen verantwoordelijkheid’. Hun lijfspreuk is:

Optimistisch, positief, voor jezelf verantwoordelijk

het ligt aan jezelf, dus wees niet slachtofferlijk.

Wij vragen of wij dat zo moeten opvatten dat de dood van Pieters zijn eigen schuld is, maar dat vindt hij wel erg cynisch. Verder vertelt hij dat de Speakers Academy een commercieel bedrijf is dat sprekers aan allerlei congressen en bijeenkomsten verhuurt. Waar Pieters zich mee bezig hield, was volgens hem iets droogs wetenschappelijks, iets waar niemand iets van begrijpt en waar niemand veel belangstelling voor heeft. Dat was echter ook niet zo belangrijk. Waar het vooral om ging, is dat Pieters directeur van een commercieel adviesbureau was en dat hij daarom weet dat het er niet zozeer om gaat wat hij doet, maar om wat de mensen denken wat hij doet. Schone schijn, daar gaat het om en Pieters begreep dat:

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Death song – deel 2

23 mei 2012 , 13:00 , door G. Drios

(deel 1) Het kantoor van de “Business Advice Company” is gevestigd in een representatieve kantoorvilla. Een secretaresse ontvangt ons.

– “Onze directeur is er niet. Over een uur heeft hij een afspraak buiten de deur en of hij daarvoor nog hier komt, weet ik niet.”

– “Wij weten dat uw directeur er niet is. Daar komen wij voor. Kunt u ervoor zorgen dat alle medewerkers bijeenkomen?”

– “Nou, ik weet niet of dat kan… Dan moet ik eerst onze adjunct-directeur vragen…”

Natuurlijk kan dat. Korte tijd later zitten wij met z’n allen in de vergaderruimte. De medewerkers, mannen strak in pak met stropdas, vrouwen in keurige mantelpakjes, maken allemaal een vrij vermoeide en overwerkte indruk.

– “Wij moeten u helaas mededelen dat uw directeur dr. Bas Pieters vannacht is overleden. Wij gaan uit van een misdaad.”

Niemand zegt iets, iedereen zwijgt. Niet zozeer omdat iedereen in shock is, nee, het is een ander soort zwijgen, ik weet niet wat het is. Uiteindelijk verbreekt adjunct-directeur Drs. Gustav Bakker de stilte:

– “O, o, o, dat wordt moeilijk. Dr. Pieters had een bijzonder talent voor de acquisitie. Ik betwijfel dat het bedrijf zonder hem kan overleven.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Death song deel 1

16 mei 2012 , 13:00 , door G. Drios

Wordfeud is Scrabble, De Speld is de 1 aprilgrap, Jan Jaap van der Wal heeft een hoorspel gemaakt en zo zijn er meer oude ideeën die nu weer worden opgepakt. Laat ik ook maar zoiets proberen. Vroeger was in kranten en tijdschriften weleens een vervolgverhaal te vinden…

Death song – deel 1

Waarom moet zoiets ook altijd ’s nachts gebeuren? Net wakker arriveren mijn collega Gladys van Vliet en ik op de plaats delict, een grote villa met een enorme tuin in een dure wijk van de stad. De hele villa is afgezet en de technische recherche is er ook al. Er is een dode, zoveel is duidelijk, maar of het ook moord is, moet nog blijken. Alles lijkt op een tragische valpartij, waarbij het slachtoffer met zijn hoofd ongelukkig is terechtgekomen op de hoek van zijn zware glazen tafel. Toch zou het ook anders kunnen zijn geweest. Er blijkt namelijk dat een anonieme beller de ambulance heeft gewaarschuwd, de ambulance die ons vervolgens erbij heeft geroepen. Hoe kon hij weten wat gebeurd was en waarom wilde hij zijn naam niet zeggen? Bovendien hebben we talrijke voetsporen en peuken gevonden op een verlaten plek achter een struik en onder een boom van de enorme tuin. Het zou wel kunnen dat de sporen van het slachtoffer zelf zijn omdat hij zo nu en dan naar buiten gaat om een sigaret op te steken, als hij roker was tenminste, maar in dat geval had hij zich toch niet in zijn eigen tuin moeten gaan verschuilen? Waarom deed hij dat dan niet op zijn grote terras? Dus, misschien stond er ook iemand anders. De dader misschien?

Tien jaar na Pim

10 mei 2012 , 13:00 , door G. Drios

Zou er een verband zijn tussen de recent in Den Haag vermoorde juwelier Ruud Stratmann en de moord op Pim Fortuyn nagenoeg precies tien jaar eerder? Ik denk van niet eerlijk gezegd, althans niet wat ik zou kunnen verdedigen. Ik zou natuurlijk van alles kunnen bedenken en heb dat de afgelopen dagen ook gedaan, maar de onderbouwing daarvan lijkt mij bij nader inzien altijd onvoldoende, het zijn eerder meningen dan feiten. Als ik heel kritisch tegen mezelf ben, dan vind ik het allemaal shit en daarom zal ik het jullie besparen.

Het is wel zo dat er tien jaar na Pim anders naar de moord op de juwelier wordt gekeken. Aangezien de daders buitenlandse ouders hebben, hebben velen er 10 jaar na Pim een uitgesproken mening over, hoewel die daders in Nederland zijn opgegroeid, voor zover ik weet, en hoewel zij nog heel jong zijn. Toen Fortuyn werd vermoord, waren zij nog maar negen jaar oud. Toen was er ongetwijfeld nog niets met hen aan de hand, daar waren zij toen nog te jong voor. Het zijn eigenlijk leden van de eerste generatie criminelen uit de tijd van na Fortuyn. Tien jaar is een lange tijd. Een lange tijd… ja… waarvoor eigenlijk?

Koninginnenacht in Leiden

2 mei 2012 , 13:00 , door G. Drios

Mijn gitaar had ik meegenomen. Aangekomen op station Leiden besloot ik om het laatste stuk te lopen. Het duurde even, maar uiteindelijk vond ik het adres waar ik moest wezen, een oud pand, ingeklemd tussen dure kledingwinkels aan de ene kant en een bühne aan de andere kant waarop een deejay zich voorbereidde op zijn optreden die avond ter bevordering van de drankconsumptie in de plaatselijke horeca. Het pand zou binnenkort worden gesloopt, vermoedelijk om plaats te maken voor meer dure winkelpanden, maar tot die tijd mochten er lokale kunstenaars hun tenten opslaan.

Er gebeurde van alles. Allereerst met het pand zelf. Wie zou er nou nog de moeite nemen om een pand te versieren dat binnenkort wordt gesloopt? Toch heeft een van de organisatoren het gedaan, geïnspireerd door een bezoek aan Muscat, de hoofdstad van woestijnstaat Oman. De tweede organisator liet videofilmpjes zien die zij tijdens een van haar vele bezoeken aan Berlijn heeft gemaakt. Het ging over oude, ietwat vervallen, maar karaktervolle en vooral goedkope woonwijken in Berlijn, woonwijken die binnenkort door projectontwikkelaars onderhanden zullen worden genomen en daarna er heel anders zullen gaan uitzien.

Verder was er veel muziek, poëzie en beeldende kunst. Van een beeldend kunstenaar was er ook een interview te zien dat zij ooit aan de Telegraaf had gegeven. Zij had een van haar objecten in de tuin neergezet en een onnozele buurman had het in de afvalcontainer gegooid omdat hij om onduidelijke redenen dacht dat het weg kon. Daar kwam dan weer de Telegraaf op af: “Kan je je voorstellen dat iemand jouw objecten bij het afval gooit?” “Nu wel, ja” zei zij. Ze nam het gelukkig met humor op. Maar dat maakt de vervelende vragen van de Telegraaf natuurlijk ook niet leuker.

Stack O’ Lee

25 april 2012 , 13:00 , door G. Drios

Op 27 december 1895 vindt in St. Louis een schietpartij plaats. In de saloon van Bill Curtis krijgen William Lyons en Lee Sheldon, bijgenaamd Stag Lee, ruzie in het kader waarvan Lyons uiteindelijk Sheldon’s hoed afpakt en niet meer terug wil geven. Daarop schiet Sheldon Lyons dood, pakt zijn hoed terug en loopt weg. Schietpartijen met dodelijke afloop vonden toen vaker plaats en daarom zou alles allang vergeten zijn, maar er werd een lied over gemaakt.

Over waar het lied vandaan komt en waar het in de eerste jaren heen ging, is weinig bekend. Pas sinds de jaren ’20 van de vorige eeuw verschijnt iets op grammofoonplaat. De namen van Lee Sheldon en William Lyons veranderen steeds een beetje in Stagolee, Stack O’Lee, Staggerlee en in bijvoorbeeld Billy de Lyon, maar dat heeft verder niets te betekenen, het gaat steeds om dezelfde personen.

Er bestaan dan al meerdere verschillende stukken, Ma Rainey heeft het meer over hoe slecht Stag Lee zijn echtgenote behandelde en Furry Lewis heeft het over kansspel in plaats van de hoed als oorzaak voor de schietpartij. Mijn favoriete stuk is Stack O’Lee van Mississippi John Hurt van 1928. Mississippi John Hurt is een vroege meester van de fingerpicking op de akoestische gitaar. Echt moeilijk te spelen is het stuk niet. Vier keer D, vier keer G, twee keer A een keer D, maar dan alles met de capodaster op de eerste fret, beetje tokkelen met een lekker snelle wisselbas en alles steeds herhalen, afwisselend een keer met couplet en een keer zonder, prachtig!