Mijn gitaar had ik meegenomen. Aangekomen op station Leiden besloot ik om het laatste stuk te lopen. Het duurde even, maar uiteindelijk vond ik het adres waar ik moest wezen, een oud pand, ingeklemd tussen dure kledingwinkels aan de ene kant en een bühne aan de andere kant waarop een deejay zich voorbereidde op zijn optreden die avond ter bevordering van de drankconsumptie in de plaatselijke horeca. Het pand zou binnenkort worden gesloopt, vermoedelijk om plaats te maken voor meer dure winkelpanden, maar tot die tijd mochten er lokale kunstenaars hun tenten opslaan.
Er gebeurde van alles. Allereerst met het pand zelf. Wie zou er nou nog de moeite nemen om een pand te versieren dat binnenkort wordt gesloopt? Toch heeft een van de organisatoren het gedaan, geïnspireerd door een bezoek aan Muscat, de hoofdstad van woestijnstaat Oman. De tweede organisator liet videofilmpjes zien die zij tijdens een van haar vele bezoeken aan Berlijn heeft gemaakt. Het ging over oude, ietwat vervallen, maar karaktervolle en vooral goedkope woonwijken in Berlijn, woonwijken die binnenkort door projectontwikkelaars onderhanden zullen worden genomen en daarna er heel anders zullen gaan uitzien.
Verder was er veel muziek, poëzie en beeldende kunst. Van een beeldend kunstenaar was er ook een interview te zien dat zij ooit aan de Telegraaf had gegeven. Zij had een van haar objecten in de tuin neergezet en een onnozele buurman had het in de afvalcontainer gegooid omdat hij om onduidelijke redenen dacht dat het weg kon. Daar kwam dan weer de Telegraaf op af: “Kan je je voorstellen dat iemand jouw objecten bij het afval gooit?” “Nu wel, ja” zei zij. Ze nam het gelukkig met humor op. Maar dat maakt de vervelende vragen van de Telegraaf natuurlijk ook niet leuker.
Later gebeurde nog iets vreemds met de muziek. Een kort stukje moest op Youtube worden gezet, maar er kwam een waarschuwing van een platenmaatschappij omdat zij de rechten op dat stuk zou kunnen hebben. Legitiem uiteraard, als het om plagiaat of zo zou gaan, maar toevallig weet ik zeker dat dit in dit geval helemaal niet zo was. Er heeft zelfs nog iemand bij de platenmaatschappij om opheldering gevraagd, maar daar heeft de platenmaatschappij natuurlijk niet op geantwoord. Dat was eigenlijk ronduit vervelend, want er werd gewoon moeilijk gedaan over iets wat helemaal niet klopt en dat zelfs zonder enige onderbouwing. De enige gepaste reactie daarop is natuurlijk die van “laat maar lullen” en zo hebben wij het ook gedaan. Toch blijft het vervelend.
Alles ging over de driehoek Muscat-Berlijn-Leiden en over overeenkomsten die deze plaatsen met elkaar hebben. Ik zag het eerst niet, mede omdat de keuze van deze plaatsen vermoedelijk eerder toevallig was. De ene Leidse organisator gaat graag naar Berlijn, de andere wou graag een keer naar Muscat en na afloop hebben ze besloten om daar samen iets over te doen. Toch zijn die overeenkomsten er wel. Het is iets van alle tijden. Stom van mij eigenlijk dat ik het eerst niet begreep.