Vandaag verscheen een foto van Castro in de Cubaanse krant Juventud Rebelde, waarin hij de krant van gisteren vasthoudt. De boodschap is helder: el commandante leeft. Ik daarentegen heb nog nooit een wereldnieuwsfoto gezien die zo sterk op een fotofuck leek; de lichtinval op de krant is simpelweg niet in orde. Goed gezien of paranoïde?
(Klik voor een vergroting)
Als je de verklaringen van de Engelsen over de verhinderde terreuraanslag een beetje volgt, dan valt één ding duidelijk op: hoe vaak men wel niet zegt dat terrorisme een internationale dimensie heeft. En zoals zo vaak met dingen die te vaak en te stellig wordt medegedeeld, ga je twijfelen: “dat is vast waar, maar wie ontkende dat dan? En als het niet waar is, wat dan nog?”
Pas als je het antwoord op de tweede vraag probeert te beantwoorden, valt je op hoe belangrijk het is vol te houden dat het aanslagen van Al Qaeda zijn, met een internationale planning en agenda. Want als je die premisse laat vallen, zijn de maatschappelijke gevolgen niet te overzien.
Donderdag al, verklaarde een politiewoordvoerder dat het terreurplan “een wereldwijde dimensie” had. Minister John Reid van Binnenlandse Zaken neemt op elke persconferentie om de drie zinnen het woord ‘internationaal’ in de mond. De Amerikaanse minister van Binnenlandse Veiligheid Michael Chertoff zei donderdag dat het terreurplan alle kenmerken van de internationale terreurorganisatie al–Qaida draagt.
We kunnen het allemaal niet controleren, maar dat is uiteraard allemaal goed mogelijk. Al Qaeda kan opnieuw de Westerse wereld hebben aangevallen, direct gestuurd door duistere figuren uit de grotten van Pakistan. Maar waarom wordt het zo snel en zo vaak gezegd? Wat zijn de consequenties als het anders zit?
Ik moet bekennen dat ik er altijd tweeslachtig tegenover heb gestaan, de Gay Parade. Tuurlijk, iedereen moet maar doen wat ie niet laten kan, maar wat kunnen al die blote billen in leren pakjes nu bijdragen aan de emancipatie van de samenwonende homo’s om de hoek? Worden zij nu juist niet versleten voor radicale seksuele terroristen?
Vandaag de dag lijkt dat probleem opgelost. De multinationals hebben het feest als een goedkope advertentieplek ontdekt en Shell, IBM, ING en ABN Amro varen voor 100 euro met logo’s door de grachten. En elke emancipatiebeweging die zo wordt omarmd door de commercie krijgt de kus des doods, dat is bekend. Immers, peperdure imago’s lenen zich niet voor een associatie met iets als paarse dildo’s en stomende homoseks.
Ongetwijfeld zal deze nieuwe wurggreep niet de enige reden zijn waarom de Gay Parade steeds minder tevreden bezoekers trekt. Niet alleen is de nieuwigheid er wel een beetje van af, maar ook het spektakel laat te wensen over. ‘Een heteroparade zonder blote billen’ tekent de Volkskrant op. Saai. Het is niet vreemd.
Nederland en ook Amsterdam zijn al jaren aan een ernstige vertrutting bezig en ook de homo’s hebben zich in slaap laten soezen. Het past in de tijdsgeest: we vragen ons niet meer af of iemand tegen de stroom mag in roeien. We verlangen dat ‘iedereen zijn steentje bijdraagt aan de maatschappij’ en zich een beetje ‘fatsoenlijk gedraagt’. Op zich een nobel streven, maar fatsoensrakkerij kan ook te ver gaan. In Nederland denderen we weer hard op een moralocratie af: we verlaten het standpunt dat als iemand met z’n gedrag niemand kwaad doet, er ook niks mis mee is. We worden één grote verstikkende morele zuil, een 300 kilometer brede tornado van normen en waarden.
Volgens de Hitte-Index van Steadman leidt een temperatuur van 35 graden tot gevaarlijke toestanden. De vakbond spreekt daarentegen zelfs van mensonterende toestanden! Dat roept onmiddellijk twee vragen op: Hoe verhoudt zich dat tot de ‘warme landen’ – moeten we alle mensen uit India evacueren? En uiteraard is Sargasso ook geïnteresseerd in haar eigen hoog gewaardeerde lezers: hoe mensonterend is uw toestand op de heetste dag van het jaar?
Daar stond hij dan in mijn deuropening, Professor Dr. Ing. Bouteille, de vermaarde vinoloog. Driedelig pak, vlinderdas, Bourgondische buik. Zijn kennis van het goddelijke vocht was zo groot, zo verzekerde mijn buurman mij, dat de wijn hém herkende. Geen druivensap ter wereld bleef voor hem verborgen. “Welkom in mijn nederige stulpje”, zwaaide ik de voordeur open. “Nederig is het zeker”, bevestigde de beroemde man. En toen ik hem toevoegde dat het een eer is hem te ontvangen kon de Professor dat wederom alleen maar beamen. “Dat is correct”, zei hij. “Maar laten we mijn tijd niet verknoeien. Ik moet vandaag nog naar Engeland, waar koningin Elizabeth er elke dinsdag op staat een fles La Romanée-Conti door haar hopjesvla te mengen. En dan spreek ik nog niet van de keizer van Japan, die in een enorme rosé-crisis is verzeild geraakt. Dus ik vraag u: waar zijn de flessen?”
Wijnliefhebbers zijn een vreemd volkje. En niet alleen omdat zij voortdurend bezig zijn uit te spugen wat zij anderen aanraden door te slikken. Nee, het is een minder bekend feit dat zij ervan genieten als de drank naar zand smaakt. Waar de gemiddelde Nederlander zich aan grenzeloze woede te buiten gaat wanneer er op het strand schurende korrels zich tussen zijn boterham met gesmolten hagelslag hebben genesteld, raken vinologen mateloos opgewonden als zij kunnen proeven van welke grond de druif afkomstig is. Dan slaan zij elkaar op de schouder, kolken het vocht nog eens rond in de hamsterwangen en proberen die grondstof glunderend te beschrijven. Dat doen ze zelfs als ze op het erf van de wijnboer staan te genieten, en de grond onder hun voetzolen voelen, wat het raden bijzonder vergemakkelijkt. Er is voor hen slechts één ding opwindender dan weten waar een wijn gemaakt wordt: niet weten waar hij gemaakt wordt. Elke wijndeskundige is te verleiden tot een bezoekje, als men claimt een voor hen onbekende fles in huis te hebben. Daar schuilt uiteraard ook een zekere vrijpostigheid in, want zo’n opmerking wordt immer door hen geïnterpreteerd als een uitnodiging die fles tot de bodem toe te legen. Dat gebeurde ook toen ik mijn buurman mededeelde op mijn reizen twee zeer zeldzame wijnen te hebben verzameld die zelfs de grootste kenner ter wereld niet zou herkennen. Nog geen uur later hoorde ik het geluid van een helikopter en was het moment daar. Ik had moeten weten dat die verscherpte zintuigen der vinologen niet alleen handig zijn de wijnen te onderscheiden. Soms, nog een onbekend feit, worden vinologen op het vliegveld ingezet om aan de koffers te snuffelen. Een argeloze toerist die probeert de belasting op sterke drank te omzeilen, wordt zo onherroepelijk in de kraag gevat.