Het zal je maar gebeuren: je zit rustig te wachten tot je het vliegtuig kunt boarden, als je in de vertrekhal wordt aangeduid als gezocht door de politie. Geen paniek, het is slechts een reclame voor Nivea deodorant.
Via VanderLubben.
INTERVIEW - De Bahreinse mensenrechtenactiviste Esra’a Al Shafei blogt over onderwerpen die je in het Midden-Oosten niet voor je lol aan de orde stelt. En runt er een business mee.
‘Ik leid mijn organisatie (MidEast Youth, red.) als een business. Ik kijk wat anderen doen, bekijk wat wel en niet werkt, en trek daaruit mijn eigen conclusies,’ vertelt Esra’a Al Shafei me in de lobby van het Haagse hotel waar ze verblijft. Ze is in Nederland voor een driedaags congres over activisme. Met een organisatie die verschillende online communities en platforms heeft opgericht die zich richten op het bevorderen van kennis van en over mensenrechten, heeft ze recht van spreken op zo’n congres. Maar ze komt er ook om de verhalen van andere activisten te horen. ‘Uiteindelijk gaat activisme om continu blijven leren. Pas dan kun je een maatschappij hervormen.’
Haar politieke bewustzijn ontwikkelde ze al vroeg. Als kind maakte zich druk om de rechten van arbeidsmigranten in Bahrein, wiens status zeer laag is. Je kunt gerust spreken van slavernij, zegt Al Shafei. Ze wilden er met klasgenoten en familie over praten, maar er was geen informatie over deze mensen voorhanden en niemand durfde er echt over te spreken. ‘Maar ik vond dat we een verantwoordelijkheid hadden de situatie van arbeidsmigranten ter discussie te stellen,’ zegt ze.
NIEUWS - Dat hebben ministers Asscher en Bussemaker toegezegd.
NIEUWS - Het kind heeft geen medicatie meer nodig om de verschijnselen van HIV tegen te gaan, en heeft zelfs met de meest gevoelige tests geen resultaten meer die op aanwezigheid van het HIV-virus duiden. Dokters geven aan dat het waarschijnlijk is dat er altijd een miniem deel van het virus in haar lichaam aanwezig zal zijn, maar ze verwachten dat het kind een lang en gelukkig leven kan leiden.
RECENSIE - De ijzeren wetten van Hollywood dicteren dat romantische films een vrolijk einde hebben. Daarom is de verfilming van ‘Silver Linings Playbook’ een beetje teleurstellend.
Ik lees eigenlijk niet zo veel boeken. Weinig romans, in ieder geval. Ik lees de godganse dag al zoveel -online, in de krant, in de weekbladen, enzovoorts- dat ik liever op andere manieren ontspan. Sporten, naar de film, een Zweedse puzzel maken, ik prefereer het doorgaans boven een boek. Er zijn maar weinig boeken die ik meerdere keren heb gelezen, terwijl er heel wat films zijn die ik meerdere keren gezien heb. Romans zijn gewoon niet zo m’n ding.
Maar zo nu en dan komt er eentje tussendoor die wel m’n hart weet te stelen. The Art of Fielding was het een tijdje terug, en vrij recent Silver Linings Playbook. Een verfilming van die laatste is sinds deze week in de Nederlandse bioscopen te zien, dus daar ben ik natuurlijk gelijk heen gehobbeld. Ook al omdat hoofdrolspeelster Jennifer Lawrence een Oscar won voor haar rol, en ja, ik ben zo iemand op wie dat invloed heeft.
(Volgens mij valt het mee met het spoilergehalte van deze post, maar voor wie heel gevoelig is: niet verder lezen).
Een walrus die samen met zijn personal trainer aan z’n buikspieren werkt. Gewoon, omdat het kan.
De Harlem Shake is een hype, dus moet het ook voorkomen in reclamefilmpjes. Maar deze van de Parkinson Vereniging is wel bijzonder treffend..
NIEUWS - Daarvoor pleit consumentenorganisatie Foodwatch.