“Principieel en zorgvuldig”, noemde André Rouvoet het voorspelbare advies van de partijcommissie over het wel of niet accepteren van praktiserende homoseksuelen als vertegenwoordiger van de ChristenUnie. Zeker, maar dan wel in de zin dat homoseksuelen niet principieel geaccepteerd worden.
Dat daar amper reactie op gekomen is, mag merkwaardig heten in een tijd dat tal van partijen doen alsof het onderdeel is van de Nederlandse cultuur dat homoseksualiteit geaccepteerd wordt. Nog merkwaardiger is het dat een regeringspartij daarmee wegkomt.
“De vraag of een levenswijze past bij de politieke boodschap van de ChristenUnie, komt aan de orde in persoonlijke gesprekken op een basis van vertrouwen: het gaat immers altijd over partijleden, christenen die van tevoren hebben uitgesproken dat ze aanspreekbaar zijn op de Bijbel” zo stelt de commissie. De ChristenUnie heeft zelfs het lef zichzelf op de borst te slaan dat homoseksuelen niet bij voorbaat worden afgewezen. Pardon?
“Natuurlijk zijn homoseksuelen welkom wanneer ze zich conformeren aan en gedragen naar de opvattingen van de ChristenUnie!” was de enige aanvaardbare uitspraak van de commissie geweest. In plaats daarvan wordt een tekst gekozen waarin wordt gedaan alsof homoseksualiteit geen bijzonder issue is in de partij, terwijl de formulering alle ruimte laat om in een later stadium alsnog homoseksuele kandidaten te weren.
Dat is althans de ronkende benaming die vandaag gekregen heeft. Belangrijk? Zeker. De Tweede Wereldoorlog was een keerpunt in de geschiedenis van ons land en veel landgenoten hebben het leven gelaten, ofwel in concentratiekampen, ofwel in de strijd. In de opbouw na de Tweede Wereldoorlog hebben velen zich ingespannen voor een rechtvaardiger samenleving. Dankzij de lessen van de Tweede Wereldoorlog. Toch?
Sinds de “war on terror” doen we ons uiterste best vooral niet teveel te zeggen over een mensenrechtenschending van formaat door een van onze bondgenoten. Natuurlijk, bijna allemaal vinden ze Guantanamo Bay “niet kunnen”. Maar dat lijkt voornamelijk voor binnenlandse consumptie. Niet voor niets bleek onze eigen minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot van mening dat er een balans gevonden moest worden tussen terrorismebestrijding en mensenrechten. Wat nou, balans? Mensenrechten horen de basis van alles te zijn, niet een van de factoren in een afweging. Blijkbaar zijn mensenrechten handelswaar, waarmee je tegenstanders om de oren slaat, maar waar je tegelijkertijd bij bondgenoten plots een noodzaak voor een balans ziet. Dat het onderscheid in de Tweede Wereldoorlog op ras werd gemaakt en nu op de vraag of je Bush naar de mond praat of niet is verder niet zo relevant. Het fundamentele recht op een fatsoenlijke behandeling, het fundamentele recht op een eerlijk proces, het is in de afgelopen jaren niet erg fundamenteel gebleken. Wat heeft de Tweede Wereldoorlog daar opgeleverd? Blijkbaar niet meer dan de gesimplificeerde herinnering dat wij de goeien waren en zij de slechten.
Balkenende was verbaasd dat een groot deel van de bevraagden in een enquete geen geloof hechtte aan de waarheidsgetrouwheid van het gespreksverslag over Fitna. “Zolang ik premier ben, heb ik niet meegemaakt dat glasheldere documenten van regeringszijde worden gerelativeerd.” Dat ligt dan toch aan Balkenende vrees ik, want het lijkt me sterk dat ik de enige ben die dat niets heeft verbaasd.
Niet dat ik ervan uit ga dat het document geen getrouwe weergave zou bevatten. Zou dat wel zo zijn, dan zouden twee ministers en een topambtenaar een wel heel groot risico genomen hebben. Er zijn immers meer ambtenaren bij betrokken geweest. Niet alleen een notulist, ook diverse ambtenaren in de voorbereiding en de afhandeling van het gesprek. Als er gerommeld zou zijn in het verslag zal dat vroeg of laat naar buiten komen en dan kunnen de premier, de ministers en topambtenaar Tjibbe Joustra verdere publieke functies op hun buik schrijven. Het feit dat Wilders zelf het verslag niet heeft willen ondertekenen wijst er bovendien op dat hij zijn handen vrij wilde houden over wat hij naar buiten zou brengen.
De reden dat Balkenende’s verbazing mij verbaast, is dat hij en tal van andere politici zich de afgelopen jaren uiterst onbetrouwbaar hebben betoond en – erger nog – de besluitvorming structureel hebben versluierd. Iedereen had de mond vol over Nieuwe Politiek, waarbij het gepolder en de achterkamertjes als kenmerken van Oude Politiek werden aangemerkt. Andere politici werden als onbetrouwbaar neergezet door hen simpelweg als Oude Politiek te betitelen.
Wilders slaagt er weer meesterlijk in de media te bespelen. Al maandenlang voert hij met kleine aankondigingen de spanning op rond zijn film Fitna. Zodra iemand durft te zeggen dat hij wellicht wat gas terug zou moeten nemen gilt hij hysterisch dat het een “schande” is, “walgelijk” en dat de ze “de pot op kunnen”.
En ook al ben je van mening dat het de een of andere grootmoefti-hotemetoot in zijn bol geslagen is wanneer die geweld in het vooruitzicht stelt en wijs je categorisch af dat iets als een kinderfilm plots niet vertoond mag worden, alleen omdat het een Nederlandse kinderfilm betreft, zodra je zegt dat Wilders’ toon en uitlatingen slechts Nederland en Nederlanders in gevaar brengen wordt plots gedaan alsof je ook meteen voor invoering van de sharia bent en zweepslagen wilt uitdelen als er een teddybeer Mohammed wordt genoemd.
Maar wie heeft het ooit over de beweegredenen van Wilders? Die maken namelijk veel duidelijk over zijn handelen en de manier waarop hij zijn standpunten presenteert. Die beweegredenen zijn bevestigd door een onverdachte bron, namelijk Bart Jan Spruyt, ooit kompaan van Wilders in de begintijd van de PVV, maar uiteindelijk vertrokken vanwege een principieel meningsverschil. Spruyt was van mening dat, hoezeer je het ook met elkaar oneens bent, je uiteindelijk tot een vorm van dialoog zult moeten komen. In een interview in De Volkskrant, al in november 2004, gaf Spruyt aan dat Wilders slechts één “oplossing” ziet: een gewelddadige, waarbij moslims en niet-moslims tegenover elkaar komen te staan.
U vond Cozzmoss een dubieuze club met dito handelwijze? Meet Buma⁄Stemra. Wellicht had u het berichtje in de Waan van de Dag al gezien: Buma⁄Stemra heeft muziekweblog My Own Music Industry gemaand te betalen voor webcasting.
Geen specificatie, slechts “wij hebben geconstateerd dat u actief bent om (beschermde) muziekwerken uit het door Buma/Stemra beheerde wereldmuziekrepertoire ter beschikking te stellen”. Ook nadien is slechts aangegeven dat het gaat om filmpjes van YouTube, die “embedded” op de site zijn opgenomen. Ja, u leest het goed, embedded. Op de servers van YouTube dus. My Own Music Industry heeft geen er invloed op als de filmpjes worden geblokkeerd, vervangen of verwijderd, heeft de filmpjes niet op eigen server staan en heeft dus geen downloads op de server staan.
Geen probleem, vindt Buma/Stemra, de filmpjes worden beschikbaar gesteld en dat is genoeg. De FAQ van de Buma/Stemra is lekker simpel: “Muziek is altijd illegaal wanneer u het gebruikt zonder toestemming van de muziekauteur, dus in het openbaar uitvoert of afspeelt, of verveelvoudigt op een geluidsdrager als cd of dvd.”
Dat klinkt duidelijk. Alleen is het volslagen onzin. De muziekauteur kan, indien aangesloten bij Buma/Stemra, bijvoorbeeld geen toestemming geven om een werk gratis te gebruiken. U leest het goed: de maker mag geen toestemming geven een werk gratis te gebruiken.
Zoals Steeph gisteren al meldde, heeft minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin weer een fijn plannetje aangekondigd: wie een Nederlands paspoort ontvangt moet niet alleen verplicht naar een bijeenkomst voor “nieuwe Nederlanders”, als het aan Hirsch Ballin en een flink deel van de Tweede Kamer ligt moeten ze straks ook een Verklaring van Verbondenheid afleggen. Gat-verrrrr!
Die tekst staat ook na de bijdragen van Sargassolezers nog niet vast, maar het moest er volgens Hirsch Ballin over gaan dat de cultuur en waarden van Nederland omarmd worden door de ontvanger van het paspoort. Het is meer een verklaring van zelfbevlekking, als je het mij vraagt.
Voor wie leg je die verklaring immers af? Voor degenen die zo ongelooflijk aardig zijn geweest om je een paspoort te geven en je zogenaamd als een van hen te verwelkomen. Maar meer dan dat geeft het mij het gevoel dat de superioriteit van onze cultuur en waarden nog eens nederig toegegeven moet worden door de nieuwe Nederlander.
Het suggereert bovendien dat de oorspronkelijke cultuur en waarden door de nieuwe Nederlander worden ingeruild voor een beter setje. Met andere woorden: de Nederlandse cultuur is de beste en er is geen enkele reden om er iets aan te veranderen.