Anonymous Tunisia hacked e-mail van premier
Hoe groot zijn pornosites? Heel, heel groot
Jezus was een moslim
Dit verhaal van me is een paar jaar geleden gepubliceerd in NRC Handelsblad en kwam ik onlangs weer eens tegen. Het leek me nog steeds actueel.
Jezus is niet gekruisigd. Jezus is 120 jaar geworden. Jezus was een moslim. Islamitische groeperingen hebben zo hun eigen ideeën over een bij uitstek christelijke figuur. Wil de echte Jezus opstaan?
Zij hebben Hem niet gedood en zij hebben Hem niet gekruisigd. Daar is de Koran heel duidelijk over. Nog voor de lijdensweg van Christus begon, voordat zijn schouders het zware kruis moesten torsen, legde Allah de beeltenis van Jezus over een ander persoon. Allah hief Jezus na deze opmerkelijke persoonsverwisseling tot zich op in de hemel. Daar zal Jezus, of zoals moslims zeggen Isa, tot de dag der opstanding blijven. Zij [de Israëlieten] maakten plannen [voor de kruisiging] en God maakte plannen, maar God is de beste plannenmaker, leert soera drie, vers 54. Sommige moslims denken dat Judas in plaats van Jezus is geëindigd aan het kruis.
Over Jezus spreekt de Koran veelvuldig. Hij wordt 24 keer genoemd, 20 keer meer dan Mohammed. En, belangrijk, Jezus is in de kern moslim. Ondanks de ogenschijnlijke helderheid van het heilige boek geven verschillende groepen moslims een geheel eigen invulling aan de rol die Jezus in het geloof heeft gespeeld.
Massa en desinformatie
In een van de meer bizarre passages van Massa nemen boze blanke clans de straten van Brussel over. Europarlementariërs verschansen zich in hun kantoren uit vrees voor lynchpartijen. Werklozen moeten fors betalen om het openbaar vervoer te gebruiken – zij die werken mogen gratis mee. Buitenlanders moeten eruit. Het is de opstand van de verongelijkte burgerman en niemand zag het aankomen.
De Vlaamse auteur Joos Vandecasteele heeft met Massa een vermakelijke, wervelende roman geschreven over de post-2008 verwarring die de wereld in zijn greep houdt, de mensen de straat op stuwt en politici bokkesprongen laat maken. Het boek laat zich vaak lezen als Het aanzien van 2011. Alles van vorig jaar komt voorbij: het geweld en de hoop van de Arabische Lente, WikiLeaks en zijn digitale beschermheer Anonymous, de eurocrisis, de populistische opmars in Europa.
Door deze stuk voor stuk tijdsbepalende gebeurtenissen struikelt de Belgische hoofdpersoon Margot zich een weg. Een eind-twintiger die zich in haar nihilisme af probeert te sluiten van de grote gebeurtenissen die haar tijd definiëren. Een onmogelijke opgave.
Na maandenlang getalm dwingt de uitkeringsinstantie Margot – afgestudeerd in iets van communicatie. Ze komt bij Blurred Inc. terecht, een vaag bedrijf dat zetelt op een Brusselse zolderkamer, maar dat machtig, heel machtig belooft te zijn. Haar taak is al even vaag als het bedrijf: het injecteren van fictie in de werkelijkheid, het bijeenrapen van losse feiten die op het web zweven, het verzinnen van een narratief om die desinformatie via internet te verspreiden. Uiteraard in opdracht van naam- en gezichtsloze klanten.
Fotos am Freitag
Iedereen moppert over de benzineprijzen. Daarom een serie over olie, over snelheid en stilstand.
”]
Met dank aan: Joshua Alan Davis, the|G|â„¢, northbaywanderer, [henning], ~MVI~ /broken camera :-(, Sr. Samolo, wili_hybrid, Nrbelex, kk+, bitzcelt
Hoe de politie duizenden risicokinderen produceert
In drie maanden tijd is Nederland bijna vierduizend risicokinderen rijker geworden. Deze kinderen zijn van september tot en met december 2010 geregistreerd in het nieuwe profileringssysteem van de politie: ProKid. Wat is dit voor een systeem en hoe werkt het?
Het softwareprogramma ProKid is ontworpen om kinderen tot twaalf jaar die risico lopen op problemen vroegtijdig op te sporen. Als een kind als dader, slachtoffer of getuige betrokken is bij een delict, komt er een melding in het systeem. Die kijkt of het kind vaker wordt genoemd en of er ook politie-informatie beschikbaar is over zijn thuisadres.
Het kind krijgt vervolgens een risicoscore: wit, geel, oranje en rood. Hoe vaker en heftiger betrokken bij een delict, hoe hoger de kleur. Ook de antecedenten op het huisadres tellen flink mee. Bij geel, oranje en rood moet er altijd opvolging plaatsvinden. Een kwaliteitsmedewerker van de politie controleert handmatig of de melding klopt en stuurt de casus zo nodig door naar Bureau Jeugdzorg.
Oud-minister Guusje ter Horst (Binnenlandse Zaken) was een aantal jaren terug zo enthousiast dat het systeem over heel Nederland uitgerold moest worden. Toch is er eerst een pilot gekomen bij drie andere korpsen: Amsterdam-Amstelland, Brabant Zuid-Oost en Hollands-Midden. De evaluatie van die pilot is opmerkelijk om verschillende redenen.
Amnestiewet Suriname aangenomen
Een universum van informatie
We doorleven een informatierevolutie, maar wat is informatie eigenlijk? Een boodschap? Nee, informatie kan ook betekenisloos zijn. Bits? Ook niet, een bit is een meeteenheid. De Amerikaanse schrijver James Gleick heeft een dappere poging ondernomen om informatie te duiden. Het resultaat, The Information, is indrukwekkend, een boek dat je meerdere keren moét lezen. Briljant, erudiet, op iedere pagina iets om je over te verwonderen, maar ook ingewikkeld (zeker voor een alfa als ik) en abstract. Ik heb ‘m twee keer gelezen, voordat ik mij aan een bespreking durfde te wagen. Zijn centrale stelling: informatie is net zo elementair als materie en energie.
The Information weeft drie verhalen vakkundig ineen. Het is een geschiedenis van informatie, het is een theoretische uiteenzetting over wat informatie is en het laat zien dat we al sinds het begin van ons menselijk bewustzijn – toen schrift dat bewustzijn openbaarde – al in een informatierevolutie leven: alleen nu gaat het net even wat sneller.
Gleick heeft wel de papieren voor zo’n ambitieuze onderneming. Hij is auteur van ondermeer het zeer lezenswaardige Chaos: making a new science, over de opkomst van de chaostheorie. Ook schreef hij biografieën over Isaac Newton en Richard Feynman.
De geschiedenis van informatie begint bij de ingenieuze berichtenservice van de boomstammenspelers in de Afrikaanse oerwouden, die de tonale talen nabootsen op holle stammen. Voor de leek lijken het ellenlange verhalen, maar de berichten zijn doorgaans kort. Inderdaad wordt er veel overbodig geouwehoerd, maar dat is expres, om ambiguïteit van de betekenis van het bericht te voorkomen.