,,Aan het eind van de rit zullen we weten of de bezwaren zijn weggenomen”, aldus Klink vannacht na afloop van het spoedberaad. Dat hij zich in een brief aan de CDA-top definitief tegen samenwerking met de PVV keerde en nu toch het resultaat zal afwachten, vindt hij niet een kwestie van onbetrouwbaarheid. Het ging hem erom dat hij niet meer een overtuigd onderhandelaar kon zijn, zei hij tegen ANP.
Wat heeft zich gisteravond afgespeeld? Een aantal steekwoorden: de-islamiseren, grondbeginselen, Provinciale Statenverkiezingen, katholieke martelwerktuigen, rode hoofden, fractiediscipline, lacht in zijn vuistje, Donner, Ferrier en Koppejan. Komt u er maar in…
Je moet toch wel respect voor hem hebben. Tony Blair, verguisd in eigen land, Europa en grote delen van de wereld, is vandaag met zijn politieke memoires naar buiten getreden. En waar gaat de discussie over? Wat voor sociale hork Gordon Brown toch wel niet is. Knap werk van Tony. Hij weet zijn eigen gigantische falen weer leuk weg te poetsen.
Toen Blair in 1997 aan de macht kwam, zat ook ik met hem te dwepen tijdens mijn (gelukkig) zeer korststondige flirt met de PvdA. Student, bevlogen, nog niet helemaal bereid om de sociaal-democratie ten grave te dragen of de ideologische veren af te schudden. En daar kwam hij dan. De heilige Tony met zijn Derde Weg. Terstond kocht ik het gelijknamige boek van Anthony Giddens. Zou Fukuyama dan toch ongelijk hebben gehad? Was er nog politiek leven buiten het harde kapitalisme mogelijk? Een kapitalisme-light of sociaal-democratie-super-sized-ultra?
Fukuyama bleek toch wel een beetje gelijk te hebben. Blair bleek net zo’n grote marktprofeet als Thatcher, tot op het punt in grote delen van Londen niet duidelijk meer is wat publieke ruimte is en wat private. Op buitenlands gebied voelde Blair zich prima thuis de ideologische havikken die rond Bush cirkelden, met de (aanloop naar de) Irak-oorlog als bloedig dieptepunt. En om thuis de onrust, veroorzaakt door deregulering en globalisering, te temmen, werd onder Labour een surveillancepraktijk opgezet die zijn weerga in de Westerse wereld niet kende. EngSoc in de praktijk.
Goed. Scene 3. Een Jemenitische man meldt zich bij de beveiliging. Hij draagt 7000 dollar cash bij zich en in zijn tas zitten flesjes en mobiele telefoons. Gek genoeg zijn die aan elkaar getaped. De beveiligingsman krabt even achter zijn oor, overlegt met zijn baas. Ze pakken de handleiding erbij en nee, het is niet verboden, dus laat ze maar door. In Chicago stapt hij over en wordt vergezeld door een andere Jemeniet. In Amsterdam besluit men het tweetal toch maar eens aan de tand te voelen. Een arrestatie volgt.
Scene 2. Een man probeert midden op de dag een aantal toeristen op te blazen (dank je wel lul, ik zat anderhalf uur vast in een snikhete metro). Ondanks dat Times Square wemelt van de beveiligingscamera’s, er een politiepost is en een zeer grote particuliere beveiligingsmacht erover waakt dat iedereen ongestoord kan shoppen, weet de man te ontkomen. Zijn identiteit wordt snel achterhaald. Toch weet hij op JFK airport op het vliegtuig te komen. Net voor het opstijgen, wordt de man dan toch maar uit zijn stoel getrokken en gearresteerd. Pfoe, net op tijd.
Scene 1. Een Nigeriaan besluit dat het wel leuk is om vlak voor kerst een vliegtuig op te blazen. Hij trekt een bomonderbroek aan. Niemand houdt hem tegen. Beveiligers niet. De watch list wordt blijkbaar niet geraadpleegd. Niemand heeft het verhaal van zijn vader serieus genomen. En air marshalls hebben blijkbaar ook vakantie. Het komt, zoals meestal, weer op alerte en moedige passagiers aan om de man uit te schakelen.