Rutte heeft meermaals aangegeven een premier voor alle Nederlanders te willen zijn. Terwijl zijn voorgangers daarin slaagden, zal het hem niet lukken.
In de eerste plaats heeft Rutte geen echte meerderheid in de Tweede Kamer. Als hij hoofden aldaar gaat tellen, redt hij het net (niet). Maar hoe zit het met de harten? De samenwerking met antiliberale partijen is alleen mogelijk doordat een aantal Kamerleden hardhandig in het gareel is gebracht. Of weggewerkt. Hoe lang houd je dat als premier en kabinet vol en hoeveel krediet win je ermee? Een getalsmatige meerderheid betekent nog geen steun van de meerderheid. Daarnaast, Rutte claimt de overwinning, maar hoe groot is de VVD nu echt?
Door zijn lot te verbinden aan SGP en PVV, die door een overgrote meerderheid ronduit worden verafschuwd, zal Rutte erg hard moeten lopen om niet zelf met een kwade reuk besmet te raken. Daarnaast heeft de formatie tot nu toe bij velen het idee achtergelaten dat een alternatief voor dit gruwelkabinet nooit goed onderzocht is, of in ieder geval geen eerlijke kans heeft gekregen.
Maar Rutte heeft ook een inhoudelijk probleem. De enorme bezuinigingen die op stapel staan zullen het ideologische gat tussen VVD en linkse en progressieve partijen verder vergroten. Een niet onaanzienlijk deel van het electoraat, waaronder dat van de PVV overigens, is de neoliberale heilssprookjes van de VVD meer dan zat, ook al bleef dat in de verkiezingen onderbelicht. Het voorgestelde recept – meer privatisering, risico’s afwentelen op de burger –zal de liefde voor Rutte er bij velen niet groter op maken.
Nu een rechts kabinet toch weer in zicht komt en zelfs waarschijnlijk is, vliegen vier nieuwe bange jaren op ons af. Socioloog Zygmunt Bauman legt haarfijn uit in welke houdgreep de politiek zichzelf klemt en wat de zinloosheid daarvan is. Het lange citaat is in feite een aanklacht tegen de rechtse en linkse ideeënarmoede. Politici moeten de angst eens van zich afschudden en, tegelijk daarmee, de pretentieuze maakbaarheidsgedachte. De conclusie kan volgens mij alleen maar zijn dat progressieve politiek anno 2010 moedige politiek is: kosmopolitisch, eerlijk en ontmythologiserend.
Bauman in Liquid Times
,,Society is no longer protected by the state, or at least it is unlikely to trust the protection on offer; it is now exposed to the rapacity of forces it does not control and no longer hopes or intends to recapture and subdue. It is for that reason, in the first place, that state governments struggling day in, day out to weather the current storms stumble from one ad hoc crisis-management campaign and one set of emergency measures to another, dreaming of nothing more than staying in power after the next election but otherwise devoid of far-sighted programmes or ambitions, not to mention visions of a radical resolution to the nation’s recurrent problems. ‘Open’ and increasingly defenseless on both sides, the nation-state loses its might, now evaporating into global space, and its political acumen and dexterity, now increasingly regulated to the sphere of individual ‘life politics’ and ‘subsidiarized’ to individual men and women. Whatever remains of might and politics in the charge of the state and its organs gradually dwindles to a volume perhaps sufficient to furnish not much more than a large-size police precinct. The reduced state can hardly manage to be anything other than a personal safety state.
,,Tis mooi geweest,verkeerde beslissingen, pijn verdriet. Heb het wel gezien. Gaat jullie goed, tweeps. Ga voor de laatste keer mijn bed zoeken.”
Gisteravond slingerde W.B. deze tweet de wereld in. Hij werd opgepikt door zijn volgers. Die maakten zich zorgen. Was hier sprake van een aangekondigde zelfmoordpoging? Al twitterend maakten steeds meer mensen zich zorgen. Onder hen VVD-parlementariër Jeanine Hennis-Plasschaert (@jeaninehennis) en Frits Wester (@fritswester). Hulpdiensten werden gebeld. De man werd opgespoord. De politie ingeschakeld. Na veel heen en weer getwitter kneep W.B. de volgende tekst uit zijn Blackberry:
