1957. Vandaag deze dag, en waar dondert het onweer weer over en weer, verliet Malcolm Lowry ons. Hij ligt ergens op een onooglijk kerkhofke te rotten, in een nog onooglijker dorpke, met maar één pub waar hij gebanned was, en voor de nietbekenden met deze meneer: hij was de grootste schrijverdronkaard die geleefd heeft tussen pakweg Guinnesstan en Mescalina. Bloody British, meetorsend all the wit and shame and classlessness de parvenue eigen. Een ongetemde, een wildebras, een hopeloos schandalig romanticus. Ouwerwetse allowance van papa plantage-eigenaar dus afdronk en herstart liep vlotjes, geschapen met een klein pietje zoals geen enkele ex nalaat te vermelden, en al snel een Grand Tour die hem leerde dat het leven ter lange vaart niet ècht die verhoopte romantiek in zich droeg. Dan maar schrijven, en leven. Hard hard hard leven. Maar genoeg over deze idioot wilde, het gaat om zijn boek, hèt boek! Het meesterwerk der werken, Under The Volcano.
Zeventig jaar geleden beginnen schrijven, zestig jaar geleden gepubliceerd.
Het is een veels te intieme blik in een paar gevreesde labyrinten, meticuleus en bezeten uitgehouwen voor ieder die het lef heeft een boek te lezen wat geen boek maar een afgevuurde kogel is, een hollowpoint, van hetzelfde kaliber als Apocalypse Now! met eenzelfde Colonel Kurtz als Consul Firmin, een oorlog van de ziel – maar met een uiterst opvallend kenmerk tenmidden van de spleen, de tristesse, het sarcasme, en good ol’ verdriet: en staat geen lètter cynisme in. Dat is des te merkwaardiger, omdat er in het wild geschoten wordt op alles wat voelt, op elk personage dat uit liefde handelt, of uit begrip, alles wordt ongenadig neergesabeld in de destructieve heldhaftigheid die de Drinker een alibi van schuld verschaft om verder te blijven drinken. Net zoals Apocalypse Now! niet over oorlog gaat draait dit meesterwerk niet om alcoholisme – het is dat wat zich openbaart aan het einde van elke rechte lijn, consequent genomen en afgelegd en aan het eind daarvan het begin zien, maar onherroepelijk onbereikbaar, een eeuwige rust in onvrede. Maar met tien jaar arbeid, een echtscheiding, een brand en uiteraard sloten en sloten naargeestige mix van ethanol en methanol heeft Malcolm met deze diamant in boekvorm een uniek medelevend meesterwerk geschapen, en dichterbij dat moment waar alle ongrijpbaars samenvalt, heb ik geen enkel kunstwerk ooit geweten.
Schenk uzelf een tequilla in, de eerste zomerdag van uw vakantie, sla voor het gemak het eerste hoofdstuk over en lees dat op het laatst, en laat een wervelstorm van o zo waarachtige symbolen uw hersens en hart verbinden vanbinnen, en slurp die wonderlijkste stapel woorden in één dag naar binnen, en wordt wakker in het besef dat je die in iemands hoofd, en bij uitbreiding, in de universeel sterfelijke ziel hebt doorgebracht. He brings you as close as you can get. Volcano.
