“Ik heb gezien hoe de ouders van Luna in de armen van een familielid van Oulematou vielen. Ik kreeg langs alle kanten kussen. Eigenlijk mag dat niet als ik in toga ben, maar ik kan de mensen moeilijk wegstampen. Deze uitspraak is een opluchting. Het verdriet zal nooit slijten, maar dat Van Themsche moet boeten voor zijn daden is een kleine genoegdoening.”
Hans Van Themsche is veroordeeld vooe de moorden op Luna, en peutertje van 2 jaar, haar oppas Oulematou en het pogen tot vermoorden van Songül.
Het gat in de borst van de oppas was zo groot dat je de straat erdoorheen zag, het kind heeft nog 15 seconden geleefd, toen was haar bloed op.
Het was een assisenproces, wat wil zeggen: een volksraadpleging. Twaalf mensen beslissen. En die hebben beslist dat het een racist was. En dat is voor het eerst geen gratuite uitspraak, maar de juridische waarheid. Voor het eerst is dit als een ‘bezwarend feit’ officieel gebruikt.
De uitspraak bovenaan komt van de sterpleiter Jef Vermassen, Hans van Themsche heeft bovengetekende de dag van de moorden getekend.
“This will be a very important philosophical step in the history of our species. We are going from reading our genetic code to the ability to write it. That gives us the hypothetical ability to do things never contemplated before.”
Zo begint historie, mooi hé? Entrepeneurend knutselaar annex Vietnamveteraan Craig Venter knipt en plakt levenscode’s aan elkaar en bingo: god kan het vuilnisbelt op bij de rest van de broodjes aap.
Zonder het inspirerende Frankensteinverhaal zou het ontspannender genieten zijn van dit nieuwsje. Want de angst voor het out-of-control-kantje van de zaak overstemt natuurlijk weer alle rede.
Ik roep: het leven is een kunstwerk, en heiligheid is angst.
In het licht dezes kan men niet ongevoelig blijven voor de verrukking van de mislukking. Het hoogtepunt van het jaar op tenstoonstellingsgebied is wat mij betreft te zien in Rotterdam. De heerlijke artieste Silvia B. kreeg de kans de tentoonstelling in het Historisch Museum te cureren, en wàt een resultaat. De rllingen lopen je over de rug van bevreemdende warmte die uit vrijwel elk object straalt. Bijeengebracht zoals in de 19de eeuwse salons, verzameld in aparte kamers, loop je door een ruimte die zich zowel in het mogelijke als onmogelijke, in het verleden als in een toekomst afspeelt. Met humor en droefnis, met aanklacht of overgave.
Gaat kijken.
“The European Council on Foreign Relations (ECFR) is the first ever pan-European think-tank. With a policy team in seven capitals – London, Paris, Berlin, Rome, Sofia, Madrid and Warsaw -– it unites some of our continent’’s most distinguished researchers and analysts to promote Europe’’s role in the world. The ECFR is based on a belief that, in a world order defined by great powers and even larger problems, European countries can either band together and develop common responses, or risk losing influence over their fates. […], the ECFR has been launched to fight against Europe’s tendency to introversion, and to inspire European governments to develop a more vigorous common foreign policy.”
“Sinds de verkiezingen wordt er gedaan alsof Vlaanderen een eiland op zich kan zijn en er wel bij vaart als het de rest van de wereld van zich afschudt. Wel, ze zijn de mensen iets aan het wijsmaken. We hebben het hier extreem goed, we leven al twee keer boven onze stand, op rekening van anderen. Het is echt geen optie om nu ook nog eens in eigen land de solidariteit op te zeggen. Dat is gewoon dom. Maar dat discours is vandaag wel in de mode.”
Opgelet, gratis voor nix is de klikvergroting deze keer ècht groot: 1,4Mb in 30/jpg.
Zoals het leven zelf dus.
