Simon Otjes

In omroepland heerst fusiekoorts. MAX wil met de EO, maar de EO wil alleen verder. De AVRO twijfelt over de VPRO en TROS. Maar de TROS wil met MAX en WNL. De VARA wil met de VPRO en BNN. De KRO en de NCRV praten met de IKON en de RKK. Het aantal omroepen moet van twee-en-twintig naar acht.

De fusiegesprekken zijn nog minder begrijpbaar dan de formatiegesprekken. Dat begrijpt geen enkele kijker. De Publieke Omroep zou moeten kijken naar de commerciele omroep. Wat de kijker namelijk wel begrijpt, zijn reality programma’s, zoals X-Factor of the Voice of Holland. Dat zou een goed format kunnen opleveren voor de hervorming van de omroep. We beginnen met twee-en-twintig omroep bazen: die moeten allerlei programma ideeen ontwikkelen en uitwerken, zelf filmen en presenteren. Een kritische jury bespreekt de prestaties van de omroepbazen. De kijkers mogen stemmen. Gedurende 14 weken valt er iedere week een omroepbaas af en daarmee is zijn omroep exit tot er 8 overblijven.

Of zouden we misschien af moeten van dit stelsel met omroepen met vastgestelde uitzendrechten dat stamt uit de tijd van de verzuiling?
[cmon]

Het was een opvallende keuze: GroenLinks stemde voor de missie naar Kunduz. Een GroenLinks kamerlid stemde tegen: Ineke van Gent. Ze heeft onvoldoende vertrouwen dat de missie tot een goed einde gebracht kon worden. De keuze van Van Gent was opmerkelijk maar niet onverwacht.

Al in de jaren ’90 werd zij gezien als een representant van de linkerflank van GroenLinks. Ze had een lange mars door de partij gemaakt. Ze was afkomstig van de anti-militaristische, links-socialistische PSP en actief in de jongerenorganisatie daarvan, de rebels-linkse PSJG. Overigens was haar vader militair. Ze werkte tijdens haar studie onder andere in een kantine, iets wat later door Buro Renkema prachtig werd geparodieerd. Tussen 1985 en 1994 was ze lid van de Groningse gemeenteraad voor de PSP en later GroenLinks. Ze was een bijzonder actief en activistisch raadslid. Al in 1993 roerde ze zich landelijk binnen GroenLinks. Ze was een van negen kandidaten in de interne verkiezing van een nieuwe lijsttrekker. Ze kreeg 6% van de stemmen. Ze werd ook op de plek #8 van de GroenLinks lijst gezet: GroenLinks kreeg 5 zetels.

In 1998 werd Van Gent wel gekozen in de Tweede Kamer, als #5. Ook daar was ze een actief en activistisch kamerlid, en stelde ze zich onafhankelijk op: al in 1999 toonde ze zich dissident. Ze stemde ze, samen met Farah Karimi tegen het NAVO-optreden in Kosovo. De keuze voor GroenLinks, een partij met pacifistische wortels, om de NAVO interventie in Kosovo te steunen was heel moeilijk geweest: ook deze beslissing werd om schreven als een worsteling. Toen de Servische regering in reactie op de NAVO bombardementen haar geweld tegen de burgerbevolking verhevigde, sloeg Van Gent om van 51% voorstander van de interventie naar 60% tegenstander. Ze stemde samen met Karimi mee met een motie van de SP tegen het militaire optreden. De rest van de fractie stemde niet mee. In 2001 volgde de NAVO-invasie van Afghanistan, ook dit verdeelde de partij en de fractie. Nadat de fractie eerst de invasie had gesteund sloeg Van Gent al om en begon ze te pleiten voor een bombardementspauze.De fractie in geheel volgde snel haar voorbeeld. Ook stemde ze tegen de goedkeuring van het huwelijk tussen Maxima en Willem-Alexander.