“Als we slechts 0,1% van de energie aanwezig in de oceanen kunnen ‘vangen’ dan is er genoeg energie voor 15 miljard mensen” (DailyTelegraph), dit beweert Michael Bernitsas: professor nautische architectuur aan de universiteit van Michigan. Nu is de term ‘energie aanwezig in de oceanen’ niet bepaald specifiek geformuleerd, maar gezien zijn uitvinding doelt Bernitas waarschijnlijk op de energie van zeestromen. Zijn onderzoeksteam heeft een methode gevonden om energie te winnen uit de turbulentie die ontstaat als water langs een object stroomt. Het grote voordeel is dat het kan worden toegepast bij lage stroomsnelheden van minder dan 2 knopen, terwijl (getijden)turbines pas functioneren bij stroomsnelheden hóger dan 5 a 6 knopen. Een begrijpelijke uitleg vind u hier. Het mondiale energievraagstuk is dus (alweer?) opgelost?
De methode VIVACE: Vortex Induced Vibrations for Aquatic Clean Energy maakt gebruik van vortex wervelingen die ontstaan achter objecten in een stroming van lucht of water. Deze vortex wervelingen laten de objecten trillen wat uiteindelijk kan leiden tot schade aan boorplatformen, brugpilaren of zelfs het instorten van een volledige brug. Maar met een beetje goede wil kan je van vortex wervelingen ook iets moois van maken: elektriciteit. Laat een object heen en weer trillen in een stroming en vang deze trilling op met veren. Met het VIVACE systeem op de zeebodem zou een gebied van 1,0 km bij 1,5 km genoeg elektriciteit opleveren voor 100.000 huishoudens.
Paraguay is hip. Paraguay is hot. Telegraaf journalist Rob Muntz specialiseert zich er momenteel in hoeren en hakenkruizen (note to Robbie: niet vergeten die hepatitus B herhalingsprik). Hier op Sargasso beloofde ik u na mijn bezoek aan de Mennonieten een volgend fotoverslag met: “verstoppertje spelen met uncontacted tribes, geesten oproepen uit een vergeten oorlog en olie zoeken aan het Einde van de Wereld”. Uiteraard heb ik gewacht op een juiste aanleiding en die diende zich aan toen de geïsoleerd levende Ayorero stam in het nieuws kwam. Ze waren hun leefgebied ontvlucht voor de bulldozers van Braziliaanse kapbedrijven. De Ayorero indianen worden de laatste ongecontacteerde stam buiten de Amazone genoemd. Ze leven in de Chaco: de uitgestrekte dun bevolkte Noordwest punt van Paraguay die momenteel ten prooi valt aan de expansiedrift van veeboeren en houtkappers. Ikzelf stond op een paar kilometer van een tijdelijk kampement van de Ayorero’s, alleen kwam ik daar pas later achter…
De Chaco begint even buiten Asuncion en is daar nog een relatief vochtig ecosysteem met palmen, poeltjes en weiden.
Maar voorbij Mennonietenhoofstad Filadelfia wordt het klimaat droger en heter. De Chaco Seco begint. Het gebied is zo plat als een pannenkoek en er staan uitgestrekte bossen van hardhouten quebracho blanco / colorado, palo borracho (die water opslaat in de stam), cactussen en doornige struiken. Tijdens mijn bezoek was het een fris lenteweertje van 42 graden, maar het kan er in de zomer nog veel heter worden.
