Prijzen weigeren maakt de weigeraar in een klap nóg belangrijker en beschadigt doelbewust de prijsuitreikende partij. Een republikein weigert daarom vanzelfsprekend een koninklijke onderscheiding, een W.F. Hermans weigert de P.C. Hooftprijs, een weblog weigert een Dutch Bloggie en een journaliste die over ontwikkelingsvraagstukken schrijft weigert een prijs van een stichting die geld ontvangt van de NCDO. Maar is dat wel logisch? Op dinsdag 19 mei a.s. wordt de Dick Scherpenzeelprijs 2008 uitgereikt, Linda Polman auteur van het veelbesproken boek De Crisiskaravaan was een van de genomineerden maar ze trok zich terug. In de Crisiskaravaan wordt de falende Westerse hulpverlening aan de kaak gesteld. Polman vindt dat journalistiek geen prijs moet krijgen van een stichting die (deels) gefinancierd wordt met overheidsgeld en waar een minister (indirect) inspraak heeft op de samenstelling van het bestuur (zie Polman’s blog). Een dergelijke prijs ontvangen zou haar naar eigen zegge naast ‘de macht’ zetten en niet tegenover zoals dat hoort volgens de algemeen geaccepteerde visie op journalistiek. Ze trekt de integriteit van individuele bestuurs- en juryleden echter niet in twijfel.
Wel vertrouwen in het onafhankelijke oordeel van de jury maar omdat er ergens NCDO geld stroomt is de eventuele prijs toch niet welkom? Dit heeft toch wel wat weg van een strategische keuze van de ogenschijnlijke Prinzipienreiter Polman die in discussies met de door haar bekritiseerde hulporganisaties niet altijd tot de kern komt. Een journalist staat immers liever naast collega’s dan er tegenover ook al laten die collega’s zich in haar ogen voor het karretje van de macht spannen…
Keine politische Glaubensrichtung ist nach meiner Erfahrung so narzisstisch veranlagt wie die Linke. Sie möchte sich laufend bestärkt und bestätigt sehen, jetzt eben dafür, dass sie schon immer irgendwie gegen den Kapitalismus war. (Spiegel) [via]
Jan Fleischhauer, redacteur bij Der Spiegel en openlijk conservatief heeft het niet zo op ‘linkse mensen’ die nu met de huidige financiële crisis roepen dat ze gelijk hebben gekregen met hun kritiek op het kapitalisme. Hij ziet eerder een gelijk voor het conservatisme omdat deze theorie tenminste uitgaat van het slechte in de mens. Hebzucht, fraude en zelfverrijking zijn immers de oorzaak van de crisis. Ook liberale vrije-markt adepten zijn volgens Fleischauer naïeve dromers die te positief in het leven staan. Zowel der Liberale als die Linke zagen de crisis niet aankomen, Purple Trümmer es ist eine blutige Schande Herr Weismann! Tijd dat het conservatisme orde op zaken gaat stellen met regels en straffen zo stelt Fleischhauer krachtig.
Echt ‘landjepik’ is het niet want bij de overdracht wordt er voor het land gewoon betaald. De lokale bewoners van het land kunnen echter wel de dupe worden van de grote landaankopen die investeerders uit het Midden-Oosten en Azië doen in Afrika.
De stijgende voedselprijzen van de afgelopen jaren werkte investeringen in landbouwgrond in de hand. Met name investeerders uit rijke máár onvruchtbare oliestaten en Aziatische landen met een snelgroeiende vraag naar voedsel zoals China en Zuid-Korea grepen hun kans in Afrika om voor miljoenen hectare landbouwgrond aan te kopen (IPS). Zo nam Daewoo een optie op 1,3 miljoen hectare landbouwgrond in Madagaskar. Driekwart van het land is bestemd voor het verbouwen van voedsel, een kwart wordt aangewend voor energiegewassen. Zo proberen deze landen hun voedselzekerheid te vergroten en speculeren investeerders op toekomstige winsten uit voedsel- en biobrandstofproductie.
Critici spreken echter van een tweede kolonisering. Het Internationaal Onderzoeksinstituut voor Voedselbeleid (IFPRI) bracht deze ontwikkeling in kaart [rapport.pdf / tabel met deals.pdf]. Ook al geeft het IFPRI toe dat het erg lastig is om de private deals te achterhalen produceerde het toch al een aardige interactieve wereldkaart over het fenomeen ‘land crabbing’ of ‘landjepik’ zoals u wilt.