Carlos

De Nobelprijs voor de Vrede gaat naar de Amerikaanse president Barack Obama. Deze beslissing zal ongetwijfeld zure reacties opleveren in trant van “wat heeft ie dan bereikt?”. Maar het is wel een feit dat na jaren van neoconservatieve polarisatie met een serie oorlogen en terroristische aanslagen tot gevolg Obama direct de hand heeft uitgereikt naar de islamitische wereld. Denk bijvoorbeeld aan zijn speech op de universiteit van Caïro. Ook in de Verenigde Staten heeft hij juist door zijn verzoenende houding tijdens zijn verkiezingscampagne veel stemmers voor zich weten te winnen. Obama is in die zin een vredesstichter en een verschil van dag en nacht met zijn oorlogszuchtige voorganger. Dat het land zich nu weer splijt over de gezondheidszorg plannen is niet zozeer aan hem te wijten maar een abject clubje onruststokers uit de Republikeinse partij en de verzekeringswereld.

De Nobelprijs voor de Vrede kan nu eenmaal geen objectief wetenschappelijke afweging zijn, het is altijd een politieke keuze. Deze keer is het een moedige keuze geworden door iemand te eren die nog middenin zijn rol zit, een aanmoedigingsprijs. Een keuze voor Vaclav Havel of Helmut Kohl was veiliger geweest maar zou van minder lef getuigen.