Vandaag is de dag van de dood, maar voor Gerrie Kneteman was het een leven met gladiolen. Is er nog een plekje in het nieuws voor het overlijdensbericht van deze nationale held?
Toen Balkenende aan de macht kwam, was zijn devies het herstellen van normen en waarden in Nederland. Ik weet niet wat zijn plan precies is geweest, maar het resultaat is in elk geval een handelsonbekwaam en blind links dat recht tegenover een hersenloos rechts staat dat gefixeerd is op het demoniseren van buitenlanders, de bron van al het on-christelijke kwaad in hun witte wereld.
Het debat wordt uit de weg gegaan. Uitkomst wordt gezocht in banale one-liners en simplificaties, die tot in den treure worden herhaald, de verloren messias wordt ge(re)citeerd, massa’s gemobiliseerd, polemieken vliegen over en weer, de achterban wordt opgehitst.
Links verkrampt steeds meer in handelsonbekwaamheid en holle phrasen die roepen om geduld, kalmte, redelijkheid, dialoog, en in het beste geval om studies, commissies en aanbevelingen. Een intellectuele klasse die vooral door twijfel en gebrek aan visie wordt gestuurd.
De spil in de ontwikkelingen van vandaag is allochtoon Nederland, een groep uiterst assertieve tweede en derde generatie allochtonen zonder thuisland, die doodgeknuffeld worden door links en gemarginaliseerd door rechts.
Aan de marges van dit nutteloze gezwam van een gefrustreerd incompetent rechts en een passief bedachtzaam links, staan rechtse, linkse en radicale partijtjes hoogst ongeduldig , terwijl radicaal links het fascisme in de kiem wilt smoren, roeren fascisten zich in het kielzog van kleine egootjes met een verhoogd zelfwaanbeeld.
Op 20 juli 1944 droeg de eenhandige en drievingerige general von Stauffenberg zijn aktekoffertje zelf. Dat was natuurlijk al verdacht en een beetje goeie SS-er had toen al moeten inzien dat er iets niet klopte, aldus prins B. Helemaal toen de drievingerige generaal midden in de bespreking van de militaire situatie, die toen al zeer penibel was geworden voor Adolf, plotseling naar de WC moest en ging, alleen. Dat was ook al eigenaardig, aldus prins B.
Dat is nu 60 jaar geleden en de Duitse zelf-reflectie, de confrontatie van twee en een halve volledige generaties met de duistere kant van de eigen ziel, heeft in al die jaren tot veel discussie geleid. Daar zal ook nu geen verandering in komen. Maar er valt wel opmerkelijke metamorphose waar te nemen in de Duitse spiegel van de ziel. Twintig jaar geleden overheerste er bij veel Duitsers nog het idee dat de aanslag op Hitler een daad van verraad was. Immers, een militair stond onder ede en werd geacht zijn meerdere te gehoorzamen. Bovendien, werd het bespreken van het Duitse verzet in Europa zelf ook niet gewaardeerd. Duitsland had als Volk schuld, de Duitse natie was in zijn geheel van kwaad doordrenkt. Duitsland, dat was Faust, die zijn ziel aan de duivel verkocht, Duitsland, dat was dat ene populaire element uit de filosofie van Nietzsche en de rest vergeten, of sterker nog, vergeet ook Nietzsche maar, Duitsland dat is de zuster van Nietzsche, Duitsland, dat is het sociaal-darwinisme, dat nergens anders voorkwam, net zoals honderden jaren anti-semitisme, een typisch Duits verschijnsel. Daartegenover, stond Nederland, een schoolvoorbeeld van een heel volk in verzet, met aan het hoofd de dappere prins B. die uit naam van het volk zijn leven gewaagd had, door in een peniebele aftocht, de moeder des vaderlands had gered, door zijn laatste kogels af te vuren op de dodelijke Duitse jachtvliegtuigen, kortom wij waren het achterhuis, en de Duitsers waren Auschwitz.
“Alle joden het land uit!”
De Israelische premier Sharon heeft alle Joden in Frankrijk opgeroepen om te emigreren. Sharon deed dit naar aanleiding van het toegenomen aantal anti-semitische sentimenten in Frankrijk. Het is niet bekend of de verzonnen aanvallen op Joodse mevrouwen door groepen Afrikanen daarin is meegeteld.
Als reactie daarop heeft Chirac meteen bekend gemaakt dat Sharon zelf voorlopig niet meer welkom is in Frankrijk. Israelische officials zullen sowieso nog maar weinig te kiezen hebben als het gaat om vakantiebestemmingen dit jaar. Tussen Nieuw-Zeeland en Israel bestaat al weken een hoogopgelopen diplomatiek conflict naar aanleiding van een mislukte Mossad actie. Twee agenten zijn veroordeeld tot gevangenisstraffen wegens het in bezit hebben van valse documenten. Volgens de Nieuw-Zeelandse premier zouden de documenten gebruikt worden bij aanslagen in het buitenland.
Volgens mij zijn al deze beschuldigingen echter puur anti-semitisch, net zoals dit stukje trouwens. Misschien moet ik ook maar emigreren.
Links:
Le Monde – L’Elysée juge Ariel Sharon indésirable en France
Haaretz – Chirac: Sharon isn’t welcome in Paris
Telegraaf – Vervolging Française voor verzinsel aanslag
Haaretz – NZ still waiting for apology
CIDI – Centrum voor Informatie en Documentatie Israel
Na 9/11 en de onbewuste Westerse euforie over de superieure walk-over van Afghanistan en de Taliban, waren er al voorzichtige critici. Die hadden het lef nadat Mugabe, Sharon en Putin zich ook mengden in de Strijd tegen het Terrorisme zich af te vragen of ‘we’ misschien eens moesten nadenken wat ’terrorisme’ nu eigenlijk precies was.
Maar de politieke illusie achterhaalt de intellectuele realiteit altijd snel: het neo-Biedermeier tijdperk in de Lage Landen, politici dromen er altijd van. Het koningshuis is een bekend voorbeeld van politiek bedrog van de massa, Pim Fortuyn is ook geen slecht voorbeeld, en dan nu: Remkes.
Afgelopen weekend was er groot Terreur alarm, Remkes had een brief van Al-Qaida ontvangen waarin ‘specifieke doelen’ bedreigd werden. Die brief blijkt nu niet te bestaan. Het huidige kabinet moet achter gesloten deuren een enorme bewondering koesteren voor George Bush Jr. Van Balkenende was dat te verklaren vanuit een christelijke utopie verlangen, van Remkes kan het nu ook herleid worden. Remkes droomt van een sterke leider die zijn volk red uit de laffe, meedogenloze handen van een externe vijand. Maar wie houdt zich buiten Nederland nog met Nederland bezig?
De leugen regeert openlijker dan ooit in de wereld en Nederland. Bush, het Oranje koningshuis, en nu ook Remkes, schamen zich minder dan ooit het zwaard van de leugen te scherpen in het manipuleren van de volkswil en de democratische macht. Alarm code: rood.
Wat is uiteindelijk een schrijver meer dan slechts zijn werk?
biography – Isaac Bashevis Singer
Nobel Museum – Isaac Bashevis Singer 1978
Luister naar de korte verhalen van Singer op de BBC afternoon readings:
http://www.bbc.co.uk/radio4/arts/afternoon_reading.shtml
Omdat je in de politiek niet altijd vrienden maakt, is het soms nodig om te beseffen dat we allemaal Amerikanen zijn. Een heuse aanrader:
Toen Francis Fukuyama in 1989 zijn befaamde boek ‘The End of History’ schreef, leek het een typische bestseller uit de States te zijn: een volume om kopieen te verkopen dat een populaire gedachte verwoordde maar over enkele maanden alweer achterhaald zou zijn. Echter, dat was gerekend buiten de waard. Want inmiddels lijkt het boek meer invloed te hebben gehad dan te hopen viel, en zit het hele stel Fukuyama-gelovigen inmiddels in het Witte Huis, die allemaal in de Self-Fulfilling Prophecy van hun profeet geloven. Dus moest Irak bevrijd worden en de geschiedenis zal haar einde bereiken wanneer de de gehele Axis of Evil is verwijderd, en er pro-Amerikaanse liberale democratische regimes van Teheran tot Noord-Korea huizen.
Maar er wijst meer op een Einde van de Geschiedenis. Het beginsel van de Westerse democratie werd in 1948 geformuleerd middels de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Die lijken in het Westen nu grotendeels verwezenlijkt en daarmee lijkt de Existentiele Crisis in het Westen opgelost te zijn. Met die oplossing van de existentiele crisis in het Westen lijkt er ook een einde te zijn gekomen aan de door Marx geformuleerde theorie van de klassenstrijd als historisch principe, en met de oplossing van de klassenstrijd is de democratie overbodig geworden. Als bewijs daarvoor mag gelden dat het Westerse stemvee nog maar nauwelijks gemotiveerd is om deel te nemen aan het politieke proces dat immers inhoudsloos geworden is. Bij de Europese Verkiezingen kwam slechts 40 opdagen, terwijl bij de verkiezingen voor de Tweede Kamer de opkomst in de laatste 20 jaar daalde van bijna 90% naar nog geen 80%, met een kleine opleving als gevolg van de moord op pedofascist Fortuyn, dat iets weg had van een existentiele bedreiging.
Gisteren gaf het Internationale Hooggerechtshof in Den Haag het advies dat de Veiligheidsmuur die Israel om grote delen van de Palestijnse gebieden bouwt illegaal is. Dit onzinnige advies in dit onzinnige proces om een politiek probleem middels een legale weg op te willen oplossen, zal zonder al te veel effect blijven, behalve dat de VS misschien wel eens gelijk kunnen krijgen in hun opvatting dat het Hooggerechtshof een lachertje is.
Nog maar korte tijd geleden had immers het Israelische Hooggerechtshof ook al bepaald dat de regering de muur diende aan te passen aan de omstandigheden. De discussie gaat in mijn ogen niet om het wel of niet bouwen van een muur. Dat moet ieder land zelf weten, en dus maakt het hof in Den Haag zich onsterfelijk nutteloos. De vraag is waar de muur loopt. 170.000 Joodse kolonisten wonen op 12% van Palestina waar 34.000 Palestijnen wonen, dus roepen de kolonisten dat de 12% Palestina dan maar geannexeerd moet worden.
Het is jammer dat de populaire media niet verder komen dan: wel muur, geen muur. Als de Joden in een ghetto willen wonen, omwille van hun eigen veiligheid, dan is dat misschien historisch cynisch, maar hun goed recht. Echter, Palestijnen hebben zoals elk volk recht op de eigen souvereigniteit over de Palestijnse gebieden, en dus zou de muur volledig over de Groene Lijn moeten lopen. Die discussie gaat nu aan de wereld voorbij, dankzij het debiele legale letterwerk van het Internationale Hof.
De FPÖ in Oostenrijk brak een lans voor extreem-rechts in Europa in de jaren 90. Dankzij de ‘Kärntner Führer’ Jörg Haider zorgde de partij voor veel ophef door als eerste rechts-extreme partij deel uit te maken van een nationale regeringscoalitie in Europa. Inmiddels is ook in Oostenrijk het intellectuele gehalte binnen de rechtse partij, zoals ook in Nederland binnen de LPF, tot VMBO niveau gestegen, en is de politieke steun inherent in elkaar gestort. Dus kan de koningin met een gerust hart de ski reunie met haar schoonfamilie plannen later dit jaar.
Op 3 juli tijdens een rumoerige extra zitting van de Bondspartijdag in Linz, Oostenrijk, werd Uschi Haubner tot nieuw Obfrau van de partij gekozen. “Wir müssen vom Reden zum Handeln kommen,” aldus Uschi, maar die woorden zijn aan Jörg niet besteed. Helmut Leitner gelooft niet meer in Jörg: “Warum übernimmt er nicht die Verantwortung?”
Toch is er iets interessants aan de hand in de rechtse familie. Uschi is niet alleen de nieuwe moeder van de partij, de vader van de FPÖ is namelijk haar broer. Vooralsnog lijkt de partij dus behoed voor een verdere radicalisering en wellicht marginalisering onder invloed van de aangekondigde ‘revolutie’ binnen de partij onder leiding van Ewald Stadler. De merkwaardige ‘afzijdigheid’ van Jörg Haider binnen de FPÖ zal echter wellicht in de herfst al tot nieuwe onrust leiden, als de reguliere partijdag plaats vindt. Een aanmoediging voor de FPÖ en LPF kan wellicht zijn dat in de VS nog maar 57% van bevolking af en toe een boek leest, en dat een dergelijke analfabetisering van de maatschappij ook in Europa door zal zetten.
In Nederland bestaat de invloed van het koningshuis op het politieke proces veelal achter de schermen van het publieke podium, want wat het volk niet wil, dat ziet ze niet, en dus vervullen bloedkind Maxima en bloedeigen kind WA vooral voorzitterschappen in adviescommissies en worden ze klaargestoomd voor het diplomatieke drukwerk waartoe ze voor de rest veroordeeld zijn. Dat heet dan dat er vooral lintjes worden doorgeknipt en dat men vooral een ceremoniele functie bekleed, oftewel de koning in Nederland is uitgeregeerd, weg ermee.
In Marokko liggen de zaken voorlopig nog iets anders. Daar hebben de voorgangers van de huidige koning Mohammed IV hervormingen van het staatsbestel altijd zorgvuldig onder een sluier van veel beloften uitgesteld, terwijl maatschappelijke liberalisering werd tegengewerkt. Toch werkt de huidige koning er sinds de aanslagen in Casablanca verbazingwekkend hard aan om de eisen van het Westen tegemoet te komen. Zo werd er begin dit jaar een voor Arabische begrippen verregaande hervorming van de Mudawana of het familierecht doorgevoerd, wordt er gewerkt aan infrastructurele werken om de economie uit het plomp te heisen, en mogen de VS gebruik maken van detentie centra die lekker uit de perswind liggen.
Voor wat hoort wat, de koning wil ook langer regeren dan vandaag, en dus moet de koning ook wat aan het volk te bieden hebben. Het volk wil nu eenmaal wat ondanks dat in Marokko de volkshand snel is gevuld. Het Amerikaanse congres zal deze maand daarom een nieuw Handelsakkoord met Marokko aannemen dat vrijwel alle tarieven op de handel tussen beide landen opheft. Nu maar hopen dat in de toekomst ook de Marokkaanse koning zich zelf uitregeert.