President Pervez Musharraf lijkt terrein te verliezen, nadat hij afgelopen weekend de noodtoestand heeft uitgeroepen. Dat deed hij omdat het Pakistaanse Hooggerechtshof zaterdag uitspraak zou doen over de legitimiteit van zijn deelname aan de verkiezingen voor het presidentsschap terwijl hij tegelijk legerleider is. Hij had redenen om bang te zijn voor die uitspraak: beide petten tegelijk dragen is ongrondwettelijk. Leden van het Hoogerechtshof zijn intussen vervangen.
De VS weten het nu even niet. De Democraten ijveren er voor om Pakistan te korten op steun voor haar defensieapparaat. Maar tot nog toe blijft het bij nerveuze diplomatieke druk om het uniform uit te trekken en de verkiezingen toch vooral door te laten gaan. Zorgen genoeg intussen voor de regering-Bush: de acties van Musharraf betekenen meer werk voor politie en leger, en minder aandacht voor de tribal areas in het westen van Pakistan waar de Taliban al lange tijd invloed winnen: al met al niet best voor de war on terror.
In plaats van het meteen met Musharraf op een akkoordje te gooien, heeft Benazir Bhutto (PPP, Pakistan Peoples Party) haar aanhangers de straat op gestuurd. Bhutto wil voorkomen dat Musharraf de verkiezingen, gepland voor 15 januari, opschort en is bezig de druk op de generaal op te voeren om haar onderhandelingspositie te versterken. Vrijdag is een grotere demo gepland. In de New York Times schreef Bhutto een opiniestuk om Bush ertoe te bewegen zijn steun aan Musharraf op te geven. Ook de eerst met Bhutto gebrouilleerde voormalige president Nawaz Sharif (die afgelopen september een poging deed terug te keren in Pakistan maar oververrichterzake moest terugkeren) riep de VS op om haar steun aan Musharraf in te trekken en zet nu ook zijn kaarten op Bhutto. Het lijkt erop dat beiden -Bhutto en Sharif- de positie van Musharraf beoorelen als verzwakt.
Afgelopen weken waren we op vakantie waren in de Syrië. Cuba is niks meer aan want daar is iedereen al geweest, dus Syrië was een mooi alternatief. Het was geweldig om op vakantie te zijn in een land dat deel uitmaakt van de As van het Kwaad. De mensen waren erg aardig. Overal hingen portretten van de president, zo te zien ook al een aardige man. Vrouwen mochten niet alleen op straat, waarschijnlijk omdat ze anders in vervoering zouden raken van de portretten van de president.
Het land was ook, zoals het in de brochures heet, heel authentiek. Als het wat minder authentiek dreigt te worden, bombardeert Israël het wel weer terug naar echt authentieke staat. Een paar weken voordat we vertrokken had Israël een paar bommetjes gegooid. Het waarom was toen niet duidelijk. Bovendien weigerden Israël toe te geven dat überhaupt een luchtaanval was uitgevoerd. Langzamerhand kwamen toch wat details boven. Eerst noemde Israël het doel een terroristenkamp. Toen was het toch weer een ‘nucleaire faciliteit‘ met spul dat ingevoerd was uit Noord-Korea. Daarbij gaf Israel ook toe zonder toestemming door Turks luchtruim te zijn gevlogen (dat viel niet meer te ontkennen omdat ze wat troep hadden achtergelaten) maar dat gaf niet want de Turken hadden toch even wat anders aan hun hoofd.
Het was een hilarische kop in de Volkskrant. `Kabinet: vrouw is geen lustobject`, stond er. Was dit nu een streven of een klacht? Okee, het eerste natuurlijk. Het betreft hier het meest in het oog springende punt van de nieuwe Emancipatienota 2008-2011. Andere interessante puntjes: het streven naar 60% economisch zelfstandige vrouwen in 2010 is al absoluut onhaalbaar geworden. Het gaat veel te langzaam. Het behalen van zijn streefcijfers laat het kabinet vooral aan anderen over. Wel wordt het ouderschapsverlof uitgebreid van 13 naar 26 weken, het thuisblijven fiscaal duurder gemaakt en méér werken fiscaal aantrekkelijker. Maar verder blijft het bij aansporen van anderen. Dienstverleners zoals postkantoren, tandartsen en gemeentelijke diensten moeten ’s avonds meer open te zijn. Vrouwen moeten hun kind naar de crèche te brengen en techniek studeren, en werkgevers moeten thuiswerk en flexibele werktijden mogelijk maken. Tenminste, dat is de bedoeling. Komop, jongens.
Het in vorige emancipatienota’s nagestreefde doel om mannen een gelijk aandeel in de zorg te laten leveren is vervallen.
Dat “past niet in de visie van dit kabinet“. Vrouwen moeten wel veel meer gaan werken om de kosten van de vergrijzing op te vangen. “Dit kabinet“, staat er, “wil sturen op een betere combineerbaarheid van werk en zorg voor vrouwen en mannen, niet op een herverdeling van zorgtaken tussen vrouwen en mannen thuis“. Hm. Hier wil het kabinet dus niet meer ingrijpen in het privéleven. Maar even verderop wel.
Toe maar, je hele partijcongres op tv. Een politieke partij springt normaliter een gat in de lucht met zoveel free publicity. Maar het zal de VVD pas echt verder helpen, als de partij morgen een dramatische beslissing neemt, in plaats van door te modderen.
In Netwerk roddelde columnist Joshua Livestro dat Rita al langer rondliep met plannen voor een eigen partij, na de mislukte ‘Bierkellerputsch’. Ook al speelt ze nu de vermoorde onschuld – een ‘werelwijf’ dat uit de fractie is gezet na verkeerd geciteerd te zijn. Ook de verrassing over het grote stemmenaantal dat een ‘Lijst Verdonk’ zou halen is waarschijnlijk gespeeld. Rita is al vaker met succes ‘blij verrrast’ geweest met de steun van ‘mensen uit het land’.
Het is licht in het voordeel van Rutte, dat het één en ander zo vlak voor het congres plaatshad. Het hoofdbestuur kan nu proberen om het congres -de speech, de stemmingen- zo te plannen dat dat Rutte in de kaart speelt. Toch hoop ik voor de VVD dat ze nu eens de knoop doorhakt. Het gemodder van Rutte is niet om aan te zien. En de rechtse taal die hij de laatste tijd noodgedwongen uitslaat bekt hem niet. Het leidersschapsjasje fladdert aan alle kanten om hem heen, zozeer is het hem te groot.
Jonas Staal, de kunstenaar die kleine “plekken ter nagedachtenis” oprichtte ter ere van Geert Wilders en daarmee een tendens in de hedendaagse Nederlandse politiek duidde, is vrijgesproken. De rechter vindt niet dat de kunstwerken moeten worden opgevat als doodsbedreigingen, wat Wilders wel had gedaan. Het OM gaat in beroep.
De rechter sprak Staal vrij, omdat de kunstwerken niet eenduidig als bedreiging konden worden opgevat.“(Z)onder iets af te willen doen aan de gevoelens van onbehagen en angst die de uitstallingen bij Wilders zullen hebben opgeroepen is de rechtbank van oordeel dat onvoldoende is komen vast te staan dat de door verdachte verrichte handelingen dreigend van aard waren, zodat verdachte van de tenlastegelegde feiten dient te worden vrijgesproken.”
De rechtbank oordeelde dat de kunstwerken weliswaar de persoon Wilders en de dood met elkaar in verband brachten, maar niet éénduidig gezien konden worden als doodsbedreiging, zoals Wilders had gesteld. “Uit de uiterlijke verschijningsvorm valt niet af te leiden dat verdachte zo’n overlijden zou willen, laat staan van zins zou zijn dit te bewerkstelligen. Verdachte heeft ook ontkend Wilders te hebben willen bedreigen. Onder die omstandigheden kan niet gezegd worden dat Wilders met geweld of de dood werd bedreigd; het enkele in verband brengen van Wilders met de dood zonder enige concrete uiting die er op duidt dat die dood ook door verdachte werd nagestreefd is hiertoe onvoldoende.”
De wedstrijd ‘wie heeft de meest flitsende vakantie’ tussen Bush en Putin is in volle gang. Publiceerde Bush gister al triomfantelijk het bericht dat hij Sarkozy getrikt had voor een hamburgers op zijn ranch (terwijl iedereen weet dat Franse presidenten a. niet in de VS op vakantie gingen en b. beslist geen hamburgers eten maar op zijn minst Gigot d’agneau à la lavande et à l’ail accompagné de lentilles du Puys met een parfait au chocolat et aux noix avec son sirop de café et tuiles aux amandes).
Putin echter heeft Bush een gevoelige tik uitgedeeld door Albert van Monaco te strikken voor een verblijf in Mongolie waar ze verblijven in echte Yurts (zoek op in wiki) en archeologische opgravingen bezoeken en verder de tijd vullen met vissen in de vrije natuur. Minpuntje: dat militair aandoende kloffie.
Lezersvraag: wie heeft de Grote WereldLeidersVakantieGoodwillWedstrijd gewonnen?
a. Bush vanwege Sarkozy zijn zonnebril.
b. Putin want zo’n yurt is heel eco-spirituweel en dus in.
c. anders namelijk….
Het werd tijd dat meneer Bos zich er zelf mee ging bemoeien. En dat doet hij. Vanmorgen heeft Wouter de Volkskrant bediend en over Jami opgemerkt: “Op het moment dat hij of de mensen om hem heen dat recht gelijkstellen aan het beledigen van moslims of hun geloof, heb ik geen enkele behoefte om me daar als partij achter te stellen.” Over de voor moslims kwetsende uitspraken van Jami: “Hij heeft het volste recht om die uitspraken te doen. En als hij beveiliging nodig heeft, moet hij die krijgen. Maar als de vraag is, moet je kwetsende uitspraken doen over Mohammed om geloofsafval te bepleiten, dan zeg ik nee.” Nu Wouter Bos zelf heeft gereageerd over de zaak Ehsan Jami zal een gevecht om de beeldvorming volgen. De Elsevier probeert nu natuurlijk dit uit te leggen als lafheid, die heeft niets liever dan een nieuwe ‘held’ nu Hirsi Ali verdwenen is. Houd haar columnisten vandaag in de gaten, zou ik zeggen, Ellian en De Winter scherpen hun pennetjes al.
Maar we hebben, denk ik, geen behoefte aan een nieuwe Hirsi Ali die als een ongeleid projectiel schiet op wat voor moslims belangrijk is. Wat vervolgens leidt tot bedreigingen. Die ab-so-luut niet goed te keuren zijn maar er zijn altijd mensen die zich niet weten te beheersen. En die dan vervolgens weer leiden tot een persoonlijkheidscultus.
Nou daar gaat hij dan, Ehsan Jami, richting safehouses, geheimhouding en beveiliging. Er is nog enig gesteggel over wat nu precies de houding was van zijn eigen PvdA. Volgens Afsin Ellian, die tot Jami’s grote dankbaarheid de beveiliging in een gesprek met onze coördinator terrorismebestrijding Tjibbe Joustra, geregeld lijkt te hebben, was het NCTb zelf al tot de conclusie gekomen dat het tijd werd. Niet te vroeg, maar ook niet te laat: in principe komt beveiliging voor plaatselijke politici voor rekening van het regionale korps, in dit geval Haaglanden.
Wat nu de toekomst is voor het centraal comité van ex-moslims, is nog even onzeker. Er schijnen zich al honderden mensen te hebben aangemeld, maar daarmee ook in de openbaarheid treden, dat is nu even wat anders. Toch valt te hopen dat dat op een gegeven moment gaat gebeuren: dat zou een doorbraak betekenen die wat broodnodige relativiteit zou brengen tegenover de al te fundamentalistische aanhangers. Als men inziet dat mensen het geloof ook gewoon kunnen verlaten, zullen kritische geluiden immers meer ruimte krijgen.
Jami zelf vindt in ieder geval dat zijn PvdA geen poot voor hem heeft uitgestoken. Bovendien heeft zijn partij, in de persoon van filmer Eddy Terstall, er bij hem op aangedrongen zijn toon te matigen. Jami noemde bepalingen in de koran „achterlijk”, de profeet Mohammed was volgens hem een „crimineel” en een „verschrikkelijke man”. Vaak zei hij erbij dat hij „bereid was te sterven” voor zijn ideaal: dat niet-belijdende moslims zich vrij gaan voelen om zich ex-moslim te noemen.
Je kunt veel van hem zeggen maar hij is wel ambitieus, Jacques Monasch. Hij moet wel denken dat hij de PvdA een ruk naar links kan geven, anders was hij er niet met zoveel gekrakeel aan begonnen. Onlangs presenteerde hij zijn website 7 nieuwe veren met gelijknamig manifest. De opiniebijdrage in de Volkskrant afgelopen zaterdag vond ik nog veelbelovend genoeg om even te gaan kijken. De tekst ging van:
Het derde kamp is een nog broze coalitie van rechtsstaatfundamentalisten die niet laten tornen aan de vrijheid van meningsuiting, van hardliners in de bescherming van de verzorgingsstaat, van denkers die de nationale identiteit als integratiekader durven zien, van economen die het doorgeschoten aandeelhouderskapitalisme ter discussie durven te stellen, van jonge PvdA-Kamerleden die samen met sociale activisten de menselijke maat in de publieke zaak weer centraal durven te stellen, en van realisten in de internationale politiek, met grote aandacht voor de achtergronden en het voorkomen van conflicten. Zij zien militair ingrijpen, met of zonder VN-legitimatie, niet langer als panacee voor elk probleem – maar ze durven wel na te denken over korte interventies als de westerse waarden en bondgenootschappen worden bedreigd.
Nou, dacht ik, dat klinkt op zich nog niet zo gek. Veel “durven“-s en “niet toestaan dat…”-s. Dat worden politici die ergens voor staan weetjewel. Het klinkt ook als een fraaie synthese: als een nieuwe loot tussen almachtige overheids-sociaaldemocratie en doorgeschoten Blairiaans neoliberalisme. Maar bij lezing kom ik tot een andere conclusie. Wat tegenvalt zijn de sneren naar Europa die er hier en daar in zitten (“Het Brusselse monster leeft nog volop en beslist in welk btw tarief de verkoop van paarden moet vallen, als ook hoe de zwaarlijvigheid bij kinderen moet worden aangepakt.”). Dat is te makkelijk: Europa functioneert niet bepaald geweldig (en na het heronderhandelen over de grondwet het verdrag al weer minder), maar dat is geen reden om te pas en te onpas alles wat fout gaat aan Brussel toe te schrijven. Hier probeert Monasch een succesfactor van de SP te adopteren. een ander (Marijnissen- en Balkenende-) succesfactor, namelijk de ouderen niet aan de AOW laten meebetalen, pikt Monasch ook meteen even mee.
Als discussiestuk over principes is het document niet geschikt, want zo diep graaft het niet. Het manifest pakt een aantal algemene problemen bij de kop en formuleert oplossingen. Maar de grootste makke ligt erin dat problemen als speerpunten worden opgevoerd die iedereen al lang erkent -de onbetaalbaarheid van de verzorgingsstaat, de uit de hand gelopen grootschaligheid van voorzieningen, het doorgeschoten aandeelhouderskapitalisme- zonder dat de document een heldere samenhangende oplossingsrichting verwoordt, of door de oplossing zo vaag te formuleren dat het nauwelijks een oplossing is. Sociale voorzieningen verbeteren door misbruik ervan aan te pakken; de betaalbaarheid van de verzorgingsstaat redden door meer mensen aan werk te helpen; organisaties baseren op de menselijke maat; de relatie tussen uitvoeringorganisaties en burgers verbeteren – wil wil dat niet? Op andere plekken wordt het manifest uiterst wollig:
Onlangs presenteerde de Zwitser Dick Marty, lid van de Raad van Europa, die zijn tweede rapport over mensenrechten schendingen van de VS in- en samen met Europese landen. Het werd gevolgd door furieuze ontkenningen van de kant van de NAVO en enkele betrokken landen.
Ontvoeringen. Het rapport gaat over wat eufemistisch ‘renditions‘ genoemd worden, maar eigenlijk ontvoeringen zijn. De geruchten erover bestaan al veel langer. Terreurverdachten worden ontvoerd en gemarteld in landen die het niet zo nauw nemen met de wet. In Italie werd een Egyptische radicale geestelijke ontvoerd; afgelopen week begon het proces tegen de betreffende CIA-agenten. Duitsland onderzoekt de ontvoering van Khaled Masri, die in januari 2004 tijdens een vakantie in Macedonië verdween en naar eigen zeggen in een Afghaanse cel belandde. Het betrof hier overigens een foutje van de CIA. Masri had een naamgenoot die tot Al Qaeda zou behoren.
Ontkenningen. Het betreft hier zgn. black sites: plekken waarvan het bestaan officieel ontkend wordt. In zijn eerste rapport ging Marty vooral in op de renditions. Daarnaast besprak hij de geheimzinnige CIA-vluchten waarin de gedetineerden, met medewerking van vele Europese landen, werden vervoerd. Maar hij had nog geen harde bewijzen voor het bestaan van detentiecentra in Europa. Het bestaan daarvan werd wel vermoed, oa. in Roemenie, Bulgarije, Oekraïne, Macedonië en Kosovo. Voor de vorm – onder druk van de Kamer- ging toenmalig Minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot verhaal halen bij Condi, die hem en alle andere Navo-ministers geruststelde. Nee hoor, de moreel superieure VS deden niet aan dat soort verderfelijke praktijken. Zaak afgedaan. Negen maanden later gaf Bush toe dat de detentiecentra wel degelijk bestonden.