Anti

Je kunt het nieuwe album Holotropica van Sofie Birch laten kabbelen op de achtergrond, maar het zou zonde zijn als je je oren tijdens het luisteren niet open zette voor alle details. Want we hoeven ons natuurlijk niet te laten afschrikken als een artiest zegt haar muziek te zien als een helende kracht – de titel verwijst naar de betekenis van holotropisch: “moving toward wholeness” – als de muziek daadwerkelijk een genot voor het oor is, en daarmee voor de ziel – of hoe zeg je dat op een manier die niet zweverig klinkt. De saxofoon die je hoort op het openingsnummer ‘Observatory’, en die later op het album weer terugkomt, is van Nana Pi.

Ambient dreigt soms niet alleen corny te worden (zie de CT van gisteren), maar ook saai. Maar niet volgens het Oekraïens-Poolse artiestencollectief dat in 2012 het dubbelalbum It’s Not Boring. It’s Ambient uitbracht. (De opbrengsten van het digitale album op Bandcamp gaan naar een Poolse organisatie die Oekraïense vluchtelingen steunt.)

Een van de artiesten die op het verzamelalbum staat is Nikolaienko. Hij maakte voor zijn album Rings muziek van geluiden die hij produceert door cassettetape over de spoelen van een cassetterecorder te bewegen (dat ziet er zo uit). Dat levert vervaagde muziek op met vervormingen en geruis. Volgens muzieklabel Faitiche moeten we dat begrijpen als een “intervention against digital precision, as mechanical irregularities and background noise become musical events.”

Wanneer wordt ambient zodanig melodramatisch dat het corny wordt – ik twijfel er bij de muziek van Rafael Anton Irisarri altijd een beetje aan, al wordt het op wiki beschreven als ‘post-minimalism’ wat het direct volstrekt verdedigbaar maakt dat we dit Goede Muziek vinden. Overigens is het nummer ‘Arduous Clarity’ van het album Peripeteia misschien niet de juiste selectie om een oordeel op te baseren, want veel andere muziek van Irisarri is behoorlijk zwartgallig (hij maakt ook veel gebruik van drones), wat het iets minder vatbaar maakt voor het corny-oordeel.