Closing Time | Golden Retriever
Een basklarinet en een modulaire synthesizer vormen de basis van de meditatieve free jazz van het duo Golden Retriever.
Een basklarinet en een modulaire synthesizer vormen de basis van de meditatieve free jazz van het duo Golden Retriever.
Het is niet bepaald easy listening, het album U Feel Anything? van Ziúr. Door de snel wisselende beats en snijdende hoge tonen klinkt het met regelmaat alsof ze je om je oren wil slaan. Het zal wel een retorische vraag zijn.
Matt Elliott is al eens voorbij gekomen, of twee keer zelfs, maar niet in de hoedanigheid van Third Eye Foundation (en hij kan in de toekomst ook nog onder andere namen opduiken). Als TEF maakt hij illbient. Ik dacht dat illbient misschien een extra donkere ambientstijl was, maar nee, ‘ill’ is New Yorkse slang om iets positiefs te benoemen. Illbient is ‘urban ambient’: een mix van ambient met hiphop en breakbeats – een mix die overigens wel vaak erg donker klinkt.
‘Nautilus’ is het waanzinnige openingsnummer van Anna Merediths debuutalbum Varmints. Het bombastische nummer is een goede voorbode voor de rest van het eigenzinnige album, waar eigenlijk geen touw – laat staan een genre – aan vast is te knopen, maar boeiend is het wel.
Natalie Beridze (ook bekend als TBA) mixt harde, industriële beats met warme klanken en (wat vlakke maar daarom niet per se onprettige) zang.
Toen Seefeel in 1993 hun eerste album Quique uitbrachten was iedereen kennelijk in verwarring, of iedereen wist het juist zeker en bracht daarmee anderen in verwarring – de band zelf raakte vooral geïrriteerd door alle pogingen hen in een genrehokje te stoppen, of dat nou dreampop, ambient techno, IDM, post-rock of shoegaze was. Aan de verwarring zal wellicht hebben bijgedragen dat ze de eerste gitaar spelende artiesten waren die zich bij het elektronische label Warp aansloten. Seefeel maakt goeddeels instrumentele muziek met drums, gitaren, de stem van Sarah Peacock en zo nog wat.
De laatste van een serietje nummers uit deze lijst van protestmuziek uit 2017: protest zonder woorden, kalmerend en hoopgevend, bovendien.
“Free abortions and clean water/Destroy nuclear/Destroy boring. Lovers got love in a love fest/Every time we fuck we win. […] This country makes it hard to fuck!”
Over welk land het gaat laat Fever Ray tot onze verbeelding, maar sinds Trump staat ze zeker niet alleen met haar klacht. Een nummer met zo’n urgent thema kan dan ook niet ontbreken in een jaaroverzicht aan de hand van protestnummers.
Nog eentje uit Pitchforks jaaroverzicht in protestmuziek: ‘The Story of O.J.’. Toevallig kwam dit nummer van Jay-Z’s nieuwe album 4:44 uit in de dezelfde week dat er in Nederland ophef was over deze racistische tekening in de nieuwste Suske en Wiske. Bij het uitkomen van deze clip, bij een nummer over niet alleen racisme maar ook klassisme, gentrificatie, commercie en het gebrek aan investering in zwarte gemeenschappen, maakte niemand een punt van de stereotieperende tekening, maar wél van die ene antisemitische zin. De makers van Suske en Wiske zeiden sorry, Jay-Z beriep zich op artistieke vrijheid.
Pitchfork blikt terug op 2017 aan de hand van protestmuziek. In de nasleep van orkaan Maria afgelopen september schreef de Puerto-Ricaanse band Hurray for the Riff Raff het nummer ‘Rican Beach’, waarin een fictieve stad wordt beschreven die totaal gemilitariseerd en gesegregeerd is en ontdaan is van enige verwijzing naar de oorsprong.
S.Maharba maakt op hip-hop en soul geïnspireerde elektronische muziek die door de samples en lo-fi-effecten modern-nostalgisch klinkt.