Voorgekauwde musicals
Ciske de Rat. Tarzan. Evita. Dirty Dancing. De Fabeltjeskrant De Musical. Als je de musicals van het nieuwe theaterseizoen zo bekijkt, kun je maar één ding constateren: Het is blijkbaar heel moeilijk om met iets vernieuwends te komen.
Bijna alle musicalproducers spelen op veilig: Òf een musical gaat over een persoon die iedereen kent (Rembrandt, Billie Holiday), òf het is een ?vermusicallisering? van een bekend boek (Brieven voor de koning), òf het zijn musicals die al zo vaak zijn gespeeld dat het ook bekend is (Les Miserables, Hair).
Slechts een paar namen vind je in de theaterprogrammaboekjes die niet bekend klinken. Maar dan zijn het vaak weer musicals waarin hele bekende liedjes worden gezonden (Route 66 of Doe Maar).
Het ziet ernaar uit dat het bij musicals niet om creativiteit draait, maar puur om geld verdienen. Tenslotte zijn musicals over het algemeen dure producties – dat moet wel terugverdiend worden. Dus wordt er maar op safe gespeeld. Dat daarbij schouwburgdirecteuren en musicalproducers hun publiek onderschatten, dat nemen ze blijkbaar maar voor lief. Het kan toch niet echt zo zijn dat musicalpubliek alleen maar kaartjes wil kopen voor iets dat het eigenlijk al kent?
Misschien is dat juist het geval, en overschat ik bezoekers van musicals wel. Vorig jaar zat ik in Carré bij het voor mij tenenkrommende Rembrandt De Musical. De teksten waren in zulke slechte Sinterklaasrijm dat het me op de lachspieren werkte. Blijkbaar was ik de enige in heel Carré die dat vond, want na afloop was een lange, staande ovatie.