Overzicht

Abu Pessoptimist

220 Artikelen
2 Waanlinks
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een zionistische havik gaat met pensioen

, door

Goed nieuws uit Washington. De belangrijkste adviseur van president Obama voor Iran, het Israelisch-Palestijnse conflict en de Arabische wereld, Dennis Ross, stapt per december op. Hij had vanaf het begin gezegd dat hij maar twee jaar zou blijven, schijnt het, en hij wil meer tijd geven aan zijn gezin.

Ross is dé belichaming van het mislukken van alle vredespogingen in het Midden-Oosten onder de presidenten Bush sr., Clinton, Bush jr. en nu Obama. Hij wordt door velen ook gezien als één van de redenen van die mislukkingen. Hij is een havik voor wat betreft Iran en een overtuigde zionist als het aankomt op Israel, die door de Palestijnen diep wordt gehaat. Niet alleen omdat hij partijdig is, maar ook wegens zijn verregaande arrogantie.

Zo voegde hij de Palestijnse delegatie tijdens de mislukte vredesbesprekingen van Camp David in 2000 een keer toe: ‘Jullie weten best dat ik al jullie argumenten net zo goed ken als jullie en dat ik ze soms beter onder woorden kan brengen dan jullie zelf.’ (Hij zelf onthulde dit in zijn boek The Missing Peace).

Ross’ voormalige medewerker Aaron David Miller schreef over hem:

“Dennis, like myself, had an inherent tendency to see the world of Arab-Israeli politics first from Israel’s vantage point rather than that of the Palestinians… his own strong Jewish identity and his commitment to Israel’s security combined with something else: a deep conviction that if you couldn’t gain Israel’s confidence, you had zero chance of erecting any kind of peace process. And to Dennis, achieving this goal required a degree of coordination with the Israelis…“

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Verslaggeven in Israël wordt risicoberoep

, door

Reporters without Borders (RwB) heeft op 3 november een open brief gestuurd naar de Israelische procureur-generaal Yehuda Weinstein om te protesteren tegen het feit dat de Israelische journalist Uri Blau een straf boven het hoofd hangt van zeven jaar gevangenis, wegens het illegaal in bezit hebben van documenten die licht wierpen op illegale praktijken van een Israelische generaal. Blau publiceerde hierover in zijn krant Haaretz in 2008. De journalist is voorgeleid op 23 mei en er wordt binnenkort een vonnis verwacht in de zaak tegen hem, volgens RwB.

De zaak draait om documenten die de jonge journaliste Anat Kamm onder ogen kreeg toen zij in haar diensttijd secretaresse was in het kantoor van generaal-majoor Yair Naveh, de toenmalige commandant van Israels Centrale Sector (waaronder ook de bezette gebieden vallen). Uit de documenten leerde Kamm dat generaal Naveh een uitspraak van Israels hooggerechtshof aan zijn laars lapte, waarin werd gesteld dat zogenoemde ’targeted killings’ (buitengerechtelijke terechtstellingen) van gevaarlijk geachte Palestijnen alleen zouden mogen als arrestatie niet mogelijk was en als er geen omstanders gevaar zouden lopen. Kamm speelde de documenten, waaruit bleek dat Naveh in Jenin leden van de Islamitische Jihad had laten doodschieten zonder dat was geprobeerd hen te arresteren, door aan Blau, die erover schreef.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kleermaker van de keizer

, door

Er is een nieuw boek uit – ditmaal niet ván maar over – Thomas Friedman, het paradepaardje (drie Pulitzerprijzen) van The New York Times.

Het heet The Imperial Messenger (moeilijk vertaalbaar, de letterlijke vertaling is ‘Keizerlijke boodschapper’, maar het Engels bevat ook een woordspeling op ‘imperialistische boodschapper’) en de schrijfster is Belén Fernández. Ik heb het nog niet gelezen maar de site Jadaliyya geeft een voorproefje en een vraaggesprek met Fernández. En dat stemt blij.

Lees maar wat ze zegt:  

“I was of course already familiar with the general characteristics of Friedman’s writing: hubris, clichéd jingoism, Orientalism, favoritism of Israel, self-contradiction, a severe handicap in the realm of metaphor construction, reduction of complex phenomena to simplistic and baseless theories. However, reviewing three decades of his work made it clear just how frightening, as opposed to simply laughable, it was that such a character had accrued three Pulitzer Prizes and risen to the position of journalistic icon at the US newspaper of record.”

Vertaling: »Ik was natuurlijk al bekend met de algemene kenmerken van Friedmans geschrijf – hoogmoed, chauvinistische clichés, Oriëntalisme, het voortrekken van Israël, zichzelf regelmatig tegensprekend, zwaar gehandicapt als het aankwam op vinden van metaforen, het reduceren van complexe zaken tot simplistische,  ongefundeerde theorieën. Maar toen ik dertig jaar van zijn werk overzag werd duidelijk hoe eng het was, in plaats van simpelweg belachelijk, dat zo iemand drie Pulitzerprijzen heeft gekregen en tot een journalistiek icoon is geworden bij de meest prominente Amerikaanse krant.«

Foto: Enric Borràs (cc)

Likoed Nederland en de wonderbaarlijke vermenigvuldiging van de Arabische legers

, door

Ik ben altijd dol geweest op sprookjes. De gebroeders Grimm, Hans Christian Andersen, Moeder de Gans, ik kon er geen genoeg van krijgen. Vandaar waarschijnlijk dat het volgende verhaaltje – uit het saaie, degelijke Katholieke Nieuwsblad me zo aansprak:

“Op 6 oktober 1973, de dag dat de joden Jom Kippoer vierden, vielen Egypte, Syrië, Irak, Jordanië, Saoedi-Arabië, Marokko, Algerije, Libië en vele andere islamitische landen Israël tegelijkertijd aan.

Een grootschalig conflict dat later bekend werd als de Jom Kippoer-oorlog was een feit. Het kleine Israël (met toen amper 3 miljoen inwoners) moest zich verdedigen tegen meer dan een miljoen tot de
tanden bewapende Arabische soldaten.

Dat bovenstaande islamitisch-Arabische legers zo eendrachtig vochten, was een wonder. Want landen als Syrië en Jordanië gunden elkaar vaak het licht niet in de ogen, en hadden zelfs menige oorlog met elkaar uitgevochten.

Dat genoemde landen in oktober 1973 toch één front vormden tegen Israël kende maar één oorzaak: de diepgewortelde haat van veel Arabieren tegen Israël en alles wat joods was. Deze haat kon letterlijk elk meningsverschil tussen de Arabische landen overbruggen, iets wat je momenteel ook weer ziet gebeuren.”

Denk u eens in, meer dan een miljoen soldaten uit al die islamitische landen tezamen!!! Eerdere wonderbaarlijke vermenigvuldigingen uit de geschiedenis, zoals Jezus dat blijkbaar kon met vissen en brood, om niet te spreken van ‘Ezeltje strek je, tafeltje denk je’, vallen hierbij in het niet. Het Katholiek Nieuwsblad vermenigvuldigt de legers van Egypte en Syrië voor u met .. ja met van alles eigenlijk .. en biedt moeiteloos over de bijbel en het sprookje heen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Klokkenluidster in de enige democratie in het Midden-Oosten

, door

Een rechtbank in Tel Aviv heeft Anat Kamm, een 23-jarige journaliste die in haar diensttijd als secretaresse van generaal-majoor Yair Naveh documenten kopieerde en doorspeelde aan het dagblad Haaretz tot 4,5 jaar cel veroordeeld. Ook kreeg ze anderhalf jaar voorwaardelijk. De twee jaar die zij al onder huisarrest had doorgebracht werden niet meegeteld.

De veroordeling van Kamm vond plaats op basis van een zogenoemde plea bargain, die al in februari van dit jaar door de rechtbank was geaccepteerd. Kamm werd onder de plea bargain niet, zoals haar aanvankelijk ten laste werd gelegd, vervolgd wegens spionage of het in bezit houden van documenten met de bedoeling de staatsveiligheid te schaden. Daarop staan maximumstraffen van levenslang. In plaats daarvan bekende ze schuld ten aanzien van het onrechtmatig in bezit hebben van documenten en het doorspelen daarvan aan derden. Het maximum op het onrechtmatig in bezit hebben van documenten was zeven jaar en het doorspelen ervan aan derden 15 jaar.

Wat Kamm, een journaliste bij de internet-krant Walla, gedaan heeft is het volgende:

In haar diensttijd-functie van secretaresse bij generaal Naveh, die toen commandant was van Israels Centrale Sector (waaronder ook de Westoever valt) merkte ze dat het Naveh en leger een uitspraak aan hun laars lapten van het Israelische hooggerechtshof en targeted killings (buitengerechtelijke moorden) uitvoerden van Palestijnen, ook als dat zelfs volgens de maatstaven van het Israelische hof ongeoorloofd was, omdat die Palestijnen ook gewoon gearresteerd hadden kunnen worden. Kamm besloot dit in de openbaarheid te brengen. Ze kopieerde en verzamelde in totaal zo’n 2000 documenten die ze doorspeelde aan Haaretz-verslaggever Uri Blau, die in 2008 over de zaak publiceerde.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

‘Aanslag niet in Gaza beraamd’

, door
Iets dat niet de kranten heeft gehaald – niet in Israel en niet hier. Uit een rapport van het Israelische leger over de gebeurtenissen op 18 augustus,toen diverse aanvallen plaatsvonden in Israel in de buurt van Eilat waarbij acht Israeli’swerden gedood, blijkt dat de aanvallers inderdaad niets te maken hadden met Gaza. Israel had dat toen beweerd en voerde onmiddellijk na de aanval een bombardement uit in Rafah in de Gaza-strook, dat de opmaat werd voor een bloedige periode in Gaza 31 slachtoffers vielen.
Israel heeft nooit bekend gemaakt dat het fout zat met die aanval. Het desbetreffende rapport is geheim gehouden, zo lees ik bij blogger Richard Silverstein (Tikun Olam). Silverstein kent Hebreeuws en volgt dit soort nieuws altijd goed. Hij haalt de militaire correspondent van Yediot Ahronot, Alex Fishman, aan die verslag doet van een bijeenkomst van een hoge Israelische afgezant in Cairo met de leider van de Opperste Militaire Raad in Egypte, de (de facto Egyptische leider) maarschalk Tantawi. De bijeenkomst vond plaats  nadat de Israelische ambassade in Cairo door een boze menigte was belegerd, omdat de Israeli’s tijden de achtervolging van de aanvallers in Eilat ook per ongeluk vijf Egyptische politiemannen hadden gedood.  Het belangrijkste doel van de bijeenkomst met Tantawi was het uit de wereld helpen van de spanningen die daardoor waren gerezen tussen Israel en Egypte.
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De kracht van statistieken

, door

Haaretz kwam gisteren met het bericht dat het Israelische leger een alarmerende toename meldt van het aantal incidenten waarbij met stenen wordt gegooid. Vorige maand, zo meldde het leger waren er  498 van dat soort incidenten en dat was 33% meer dan het gemiddelde per maand van een jaar geleden. Het was ook het hoogste aantal sinds de operatie Cast Lead in Gaza in 2008-2009. Volgens het leger waren er in de eerste negen maanden van dit jaar 3,484 incidenten waarbij stenen naar het leger of naar passerende auto’s op de Westoever werden gegooid – zo’n 387 gemiddeld per maand (en in 2010 was dat minder, namelijk 303 per maand).

Ik ben altijd heel erg blij als ik dit soort statistieken lees. Blijkbaar zitten er bij het Israelische leger mensen die ijverig van dag tot dag bijhouden hoeveel stenen er op de Westoever worden gegooid. En dat is goed, want zo weten we waar we aan toe zijn. Uiteindelijk is het toch een soort barometer voor de politieke temperatuur op de Westoever, zal ik maar zeggen, die hoeveelheid stenen waarmee wordt gegooid. Hardstikke goed dus dat we op deze manier op de hoogte worden gehouden.

Er zullen, denk ik, ook vast mensen van het Israelische leger zijn die nauwgezet optekenen hoeveel traangasgranaten het leger maandelijks afvuurt, en hoeveel rubberkogels en hoeveel scherpe munitie. Wat ik alleen toch en beetje jammer vind, is dat die statistiek niet tegelijkertijd met deze statistiek van het stenengooien wordt gepubliceerd. Op die manier zouden we namelijk kunnen zien of er ook verbanden bestaan. Bijvoorbeeld tussen het gooien met stenen bij protesten tegen de bouw van de Muur in plaatsen als Ní’lin en Bil’in. Of met momenten waarop het leger dorpen binnenvalt om mensen te arresteren (of kinderen, zoals de laatste tijd ’s nachts in Hebron gebeurde, om ze te fotograferen zodat ze later makkelijk herkenbaar zouden zijn als ze op foto’s verschijnen van stenengooiers). Of  verbanden met momenten waarop waarop dorpen onder de voet worden gelopen door kolonisten, waarbij het leger dan gewoonlijk de orde herstelt door op de Palestijnen te schieten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Arabische Lente op Wall Street

, door

The New Yorker vroeg zich af of de NYPD commissaris John Kelly niet stiekem een supporter was van het protest op Wall Street. Want zaterdag liet hij, tijdens een mars van de Wall Street demonstranten tenminste 700 mensen oppakken op Brooklyn Bridge, nadat de brug eerst aan beide kanten was afgesloten. Het lijkt er wel op, zo beantwoorde het weekblad zelf de vraag. Immers, wat op 17 september begon als een tamelijk onbetekenend klein protest, heeft nu, door het harde ingrijpen van de New Yorkse politie de aandacht gekregen van alle belangrijkste media.

De vraag is of  The New Yorker het helemaal bij het rechte eind had, want het protest was hoe dan ook aan het groeien, meende Salon.com. Deze krant stuurde een verslaggever mee met de mars, die schreef dat enkele duizenden meeliepen van Zucotti Park vlak bij Wall Steet naar de City Hall en de Brooklyn Bridge onder het scanderen van de slogan:  ”We got sold out, banks got bailed out!” (Wij zijn verkocht, de banken werden uitgekocht). Het was hoe dan ook het grootste protest sinds de beweging twee weken geleden begon, volgen Salon,  en bovendien was het protest ook intussen overgeslagen naar andere steden, zoals Boston. En intussen krijgt het aandacht van Londen tot Athene, en hebben mensen als Michael Moore, Susan Sarandon, Cornel West en Noam Chomsky zich erachter gesteld.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Expositie tekeningen uit Gaza maakt museum nerveus

, door

Het ‘Museum of Children’s Art’ (MOCHA) in Oakland (Ca.) heeft afgelopen donderdag 8 september besloten een tentoonstelling niet door te laten gaan van tekeningen van kinderen uit Gaza onder de titel ‘A Child’s View From Gaza.’  De organisatie ‘Middle East Children’s Alliance’ (MECA) had in samenwerking met dit museum voor kinderkunst maanden gewerkt aan een tentoonstelling die open zou gaan op 24 september.

Officieel werd er geen reden gegeven waarom de expositie niet doorging, maar intussen werd bekend dat Joodse organisaties als de San Francisco Jewish Community Relations Council en de Jewish Federation of the East Bay sterke druk hadden uitgeoefend op MOCHA. De onderstaande tweet (van deze laatste organisatie) spreekt boekdelen:

En waar waren die Joodse organisaties zo bang voor? Wel, hier volgen een paar tekeningen:

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nog geen Israelische Lente

, door

De Israelische protestbeweging voor sociale verandering J14 is zondag begonnen met de tentenkampen zoals op Rothschild Boulevard in Tel Aviv op te breken, maar de leiders zeiden dat de protesten zullen worden voortgezet. Dat gebeurde nadat de diverse optochten zaterdagavond naar schatting tussen de 300.000 en 500.000 mesnen hadden getrokken.Minder dan de gehoopte een miljoen, maar nog steeds indrukwekkend veel. De grootste mensenmenigte verscheen in Tel Aviv (foto), daarnaast waeren er optochten in Jeruzalem, Haifa, en een keur aan kleinere steden.

De protesten ontstonden in juli. Het begon met een protest tegen een te dure kaassoort en breidde zich snel uit naar protesten tegen de duurte in het algemeen, het gebrek aan betaalbare huizen en een (a)sociaal beleid dat de kloven tussen arm en rijk enorm heeft vergroot. De organisatoren weigerden echter het protest uit te breiden tot een beweging die ook in het geweer kwam tegen de achterstelling van de Arabisch bevolking van Israel, of om het geldverslindende nederzettingenbeleid als een van de oorzaken van de sociale crisis te zien. De rechtvaardiging voor deze weigering was dat als het protest ‘in de sfeer van de politiek’ was getrokken de hele beweging in elkaar zou zijn gestort.

Sommige mensen van links blijven hopen dat de beweging alsnog in zal zien dat deze zaken niet van het sociale beleid van d eregering kunnen worden gescheiden en alsnog bij  deprotesten zullen worden betrokken. Ik behoor niet tot die school. Ik denk dat – helaas, helaas – ook deze protestbeweging alleen maar opnieuw aan heeft getoond dat de Israelische maatschappij niet in staat is om haar eigen kwalen onder ogen te zien en te genezen en dat alleen nog ingrijpen van buitenaf nog redding kan brengen. Dit was geen beweging zoals bijvoorbeeld in Egypte. Hoewel die vergelijking wel door de protestweging zelf is gemaakt, was dit geen Israelische lente. Nee, zelfs nog niet het begin ervan.

Foto: Enric Borràs (cc)

Erkenning staatje op de Westoever is geen goed idee

, door

De Palestijnse Autoriteit (PA) is volop bezig met een campagne voor erkenning door de Verenigde Naties van een Palestijnse staat. Een keur van landen heeft al toegezegd vóór te gaan stemmen. Tenslotte erkennen meer dan 100 landen Palestina nu al (de Palestijnse staat was namelijk al uitgeroepen op een bijeenkomst van de Palestijnse Nationaal Raad, het PLO-parlement, in 1988 in Algiers). Zoals het er uitziet komt het voorstel van de PA op 20 september aan de orde in de Algemene Vergadering van de VN en zal het daar worden aangenomen. Daarna moet het bekrachtigd worden in de VN-Veiligheidsraad. En daar –  dat staat zo goed als vast – zullen de Verenigde Staten een veto uitspreken.

Is de erkenning door de Algemene Vergadering van de VN nu goed of slecht voor de Palestijnen, c.q. voor Israel, c.q. voor het streven naar vrede? De meningen daarover zijn verdeeld. Een deel van de Palestijnen ziet er een erkenning van de Palestijnse aspiraties in, een groot aantal anderen, zeker buiten de bezette gebieden, is echter tegen. Ook de Israelische regering is tegen. Israelische- en Joodse vredesorganisaties als Gush Shalom, Jewish Voice for Preace (JVP) of in Nederland Een Ander Joods Geluid (EAJG) zijn echter vóór. Het is de moeite waar de motivatie van JVPof die van EAJG na te lezen.

Vorige Volgende